Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

΄Αγιες μέρες....? Ποιες είπατε????


                Mεγάλη Τρίτη. Αναφιώτικα. Μια περιοχή της Πλάκας στην Αθήνα που σχεδόν κάθε γωνιά έχει και μια εκκλησιά. Δε ξέρω γιατί όποτε  ανεβαίνω εκεί πάνω πλημμυρίζει η καρδιά μου αγαλλίαση. Νιώθω σαν να βρίσκομαι χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα κι ας απλώνεται μπροστά στα πόδια μου το απέραντο τσιμέντο από κάτω.

                Μια φωνούλα με έσπρωχνε να χωθώ σε ένα από τα τόσα εκκλησάκια εκεί. Τα βήματά μου με οδήγησαν γρήγορα στο πιο αγαπημένο. Στο Μετόχι του Παναγίου Τάφου και συγκεκριμένα στο εκκλησάκι του Άγιοι Ανάργυροι. Με το που μπαίνεις μέσα στην αυλή του ναού νομίζεις πως είσαι σε κάποιο χωριό. Κάτι μαγικό έχει αυτή η αυλίτσα. Μπήκα μέσα στο εκκλησάκι να προσκυνήσω. Το οποίο αν και πάρα πολύ μικρό ήταν γεμάτο. Ακουγόταν το τροπάριο της Κασσιανής και η παραβολή των Δέκα Παρθένων. Απόλυτο σκοτάδι μέσα… μόνο το φως των καντηλιών!!!! Αυτό το είχα ξαναδεί πέρυσι που είχα πάει εκεί την Μ. Παρασκευή και μου έκανε τρομερή εντύπωση. Καλά καλά δε ξεχώριζες τίποτα… Σιγή… γαλήνη… μυσταγωγία… ανάσα δεν ακουγόταν από όσους ήταν εκεί μέσα. Κάποιοι μελετούσαν τα βιβλιαράκια με τους ύμνους της ημέρας. Εκστασιάστηκα… βγήκα έξω στην αυλίτσα. Μύριζε αγιόκλημα και λεμονανθούς. Γέμισαν τα ρουθούνια μου μυρωδιές και ρούφηξα όσες περισσότερες μπορούσα!!

                    Έκατσα σε ένα παγκάκι εκεί και κοίταξα γύρω μου… ελάχιστοι καθόντουσαν τριγύρω σε απόλυτη αρμονία με το περιβάλλον…  με σκυμμένα κεφάλια κάποιοι και μελετώντας τα βιβλιαράκια τους και προσηλωμένοι οι υπόλοιποι με τα μάτια και τη ψυχή προς τη φωνή του ιερέα. Μια ανατριχίλα με διαπέρασε. Ένιωσα να ονειρεύομαι!!! Δε θύμιζε σε τίποτα το γνωστό ‘’πανηγυράκι’’ που γίνεται σε άλλες εκκλησιές τέτοιες μέρες…  όπου κυριαρχεί η βαβούρα, το κουτσομπολιό, και όπου οι πιο πολλοί είναι στην κοσμάρα τους παρά έχουν συνείδηση που βρίσκονται και τι πήγαν να κάνουν εκεί!!!  Ένιωσα τόσο κοντά μου το Θεό εκείνη την ώρα…

                    Ποτέ μου δε μου άρεσαν οι γιορτές. Κυρίως το Πάσχα. Γιατί το μόνο που κυριαρχεί αυτές τις μέρες είναι η γκρίνια, το άγχος, η φασαρία, η εμπορευματοποίηση σε όλα, και το ατέλειωτο ντερλίκωμα  μετά…  σαν κερασάκι στη τούρτα… Πάντα με αγχώνουν οι γιορτές. Πρέπει να τρέχεις να τα προλάβεις όλα, να είσαι εντάξει σε όλα, να ψωνίσεις τα απαραίτητα σε μαγαζιά γεμάτα κόσμο όπου όλοι βιάζονται και όλοι έχουν νεύρα… να πρέπει να καθαρίζεις το σπίτι γιατί έτσι πρέπει…  πως θα κοκορεύεσαι μετά σαν καλή νοικοκυρά πως πιάστηκε η μέση σου ώστε να αστράφτουν όλα? Πρέπει να μαγειρεύεις ώρες ατελείωτες για όλους και πάλι ευχαριστώ δε θ’ ακούσεις από όλους…

