Έχω
ξαναγράψει σχετικά με την υγεία… Αλλά σήμερα μετά από ένα 24ωρο ακριβώς μέσα σε
ένα αποπνικτικό δωμάτιο νοσοκομείου που πέρασα , είδα, άκουσα, ένιωσα και
αποκόμισα επιπλέον εμπειρίες για τη ζωή…
Τρίτη μέρα σήμερα νοσηλείας για τη μητέρα μου. Ξανά μετά από ένα μήνα που
βρισκόμουν καθημερινά σε άλλο νοσοκομείο από το πρωί και από κει έφευγα για το
σχολείο καπάκι.
Χθες λοιπόν
που πέρασα ένα 24ωρο όπως είπα εκεί μέσα στο δημόσιο νοσοκομείο τα συναισθήματα
κάναν πάρτυ στη ψυχοσύνθεση μου. Πρώτη μέρα νοσηλείας προχθές και αφού βγάλαμε
τη μέρα εγώ κι ο πατέρας μου εκεί μέσα αποφασίσαμε να φύγουμε μιας και αυτός
ήταν ήδη κομμάτια από την προηγούμενη νύχτα
κι εγώ είχα φύγει εκτάκτως από το σπίτι μου μη προλαβαίνοντας να μαγειρέψω
καν και αφήνοντας τα παιδιά μου και όλες τις υποχρεώσεις μου άπραχτες. Η μητέρα
μου μας είπε πως αν χρειαστεί κάτι θα φωνάξει κάποια νοσοκόμα τη νύχτα. Φύγαμε
κι εμείς αν και με βαριά καρδιά αλλά δε γινόταν αλλιώς. Πρώτο μου λάθος!!! Η
μητέρα μου είχε μεγάλο πρόβλημα να κινηθεί και αδύναμη καθώς είναι κι
εξαντλημένη με αιματοκρίτη 19 και σίδερο κάτω πολύ του ορίου δε μπορούσε να
σηκωθεί και να κατέβει από αυτά τα πανύψηλα κρεβάτια των νοσοκομείων που απορώ
γιατί τα κάναν έτσι. Ποιος άρρωστος η χειρουργημένος άνθρωπος ,πόσο μάλλον ηλικιωμένος θα μπορούσε
ποτέ αν είναι δυνατόν να ανέβει και να κατέβει από αυτά τα κρεβάτια που θες δυο
ανθρώπους να τους τραβάνε για να τα καταφέρουν!!! Προσπάθησε λοιπόν η
γυναικούλα να σηκωθεί για να κατέβει να πάει τουαλέτα αφού χτύπαγε για ώρα το
κουδουνάκι να έρθει η νοσοκόμα και νοσοκόμα δεν ερχόταν με τίποτα… οπότε κάπως
έπρεπε να τα καταφέρει να σηκωθεί. Πάλευε για ώρα και δε τα κατάφερνε.
Σημειωτέον στο διπλανό κρεβάτι ήταν μια άλλη ηλικιωμένη φραγκάτη από όσο
έκοψα η οποία είχε δυο αποκλειστικές
νοσοκόμες τη μέρα να την προσέχουν. Η βραδινή το λοιπόν έβλεπε τη μάνα μου να παιδεύετε ώρα να
σηκωθεί να κατέβει από το κρεβάτι και δε σάλεψε βλέφαρο!!! Κάποια στιγμή αφού η
μάνα μου είδε κι αποείδε την παρακάλεσε εάν μπορεί να τη τραβήξει λίγο από το
χέρι να τη βοηθήσει να σηκωθεί. Εκείνη της είπε εντελώς ψυχρά. ‘’ΟΧΙ ΔΕ
ΜΠΟΡΩ!!! ΝΑ ΕΙΧΕΣ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΑΤΟΜΟ
ΕΔΩ!!!!!!!!!!!!!!’’ η μάνα μου πικράθηκε και βούρκωσε και με χίλια ζόρια
προσπάθησε να κατεβεί. Τότε φάνηκε η νοσοκόμα μετά από μισή ώρα αφού βάραγε το
κουδούνι. Με θράσος της λέει.. ‘’ΤΙ ΘΕΣ ΚΑΙ ΒΑΡΑΣ ΤΟΣΗ ΩΡΑ ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ? ΕΧΟΥΜΕ
ΔΟΥΛΕΙΑ’’ Αφου της εξήγησε τι την ήθελε .. και αφού η νοσοκόμα την έκοψε σε τι
κατάσταση ήταν της λέει … ‘’ Α.. ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΠΑΩ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ .. ΚΙ ΑΝ ΕΣΥ
ΖΑΛΙΣΤΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΣΕΙΣ ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΩ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ!!!! ‘’ Αίσχος και
ντροπή!!!!! Δεν έχω να πω τίποτ’ άλλο πάνω σε αυτό!!! Να πάει να γίνει
κομμώτρια καλύτερα δεν έπρεπε να διαλέξει τέτοιο επάγγελμα!!!! Δηλαδή άσε τον
συνάνθρωπο να πέσει ακόμη κι αν ναι ζαλιστεί … λογικό είναι στην κατάσταση
του.. ας πεθάνει κι όλας μέσα στο μπάνιο αρκεί εσύ να μην αναλάβεις την ευθύνη
