'' ΜΠΑΝΤΥ ''

                                                                       '' ΜΠΑΝΤΥ ''

Ο Νίκος Τσάμης μου έκανε την τιμή να μου δώσει να διαβάσω από τους πρώτους το νέο του βιβλίο τον ΜΠΑΝΤΥ. Από την πρώτη στιγμή που το έπιασα στα χέρια μου.. βούλιαξα κυριολεκτικά μέσα στις σελίδες του και χάθηκα στην δυναμική πλοκή του.... Είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που μπερδεύει πολύ ωραία την δράση, την πλοκή χαρακτήρων, τα ανθρώπινα προβλήματα, το ταξίδι ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο, την Ανατολική φιλοσοφία, την διαφθορά, το μίσος και τον αγώνα για την σωτηρία του πλανήτη. Το καλό παλεύει με το κακό... το συνειδητό με το ασυνείδητο, η αρμονία με το χάος και τις εκτός έλεγχου καταστάσεις και τις ανατροπές που σε κάνουν να μην θες να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου... και που τελικά σε οδηγούν στις τελευταίες σελίδες όπου θα ξαφνιαστείς με το αποτέλεσμα που θα έχει!!!! Δεν λέω άλλα.. απλά ένα θα πω... ΜΑΓΙΚΟ!!! ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ για ακόμη μια φορά Νίκο!!!!

 

'' Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ''

Η κριτική μου και η γνώμη μου για το βιβλίο της Ρούλας Σαμα'ι'λίδου
                                         '' Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ''

Είμαι συγκλονισμένη με όσα διάβασα σε αυτό το βιβλίο. Δεν ξέρω από που να αρχίσω και τι να πρωτοθυμηθώ. Μέσα σε 470 σελίδες η συγγραφέας μας συνεπαίρνει μαζί της σε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο όπου γινόμαστε συνοδοιπόροι της Πανανής και του Μανώλη των πρωταγωνιστών της. Χωρίς να το καταλάβουμε γινόμαστε συγχωριανοί του Ρε’ι’ζντερέ ρίχνουμε χάρτινα καραβάκια μαζί με τα παιδιά στο ποταμάκι τραγουδάμε τους υπέροχους στίχους του χωριού..
‘’ θα σου τηγανίζω ψάρια με παντζάρια σκορδαλιά να γλεντούμε όλα τα βράδια με ρετσίνα και φιλιά’’.
Φάγαμε κολίκια και λουκούμια και συνοδέψαμε την Πανανή νυφούλα στον Άι – Δημήτρη με τη συνοδεία οργάνων. Μα πάλι πόσο λίγο κρατούν οι χαρές του ανθρώπου !!! Αλίμονο η ψυχή μας μάτωσε και τα δάκρυα κυλούσαν καυτά στα μάγουλα όταν βρεθήκαμε να τρέχουμε στο πυκνό σκοτάδι μαζί με την Πανανή και τα μικρά παιδιά της νιώθοντας τον πόνο και την αγωνία της μάνας και των άλλων χωριανών να τρέχουν να σωθούν από την μανία και τις κοφτερές λεπίδες των Τούρκων καβαλάρηδων που άστραφταν μέσα στη νυχτιά θερίζοντας κεφάλια και σπέρνοντας το θάνατο παντού!!! Μια νύχτα ξεριζωμού που σημάδεψε για πάντα τη ζωή και τη ψυχή της Πανανής παίζοντας της η μοίρα το σκληρότερο παιχνίδι!!! Νομίζω ήταν από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές του βιβλίου που συνταράζουν και νιώθεις τον πόνο να σκίζει τα σωθικά σου…
Ζήσαμε μαζί με τους ήρωες πρόσφυγες κι εμείς στη Λήμνο, περάσαμε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής , κλάψαμε, πονέσαμε γελάσαμε με τα καμώματα της ομάδας της ‘’ γειτονιάς των ονείρων ‘’ και κάτσαμε παρέα στη ρούγα όλοι μαζί αναλογίζοντας τις ευτυχισμένες μέρες στη πατρίδα και τραγουδώντας τους καημούς.
’’ ’Ορκο ‘καμα στην Παναγιά πια να μην τραγουδήσω μα εγώ για το χατίρι σας τον όρκο θα πατήσω.’’
Η ζωή παίζει πολλά παιχνίδια. Για άλλους είναι πιο ήρεμη και για άλλους δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο. Η χαρά που μετά από πολλές κακουχίες φώλιασε στην καρδιά της Πανανής με το πιο ανέλπιστο δώρο γρήγορα μετατράπηκε σε πόνο σα μαχαίρι που σκίζει τα σωθικά και ένα ‘’γιατί ‘’ να μας πικραίνει το στόμα σιγομουρμουρίζοντας...
‘’ θα πάρω ντέβρι τα βουνά σαν τη μαυροπουλάδα να πα να βρω τον μπογιατζή να βουτηχτώ στα μαύρα…’’
Η συγγραφέας μέσα από μεγάλη έρευνα κι από αληθινές μαρτυρίες κατάφερε να μας συγκινήσει και να μας παρασύρει σε ένα μαγικό ταξίδι μέσα στην ιστορία του ελληνισμού και των χαμένων πατρίδων με μαγικό τρόπο. Ρούλα σου αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για τις συγκινήσεις και τα συναισθήματα αλλά και για τα μηνύματα που κατάφερες να μας περάσεις μέσα από αυτό το σπουδαίο σου βιβλίο κι όπως λέει κάποια στιγμή η Πανανή...
‘’Κάνοντας το ταξίδι της ζωής μας, θα κουραστούμε. θα λυγίσουμε. θα πέσουμε, θα σηκωθούμε. Όσες πίκρες ,βάσανα, δυστυχίες, φτώχειες,κατατρεγμούς κι αν περάσουμε, αρκεί μια στιγμή ευτυχίας, ακόμη και μια μικρή ανάσα, να μας μαλακώνει την καρδιά, να μας κάνει να δούμε πέρα από τον πόνο και να τα ξεχάσουμε όλα!!! ‘’

Ρούλα μου σε ευχαριστώ για αυτό το όμορφο ταξίδι και για τα μαθήματα που μου έδωσες μέσα από αυτό!!!!

 

'' ΓΛΥΚΙΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ''

Η κριτική μου για το βιβλίο του Τάσου Αγγελίδη Γκέντζου
                                               '' ΓΛΥΚΙΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ''

Τέσσερις γυναίκες. Τέσσερις ψυχές εγκλωβισμένες σε μια ζωή που δεν τους ταίριαζε. Μιας ζωής που τις καθιστούσε παρατηρητές των καταστάσεων και των εξελίξεων της και που δεν τους άφηνε τα περιθώρια να την πάρουν στα χέρια τους όπως θα ήθελαν. Η ζωή πέρναγε από μπροστά τους και ο χρόνος τους έκλεινε ειρωνικά το μάτι και αυτές πορεύονταν μαζί του μέσα στο ψέμα, στα μίση, στα πάθη, στην ζήλια, στην υποταγή και στα πρέπει.
Τέσσερις μανάδες. Μητέρες των παραπάνω, με τα δικά τους θέλω, τα καλά κρυμμένα μυστικά τους, τις ενδόμυχες σκέψεις τους και τους καημούς τους ώστε να μην κάνουν οι δικές τους κόρες τα δικά τους λάθη. Υπερπροστατευτικές, αυστηρές, φειδωλές μαζί τους. Με τα δικά τους απωθημένα μιας ολόκληρης ζωής, καταφέρανε η καθεμιά με τον δικό της τρόπο να κάνουν υποχείριο τις κόρες τους και να πατάνε ένα ένα τα σκαλιά της ζωής κάτω από τα δικά τους πρέπει και συμπεριφορές.

Ένα ανύπαρκτο προσκήνιο όμως κραύγαζε αναζητώντας τη λύτρωση. Η αναμονή και η προσμονή αλλοίωσαν ανεπανόρθωτα τις διαστάσεις των σύνθετων προβλημάτων. Όνειρα που δεν γίνανε ποτέ πραγματικότητα… αναληθείς σχέσεις με συζύγους… συνάδελφοι με κρίσεις και επικρίσεις… επιδιώξεις και διαγωγές όλα μαζί παρέα με απροσδιόριστες αντιδράσεις. ΄Αντρες εραστές, σύζυγοι, φίλοι. συνάδελφοι, κερατάδες και μη… όλοι μαζί στο στόχαστρο της εκδίκησης. Τι να επιφυλάσσει άραγε η εφευρετικότητα της ζωής? Αργεί η βροχή της εξιλέωσης στον συννεφιασμένο ορίζοντα? Τι γύρευαν οι άμοιρες πέρα του να αγαπηθούν παθιασμένα από το υποζύγιο τους? Όλα κινούνται μέσα στο ανθρώπινο πλαίσιο του φυσικού!!!

Δύσκολη και απρόβλεπτη η κάθε προσπάθεια ισορροπίας. Πόση ηρεμία πνεύματος και πραότητα χαρακτήρος προαπαιτείτε για να έρθει η κάθαρση στις ψυχές? Πόσες σπατάλες σε ανούσια και αμέτρητα λάθη χρειάζονται για να εκτιμήσεις τα ουσιαστικά?

Υπάρχουν και δευτεραγωνίστριες στην ιστορία. Που μέσα από τις δικές τους ιστορίες που περιπλέκονται γύρω από τις ζωές των πρωταγωνιστών βλέπουμε για πιο λόγο ίσως να θέλει μια γυναίκα να εκδικηθεί. Μα και πάλι τι θα καταφέρει στο τέλος ? Θα βγει νικήτρια ή θα βαλτώσει περισσότερο τη ζωή της? Πολλά τα ερωτήματα. Είναι άραγε γλυκιά η εκδίκηση? Ή τρώγεται σαν ένα πιάτο κρύο και ανούσιο?

Ο συγγραφέας καταφέρνει με αριστοτεχνικό τρόπο να μας βάλει μέσα στην ψυχοσύνθεση της γυναίκας και να συμπάσχουμε μαζί της αναγνωρίζοντας πολλά κομμάτια από εμάς ίσως. Μας προβληματίζει και μας βάζει να σκεφτούμε πολλά. Χρησιμοποιώντας την ελληνική γλώσσα άριστα στα γραπτά του πράγμα που δε το συναντάς συχνά στα μυθιστορήματα καταφέρνει να μαγέψει και να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον εώς το τέλος κάνοντας μας να αναρωτηθούμε … τελικά πόσο γλυκιά μπορεί να είναι η εκδίκηση?
Συγχαρητήρια Τάσο για το πόσο καλά κατάφερες να εισχωρήσεις στη ψυχή της γυναίκας και για το καταπληκτικό βιβλίο που έγραψες!!!!

 

 

'' ΄ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΜΟΝΑΧΑ Η ΖΩΗ ''

Η κριτική μου για το βιβλίο  του Δημήτρη Νίκου

                                         '' ΄ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΜΟΝΑΧΑ Η ΖΩΗ ''

Tρεις νέοι άνθρωποι με αποσκευές τα λάθη της ζωής τους, το σκοτεινό ποτάμι στα δύσβατα μονοπάτια του νου και τα καταδικασμένα βλέμματα τους κρυμμένα πίσω από ψεύτικα χαμόγελα, ξεκινούν για μια όμορφη εκδρομή αναζητώντας τη χαρά και την ηρεμία που τους λείπει. Ένα ατύχημα όμως θα σταθεί μοιραίο ώστε να ανατραπούν όλα στη ζωή τους…

Το ντόμινο θα κυλήσει παρασέρνοντας τα πάντα στο διάβα του. Θα πρέπει να απαρνηθούν τον αληθινό τους εαυτό. Όνειρα και ελπίδες γίνονται ξαφνικά δαίμονες που ξεσκίζουν τις σάρκες τους. Σώματα αδύναμα να υπακούσουν, ψυχές που τις ρουφά σε μια δύνη της αβύσσου η τάφρος της απόγνωσης, πνιγμένες φωνές που αγωνιούν ν’ ακουστούν.. αλλά από ποιον; Από πού; Αφού όλοι γύρω τους, τους προσπερνούν αδιάφορα και τα παγωμένα βλέμματα τους χτυπούν τις ψυχές τους δίχως έλεος….