                  Οι γιορτές είναι για τα μικρά παιδιά. Που σταματάει το σχολείο και είναι μες τη καλή χαρά, που χορταίνουν παιχνίδι όλη μέρα. Που ανυπομονούν να πάρουν τα δώρα τους από όλους και κυρίως το Πάσχα περιμένουν πως και τι τη λαμπάδα και τα δώρα του νονού. Νομίζω οι γιορτές φτιάχτηκαν για τα παιδιά. Μόνο αυτά τις απολαμβάνουν. Ά και οι έμποροι που μετράνε ευρώ καθημερινά και παρακαλάνε να μη τελειώσει ποτέ η εορταστική περίοδος.

                  Δε βρίσκω το λόγο να έχω ένα σπίτι να αστράφτει από πάνω ως κάτω όταν η ψυχή μου είναι ‘’βρώμικη’’. Όταν οι αμαρτίες μου με βαραίνουν και ο βίος μου με κάνει να νιώθω λερωμένη συνεχώς. Τι να το κάνω ένα καθαρό σπίτι όταν το ‘’εσωτερικό’’ σπίτι μου είναι γεμάτο αράχνες και δυσωδία?? Αυτό το ‘’σπίτι’’ πρέπει να καθαρίσω πρώτα. Αυτό θα έπρεπε να με νοιάζει να φαίνεται προς τα έξω αστραφτερό!!! Τότε και μόνο θα ένιωθα περήφανη νοικοκυρά. Μα ποιος νοιάζεται για την καθαρότητα της ψυχής του πλέον? Ελάχιστοι εώς καθόλου. Όλοι τρέχουν να ψωνίσουν ωραία ρούχα να φορέσουν να τους δουν στην Ανάσταση και να ζηλέψουν… να φτιάξουν το μαλλί, τα νύχια, να φορέσουν αστραφτερά παπούτσια και να λάμπουν κρατώντας φανταχτερές λαμπάδες για δέκα λεπτά το πολύ… Να δώσουν γρήγορα γρήγορα το φιλί της Ανάστασης και να φύγουν βολίδα για το σπίτι μη κρυώσει και η μαγειρίτσα…

                 Πάντα ήμουν αντίθετη σε όλα αυτά. Αντιδραστικό στοιχείο? Ίσως…  Δε βρίσκω το λόγο όχι τις μεγάλες γιορτές αλλά ούτε και άλλη μέρα να πρέπει να στολιστώ για να πάω στην εκκλησιά. Προτιμώ να πάω όπως είμαι στη καθημερινότητά μου. Απλά και λυτά. Με ένα τζιν κι ένα μπλουζάκι? Ναι έτσι. Στην εκκλησία πάω για να συνομιλήσω με το Θεό. Να νιώσω πιο κοντά του εκεί μέσα. Δε πάω κοινωνική επίσκεψη ώστε να βάλω τα καλά μου. Νιώθω πιο ανθρώπινη έτσι. Πιο ‘’εγώ’’. Δε νιώθω ψεύτικη και δε με νοιάζει αν με σχολιάσουν που δε ντύθηκα σαν ‘’μπάρμπι’’ . Καρφί δε μου καίγεται. Αυτή είμαι και σε όποιον αρέσω. Ας στρέψει το βλέμμα του αλλού εάν ενοχλώ τα μάτια του εγώ. Στον Θεό πας ταπεινά να προσευχηθείς δε χρειάζεται να τον εντυπωσιάσεις στολίζοντας το έξω σου. Μπορείς να στολίσεις όμορφα τον εσωτερικό σου κόσμο? Να λάμπεις εκ των μέσα? Έχεις καταφέρει το παν τότε!!! Να μη σε νοιάζουν τα άλλα βλέμματα πάνω σου αλλά το βλέμμα ‘’εκείνου’’ του πως θα σε δει. Αν μπορείς κι εσύ να τον κοιτάξεις με καθαρή ψυχή στρέφοντας το δικό σου βλέμμα στον ουρανό ή όσα φρου φρου κι αρώματα κι αν  φοράς δε μπορείς να βγάλεις την βαριά πλάκα που κατά βάθος σκεπάζει και πλακώνει το στήθος σου….

