Πόρτα κλειστή ήταν η καρδιά μου…

Πόρτα κλειστή ήταν η καρδιά μου…

Με τα σημάδια του χρόνου χαραγμένα πάνω της.

Κράτησα καλά κλεισμένα πίσω της τα μυστικά μου. 

Προσπάθησα να κλειδώσω τους φόβους μου απ΄έξω..   

Μα εκείνοι σαν σιδερένιο ρόπτρο ερχόντουσαν συχνά και χτύπαγαν.

Με τρομάζει ο ήχος αυτός!!! Κάθε χτύπος άφηνε και ένα σημάδι πάνω της.

Πολλοί προσπάθησαν να φτιάξουν αντικλείδι για να μπουν μέσα…  άλλοι πάλι κρυφοκοίταξαν φευγαλέα μέσα… μπήκαν απρόσεκτα και προσπάθησαν να λεηλατήσουν βάναυσα.

 Το πέρασμα τους άφησε κι άλλες χαρακιές … κι άλλα σημάδια…

 Πόσες  ευτυχισμένες στιγμές πέρασαν  το κατώφλι της ; Πόσα χαμόγελα κρύφτηκαν πίσω της; Πόσα δάκρυα ξεγλίστρησαν από τις  χαραμάδες της;

‘’Θέλω να ενεργοποιήσω όλες μου τις αισθήσεις για να έρθω πιο κοντά σου....’’ μου γράφεις…

κι εγώ θα σου απαντήσω…  ‘’μπορείς;  Τότε έλα και ψάξε να βρεις το κλειδί…’’

Μη μπεις κι εσύ σα το μανιασμένο βοριά και τα σαρώσεις όλα. Πρόσεξε τις χαρακιές… πονάνε πολύ…  πρόσεξε πως θα την ανοίξεις…  μη σε τρομάξει το τρίξιμο.

Μπες σαν ηλιαχτίδα που θα τρυπώσει να γεμίσει φως τα σκοτάδια μου.

Μπες σαν την ελπίδα που θα δώσει φτερά. Μπες σα μελωδία ουράνια μαγική.

Έλα κοντά με όλες σου τις αισθήσεις ναι…

Κι εγώ θα ανοίξω διάπλατα τη θύρα…

Χρύσα Μπαλαμπάνη

2/12/2014

Βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο…

Βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο…

Μα οι πορείες μας διαφορετικές.

Τα βήματα μας όσο παν και ξεμακραίνουν…

Για πιο λόγο διάλεξες αντίθετη κατεύθυνση καρδιά μου ;

Εμείς που μέχρι χθες διαβαίναμε με πλεγμένα δάχτυλα αγάπης

στης ζωής το μονοπάτι;

 Εσύ που μαζί μου έκανες όνειρα ζωής… που μου ‘ λεγες

πως είμαι η ζωή σου;

Μαζί δεν ζωγραφίζαμε το μέλλον;

Ένα ένα μετράγαμε τα βήματά μας  στου έρωτά μας την αντίπερα όχθη.

Μόνο ο ήλιος ήταν σύμμαχος μας και τα χρώματα του δειλινού

στόλιζαν τη ψυχή μας…

Κόκκινο της φωτιάς το πάθος μας…

Πορφυρό πολύτιμο ήταν το φιλί μας.

Μα έτσι ξαφνικά μου άφησες το χέρι…

Και άλλαξες πορεία… και τώρα εγώ  πώς να βαδίσω δίχως εσένανε ζωή μου…

Σε ποιο μονοπάτι να τρέξει να κρυφτεί η ψυχή μου;

Πώς να μαζέψω ένα ένα τα κομμάτια της καρδιάς μου…

Που ο δρόμος μου έγινε σπασμένο κοφτερό γυαλί  και σε κάθε βήμα 

κόβομαι και πιο βαθειά ζωή μου...