Ας μπορούσαν να γινόταν να επιστρέψουν σε εκείνα τα αθώα χρόνια, τότε που όλα ήταν διαφορετικά. Ήταν όμως; Γιατί μεγαλώνοντας οι αμφιβολίες έφεραν την αναζήτηση και βασανιστικά ερωτήματα έμεναν πάντα αναπάντητα μέσα στα χρόνια και στις συμπεριφορές. Λυτρώνουν τα δάκρυα σε τόπο ξηρασίας και φωτιάς; Γίνονται βροχή που θα ξεπλύνει παλιές αμαρτίες;

Σαν θυμωμένο μούγκρισμα της θάλασσας η ζωή τους στέρησε τη χαρά και το γέλιο σε μια στιγμή που τους σημάδεψε για πάντα. Πόσο πόνο, πόσα δάκρυα πόσος θυμός χωράει σε μια πληγωμένη ψυχή; Πόσο χαμηλά μπορεί να σε γκρεμίσει το άδικο; Πως μπορούμε να βρούμε το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στον Παράδεισο; Κι αν αυτό το μονοπάτι είναι τραχύ και μας οδηγεί σε τόπο ανείπωτης μοναξιάς και σκληρής εξορίας;

‘’Αν δεν απορρίψεις το μάταιο έξω, δεν θα εκτιμήσεις ποτέ το μάταιο μέσα’’ μας λέει ο συγγραφέας.

Ένα καλογραμμένο βιβλίο γεμάτο ανατροπές, που τελειώνοντας το σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα με όσα εξελίσσονται. Συγχαρητήρια Δημήτρη Νίκου για το ταξίδι που μου πρόσφερες!!!

 

'' ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΧΕΙΛΗ ΚΟΚΚΙΝΑ ''

Η Κριτική μου για το βιβλίο του Πασχάλη Πράντζιου
                                     '' ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΧΕΙΛΗ ΚΟΚΚΙΝΑ ''

Η μοίρα ενός ανθρώπου είναι οι επιλογές του, λένε. Το επιλέγουμε το τυχαίο; Kι όταν οι επιλογές των άλλων καθορίζουν τυχαία τη δική μας πορεία;
Διαμαντής. Ένα παιδί που δε διάλεξε τη πορεία της ζωής του. Ποιος τη διαλέγει άραγε; Mήπως την διάλεξε η Mερόπη όταν την ανεμόδειρε η ζωή της και τριγυρνούσε ατιμασμένη σαν δαρμένη σκύλα στους δρόμους; Mήπως ήταν επιλογή της Φανάρας όταν την ξερίζωναν από τη Σμύρνη το ’22 και την βάλανε μικρό κορίτσι να δουλέψει σε μπουρδέλο; Πάτησε γερά στα πόδια της όμως και έγινε η αφέντρα των ‘’οίκων της απωλείας’’. Κι εκεί που νόμιζε πως η ζωή δεν της χρωστούσε τίποτα πλέον, ήρθε στο δρόμο της ο Διαμαντής το ΄΄τζιέρι ΄΄ της.

Ο Διαμαντής δε πρόλαβε να αγαπήσει τον εαυτό του. Ο κόσμος του ένα βαλτοτόπι. Αξημέρωτη νύχτα η ζωή του που τον έσφιγγε στην αγκάλη της. Απόκαμε στο μεσονύχτι της στράτας του γυρεύοντας την ατραπό του. Πώς να αποχρωματίσεις το σούρσιμο μιας ψυχής όταν δεν ξέρει που την πάνε; Πούλαγε τον εαυτό του μη μπορώντας να απολαύσει τον έρωτα αν δεν πληρωνόταν. Κι όταν δεν είχε τι να πουλήσει πούλαγε από τις σάρκες του. Βούτηξε σε μια θλιβερή διαφθορά κι έκοβε βόλτες στην κατηφόρα και στα σοκάκια της αμαρτίας.

Αδύναμος να αγαπήσει. Με τι μέτρο σύγκρισης να ζυγιάσει το μερτικό του όταν ένιωθε το λείψανο του έρωτα να βγαίνει από την πόρτα του;

‘’ Ποιο το νόημα να θεάσαι των αδυναμιών σου, άμα δεν μπορείς να τις ζυμώσεις ‘’ μας λέει ο συγγραφέας.

Καμιά φορά έρχονται απανωτά οι αλήθειες και ζώνουν τις σκέψεις σου. Αν η εικόνα είχε σκέψη, θα διέκρινε θλίψη βουβή.

‘Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Πασχάλη Πράντζιο για το ταξίδι που με πήγε μέσα από μια αξέχαστη εποχή και την γνησιότητα των χαρακτήρων των ηρώων, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του

 

΄΄ΑΓΕΦΥΡΩΤΕΣ ΣΙΩΠΕΣ ΄΄

Η κριτική μου και η γνώμη μου για το βιβλίο

                                                  ΄΄ΑΓΕΦΥΡΩΤΕΣ ΣΙΩΠΕΣ ΄΄

Θεέ μου!!! Είναι η πρώτη φορά που κάθομαι και κοιτάω την οθόνη μπροστά μου μην ξέροντας από πού να αρχίσω και τι να πρωτογράψω!!! Ένα εκπληκτικό μυθιστόρημα!!! Ένα μυθιστόρημα που πραγματικά αξίζει να διαβαστεί από όλους!!! Η συγγραφέας μας παίρνει από τα χέρι και διαβαίνοντας πάνω από το γεφύρι της Άρτας γινόμαστε μάρτυρες δυο ιστοριών πλεγμένες με αξιοζήλευτο τρόπο μεταξύ τους!!! Καταφέρνει να μας βάλει καλά μέσα στο πετσί των ηρώων της και να περάσουμε από όλα τα στάδια της ψυχοσύνθεσης τους. Μίσος, απόγνωση, θυμό, βία, έρωτα, συναισθήματα όλα μαζί σαν κομμάτια ενός πάζλ που καλούμαστε να συνθέσουμε με μεγάλη δυσκολία. Με αριστοτεχνικό τρόπο μας βάζει μέσα στις παιδικές σακατεμένες ψυχές και συμπάσχουμε με το δράμα και τον πόνο σαν να μην είμαστε θεατές της ζωής τους αλλά σαν να πρόκειται για ένα δικό μας παιδί !!! Ταυτόχρονα μας ταξιδεύει παράλληλα σε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο όπου οι ζωές των τότε ηρώων δένονται θαρρείς με μια μαγική κλωστή με τους ήρωες του σήμερα προσπαθώντας μέσα από το μεταφυσικό να τους εμφυσήσουν καλά κρυμμένα μυστικά. Πόνεσα με όσα διάβασα, περιγραφές που σαν κοφτερές πέτρες ένιωθα να σκίζουν την ψυχή μου. Προβληματίστηκα, έκλαψα, θύμωσα κι ένα γιατί με έπνιγε όσο προχώραγα και βυθιζόμουν στις σελίδες του βιβλίου. Ένα γιατί για την αδιαφορία των ανθρώπων σε μια τόσο βαθιά πληγή της κοινωνίας που αιμορραγεί και θα αιμορραγεί για πολλά χρόνια ακόμη δυστυχώς. Τα μηνύματα που καταφέρνει να μας περάσει η συγγραφέας ,πάρα πολλά. Τα μάτια και τα αυτιά των υπευθύνων όμως εξακολουθούν να παραμένουν κλειστά. Πόσα λάθη αναλογούν στη ζωή ενός ανθρώπου; Για πόσα από αυτά είναι υπαίτιος ο ίδιος; Τι θα μπορούσε να κάνει αν τα πράγματα ερχόντουσαν αλλιώς ή αν δε συναντούσε στο μονοπάτι της ζωής το λάθος άτομο την λάθος στιγμή; Αν οι σιωπές δεν μένανε σιωπές αλλά γινόντουσαν κραυγές; Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι γεννημένοι να πονάνε σε όλη τους τη ζωή και να γίνονται θεατές της ευτυχίας των άλλων ξέροντας πως η ευτυχία και η χαρά δεν ήταν γραπτό να συναντηθούν ποτέ μαζί τους; Πολλά ερωτήματα. Πόσο μάλλον όταν καίνε σαν πύρινη λάβα τις ματωμένες παιδικές ψυχές … Όταν ψάχνουν για μια αχτίδα σωτηρίας αλλά τα σκληρά αδιάφορα βλέμματα ξεσκίζουν ακόμη περισσότερο τις σάρκες τους.
Συγχαρητήρια Μαίρη Κωνσταντούρου για το καταπληκτικό μυθιστόρημα που έγραψες. Για το ταξίδι που κατάφερες να με πας και για τα μηνύματα που μου πέρασες. 13 Απριλίου πήρα το βιβλίο σου στα χέρια μου την ημέρα της παρουσίασης σου στην Αθήνα. Εχθές το έπιασα να το ξεκινήσω και η πλοκή του με ρούφηξε τόσο βαθιά σαν δύνη που είχε φτάσει σχεδόν ξημέρωμα κι εγώ δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από αυτό!!! Σήμερα τελείωσα τις υπόλοιπες σελίδες που μου είχαν απομείνει και ένιωσα σαν να μου παίρνουν κάτι δικό μου. Πότε τέλειωσαν τόσο γρήγορα οι σελίδες ούτε κατάλαβα. Ένα βιβλίο που θα έπρεπε να διαβάσουν όλοι. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ και πάλι!!!!!!!!

 

 

“ η μοναξιά δεν έρχεται μόνη ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΕΣ ‘’

Η κριτική μου για το βιβλίο της Βασιλικής Λεβεντάκη
                             “ η μοναξιά δεν έρχεται μόνη ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΕΣ ‘’
Σύρος. τέλη του 19ου αιώνα. Άνθρωποι με σκληρά πρόσωπα, γεμάτα πάθη και καλά κρυμμένα μυστικά πίσω από ήσυχες συνειδήσεις. Δολοφονίες .διαπλοκές στοιχειωμένες φυσιογνωμίες ,μπερδεύονται όλοι μαζί σε ένα καλά στημένο παιχνίδι γεμάτο ανατροπές. Πόσες παιδευμένες ψυχές κρύβονται πίσω από καλά κλεισμένες πόρτες? Πόσα δάκρυα και πόσο πόνο χωράει μια ζωή? Πόσο μίσος και πόση απέχθεια οδηγούν τα βήματα της εκδίκησης? Η τιμωρία σκληρή πέφτει σαν πέλεκυς.
Τρομαγμένες σκιές μες το σκοτάδι. Φόβος και τρέλα μην φανερωθούν τα μυστικά. Ψυχές που ψάχνουν τη λύτρωση μέσα από τους δαίμονες που τις στοιχειώνουν. Αλλεπάλληλες εξελίξεις, έντονα συναισθήματα, λανθασμένα μονοπάτια, ακραίες αντιδράσεις, ποικίλοι κίνδυνοι, μια πορεία γεμάτη ανατροπές που σε συναρπάζουν και σε καθηλώνουν.
Θα λυθεί το μυστήριο των δαιμονισμένων? Θα φανερωθεί το σκληρό πρόσωπο του δολοφόνου? Ποια τα αίτια που τον οδήγησαν εκεί? Ποια νύχια ξέσκισαν και κομμάτιασαν μια αθώα ψυχή και γιατί? Θα βρουν την τιμωρία που αξίζει τα αρρωστημένα μυαλά και τι είναι αυτό που κρύβουν?
Μέσα από το κοσμοπολίτικο τοπίο της Σύρου μιας άλλης εποχής γεμάτης χρώματα κι αρώματα από Συριανό λουκούμι, η συγγραφέας Βασιλική Λεβεντάκη καταφέρνει να μας δώσει μια συναρπαστική ιστορία γεμάτη σασπένς που δύσκολα σταματάς το διάβασμα όταν αρχίσεις. Μια μίξη συναισθημάτων και αποκαλύψεις που σε αιφνιδιάζουν.
Συγχαρητήρια στη συγγραφέα γιατί είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους ξένους συγγραφείς του είδους!!!