                 Βγαίνω από την αυλή στο μετόχι. Όσο ήμουν μέσα μόνο οι ψαλμουδιές και οι μυρωδιές και τίποτ’άλλο. Μόλις βγαίνω έξω από την πόρτα και κάνω δυο βήματα μόνο… σα να αλλάζει ο κόσμος. Σα να πέρασα μια μυστική πύλη. Να μπήκα σε άλλη διάσταση. Μυρωδιές από τσίκνα και τηγανίλα ανακατεμένες από τα γύρω μαγαζιά να σου γυρίζουν το στομάχι. Δέκα μέτρα πιο κει δυνατές μουσικές από τα γύρω καφέ, χαχανητά και οχλαγωγία από τον κόσμο στις κατάμεστες καφετέριες. Πατείς με πατώ σε παντού. Ο ένας να κάθεται σχεδόν πάνω στο κεφάλι του άλλου. Μα… που πήγε αυτή η απόλυτη ησυχία? Η μυσταγωγία? Η κατάνυξη? Οι μυρωδιές από το αγιόκλημα τις μπουκαμβίλιες  και τους λεμονανθούς? Πριν ένα λεπτό δεν υπήρχαν? Πως άλλαξε έτσι το τοπίο? Είναι δυνατόν? Ποιο Θεό να νιώσεις εκεί έξω και ποιο νόημα των ημερών?

               Μεγάλη Τετάρτη. Λατρεύω τα μικρά ξωκλήσια και τις μικρές και παλιές εκκλησίες. Όσο πιο μικρή και όσο πιο παλιά τόσο το καλύτερο για μένα. Αν μπορούσα θα έφευγα μακριά κάπου απόμερα σε ένα μικρό χωριουδάκι ή σε ένα ξωκλήσι στο τέρμα του Θεού. Να μετριόμαστε στα δάχτυλα οι παρευρισκόμενοι εκεί τις ώρες της λειτουργίας. Μα δε μπορώ… Δεν αντέχω τους μεγάλους ναούς τον πολύ κόσμο και το έλα να δεις. Έτσι κάθε χρόνο τέτοια μέρα διαλέγω μια μικρή εκκλήσίτσα  στην γειτονιά μου για να έχει όσο το δυνατόν λιγότερο κόσμο. Φύσαγε κι όλας σήμερα και ο ουρανός ήταν βαρύς. Τέλεια!!! Σκέφτηκα. Ο καιρός συμβαδίζει με το κλίμα των ημερών…