Μάταια ψάχνω τα ροδοπέταλα που σκόρπισες στο διάβα μου σαν ήρθα…

Κοφτερά γυαλιά γίναν κι αυτά που απειλητικά με κοιτάζουν.

Το βλέμμα μου χάνεται τριγύρω. Σε ψάχνω  φως μου να σε βρω.

Μαύρα πουλιά τα σύννεφα ορμήξαν  να μου κρύψουνε το δρόμο…

Δυνατή βροχή σκέπασε τη φωνή μου…

Δε μ’ ακούς ψυχή μου…. Πώς να μ’ ακούσεις άλλωστε…

Ποιο δυνατός ο κρότος της φυγής σου…

Χρύσα Μπαλαμπάνη

30-9-2014

Να ’μαι πάλι εδώ… μόνος ξανά…

Να ’μαι πάλι εδώ… μόνος ξανά…

Πάνω στο κρεβάτι της μοναξιάς μου…

Πόσο κρύα η μέρα απόψε….

Μα πιο κρύα είναι η καρδιά μου. Ξέρεις γιατί;

Γιατί μου λείπει η ανάσα σου ψυχή μου για να την ζεστάνει.

Το κορμί μου βαρύ πάνω στα τσαλακωμένα μου σεντόνια..

Η κούραση το έχει καταβάλει.

Μα δε μπορώ στιγμή να ησυχάσω…

Τα θέλω μου ζητάν εσένα…

Κάθε πόρος του κορμιού μου διψά το άγγιγμά σου.

Μουδιάζει το κορμί μου και πονάει…

Που είσαι γυναίκα μου… πάθος λατρεμένο;

Που είναι τα χείλη σου να πιώ του έρωτα το γάργαρο νερό;

Η λάβα του φιλιού σου είναι  μακριά μου…

Πόσο ανάγκη έχω τώρα να με κάψει…

Σκλάβος σου θα γίνω… μαχόμενος να πέσω στα πόδια σου…

Το σπαθί μου να καταθέσω στα χέρια σου αρχόντισσά μου…

Η παγωνιά έξω χνωτίζει το τζάμι μου… μα εμένα το κορμί μου στάζει.

Καίγεται στη σκέψη σου και μόνο….

Μα πως το κάνεις αυτό μου λες; Πως κλέβεις έτσι το μυαλό μου;

Μάγισσα και νεράιδα έχεις γίνει και με κάνεις ότι θες.

Κάνε τη σκέψη λέξεις και τις λέξεις  στίχο....

Μέσα από των οριζόντων τις θαλασσογραμμές .

Με άρωμα γιασεμιού ...γλυκιά μου... και ταξίδεψε μαζί μου.....

Στα ερωτικά μονοπάτια του μυαλού μου…

Σε περιμένω….

Χρύσα Μπαλαμπάνη

29-9-2014

               

‘’Κάνε ένα ταξίδι μέσα μου...''

Τα λόγια σου φωτιά καίνε το είναι μου…

Φλόγες πύρινες κάθε σου λέξη…

Τυλίγουν το κορμί μου…

‘’Κάνε ένα ταξίδι μέσα μου...  όπως μπορείς

Με τις αλήθειες σου

Με την πραγματικότητα’’ μου λες…

Μα εγώ ψυχή μου το έχω ήδη κάνει…

Εισιτήριο τα μάτια σου…

Προορισμός η αγκαλιά σου….

Εκεί θέλω να κατέβω και να μείνω…

Να μη φύγω ποτέ…

Μπορείς να με κρατήσεις;

Κάνε αλυσίδες τα χέρια σου ψυχή μου…

Κλείσε με και φύλαξε με σα κάτι πολύτιμο…

Σου φέρνω την αγάπη μου…

Δική σου κι η καρδιά μου…

Φυλαχτό αιώνιο αφήνω στα χέρια σου.

Χρύσα Μπαλαμπάνη

29-9-2014

Σκέψεις και εικόνες

Όλα έρχονται και χάνονται μπροστά σου. Πόσες σκέψεις και εικόνες.