 

"ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ "

Η "κριτική" μου για το βιβλίο της Δήμητρας Τράκα
                                                                "ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ "

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ. Ένα κορίτσι σαν όλα τα κορίτσια της ηλικίας του. Γεμάτο όνειρα, ελπίδες και πάθη. Ατίθαση από τη φύση της, θέλει να ρουφήξει τη ζωή αχόρταγα. Βιάζεται να σταθεί στα πόδια της και να κάνει τα όνειρα της πραγματικότητα.
Το ήσυχο ντροπαλό κορίτσι της επαρχίας αναγκάζεται να προσγειωθεί απότομα στην σκληρή πραγματικότητα και στις δυσκολίες της ζωής. Μέσα από την ίδια την ζωή που καλείτε να κρατήσει γερά το πηδάλιο και να αποφύγει τις ξέρες, καταφέρνει να ωριμάσει πολύ γρήγορα και να μεταμορφωθεί σε μια εντυπωσιακή παρουσία με εκρηκτική προσωπικότητα αφήνοντας άφωνο το περίγυρο της.
Μέσα της όμως παρέμενε το κοριτσάκι εκείνο που μεγάλωσε με τα παραμύθια και την αγάπη της γιαγιάς της και με όνειρο να βρει και να ζήσει κι αυτή κάποτε έναν αληθινό μεγάλο έρωτα όπως της γιαγιάς. Η οικογένεια ήταν γι αυτήν το απάνεμο λιμάνι της που ενώ διψούσε να ανοίξει τα φτερά της μακριά να γνωρίσει τον κόσμο, ξαναγύρναγε με λαχτάρα μικρού παιδιού πίσω στην ασφάλεια της.
Μόνο εκεί ένιωθε σιγουριά και αγάπη. Οι φίλοι; Πολλές φορές την πληγώσανε.. οι άνθρωποι; Πολλοί θέλησαν να ξεσκίσουν την ψυχή της αρπάζοντας μονάχα από αυτήν. Οι άντρες; Ένα δύσκολο κεφάλαιο για την Αλεξάνδρα που πάλευε να βρει τον εαυτό της μέσα από αυτούς. Ο έρωτας; Θα χτυπήσει άραγε την πόρτα της καρδιάς της που είχε μεταμορφωθεί σε κομμάτι πάγου μην αφήνοντας να την πλησιάσει κανείς;
Τι φοβόταν η Αλεξάνδρα; Μην χάσει την ελευθερία της ; Μην πληγωθεί δίνοντας το κλειδί της καρδιάς της; Μην νιώσει τον πόνο της απόρριψης ; Μην χάσει τα ιδανικά και τα πιστεύω που έχτιζε χρόνια μέσα της;
Σαν έρθει όμως ο έρωτας σαν σίφουνας να την παρασύρει και να γκρεμίσει σαν παλάτι στην άμμο το φρούριο που έχτιζε γύρω της θα αντέξει η Αλεξάνδρα όλες αυτές τις αλλαγές στη ζωή της που έρχονται; Θα καταφέρει να σταθεί δυνατή απέναντι στο ΄΄κάρμα ΄΄ της ; Ή θα τρέξει μακριά από όλα ψάχνοντας καταφύγιο στην δική της απομόνωση ; Θα σκεφτεί λογικά ή το πείσμα θα την κάνει να βυθιστεί πιο βαθιά στον πόνο; Θα σπάσει τα δεσμά της να κυνηγήσει το όνειρο της ή θα αφήσει την συνήθεια να διαλύσει τη ζωή της;

Συγχαρητήρια στην Δήμητρα Τράκα για το βιβλίο της που διαβάζοντας το ανακάλυψα και δικά μου κομμάτια μέσα από αυτό. Ένα δυνατό βιβλίο που το μόνο σίγουρο είναι πως δε θα το αφήνεται από τα χέρια σας.

 

" Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ"

Η κριτική μου  για το βιβλίο της ΕΙΡΗΝΗΣ ΦΡΑΓΚΑΚΗ
                                             " Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ"
που διάβασα σε δύο μόλις μέρες μην μπορώντας να το αφήσω από τα χέρια μου!!!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ευτυχισμένο κοριτσάκι η Μάγδα. Τα μάτια της ατένιζαν με χαμόγελο και αισιοδοξία το μέλλον της και το σκίρτημα της καρδιάς της ήρθε να σκεπάσει τα όνειρά της. Πόσο μπορούν όμως τα όνειρα να κρατήσουν και η χαρά να μετατραπεί απότομα σε εφιάλτη σε μια στιγμή? Πόσο γρήγορα μπορεί να ανατραπεί όλη σου η ζωή παρασέρνοντας σε στην κόλαση που δεν διάλεξες? Μήπως ήταν όνειρο και το πρωινό φώς του ήλιου σκορπίσει κάθε κακό μακριά? Μα όχι .Τα σύννεφα ήρθαν για να σκεπάσουν για πάντα τον δικό της καθαρό ουρανό.
Αγάπη, πίστη, ελπίδα, χαρά, ελευθερία ψυχής και ένα χέρι να κρατηθεί ήταν όλα κι όλα όσα ζητούσε. Μα όσοι πέρασαν από την ζωή της ξέσκισαν με νύχια και με δόντια την ψυχή της και το κορμί της κομματιάζοντας ότι αθώο υπήρχε βαθιά φωλιασμένο μέσα της.
Ένα απέραντο κενό η καρδιά της .Άδεια τα συναισθήματα της ,άδειο και το βλέμμα της όπως χανόταν στα λευκά μονοπάτια του μυαλού και της ηρωίνης .Ένα τίποτα όλη της η ζωή. Δεν έβρισκε λόγο για να ζήσει ,λόγο για να ξεφύγει, χέρι για να κρατηθεί ακόμη κι όταν της το άπλωσαν δεν είχε καμιά ουσία πλέον γι΄αυτήν.
Ζητούσε την ελευθερία της ψυχής της παντού. Ακόμη και με λάθος τρόπο και σε λάθος ανθρώπους. Ένα λάθος άλλωστε δεν ήταν κι αυτή? Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε. Η ζωή στάθηκε πολύ σκληρή μαζί της κι εκείνη να πληρώνει καθημερινά τα λάθη ποιών άραγε?
Θα καταφέρει η Μάγδα να ξεφύγει από τους δαίμονες που την κυνηγούν? Θα καταφέρει να λυτρώσει την ψυχή της? Θα βρει την ελευθερία που τόσο αναζητούσε απεγνωσμένα? Θα αφήσει τα δάκρυα να τρέξουν στο πρόσωπό της αφήνοντάς τα συναισθήματά της επιτέλους να ξεχυθούν? Θα ανοίξει την καρδιά της για να βρει γαλήνη η θα συνεχίσει το ταξίδι της πιο βαθιά στη κόλαση που ήδη βρισκόταν?
Ένα σκληρό μυθιστόρημα βγαλμένο μέσα από την ζωή με αληθινούς χαρακτήρες μας οδηγεί σε δρόμους βρώμικους φθοράς και αφθαρσίας .Δρόμους που ενώ ξέρουμε πως υπάρχουν δεν θέλαμε ποτέ να μάθουμε ποιος και γιατί βαδίζει σε αυτούς. Ένα μυθιστόρημα που πρέπει να μας ανοίξει τα μάτια και να μας κάνει να αναρωτηθούμε όλοι εάν και πόσο έχουμε συνεισφέρει εμείς σαν άνθρωποι σε αυτόν τον σκληρό κόσμο που ζούμε.
Συγχαρητήρια στην συγγραφέα Ειρήνη Φραγκάκη για το βιβλίο που έγραψε και που μέσα από τα μάτια της ηρωίδας της αλλά και από τα δικά της μάτια κάναμε ένα ταξίδι στην σκληρή πραγματικότητα. Εύχομαι να μας έδωσε ένα γερό μάθημα .

 

΄΄ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ΄΄

                                                   ΄΄ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ΄΄

Η Βασιλική μια γυναίκα όπως όλες. Μια γυναίκα ίσως της διπλανής πόρτας που ζει στην ζωή της στιγμές που πιθανών έχουμε ζήσει κι εμείς. Ένα παιδί μεγαλωμένο σε μια αυστηρή οικογένεια με μια μάνα που ήθελε την κόρη της συνέχεια του εαυτού της. Στερημένη από χάδια και αγάπη όπως πίστευε, παρακολουθούσε πίσω από τις κλειστές πόρτες την αγάπη και στοργή της μάνας προς τα άλλα δυο παιδιά της. Έβλεπε τα παιδιά να παίζουν ελεύθερα και αυτή έτρεχε να κρύψει τις πληγές της ψυχής της στο υπόγειο με τις θεόρατες σκιές.
Καταπιεσμένη, αποφασίζει να τολμήσει να ξεφύγει από την ασφυχτική φωλιά που ήταν κλεισμένη και να αναζητήσει την ζωή και την ευτυχία. Μια ευτυχία όμως που ποτέ δεν ερχόταν και πάντα ξεγλιστρούσε μέσα από τα χέρια της. Πέτυχε επαγγελματικά αλλά ο έρωτας ήταν πάντα εναντίον της. Οι άντρες έπαιρναν από αυτήν ,λεηλατούσαν την ψυχή της και χανόντουσαν. Ώσπου ήρθε εκείνος που κατάφερε να ξεκλειδώσει την ψυχή της και να ξαναφέρει το χαμόγελο στα χείλη της.
Όμως η ζωή έχει πολλές ανατροπές. Η αριστεία της μάνας της αναστατώνει τη ζωή της και σαν θύελλα παρασέρνει όσα πίστευε ως τότε. Μέσα από αυτή τη περιπέτεια ανακαλύπτει άλλες πτυχές του χαρακτήρα της σκληρής μάνας που γνώριζε. Θυσιάζει την προσωπική της ζωή και ευτυχία για να σταθεί υπόχρεη απέναντι στη μάνα ανακαλύπτοντας κι αυτή τον εαυτό της μέσα από μυστικά και λάθη του παρελθόντος.
Μέσα από τα μάτια της συγγραφέως ταξιδεύουμε μια στο παρελθόν και μια στο παρόν και ζούμε καταστάσεις που ίσως αναγνωρίζουμε στη δική μας ζωή.
Τα παιχνίδια της μοίρας όμως είναι απρόβλεπτα. Διπλό το χτύπημα στη ζωή της Βασιλικής. Από την μια στιγμή στην άλλη σωριάζονται όλα μέσα της. Γκρεμίζονται τα όνειρα, οι ελπίδες και οι ανεκπλήρωτες ευχές που είχε. Η Βασιλική αφήνεται στην κόλαση που έρχεται να την αρπάξει στα πιο σκοτεινά μονοπάτια της.
΄΄Πως είναι δυνατόν αυτό που κάποτε φάνταζε ονειρεμένο και μετατρέπεται σε εφιάλτη δίχως τέλος; Κι όταν η ζωή σου όλη καταρρέει, είναι δυνατόν να σηκωθείς ξανά όρθιος και να οικοδομήσεις τα πάντα από την αρχή σε νέα θεμέλια ;΄΄
Μια ελεύθερη πτώση που οδήγησε την Βασιλική σε ένα τέλμα της ζωής της, να ζει ερείπιο του εαυτού της με μόνη συντροφιά τους χτύπους του ρολογιού που πλέον μετρούσε αντίστροφα το δικό της τέλος.
Θα καταφέρει να επιβιώσει και να βγει νικήτρια από αυτή την κόλαση? Θα τολμήσει να κάνει το μεγάλο βήμα αφήνοντας πίσω
της τον πόνο και τις σκιές θανάτου που την ακολουθούν? Καμιά φορά τα βήματα είναι πάρα πολύ δύσκολα να γίνουν, Ένα μπρος δύο πίσω. Πόση τόλμη και θάρρος χρειάζεται όλο αυτό; Πόσο κουράγιο θέλει η ψυχή να κλείσει πίσω της μια πόρτα για πάντα και να αφήσει το φως να την πλημυρίσει?
Θέλω να δώσω συγχαρητήρια στην αγαπημένη μου φίλη Κάκια γιατί το βιβλίο της με συγκίνησε πραγματικά μα ένα κομμάτι του ιδικά με άγγιξε βαθύτατα…