                 Φτάνω στο εκκλησάκι. Λιγοστός κόσμος. Μια χαρά!!! Ότι πρέπει… ίσως φοβήθηκαν τον καιρό σκέφτομαι…  Μπαίνω μέσα ίσα για να προσκυνήσω μιας και δε χωράει πολύ κόσμο και βγαίνω έξω πάλι. Ησυχία. Ακούς τη φωνή του παπά και τα λόγια επιτέλους. Ένιωσα να γεμίζει ευχαρίστηση η ψυχή μου. Μετά τρία τέταρτα όταν κόντευε να τελειώσει η λειτουργία, λες και άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου. Από το πουθενά μια φασαρία, μια γκρίνια, μουρμούρα, λόγια , μια τρέλα!!! Ο παπάς να προσπαθεί να επιβάλει τη τάξη για ησυχία μιας και έλεγε το ευαγγέλιο αλλά του κάκου!!! Βλέπεις οι συνήθεις έξυπνοι που έρχονται τελευταία στιγμή στην εκκλησιά, θέλουν να μπουν πρώτοι μέσα, να αγιαστούν πρώτοι και να φύγουν πρώτοι. Φυσικά τους φταίνε όλοι που ‘’τους σπρώχνουν’’ δεν τους αφήνουν να περάσουν, τους πατάνε κλπ κλπ…  Ένα τσίρκο η όλη κατάσταση… Νιώθεις να χάνεται η μαγεία που υπήρχε, η κατάνυξη, χάνεις την επικοινωνία με το Θεό που είχες ως εκείνη την ώρα και θες να αρχίσεις τα χαστούκια τριγύρω σε πολλούς!!! Ο παπάς να φωνάζει απελπισμένος ..’’κάντε πίσω!! Μη σπρώχνεται !!! Θα έπρεπε να ντρέπεστε!!! Μη βιάζεστε όλοι.. εγώ τι να πω που είμαι κάθε μέρα τόσες ώρες εδώ μέσα και έχω υπομονή να περιμένω και τον τελευταίο από εσάς? ‘’ Αυτοί λες και μοιράζανε συσσίτιο στην κατοχή ένα πράμα, να σπρώχνονται ποιος θα φτάσει πρώτος στον παπά ώστε να τον ‘’σταυρώσει’’  με το μεγάλο ευχέλαιο και να φύγει γρήγορα γρήγορα γιατί έχουμε και δουλειές εεεε….

               Το τι άκουσα σήμερα όπως και κάθε χρόνο φυσικά .. δεν αλλάζει τίποτα… απλά νιώθω σαν να βλέπω ξανά και ξανά την ίδια ταινία. Γυναίκες να λεν η μια την άλλη ‘’χοντρή.. με πάτησες!!!’’ ‘’Κοίτα την καλέ… βιασύνη… η έξυπνη… τώρα  ήρθε… και χώνεται μπροστά μπροστά λες και εμείς είμαστε ζώα… Α να χαθείς γαϊδούρα!!! ‘’ ‘’ Ρε φίλε… τον έξυπνο παριστάνεις και μπήκες μπροστά μου? Θα πας να βυζάξεις το μωρό και βιάζεσαι? ‘’ λέει κάποιος άλλος. Τέτοιο σπρωξίδι και τέτοιο σκοτωμό ούτε λεφτά να μοίραζε ο δόλιος παπάς!!! Τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Άσε εκεί που μοιράζανε το λαδάκι για το σπίτι. Του κουτρούλη ο γάμος !!! Πατώντας επί πτωμάτων για το ποιος θα πάρει πρώτος… Φώναζε ο άμοιρος επίτροπος…  ‘’Μη σπρώχνεται έχει για όλους !!! Σιγά σιγά … θα χύσετε το λάδι  προσέξτε!!! ‘’