Μάταια προσπαθείς να καταλάβεις τι γίνεται. Όλα είναι μια καλοστημένη

πλεκτάνη γύρω από το λαιμό σου. ’Ενας  θολός καπνός που σκέπασε τα πάντα.

Ένα σκοτάδι απειλητικό.

Τα απορημένα μάτια ενός μικρού παιδιού που εντελώς ξαφνικά έμεινε μόνο του

στον κόσμο. Ένα δάκρυ που κυλάει αργά πάνω στο πρόσωπο, παρασέρνοντας

μαζί του θυμό και πόνο αφήνοντας μια βουβή θλίψη 

πάνω στα ίχνη ενός χαμόγελου που πήγαινε ν’ ανθίσει.

Όλα τόσο μπερδεμένα μεταξύ τους. Σαν αγκάθια απειλούν να καρφωθούν στις σάρκες σου.

Χέρια βρωμερά απαιτούν να αρπάξουν το κορμί σου και τα ψυχρά τους μάτια σε παραμονεύουν. Πόσο ύπουλα σε κοιτάζουν. Το νιώθεις να σε καίνε…

Ο κουρασμένος στρατιώτης έγειρε πάνω στη καμένη γη το αδειανό κορμί του

Από συναισθήματα πλέον. Στο παγωμένο βλέμμα του μόνο αιματηρές εικόνες περνούσαν.

Πόνος, φωτιά και φρίκη. Όρθωσε το κορμί του ψάχνοντας κάποιον άλλον ουρανό.

Προσπάθησε να περάσει σε μια άλλη διάσταση έστω και λίγο. Να γευθεί για λίγο την ελευθερία. Ποια βαριά καταδίκη μας βαραίνει ; Τι είναι αυτό που μας έχει κυριέψει;

Γιατί δε μπορούμε να το δούμε;

Σαρκαστικά γέλια ακούγονται στο βάθος. Χιλιάδες μάτια που κοιτάν ειρωνικά.

Το μίσος τους σε εμποδίζει να περάσεις. Ποιοι είναι αυτοί και γιατί σε κατακρίνουν;

Γιατί δε γίνονται κριτές του εαυτού τους; Που σταματά η αλήθεια και που το ψέμα;

Υπνοφαντασίες ονειρικές. Εφιάλτες που ξεπηδούν μπροστά σου. Μην ψάχνεις άδικα

να διαλύσεις τη μούχλα που τα τυλίγει. Δε μπορείς!!!

Κάποιος γέρος που όλοι τον λέγαν τρελό, ωρυόταν πως είναι το ΤΕΛΟΣ.

Μπορεί να είναι και έτσι. Τι έχει μείνει άλλωστε για να σωθεί…

Κάποτε σε κάποιον ουρανό πετούσαν πουλιά ευτυχισμένα. Κάποιοι όμως τα σκοτώσανε αφήνοντας τα άψυχα κορμιά τους να βυθιστούν στα σκοτεινά νερά.

Ποιος πόνεσε, ποιος έκλαψε γι’ αυτά; Κανείς!! Τώρα τη θέση τους έχουνε πάρει τα όρνια.

Απειλητικά πετούν  από πάνω σου. Κανείς όμως δεν έχει θάρρος να τα πλησιάσει καν.

Ένα βουβό γιατί πνίγεται στις λέξεις σου.

Μην αναζητάς τη λύτρωση μέσα εδώ. Κανείς δε θα σε καταλάβει.

Γιατί κανείς δε βλέπει το χάος που απλώνεται. Κανείς δεν έχει καρδιά να πονέσει.

Έπαψε να χτυπάει στο στήθος τους.

Κανείς δεν έχει τη δύναμη της αγάπης. Τους φωνάζεις πως θέλεις μόνο αγάπη!!!

Μα αυτοί απλά σου δίνουν το σχοινί για να κρεμαστείς.

Χρύσα Μπαλαμπάνη

26 / 9 / 2014