 

‘’ Ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ ‘’

Ο Νίκος Τσάμης μου έκανε την τιμή και μου έδωσε την χαρά να διαβάσω από τους πρώτους το νέο του βιβλίο ‘’ Ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ ‘’ πριν καν κυκλοφορήσει στην αγορά. Έχω ξαναδιαβάσει βιβλία του Νίκου και κάθε φορά με εκπλήσσει η γραφή του και η φαντασία του. Το νέο του βιβλίο είναι απλά συναρπαστικό!!! Θα μπορούσε κάλλιστα να γυριζόταν σε κινηματογραφική ταινία με πολύ επιτυχία.
Μια περιπέτεια που ξεκινάει το ταξίδι της από ένα απρόσμενο ‘’τυχαίο’’ γεγονός. Πόσο τυχαία όμως είναι ορισμένα πράγματα στη ζωή ενός ανθρώπου? Ποια παιχνίδια παίζει η μοίρα μαζί του και όχι μόνο? Πως μπερδεύονται γεγονότα και καταστάσεις, σκοτεινές δυνάμεις και νόμοι της φύσης? Πόση δύναμη μπορεί να έχει το κακό και πόση ενέργεια και βοήθεια από ανώτερες δυνάμεις μπορεί να έχει το καλό ώστε να υπερισχύσει? Σκληρές μάχες και κυνηγητό αιώνων θα δώσουν την λύση η όχι?
Ποια μυστικά κρύβει ένα κρυστάλλινο κρανίο και ποιος θα τα ανακαλύψει? Τι σχέση μπορεί να έχει ένας ιερέας των Μάγιας με έναν Αρχιτέκτονα? Μια μεγάλη αλήθεια που πρέπει να βγει η όχι στην επιφάνεια? Ποιοι θα μπουν εμπόδιο και ποιοι θα πολεμήσουν ως το τέλος?
Ένα τέλος απρόσμενο…. Που ξεπερνά κάθε φαντασία!!!!
Συγχαρητήρια για ακόμη μια φορά στον συγγραφέα Νίκο Τσάμη για την γραφή του!!!

 

‘’ ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ ’’

Η κριτική μου για το βιβλίο της Κατερίνας Παπανικολάου
                                      ‘’ ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ ’’

Η Ανδριάνα, μια κοπέλα ίσως και της διπλανής πόρτας που αντιμετωπίζει τα προβλήματα που έχουμε περάσει ή περνάμε οι περισσότερες από εμάς. Από ένα ας πούμε κακομαθημένο κορίτσι που θεωρούσε τα πάντα δεδομένα στη ζωή της και η μόνη της έγνοια ήταν να συλλέγει μοδάτα ρούχα και εντεκάποντες γόβες ξαφνικά γκρεμίζονται όλα γύρω της και χάνει τις ισορροπίες της από τη μια στιγμή στην άλλη. Εκεί που νόμιζε πως είχε βρει το κατάλληλο ταίρι, αρχίζει να αμφιβάλει εάν έκανε τη σωστή επιλογή συζύγου, εάν έκανε τις σωστές επαγγελματικές κινήσεις στη ζωή της, εάν πρέπει να κυνηγήσει ή όχι τον έρωτα ο οποίος εμφανίζεται ξανά στη ζωή της στο πρόσωπο του πρώην, εάν πρέπει να ακούσει την καρδιά της ή την επικριτική τεκνατζού φίλη της, εάν οι φωνές που ακούει μέσα της είναι της λογικής ή του πάθους και δεν είναι και η ίδια ανισσόροπη σαν την εκκεντρική χήρα μάνα της και σαν την κατά φαντασίαν ασθενής αδερφή της οι οποίες μόνο στήριγμα δεν είναι στη ζωή της όποτε τις χρειαστεί. Μια Ανδριάνα που βλέπει όλα μαζί να γκρεμίζονται στη ζωή της κι αυτή να σκάφτεται εάν πρέπει να αρχίσει να μασάει τρίφυλλα ή να φορέσει ξανά τα αγαπημένα της εντεκάποντα και να βγει και πάλι ΄λεξω στα χαρακώματα παλεύοντας να βρει τις ισορροπίες της ξανά πριν πάρει τα βουνά ή καλύτερα το πρώτο αεροπλάνο!!!

Θα τα καταφέρει άραγε… θα βρει αυτό που τις αξίζει ή θα ξανακυλιστεί ξανά στις ίδιες αμαρτίες και στα ίδια λάθη? Ποια από τις δυο φωνές θα υπερισχύσει μέσα της? Πόσες πόρτες πρέπει ακόμη να διαβεί ώστε να επιτύχει και να συναντήσει αυτή την περιβόητη
‘’μεγάλη πόρτα θα διαβείς’’ …. ?
Ένα βιβλίο που θα σας κάνει να γελάτε διαρκώς και να μουρμουρίζετε… ‘’μωρέ κάτι μου θυμίζει… κάτι μου θυμίζει ‘’ (κομμάτια της ζωής σας φυσικά.. τι άλλο? )

Συγχαρητήρια Κατερίνα μου!! Με έκανες και πέρασα υπέροχα ρουφώντας τις σελίδες του!! Καλοτάξιδο να είναι και με πολύ μεγάλη επιτυχία!!!

 

 

'' ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ''

Η Κριτική μου και η εμπειρία μου από το βιβλίο παραμύθι της αγαπημένης Βασιλικής Λεβεντάκη
                                               '' ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ''

Την Βασιλική Λεβεντάκη την γνώρισα στην παρουσίαση της συγγραφέως Σοφίας Βόϊκου στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 2012.Ομολογώ πως μέχρι τότε δεν την ήξερα ούτε είχα ακούσει ποτέ το όνομά της. Εκείνη την ημέρα λοιπόν άκουγα τις υπόλοιπες κυρίες της παρέας να μιλάνε για τα βιβλία που είχε γράψει η Βασιλική. Τις ‘’ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΕΣ’’ και το ‘’ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ’’. Έλεγαν τόσα πολλά που μου κίνησαν την περιέργεια με τα όσα άκουγα. Ήθελα να πάρω στα χέρια μου όσο πιο σύντομα γινόταν τα βιβλία της να δω κι εγώ αν όντως είναι τόσο καλά και δυνατά όσο τα εξυμνούσαν!!!
Μιλούσαν όμως με τα καλύτερα λόγια για το ‘’ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ’’.Τι είναι ρε κορίτσια αυτό το βιβλίο ρώτησα. Χρύσα μου δεν το έχεις διαβάσει?Χάνεις!!!Καταπληκτικό παραμύθι που δεν διαβάζεται όμως μόνο από παιδιά αλλά και από μεγάλους άνετα!!! Μου είπαν όλες. Ομολογώ πως κοκκίνισα γιατί παραμύθια είχα να διαβάσω από τότε που ήταν μικρά τα παιδιά μου και δεν νομίζω πως θα έπιανα ποτέ στα χέρια μου ξανά να διαβάσω.. ε δεν είναι το στυλ βιβλίων που διάβαζα τι να κάνω…
Η περιέργεια όμως να δω τι σόι βιβλίο είναι αυτό που μιλάγανε όλες τόσο πολύ γι’ αυτό με έκανε να το βάλω στην άκρη του μυαλού μου πως αν τυχών το πετύχω κάπου να το εξετάσω λεπτομερώς!!! Πέρασε καιρός από τότε… η ζωή τα έφερ έτσι ώστε η Βασιλική κι εγώ με κάποιο μαγικό τρόπο δεθήκαμε πάρα πολύ και γίναμε πολύ καλές και αγαπημένες φίλες. Έβλεπα στις φωτογραφίες που ανέβαζε η Βασιλική τις παρουσιάσεις που ‘εκανε για τα αστέρια της το παραμύθι της και έμενα έκθαμβη από την παρουσίαση που έκανε πάντα και παντού. Ζήλευα που δεν ήμουν παρών να δω μια από αυτές από κοντά. Ένα πρωινό λοιπόν μαθαίνω πως επιτέλους η Βασιλική θα κάνει παρουσίαση του παραμυθιού και στην Αθήνα και συγκεκριμένα στον Πειραιά σε ένα σχολείο. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη όχι μόνο που θα έβλεπα μια παρουσίαση της αγαπημένης μου φίλης που δεν είχα δει ποτέ μου δική της αλλά γιατί επιτέλους θα έβλεπα και θα ζούσα όλα αυτά τα μαγικά που έβλεπα να γίνονται στις άλλες παρουσιάσεις που έκανε για το βιβλίο και επί ευκαιρίας θα μάθαινα τι σόι παραμύθι είναι αυτό και μιλάγανε τότε όλοι τόσο πολύ γι’ αυτό!!!!
Ξαναλέω πως ποτέ μου δεν θα πήγαινα να παρακολουθήσω παρουσίαση παραμυθιού σε αυτήν την ηλικία και ούτε θα διάβαζα φυσικά εκτός κι αν είχα τα παιδιά μου μικρά οπότε θα το έκανα μόνο για εκείνα.
Βρέθηκα λοιπόν στον Πειραιά στο σχολείο όπου αυτό που έζησα δεν περιγράφεται με λόγια αν δε το δει κανείς με τα ίδια του τα μάτια. Εικόνες, τραγούδια ,λόγια και παιχνίδι από την Βασιλική με τα παιδιά όλου του σχολείου που είχαν περικυκλώσει την Βασιλική στην αυλή του σχολείου και που με λαχτάρα γέμιζαν χιλιάδες αστεράκια με τις ευχές τους καρφιτσωμένες επάνω σε χρυσά μπαλόνια σε σχήμα αστεριών και όλα μαζί στο τέλος τα άφησαν να φύγουν ψηλά στον ουρανό να παν να συναντήσουν την Ηλέκτρα τη Νεφέλη τον Τζίμη και το Κίμωνα εκεί στον Όλυμπο και να πραγματοποιηθούν οι ευχές τους μαζί με τις ευχές όλων των παιδιών!!! Εκατοντάδες παιδικά ματάκια γεμάτα φως ,λαχτάρα χαρά και αθωότητα κοιτούσαν ψηλά τον ουρανό τα μπαλόνια να χάνονται όλο και ψηλότερα μαζί με τις ευχές τους και να φωνάζουν όλα εκστασιασμένα. Εγώ να αποθανατίζω διαρκώς τις στιγμές με τον φωτογραφικό φακό μου και να έχω μείνει έκθαμβη με όλο αυτό που ζούσα με όλο αυτό που γινότανε και δεν περίμενα με τίποτα πως θα έβλεπα ,από την άλλη να καμαρώνω την φίλη μου που έλαμπε ολόκληρη λουσμένη μέσα στο φως της αγάπης που την περιτριγύριζε από τα παιδιά που είχαν πέσει πάνω της γεμάτα χαρά και από την άλλη να νιώθω δάκρυα λύπης να ανεβαίνουν στα μάτια μου που δεν είχα ακόμη μικρά τα παιδιά μου να τα είχα φέρει μαζί μου να μοιραζόντουσαν αυτή τη χαρά να παίξουν με τα άλλα παιδιά και την Βασιλική και να γράψουν κι αυτά τις δικές τους ευχές επάνω στα αστεράκια μπαλόνια και να πετάξουν ψηλά και αν ενωθούν μαζί με τις χιλιάδες ευχές των παιδιών!!!
Αχ Βασιλική τι μου κάνεις!!!! Σκέφτηκα. Κοιτούσα ψηλά στον ουρανό τα μπαλόνια και τα μάτια μου είχαν θολώσει από την συγκίνηση και δε το κρύβω πως έκανα κι εγώ μια ευχή μέσα μου κι ας μην την καρφίτσωσα με τις άλλες. Ευχήθηκα να είναι καλά η Βασιλικούλα μας και να γράφει πάντα τόσο δυνατά και τόσο όμορφα βιβλία (γιατί εκτός ότι είναι ένα πολύ καλό παιδί είναι και πολύ ταλαντούχα στην γραφή της έχοντας ήδη διαβάσει πλέον και τα τρία βιβλία της)
Πήρα λοιπόν κι εγώ επιτέλους στα χέρια μου το ‘’ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ‘’ και όταν γύρισα στο σπίτι μου έκατσα να το διαβάσω εξετάζοντας το λεπτομερώς!!!!! Τι να πω γι’ αυτ’ο το παραμύθι!!! Από την πολύ καλή εικονογράφηση έως το παραμύθι που ποτέ μου δεν είχα διαβάσει κάτι παρόμοιο!! Ένα παραμύθι γεμάτο μηνύματα για τη σημασία της ενότητας και της αλληλεγγύης, τη δύναμη της ομάδας, την επιμονή στους στόχους και τις επιθυμίες μας, αλλά και το σεβασμό μας για τη φύση και το περιβάλλον, που σου αφήνει μια γεύση πως θες να το διαβάσεις ξανά και ξανά σε όλα τα παιδιά που γνωρίζεις αν ήταν δυνατόν!!!
Φεύγοντας από εκείνη την παρουσίαση που ήταν ότι καλύτερο έχω δει ποτέ, η σκέψη μου ήταν στους μικρούς ήρωες και στο ταξίδι τους στον Όλυμπο. Τα μάτια μου έψαχναν τον ουρανό μπας και διακρίνουν τα μπαλόνια - αστεράκια να πετούν κάπου εκεί και στα χείλη μου είχε κολλήσει το τραγούδι που τραγούδησαν τα παιδιά του σχολείου. Σε όλη τη διαδρομή σιγομουρμούριζα … ‘’ που χάθηκαν τα’ αστέρια…. ‘’