               Έφαγα τέτοια φρίκη που αηδίασα για ακόμη μια φορά που είμαι άνθρωπος!!! Πάντα τα ίδιο πράμα… και παντού!!! Όποια γιορτή κι αν είναι. Τα ίδια γίνανε και τα Θεοφάνεια στον αγιασμό… κοντέψαμε να θρηνήσουμε θύματα…  τα ίδια θα γίνουν και την ιερή ώρα της θείας κοινωνίας όπου θα έπρεπε ταπεινά με σκυμμένο κεφάλι να πηγαίνουν όλοι μπροστά στο δισκοπότηρο κι όχι να κοιτάν πως θα τρυπώσουν μπροστά να κοινωνήσουν πρώτοι. Το ίδιο θα γίνει μεθαύριο και με το Άγιο φως. Ποιος θα πρωτοπάρει!!!! Λες και θα τελειώσει. Άκουσα και το χειρότερο σήμερα που μου γύρισε το στομάχι και γέμισε χολή…  Αρκετοί ήταν που ‘’παραπονέθηκαν ‘’ πως το λάδι που έδινε ο επίτροπος για το σπίτι στο βαμβακάκι το άδειασε από ένα μπουκάλι ελαιόλαδο και πως αυτό δεν ήταν γνήσιο.. αγιασμένο δηλαδή από το καλό!!!!!!!!!! Λες και το μπουκάλι το λάδι δεν το είχε φέρει κάποιος πιστός προς τιμήν του.. λες και δεν το έβλεπαν τόση ώρα την ώρα του μυστηρίου πάνω στο τραπέζι με το αλεύρι και τα τρία κεριά αναμμένα επάνω μπροστά στον παπά να διαβάζεται κι αυτό κανονικότατα!!!! Αλλά όχι!!!! Αυτό δεν ήταν από το πρώτο… το καλό… που σταύρωνε ο παπάς!!! Τους πιάσανε κορόιδο!!! Γι αυτό τρέχαν όλοι να προλάβουν να πάρουν από το πρώτο… το καλό…. Γι'αυτό αυτός ο σκοτωμός!!!!!!

                ΕΛΕΟΣ ΘΕΕ μου!!!! Ώρες ώρες απορώ γιατί αφήνεις να γίνεται αυτό το μεγάλο τσίρκο στο σπίτι σου???? Γιατί δεν εμφανίζεται από κάπου ο Ιησούς και να δώσει μια και να αρχίσει να τα σαρώνει όλα εκνευρισμένος όπως τότε στα Ιεροσόλυμα που μέσα στον περίβολο του ιερού ναού βρήκε τους εμπόρους και τους έβγαλε όλους έξω και είπε: "Πάρτε τα αυτά από εδώ, μην κάνετε εμπορικό κατάστημα το σπίτι του Πατέρα μου.’’ Κάτι τέτοιο θυμίζει αυτή η κατάσταση πάντα… κάτι σαν ζωοπανήγυρη!!!   Η Γραφή λέει: Ο οίκος μου πρέπει να είναι οίκος προσευχής (Ησαΐας 56, 7), εσείς όμως τον κάνατε σπήλαιο ληστών!!! Πόσο πολύ πιστεύω πως ταιριάζουν αυτά τα λόγια εδώ…. ο ναός είναι χώρος αληθινής λατρείας, προσευχής και διδαχής. Ούτε πασαρέλα για μόντελινγκ, ούτε καφενείο για κους κους, ούτε ρινγκ για σπρωξιές και αγκωνιές, πόσο μάλλον για ύβρεις και προσβολές!!! Γι’ αυτό δε μου αρέσουν οι γιορτές και με αγχώνουν.. Δεν τις απολαμβάνω. Δε βρίσκω κάτι το διαφορετικό ή το ωραίο από τον υπόλοιπο χρόνο, πέρα από όλο αυτό το πανηγυράκι σε όλους τους τομείς.

             Άντε.. υπομονή!!!  Τρεις μέρες μείναν ακόμη και μετά θα πέσουμε όλοι με τα μούτρα στο αρνί λες και είχαμε να φάμε από την Κατοχή κρέας!!!! Θα τσουγκρίσουμε και τα αυγά ενώ θα έπρεπε να τσουγγρίζουμε τα κεφάλια μας μπας και συνέλθουμε λίγο από τη ζωή που κάνουμε και θα φιληθούμε σταυρωτά αναφωνώντας… ‘’ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΑ!!!ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!!!!’’

        Μπλιαχ…..

Χρύσα Μπαλαμπάνη

Αθήνα 16-4-2014