 

'' ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΑΝΤΡΕΥΟΜΑΙ ''

Η κριτική μου για το βιβλίο '' ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΑΝΤΡΕΥΟΜΑΙ '' της Κατερίνας Γκούνα

Ξεκίνησα εχθές το λοιπόν να διαβάσω ένα άλλο βιβλίο μιας και πρόσφατα τελείωσα το προηγούμενο. Ποιος να μου το έλεγε όμως πως θα το ξεκινούσα μεσημέρι και θα το τελείωνα στις 2 τα ξημερώματα. 445 ολόκληρες σελίδες!!! Ούτε στο σχολείο δεν έριχνα τόση μελέτη που να με σκοτώνανε…
Αχ αυτή η Τζένη… η πρωταγωνίστρια ντε… τι μου έκανε… κι αυτοί και οι έρωτες της… μέσα από τα μάτια της ξεδιπλώθηκε μια καθημερινότητα που την έχουν ζήσει και ζουν πάρα πολλές γυναίκες. Άγχη, προκαταλήψεις, ατυχίες, μίση, πάθη, ζήλιες κακογλωσσιά, σόγια και όλα τα κακά μαζεμένα στο όμορφο κεφαλάκι μιας κοπέλας που νόμιζε πως είχε χάσει το τρένο της αγάπης πλέον και πως η μοίρα της ήταν να μείνει μόνη της, κοινώς γεροντοκόρη…
Πόσο μακρύ είναι άραγε και πόσο δύσβατο αυτό το ρημάδι το μονοπάτι της αγάπης; Που πρέπει να περάσει και σε ποιο σταυροδρόμι να σταθεί ώστε να ανοίξει η τύχη της; Πόσα λάθη και πόσες υποχωρήσεις και βλακείες πρέπει να κάνει ακόμη στη ζωή της; Πόσα πρέπει ακόμη να πληρώσει γι’ αυτό το πολυπόθητο όνειρο; Άραγε μπορεί κανείς να αγοράσει την αγάπη; Γιατί σε κάποιους μοιράζεται δωρεάν και με το κιλό και σε άλλους με το σταγονόμετρο και αφού πρώτα πληρώσεις αδρά αυτήν την σταγόνα;
Πως μπορούν τα λόγια του κόσμου, η ζήλια των άλλων γυναικών, η μουρμούρα των δικών σου, η ανασφάλεια που σου προκαλεί το γεγονός πως όλες οι φίλες σου έχουν οικογένεια ενώ εσύ γυαλίζεις ήδη το ράφι να σε κάνουν να κάνεις το ένα μετά το άλλο τα απανωτά λάθη; Πόσο επηρεάζουν την ψυχοσύνθεση μιας γυναίκας όλα αυτά μαζί; Πως μπορούν να την οδηγήσουν σε μια ζωή που δεν της ταιριάζει και που ίσως να πληρώνει για πολλά χρόνια μετά; Επιτέλους που είναι αυτός ο καπελάτος και δεν φαίνεται πουθενά; Ποιος θα δώσει τα στοιχεία εξαφάνισης στη Νικολούλη ώστε να τσακώσει τον μανιακό ανώμαλο; Πότε επιτέλους θα ξυπνήσει ο Μιχαλάκης; Γιατί δε βρίσκεται κάποιος να δώσει δυο χαστούκια στη ξυνή να το βουλώσει επιτέλους;

Σας μπέρδεψα ε; Εγώ να δείτε τι έπαθα χθες όσο διάβαζα.. εκτός του ότι απορροφήθηκα εντελώς και ζούσα τη ζωή της Τζένης, ένα πιάσιμο στη μέση το έπαθα, ένα μούδιασμα .. ένα γερό μασαζάκι το θέλω τώρα να ισιώσω!!! Εμ δε φταίω εγώ.. η Κατερίνα Γκούνα φταίει που με την υπέροχη γραφή της με κάρφωσε στη θέση μου για 13 ώρες!!!!!!!
Αν θέλετε να ξεμπερδέψετε όσα σας είπα τότε βουρρρρ για το βιβλίο… δε θα το μετανιώσετε λεπτό σας το υπόσχομαι!!!!!

Συγχαρητήρια Κατερίνα μου για το τόσο ωραίο βιβλίο που έγραψες και που ειλικρινά αν το αρχίσεις θα ξεχάσεις να το αφήσεις από τα χέρια σου.

 

Φωτογραφίες για τα βιβλία της Ρούλας Σαμα'ι'λίδου

Υγιεία τίμιον αλλ' ευμετάστατον.

Σήμερα Τετάρτη πρωινό Ιουνίου βρέθηκα για αρκετές ώρες σε ένα αντικαρκινικό νοσοκομείο των Αθηνών. Περιμένοντας λοιπόν τόσες ώρες αναμονής παρατηρούσα τον κόσμο που ερχόταν, περνούσε, έφευγε, έμπαινε. Έβγαινε κλπ. Στην αρχή κοιτούσα επειδή δεν είχα και τι άλλο να κοιτάξω… σιγά σιγά όμως και δίχως να το καταλάβω άρχισα να κοιτάω με άλλα μάτια ,άλλο βλέμμα. Παρατηρούσα κινήσεις, διάβαζα την αγωνία και τον πόνο στα μάτια, έβλεπα την ταραχή, κοίταζα εκφράσεις συμπεριφορές και ήταν σαν να μπορούσα με κάποιον μαγικό τρόπο να μπορώ να διαβάσω τις σκέψεις τους…  Είδα ανθρώπους κάθε ηλικίας χτυπημένους από την νόσο να έχουν λιώσει σχεδόν από τον πόνο και ένιωθα να σκίζεται η ψυχή μου. Διάβασα την αγωνία τους στα μάτια τους για μια καλή είδηση καθώς κρεμόταν από τα χείλη των γιατρών, τον αγώνα να κρατηθούν όσο μπορούν στη ζωή, σαν να κρέμεσαι στο χείλος ενός γκρεμού ,να έχεις γαντζωθεί μόνο από τα νύχια και να παλεύεις να πιαστείς από κάπου, μια πέτρα, τίποτα αγριόχορτα μπας και καταφέρεις και τραβηχτείς επάνω…  Συλλογίστηκα πως αν ερχόταν κάποιος και τους χάριζε τον κόσμο όλο, πλούτη, νιάτα, ομορφιά κλπ και τους έβαζε να διαλέξουν τι θα θέλανε.. πιστεύω πως όλοι μαζί θα φωνάζανε με ένα στόμα …’’ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΘΕΛΩ !!! ‘’ αυτό και τίποτ’ άλλο….

Σκεφτόμουν τελικά πόσο αχάριστοι έχουμε γίνει εμείς οι άνθρωποι!!! Δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα στη ζωή μας όσα κι αν έχουμε ζητάμε κι άλλα συνεχώς!!! Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να έχουμε καλύτερο αμάξι, καλύτερο γκόμενο/α ,να έχουμε λεφτά να ξοδεύουμε, να κάνουμε καλή ζωή να φοράμε ωραία ρούχα να .. να… να…. Και δεν σκεφτόμαστε πως έχουμε οι περισσότεροι το ωραιότερο δώρο που θα μπορούσαμε να έχουμε και να είμαστε τρεις ευτυχισμένοι με αυτό!!!! ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ. Γιατί όσα αγαθά και ότι κι αν έχουμε ,ακόμη κι όλο το χρυσάφι του κόσμου να κρατάγαμε στα χέρια μας θα μας ήταν άχρηστο εάν δεν είχαμε την υγεία μας . Εάν ερχόταν κάποιος και μας έλεγε πως δυστυχώς αλλά…. Ο χρόνος μας όσο πάει και λιγοστεύει!!!! Με πόσα πλούτη και π[όση δόξα θα μπορούσαμε τότε να ανταλλάξουμε τον χρόνο της ζωής μας ? θα θέλαμε να δώσουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε  κι ας γυρίζαμε ξυπόλυτοι για την υπόλοιπη ζωή μας αρκεί να κερδίζαμε πάλι πίσω την υγεία μας και τη ζωή μας!!! Ποτέ όμως δεν το σκεφτόμαστε αυτό. Πάντα χτυπάμε ξύλο και φτύνουμε τον κόρφο μας και λέμε … ‘’έλα μωρέ σε μένα θα τύχει? ’’ Λες και έχουμε υπογράψει κάποιο συμβόλαιο να μην αρρωστήσουμε ποτέ!!! Γιατί άραγε έχει γίνει ο άνθρωπος τέτοιο παμφάγο ζώο που κυνηγάει τα πάντα για την καλοπέραση του και δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά σε όλα αυτά? Γιατί δεν σκεφτόμαστε πως κρατάμε όσο κρατάμε στα χέρια μας το πολυτιμότερο αγαθό και δώρο που άλλοι συνάνθρωποι μας ζηλεύουν την τύχη μας γι αυτό? Προσωπικά πιστεύω πως τίποτα δεν υπάρχει πιο πολύτιμο από την υγεία του ανθρώπου. Στα τόσα χρόνια που ζω έχω δει ανθρώπους νέους και μικρά παιδιά να χάνονται από αρρώστιες. Τι κι αν είχανε όσα είχανε, με τίποτα δεν μπορέσανε να ανταλλάξουν την υγεία τους δυστυχώς .Καθόμαστε και τσακωνόμαστε για βλακείες, ζηλεύουμε τον /την διπλανή μας επειδή φοράει ωραιότερα ρούχα ή έχει καλύτερη δουλειά από μας…  Ποτέ δεν κάτσαμε να σκεφτούμε πως όλα είναι μάταια και γελοία στην ζωή γιατί μπορεί να φανούν ένα τίποτα μπροστά στην υγεία μας. Μόνο τότε θα καταλάβουμε πως τόσα χρόνια ασχολιόμασταν με ανούσια πράγματα που δεν έχουν αξία. Μόνο όταν βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με κάτι εναντίον της υγείας μας η της υγείας κάποιου δικού μας ανθρώπου και μας κοιτάξει κατάματα τότε μόνο θα νιώσουμε σαν ένα μικρό σκουπιδάκι που θα το παρασύρει ο άνεμος όπου θέλει αυτός. Μόνο στα δύσκολα ο άνθρωπος εκτιμάει αυτό το πολύτιμο δώρο που κρατάει στα χέρια του και τώρα δεν δίνει σημασία σε αυτό αλλά δίνει προτεραιότητα σε οτιδήποτε άλλο…

Τέλος συζητώντας εμπιστευτικά με έναν γιατρό σήμερα, τον ρώτησα γιατί τόσα χρόνια δεν μπορούν οι επιστήμονες να βρουν επιτέλους το φάρμακο κατά του Καρκίνου.Με κοίταξε χαμογελώντας σκύβοντας προς το μέρος μου και σχεδόν ψιθυριστά μου είπε….

‘’ Και ποιος σου είπε πως δεν έχει βρεθεί εδώ και χρόνια? Αλλά σκέψου την αλυσίδα που θα σπάσει μετά. Όλοι εμείς τι θα γίνουμε? Από τον μεγαλοβιομήχανο φαρμάκων εως την απλή νοσοκόμα. Ξέρεις τι χρυσορυχείο είναι οι ασθενείς του Καρκίνου? Ξέρεις τι ποσά θα χαθούν μετά από τις θεραπείες ,ακτίνες, φάρμακα εξετάσεις κλπ ? Ποιον συμφέρει να κυκλοφορήσει το φάρμακο λοιπόν? ‘’

Έμεινα στήλη άλατος!!!! Κοφτήριο η ζωή του ανθρώπου λοιπόν. Ταμείο. Τρέχα εσύ άνθρωπε μετά να αναλώνεσαι σε ιστορίες καθημερινής τρέλας και μίση, πάθη και ζήλιες!!!!

Υγιεία τίμιον αλλ' ευμετάστατον.

Πλούταρχος.

Χρύσα Μπαλαμπάνη

Ιούνιος 2013

 

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΔΡΑΜΟΥΝΤΑΝΗΣ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

 

Ο ΓΑΝΤΖΟΣ

ΕΞΩΦΥΛΛΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΙΣ ΖΕΣΤΑΝΕ Η ΑΓΑΠΗ

ΚALLITECHNIKI SKEVORIA - ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙΑ

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΨΥΧΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΙΣ ΖΕΣΤΑΝΕ Η ΑΓΑΠΗ

'' Χωρις τιτλο ''

                                                    '' Χωρις τιτλο ''

                          «Eμένα που με βλέπεις, αν ήξερες τι κουβαλώ πίσω μου θα τρόμαζες…» μου είπε και το βλέμμα της χάθηκε πάλι μέσα στο ποτήρι που κρατούσε.
Κοίταζε ώρα πολύ το ποτό της ή …πάλι έμενα έτσι μου φάνηκε. Δεν τολμούσα να ρωτήσω τι εννοούσε. Αν και καιγόμουν να μάθω. Πάντα είχα την περιέργεια αν η Βανέσα Ρεφής ήταν αυτή που έδειχνε ή κατά βάθος έκρυβε μια άλλη ιστορία μέσα της.
                           «Να παραγγείλουμε ακόμη ένα;» την ρώτησα. «Νομίζω πως έτσι όπως κοιτάζεις το ποτό σου στο τέλος θα το ματιάσεις» της είπα, προσπαθώντας να κάνω λίγο χιούμορ μιας και ένιωθα κάπως βαριά την ατμόσφαιρα.
                           Με κοίταξε με λοξό βλέμμα παίρνοντας επιτέλους τα μάτια της από το ποτό της. Τα μάτια της ήταν σαν κομμάτια πάγου. Ή όχι. Σαν ξυράφια καλύτερα. Αν μπορούσε αυτό το γκριζογάλανο παγωμένο βλέμμα να κόψει θα είχα κοπεί στα δυο τώρα χωρίς πλάκα. Ξαφνικά άρχισε να ξεσπάει στα γέλια. Ένα δυνατό γέλιο που έμοιαζε και σαν κλάμα. Προσπάθησα να γελάσω κι εγώ.
                           «Έχεις πλάκα» μου είπε. «Καλύτερα που βγήκα μαζί σου απόψε για ποτό και δεν έμεινα κλεισμένη στη σουίτα μου γιατί θα είχα σαλτάρει. Μπορεί ακόμη και να είχα «σαλτάρει» και από εκεί ψηλά, με θέα την Αθήνα» είπε γελώντας.

«Βανέσα τι είναι αυτά που λες;» την ρώτησα ανήσυχος.
«Αν συνεχίσεις να με ποτίζεις κι άλλο απόψε … θα πω πιο πολλά και ίσως το μετανιώσω αύριο» μου απάντησε αινιγματικά με ένα βλέμμα που έλεγε πολλά.
«Ε τότε να κεράσω άλλον έναν γύρο αν είναι να μάθω τα μυστικά σου πανέμορφη μάγισσά μου» είπα και έκανα νόημα στον μπάρμαν να φέρει μια από τα ίδια…
«Κύριε Τζωνυ έχετε σκοπό να με αποπλανήσετε απόψε;» μου είπε και με κοίταξε αινιγματικά.
«Ίσως να θέλω να σε μάθω αγαπητή μου... να μάθω τι κρύβεις μέσα στην καρδούλα σου» είπα με πονηρό χαμόγελο αλλά κατά βάθος φοβήθηκα μην στραβώσει και με βρίσει στο τέλος.

                            «Λοιπόν άκου ωραίε μου!! Με πέτυχες απόψε σε φάση όπου ούτε κι εγώ ξέρω τι θέλω... ίσως να θέλω να εξομολογηθώ… ίσως να θέλω να αποτινάξω από πάνω μου όλη αυτή την σαπίλα που με τυλίγει ... ίσως πάλι και να θέλω να απογυμνωθώ στα μάτια σου μπροστά και να ρίξω τα πέπλα της Βανέσας Ρεφής και να αφήσω να βγει στην επιφάνεια εκείνο το κοριτσάκι που κρύβω τόσο καλά και τόσο βαθειά μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια» είπε και κατέβασε μια γερή γουλιά απ’ το ποτό της.
                             «Εδώ είμαι λοιπόν και να ξέρεις πως είμαι πολύ καλός και έμπιστος ακροατής» απάντησα.
                             «Είσαι σίγουρος; Σου εγγυώμαι πως δε θα πλήξεις λεπτό από όσα σου πω, αλλά είσαι σίγουρος; Σε ξαναρωτώ Τζωνυ γιατί μπορεί με όσα πω να με γκρεμίσεις από τον θρόνο που ίσως με έχεις βάλει να κάτσω…»
                              «Μα τι λες αγαπητή μου; Θες και τα λες τώρα αυτά; Υπήρχε ποτέ περίπτωση να σκεφτώ κάτι τέτοιο εγώ για σένα; Ξέρεις παρά πολύ καλά πόσο σε εκτιμώ και σε σέβομαι και τολμώ να πω πως είσαι… είσαι…»
                              «Τι είμαι Τζώνυ;»
                              «Είσαι... »  να με πάρει ο διάολος!!! Τι έπαθα; Κατάπια την γλώσσα μου;
                              «Τι είμαι Τζώνυ;» μου είπε σκύβοντας προς το μέρος μου και η φωνή της ακούστηκε σαν κελάιδισμα στ’ αυτιά μου…
Μμ αυτό το άρωμα της… αυτή η μυρωδιά του κορμιού της με μάγευαν… Ουφ ουφ!!! Δε θα την βγάλουμε καθαρή απόψε την βραδιά, σκέφτηκα.
                               «Είσαι ένα κομμάτι αναπόσπαστο για μένα Βανέσα μου!!! μια πολύ καλή μου φίλη που αγαπώ πολύ» της είπα.
Θεέ μου τι βλακείες κάθομαι και λέω; σκεφτόμουν μέσα μου.
Την ιδία στιγμή εκείνη σαν να πάγωσε λίγο το βλέμμα της... άρπαξε το ποτήρι της και κατέβασε μια γερή ρουφηξιά και έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό.

                                Τι ήταν τώρα αυτό; Λες να ήθελε να πω κάτι άλλο; Μήπως περίμενε να ακούσει κάτι διαφορετικό; Μήπως όντως έκανα πατάτα; Ω Θεοί!!! Αυτή η γυναίκα πάντα με έκανε κόμπο. Ξεροκατάπια και ήπια κι εγώ μια δυνατή γουλιά που έτσι όπως κατέβαινε στο λαρύγγι μου ένιωσα σαν να έπινα υγρό πυρ!!! Για μια στιγμή κανείς δε μιλούσε. Μου φάνηκε αιώνας ώσπου να αρχίσει εκείνη να μιλάει. 
                              «Πιστεύεις στα παραμύθια Τζώνυ; Ή καλύτερα να πω, πιστεύεις στην μοίρα… στο κισμέτ… όπως θες πες το».
                              «Εξαρτάται από το παραμύθι» είπα, αν και ποτέ δεν μ’ άρεσαν γιατί κατά βάθος ήξερα πως είναι όλα ψέματα.

                               «Ε λοιπόν αγαπητέ υπάρχουν και παραμύθια που δεν είναι ψέματα. Αλλά πέρα για πέρα αληθινά. Με κακές μάγισσες, δράκους, ιππότες, κ.λπ, κ.λπ» είπε. «Όταν ήμουν δεκαπέντε ετών μικρή αθώα επαρχιωτοπούλα , γιατί μεγάλωσα στην επαρχία από φτωχούς γονείς που με το ζόρι τα έβγαζαν πέρα, είχα ένα όνειρο. Να ξεφύγω από αυτή τη μιζέρια. Να ξεφύγω με όποιον τρόπο γινόταν. Δε με ένοιαζε το πώς… αρκεί να φύγω από εκεί. Γιατί πνιγόμουν δεν άντεχα ούτε μια μέρα από τη ζωή μου εκεί στην επαρχία. Στα δεκαεπτά μου γνώρισα έναν δικηγόρο όταν μια μέρα αποφάσισα να κάνω κοπάνα από το γυμνάσιο που πήγαινα τότε».
Την κοίταζα χωρίς να μιλάω.
                                «Μη με κοιτάς έτσι!!! Τι το παράξενο ακούς δηλαδή; Όλα τα κορίτσια της επαρχίας τα ίδια όνειρα είχαν, έχουν και θα έχουν!!!» μου είπε με θυμωμένο ύφος.
                                «Δε σε κοιτώ ειρωνικά, απλά είμαι περίεργος να ακούσω το παρακάτω… θέλω να μάθω τη συνέχεια» είπα.
                                 «Ωραία λοιπόν, άκου. Αυτός ο Δικηγόρος ήταν σαράντα τριών ετών τότε. Τεράστια διαφορά ηλικίας δε νομίζεις; Ήταν όμως ο μεγάλος μου έρωτας. Μαγεύτηκα από αυτόν σαν άβγαλτο κοριτσόπουλο που ήμουν. Ήταν ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο που ήρθε να με πάρει από εκεί. Του έδωσα τα πάντα από εμένα. Γλέντησε καλά καλά το κορμί μου ο αλήτης!!! Το άγουρο κορμί μου. Με έκανε ό,τι ήθελε. Ήμουν το πορνίδιο του. Σερνόμουν στα πόδια του. Εκλιπαρούσα για την αγάπη του, τον έρωτα του. Τόσο υποχείριο με είχε κάνει. Αυτός το ήξερε πως θα έκανα τα πάντα γι αυτόν αρκεί να το ζητούσε!! Μου ζήτησε να δοθώ σε έναν φίλο του. Αρνήθηκα. Με απείλησε πως θα με αφήσει, πως θα με κάνει να σέρνομαι στη λάσπη διασύροντας με. Ένα κορίτσι τότε εκείνα τα χρόνια χάνοντας την τιμή του ήταν μια πουτάνα στιγματισμένη για πάντα. Η ντροπή του σπιτιού. Τρελάθηκα. Έκλαψα, πόνεσα, τον ικέτεψα να μην με δώσει αλλού. Μετά εκείνος άρχισε να με φιλάει, να με αγκαλιάζει να μου λέει πως εγώ είμαι η γυναίκα της ζωής του και πως θα παντρευτούμε μόλις τελειώσω το σχολείο και θα με πάρει και θα φύγουμε για Αμερική και θα ζήσουμε ευτυχισμένοι. Πως αν τον αγαπώ δεν πρέπει να του χαλάσω χατίρι. Μόνο έτσι θα του αποδείξω πως του είμαι πιστή».
                           Τα είχα χάσει ακούγοντας την... δεν ήξερα αν μιλάει το ποτό, αν ήταν ένας ρόλος ακόμη της Βανέσας που τον έπαιζε καλά ή αν όντως ήταν έτσι ακριβώς όπως τα λέει... Μου φαινόταν απίστευτο αυτή η λαμπερή παρουσία να πέρασε από εκεί. Πήρε το ποτήρι της και κατέβασε μια γερή ρουφηξιά.
                           «Να πάρει ο διάολος... οικονομία στο ποτό κάνουν; Όλο παγάκια και ποτό ούτε δείγμα; Στέγνωσε το λαρύγγι μου!!! Γκαρσόν!!! Φέρε μου άλλο ένα και όχι τσιγγουνιές!!! Γέμισε το με ποτό όχι παγάκια!!!» φώναξε και ο μπάρμαν χαμογέλασε νομίζοντας πως κάνει χιούμορ. «Θα πιεις; ή μόνο εγώ θα γίνω σκνίπα απόψε;» μου είπε.
                            «Τι έγινε τελικά πήγες με τον φίλο του; Σε κατάφερε το παλιοτόμαρο;» είπα.
                            «Ααα μη βιάζεσαι αγαπητέ... πρώτα να έρθει το ποτό μου. Είναι μεγάλη η νύχτα απόψε. Έχουμε να πούμε πολλά και μη νομίζεις πως αυτή ήταν όλη κι όλη η αμαρτία στη ζωή μου!!! Χαχα αυτό ήταν πταίσμα για τα επόμενα!!!» γέλασε ειρωνικά.
                            Μα τι μου λέει απόψε; Πταίσμα; Δηλαδή τι άλλο θα μάθω απόψε; Όντως η νύχτα δεν έχει ξεκινήσει ακόμη. Ε ρε και να ‘μουνα παπαράτσι καμιάς κιτρινοφυλάδας… θα έκανα την τύχη μου απόψε!!! Σκέφτηκα κι αμέσως με τύλιξαν ενοχές για τη σκέψη μου μαζί με ένα πνιχτό γέλιο. 
 
Συνεχιζεται….

Χρύσα Μπαλαμπάνη
10 / 1 / 2013

 

" ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΡΕΛΑΣ "

                                          " ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΡΕΛΑΣ "

Όταν μια ελληνίδα μάνα αποφασίζει να γράψει....." ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΡΕΛΑΣ " λοιπόν από εμένα...

‘’ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΡΕΛΑΣ ‘’

Ανάμεσα σε μια ελληνίδα μάνα και στο παιδί της

(Όπου Μ:- = Μάνα  Όπου Τ: - = τέκνον

Κοντεύει μεσημέρι… περίπου 2 και κάτι. Είσαι στο σαλόνι αφού έχεις τελειώσει με μαγείρεμα, ψώνια, πλύσιμο νεροχύτη και άπλωμα ρούχων και λες ας κάτσω να πάρω μια ανάσα βρε αδερφέ!!!

Το τέκνον εκείνη τη στιγμή βγαίνει από το δωμάτιο του ως άλλος ΛΑΖΑΡΟΣ που μόλις αναστήθηκε!!! Κουτουλάει από τη νύστα αφού μόλις ξύπνησε….

Πάει και πέφτει σαν σακί με πατάτες επάνω στον καναπέ και αναρωτιέσαι…. «ζει» ?

Μ: - «Καλώς το Λάζαρο!!! Ξύπνησες?»

T: - (Αφού σε κοιτάει με μάτι γλαρό σαν να κοιτάει τρελή) ‘’ Όχι κοιμάμαι ακόμη δε βλέπεις?‘’

Μ: - Nα σου κάνω γάλα με corn flakes ?

Τ: - ‘Όχι.

Μ: - Γιατί όχι? Δεν έχεις φάει τίποτα με άδειο στομάχι θα μείνεις? Πως θα μεγαλώσεις? Θες να πέσεις κάτω ξερό? Είναι δυνατόν να μένεις με άδειο στομάχι τόσες ώρες θα πάθεις τίποτα… δε κάνει…

Τ: - (σε διακόπτει απότομα νευρικά.)  Όχουυυυυ θα πεις πολλά ακόμη? Σου είπα δε πεινάω!!!

Μ: - Μα πως είναι δυνατόν να μην πεινάς από χθες το μεσημέρι έχεις να φας!!!! Εκτός κι αν έφαγες τίποτα σκατολοϊδια εκεί έξω που γύρναγες ως συνήθως!!! Αααα μιας και το αναφέραμε… τι ώρα μαζεύτηκες εχθές?

Τ: - Αφού κάθε φορά ξέρεις τι ώρα γυρίζω τι ρωτάς? Καραούλι φυλάς όποτε βγαίνω!!!

Μ: - Τι λες βρε? Κοιμόμουν είχα 4 ώρες σιδέρωμα και με πέθαναν τα πόδια μου δεν άντεξα…  (ψέματα σιγά μην κοιμόταν κάθε τρεις και λίγο κοίταζε το ρολόι )

Τ: -  Στις 2:30 ήρθα ΟΚ?

Μ: - Στις 2:30? Πως κι έτσι νωρίς? (κοιτάει με μάτι που λέει ‘’σε μένα τα πουλάς αυτά? ‘’)

Τ: - Τι θες τώρα ρε παιδάκι μου? Τόσο γύρισα άσε με και νυστάζω!!!

Μ: -  Eμ βέβαια πώς να μην νυστάζεις αφού μαζεύτηκες στις 4 τα ξημερώματα!!!!!! Ποιος ξέρει που γυρνάγατε πάλι όλη νύχτα!!! Απορώ δεν βαριέστε να ξενυχτάτε κάθε φορά αντί να βγείτε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι….

Τ: - (Την διακόπτει εκνευρισμένα.. ) Αφού ξέρεις τι ώρα γύρισα τι με ρωτάς κάθε φορά το ίδιο?? Έλεγχο μου κάνεις? Μωρό παιδί είμαι και με περνάς από ιερά εξέταση? Όχουυυυ!!!!

Μ: - Γιατί τι είσαι? Από πότε πρόλαβες και έφαγες τη ζωή με το κουτάλι και έμαθες τα πάντα βρε? Ξέρεις τι κυκλοφορεί έξω? Άκουσες τι είπαν χθες στις ειδήσεις?...

Τ: - (Την διακόπτει πάλι με φανερό εκνευρισμό…) Όχι δε ξέρω και ούτε θέλω να μάθω!!! Να κοιμηθώ θέλω και δε μ΄αφήνεις!!!!!!! Όποτε σε συμφέρει είμαι μικρό παιδί και όποτε θες είμαι κοτζάμ γαϊδούρι της παντρειάς που κάθομαι και με ταΐζετε ενώ εσύ στην ηλικία μου ήσουν ήδη παντρεμένη με παιδί και μπλα μπλα μπλα… πόσες φορές θα ακούσω το ίδιο παραμύθι πια? ΕΛΕΟΣ !!!!

Μ: - Γιατί βρε? Ψέματα είναι? Εγώ στην ηλικία σου κυβερνούσα σπίτι!!!!

Τ: - Το’ πα εγώ δεν  το΄ πα? Κάτσε και μίλα μόνη σου!!! Εγώ πάω να ξαπλώσω μέσα και μην τολμήσεις να έρθεις να με πρήξεις πάλι!!! (φωνάζει)

Εκείνη τη στιγμή χτυπάει το κινητό του τέκνου… (Αλλάζει τόνο φωνής και μιλάει χαμογελώντας ψιθυρίζοντας)

Μ: - Eμ βέβαια… σε μένα ξέρει μόνο να φωνάζει που δεν κάνω τίποτα η καημένη και στους  άλλους είναι όλο γλύκες…  Αχ…. Τι αμαρτίες πληρώνω Θεέ μου!!! Τι παιδί έχω κάνει κι εγώ δε ξέρω!!! Δεν είναι παιδί μου αυτό!!! Κάποιο λάθος κάνανε στο μαιευτήριο και θα μου δώσαν άλλο δε μπορεί!!!!! (μονολογεί)

Τ: - Σε ακούωωωωωωω!!!!!

Βγαίνει από το δωμάτιο και της λέει…  - ‘’ας είχες τα μάτια σου ανοιχτά όταν με γέναγες να μην σε πιάσουν κότσο…. Τώρα μετά την απομάκρυνση του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!!!! (με υφάκι που λέει… θα σε κάνω χύτρα ταχύτητας τώρα εγώ να μάθεις!!)

Μ: - Nαι ε? Αυτά σου μάθαινα εγώ βρε τόσα χρόνια? Αχάριστο πλάσμα που όλο να με πικραίνεις ξέρεις!!! Εγώ βρε που έφαγα τα νιάτα μου για να σε μεγαλώσω να σε κάνω δυο μέτρα….

Τ: - Άντε πάλι μεγάλωσα απότομα!!! Ρε μάνα λάστιχο με έχεις κάνει μια μικρό μια μεγαλώνω στο λεπτό!!! Αποφάσισε επιτέλους τι είμαι!!! Κρίση προσωπικότητας θα πάθω με σένα που έμπλεξα…   Που είναι τα παπούτσια μου?

Μ: - Tι τα θες?

Τ: - Nα δω αν πείρα τα δικά μου χθες έτσι όπως φύγαμε από το CLUB σκνίπα ή πείρα τίποτ’ άλλα …. (της λέει και γυρνάει από την άλλη μην σκάσει στα γέλια βλέποντας το έντρομο βλέμμα της)

Μ: - Ti?????? Καλά τι ήπιες χθες πάλι? Τα άντερα σου? Γιατί παιδάκι μου το κάνεις αυτό? Θες να καταστρέψεις το στομάχι σου μικρό παιδί από τώρα?

Τ: - Άντε πάλι μίκρηνα… καλά φεύγω γιατί εσύ θα με ρίξεις στα βαριά!!! Που είναι τα παπούτσια μου. μου λες???????

Μ :- Mη φωνάζεις πια!!! Όλο σε μένα ξέρεις να φωνάζεις και στο τηλέφωνο είσαι όλο γλύκες όταν μιλάς στους άλλους!!! Τα έπλυνα… έξω στο μπαλκόνι είναι….

Τ: - TI?????? Γιατί ρε μάνα? Κοπριές είχαν πατήσει? Εμένα με ρώτησες και τα έπλυνες? Τι θα φορέσω τώρα εγώ μου λες? (φωνάζει όλο νεύρα!!)

Μ: - Δε φτάνει που στα έπλυνα που βρωμοκοπάγανε σαν πτώμα μου φωνάζεις κι από πάνω αντί να πεις κι ευχαριστώ!!!! Αλλά έτσι είναι … σάμπως δεν είχες που να μοιάσεις? Όλα τα κουσούρια του πατέρα σου πήρες!!! Άλλα παπούτσια δεν έχεις να βάλεις? Όλο τα ίδια φοράς!!! Θα λέει ο κόσμος πως δε σου παίρνουμε δεύτερο ζευγάρι να φορέσεις!!!!

Τ: - Αυτά θέλω να βάλω γαμώ το κέρατό μου!!!! Τι σε πειράζει εσένα τι θα βάλω? Για όλα έχεις κάτι να πεις!!!!!!! Τι θα βάλω εγώ τώρα μου λες?????????

Μ: - Nαι καημένο … λες και δεν έχεις άλλα παπούτσια… αν είναι δυνατόν!!! Άλλα παιδιά δεν έχουν δεύτερο ζευγάρι να βάλουν…. Κι εσύ!!!!

Τ: - E δεν υποφέρεσαι πια!!!! Βαρέθηκα κι εσένα και την γκρίνια σου!!!!

Μ: - Αν βαρέθηκες να πας να πιάσεις ένα σπίτι και μια δουλειά φυσικά και να δούμε ποιο κορόιδο θα βρεις να σε πλένει να σε ξεβρομίζει και να σου έχει ζεστό το φαγητό σου!!!!

Τ: - Θα φύγω σύντομα μην ανησυχείς!!!! Τόσο σύντομα που δε θα το περιμένεις!!! (Της λέει έτσι πάνω στα νεύρα του απλά για να της την σπάσει!!!! )

Μ: - Με φοβισμένο μάτι….  ‘’Τι εννοείς? Δε πιστεύω να μου ετοιμάζεις καμιά λαχτάρα? Πρόσεχε καλά… αν σηκωθείς και φύγεις από δω μην ελπίζεις πως θα τρέχω μετά να σε σιδερώνω και να σε πλένω να γίνω δούλα σου!!!! Άκου εκεί να φύγει… μάθαμε τώρα να πουλάμε μούρη!!! Ακόμη δεν έσκασε από τ΄αυγό….  σηκώσαμε μπαϊράκι!!!!

Τ: - Mωρέ εγώ σε έχω γεννήσει εσένα κι όχι εσύ εμένα!!!!! (Ενώ ντύνεται νευρικά)

Μ: - Που θα πας πάλι? Ακόμη δε ξύπνησες κάτσε μια φορά στο σπίτι σου.. να ξεκουραστείς από ξενύχτι είσαι!!!!

Τ: - Για καφέ θα πάω έχεις πρόβλημα?

Μ: - Γιατί εμείς καφέ δεν έχουμε στο σπίτι μας? Πρέπει να πληρώνεις μια κουταλιά καφέ 5 ευρώ συνέχεια έξω? Κάτσε  σε λίγο θα φάμε… έτοιμο είναι το φαϊ!!!!

Τ: - Δε σου είπα δε πεινάω?? Τι δε καταλαβαίνεις ????? Δώσε μου 10 Ευρώ γιατί άργησα με περιμένουν!!!

Μ: - Mε ποιους θα πας πάλι για καφέ?

Τ: - Mε τους γνωστούς άγνωστους!!!! Έλα τελείωνεεεε δε φτάνει που με καθυστέρησες με τα παπούτσια πάλι από έλεγχο θα περάσω?

M: - Καλά βρε εχθές δε σου έδωσα 20 ευρώ? Τι τα έκανες? Τα τρως πια αυτά τα λεφτά?

Τ: - Πήρα καλαμπόκι και τάισα τα περιστέρια στο Σύνταγμα!!!! Έλα ρε μαμά και άργησαααααα !!!!!

Μ: - Ε βέβαια εγώ είμαι καλή μόνο για δούλα εδώ μέσα και να μου φωνάζεις μόνο κι εγώ να δίνω λεφτά συνέχεια !!!! Ένα γλυκό λόγο απ΄ το στόμα σου δεν θ΄ακούσω ποτέ!!! Λες και ζητάω πολλά!!!!!

Τ: - Όχουυυυυυ!!!! Θα πάει μακριά η βαλίτσα με σένα που έμπλεξα!!!! Άστο μη δώσεις μία φεύγω δε μπορώ να σ’ακούω άλλο!!!!

Μ: - Περίμενε!!! Που θα πας χωρίς λεφτά? Να πίνουν οι φίλοι σου κι εσύ να κοιτάς σαν ορφανό? Ορίστε πάρε!!!!

Τ: - Tην ψυχή θα μου βγάλεις για 10 ευρώ!!!!! Φάτε μη με περιμένεις θα αργήσω!!!!

Μ: - Tζάμπα μαγείρευα εγώ όλη μέρα πάλι? Τα σκατολοϊδια που τρως έξω είναι καλύτερα από το φαί της μάνας σου? Θες να πάθεις καμιά αρρώστια στο τέλος με αυτά….

Τ: - Την διακόπτει απότομα…. ‘Καλύτερα .. δε χαίρεσαι? Θα απαλλαγείς μια ώρα αρχύτερα κι από μένα… Άντε τσάγια!!!!!! (Τσάο δλδ)

Μ: - Που πας με το κοντομάνικο? Φυσάει έξω γύρισε ο καιρός… πάρε καμιά ζακέτα μαζί σου!!!

Την κοιτάει με ύφος που σκοτώνει….

Μ: - Ούτε ένα φιλί βρε αχαίρευτο? Μόνο να μου τ΄αρπάζεις ξέρεις .. ένα φιλί δεν αξίζω?

Τ:- Της σκάει ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο και φεύγει τρέχοντας)

M: -  A ρε άτιμο πλάσμα… ήθελα να ‘ξερα πως με καταφέρνεις πάντα !!!! Έχεις βρει το κουμπί μου …. Εμ…. Βέβαια… δεν είχες που να μοιάσεις… όλα του τα πήρες του προκομμένου!!!! Μονολογεί μπαίνοντας στη κουζίνα….

Χρύσα Μπαλαμπάνη
24 Μαΐου 2013
                             

'' Το μητρικό φίλτρο ''

                                '' Το μητρικό φίλτρο ''

                  

                              Πόσο έμφυτο είναι το μητρικό φίλτρο σε ένα θηλυκό ακόμη κι αν αυτό ανήκει στο ζωικό βασίλειο; Ποια είναι εκείνα τα πηγαία ένστικτα της μάνας προς το νεογνό που πρόκειται να φέρει στον κόσμο; Εχθές υπήρξε ένα επείγον περιστατικό σε  ένα ορεινό χωριό της Δράμας. Μια αγελάδα εβρισκόμενη στον μήνα της αλλά όχι στις μέρες όπου έπρεπε κανονικά να γεννήσει, (δεδομένου πως και η κύηση σε αυτές κρατάει εννέα μήνες όσο και της γυναίκας) αλλά για κακή της τύχη η καημένη η αγελάδα είχε νοσήσει από κάποια ασθένεια, ήρθε κάπως πρόωρα και πολύ δύσκολα όσο και επικίνδυνα η ώρα της να γεννήσει. Ο κτηνοτρόφος ένας άνθρωπος φτωχός και κατατρεγμένος κοντά στα εβδομήντα και με γυναίκα με  Καρκίνο μη αναστρέψιμο, ένιωσε να απελπίζεται μη ξέροντας τι να κάνει!! Λεφτά δυστυχώς δεν του περισσεύσανε ζώντας όπως όπως με τα λίγα ψίχουλα της αγροτικής σύνταξης. Η αγάπη του όμως για το ζωντανό του ήταν τεράστια και μη θέλοντας να το χάσει η να το δει να υποφέρει έτρεξε να ειδοποιήσει Κτηνίατρο όσο πιο γρήγορα γινόταν!!! Ήταν τέτοια η ταραχή του και η αγωνία του στο πρόσωπό του μόλις κατέφθασε ο γιατρός που θα νόμιζε κανείς πως χανόταν η ίδια του η γυναίκα!!!!

                            Το άμοιρο ζώο ήταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Δεν μπορούσε παρά τους πόνους που ένιωθε να βοηθήσει ο οργανισμός του να αρχίσει η διαδικασία του τοκετού.Η ώρα όσο περνούσε ήταν επικίνδυνη και για την μητέρα να πεθάνει και για το μωρό να σκάσει μέσα της και να μη προλάβει να γεννηθεί. Κάποιοι χωριανοί που ήταν εκεί δίπλα είπαν… ’’ας την τελειώσουμε να μη τυραννιέται τουλάχιστον!!!!’’ ο Κτηνίατρος ήθελε να την βοηθήσει όσο μπορούσε .. δεν ήθελε να της το πάρει ανοίγοντας την με το ζάρι γιατί εκτός του κινδύνου της μόλυνσης υπήρχε η πιθανότητα να χαθεί η μάνα, το παιδί ή και οι δυό μαζί!!!

                            Ο άμοιρος κτηνοτρόφος να έχει πέσει πάνω από την αγελάδα να την χαϊδεύει και με δάκρυα στα μάτια να της μιλάει τόσο γλυκά παρακαλώντας την να βάλει τα δυνατά της. Το ζώο βογκούσε υποφέροντας αλλά έσφιγγε το σώμα του όπως ήταν ξαπλωμένο στο χώμα με όση δύναμη του είχε απομείνει να σπρώξει ανοίγοντας την δίοδο της ελευθέρωσης του μοσχαριού.

                            Σέρνοντας τα πόδια της με κόπο η γυναίκα του κτηνοτρόφου μια σχεδόν σκελετωμένη γυναικούλα ήρθε από πάνω από το ζωντανό λιβανίζοντας το με το θυμιατήρι και μονολογώντας… ‘’Παναγιά μου  κάνε να τα καταφέρει, βόηθα τη να ζήσει για το παιδί που θα φέρει στο κόσμο μη μείνει ορφανό κι ας ποθάνω εγώ γι’ αυτήν!!! Πάρε εμένα που τά’χω φάει τα ψωμιά μου πια κι ας ζήσει δαύτη για χάρη του μωρού της!!! Τόση ήταν η αγάπη τους για το ζωντανό τους!!!!

                             Η αγελάδα σαν από θαύμα άρχισε να σπρώχνει λίγο πιο δυνατά και άρχισε να ξεπροβάλει το νεογνό από μέσα. Σιγά σιγά φανήκαν τα μπροστινά ποδαράκια του μοσχαριού και η μουρίτσα του. Έτσι γεννιούνται τα μοσχαράκια με τα μπροστινά ποδαράκια  και το κεφαλάκι μαζί διπλωμένα. Αργά αργά άρχισε να γλιστράει όλο και περισσότερο προς τα έξω. Με τη βοήθεια του γιατρού κατάφερε να απελευθερωθεί από την κοιλιά της μάνας του τυλιγμένο μέσα στον εμβρυακό σάκο. Κανονικά η αγελάδα αμέσως μετά τον τοκετό, αρχίζει να γλύφει το μοσχάρι για να στεγνώσει το τρίχωμά του και να τονώσει το αναπνευστικό και κυκλοφοριακό σύστημά του,αλλά η καημένη η αγελάδα ήταν τόσο εξασθενημένη βαριανασαίνοντας αργά.Έτσι ο ρόλος της ανατέθηκε στον γιατρό να καθαρίσει το νεογέννητο με ένα πανί, να του καθαρίσει τα ρουθούνια από τα υγρά ώστε να μπορεί να αναπνεύσει και να του κάνει εντριβή σε όλο το σώμα με το στεγνό πανί. Το πήγε δίπλα στην εξασθενημένη μάνα του. Αυτό πάλευε να ισορροπήσει στα αδύνατα ποδαράκια του αλλά έπεφτε κάτω μη μπορώντας ακόμη να τα καταφέρει. Η αγελάδα γύρισε το κεφάλι της, πάλεψε να σηκωθεί μα δεν τα κατάφερε, κι άρχισε να γλύφει τη μουσούδα του μωρού της. Ο  κτηνοτρόφος με τη γυναίκα του έκλαιγαν από συγκίνηση βλέποντας αυτή την ιερή στιγμή. Έπρεπε όμως να τραβήξουν τα ύστερα και τον ομφάλιο λώρο μέσα από το σώμα της αγελάδας που δυστυχώς είχαν κοπεί επάνω στο ζόρι της και είχαν μείνει μέσα της. Πως όμως να τη βοηθήσουν? Η ανάσα της είχε αρχίσει να λιγοστεύει. Δεν υπήρχε σωτηρία γι αυτήν δυστυχώς και ήταν κρίμα να την τυραννήσουν κι άλλο. Τελικά μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά το άτυχο ζώο ξεψύχησε. Η αρρώστια του το νίκησε. Η εικόνα της νεκρής μάνας με το κεφάλι ακουμπισμένο επάνω στο κεφαλάκι του νεογέννητου μοσχαριού της και του μωρού να τρίβει το κεφαλάκι του επάνω στη μουσούδα της λες και προσπαθούσε να την ξυπνήσει ήταν απερίγραπτη!!!

                            Δυνατές στιγμές από αυτές που ζει συχνά ένας κτηνίατρος και που κάνουν το στομάχι του να δένεται κόμπο κάθε φορά μη μπορώντας να συνηθίσει  όσες φορές κι αν το ζήσει.. Τα λόγια του ήταν επαινετικά για τον αγώνα της μάνας να καταφέρει με όσες δυνάμεις της είχαν απομείνει να φέρει στον κόσμο το μωρό της και να το ‘’φιλήσει’’ τελευταία φορά γλύφοντας το στο κεφαλάκι του. Το μητρικό χάδι. Να του αφήσει τη μυρωδιά της.

Χρύσα Μπαλαμπάνη
13 / 7 / 2013