και την χρεωθείς!!!!!!!Ευτυχώς που δεν ήμουν εκεί προχθές βράδυ!!! Θα σκότωνα άνθρωπο δίχως άλλο και δεν αστειεύομαι καθόλου!!! Θα πέταγα από το παράθυρο του τρίτου και την μια που δουλειά της είναι και την άλλη την απάνθρωπη σκύλα που καθόταν την κοίταζε να παιδεύεται και δεν ένιωσε λίγη ανθρωπιά μέσα της να σηκωθεί να βοηθήσει!!! Εδώ χτυπημένο ζώο βλέπεις στο δρόμο και σκύβεις να το βοηθήσεις όχι άνθρωπο ηλικιωμένο… Αφού ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα και ξεκουμπίστηκε η αποκλειστική της διπλανής από κει εξέφρασε η μάνα μου το παράπονο της στην διπλανή της άρρωστη που είχε την αποκλειστική . Η κυρία της είπε…’’’ΔΕ ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΣΗΚΩΘΗΚΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ? ΓΙΑΤΙ ΗΘΕΛΕ ΛΕΦΤΑ.. ΤΖΑΜΠΑ ΔΕ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΑΥΤΕΣ!!!!! ‘’ Εδώ όχι μόνο η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά αλλά και τουφέκι να τις πυροβολήσεις όλες αυτές σηκώνεις!!! Που είναι η ανθρωπιά που πρέπει να έχει κάποιος μέσα του? Που είναι το συναίσθημα πως βοηθάς έναν συνάνθρωπό σου που έχει τόση ανάγκη και μάλιστα ηλικιωμένο και τόσο αδύναμο… που τον βλέπεις για ώρα να παιδεύεται και να βουρκώνει στο τέλος????? Υπάρχουν άνθρωποι τελικά ή όχι? Μήπως θα σε βλέπουν να πεθαίνεις και δεν θα σου δίνουν σημασία εάν δε πάρουν πληρωμή?????? Τι κοινωνία είναι αυτή που ζούμε???????? Εχθές το πρωί λοιπόν νωρίς πήγα στο νοσοκομείο και όταν έμαθα αυτά κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό!!! Έμεινα μαζί της βρίζοντας τον εαυτό μου πάνω από όλα που δεν το έκανα από το προηγούμενο βράδυ και την άφησα μόνη της στην κατάσταση της. Με Ρευματική πολυμυαλγία με πρησμένα πόδια με οίδημα και μια πληγή στο ένα να έχει ανοίξει και σπασμένες φλέβες στα χέρια μαύρες από τα απανωτά τρυπήματα πεταλούδας… και τους ορούς κι αντιβιώσεις με καλώδια. Οι τύψεις με τρώγαν από τη μια που την άφησα μόνη ..το άγχος με το σπίτι και την οικογένειά μου που τελευταία έχω παραμελήσει με τούτο και με κείνο που με κυνηγά… με το στομάχι μου να πάει να σπάσει από το άγχος που από βδομάδα γράφω εξετάσεις κι εγώ δεν έχω ανοίξει βιβλίο.. από τη μια δε προλαβαίνω καν που χρόνος με τόσα που έχω στο κεφάλι μου.. από την άλλη η ψυχολογία μου είναι κάτω του μηδενός… και μόνο καθαρό μυαλό δεν έχω για να συγκεντρωθώ να διαβάσω… άρχισε να με πιάνει κρίση πανικού… Νόμιζα πως με πλακώνει το δωμάτιο.. πως δεν έχω αέρα να αναπνεύσω… και να προσπαθώ να φαίνομαι φυσιολογική και άνετη στη μητέρα μου κι εγώ να λούζομαι στον ιδρώτα άγχους και πανικού. Φόβο για την υγεία της και τι θα γίνει … Φόβος πως θα μείνω στις εξετάσεις αφου θα γράψω το απόλυτο ΜΗΔΕΝ… βρασμό ψυχής για το κολοσύστημα και την ανθρωπιά που επικρατεί… να σκέφτομαι και τον πατέρα μου ο οποίος είναι ένα κουρέλι από τη στενοχώρια του…
Δυστυχώς εγώ κι αυτός μόνο είμαστε. Λεφτά για αποκλειστικές δεν υπάρχουν… έχουν φύγει άπειρα τους τελευταίους μήνες σε γιατρούς , εξετάσεις, φάρμακα… κι όλοι πειράματα κάνουν πάνω της και γιατριά δεν δίνουν… τρελά λεφτά… έτσι πεταμένα.. λες και τους περισσεύουν που με μια ψωροσυνταξούλα ζουν και τα βγάζουν πέρα…
Όσοι έχουν περάσει από αυτό το στάδιο με νιώθουν απόλυτα πως είμαι , τι λέω και πως έχουν τα πράγματα…
(Σενάριο αποκλειστικές….) Τις είδα και τις έχω δει άπειρες φορές τι κάνουν… όλη νύχτα βόλτα στο διάδρομο… τσιγαράκια στο ανοιχτό παράθυρο κάθε τρεις και λίγο.. κουτσομπολιό μεταξύ τους.. από δωμάτιο σε δωμάτιο… και εξαφανιζώλ από τον άρρωστο που υποτίθεται πληρώνονται για να φροντίσουν.. Μιας και σουλάτσαρα κι εγώ στο διάδρομο του νοσοκομείου πάνω κάτω ουκ ολίγες φορές όλη νύχτα χθες.. είδα και άκουσα πολλά… από τα χείλη τους.. Από κουτσομπολιό για το πόσο χοντρός είναι ο ασθενής τους εώς τι σόι πυτζάμες φόραγε ο άλλος… από το πώς κοιμάται και ροχαλίζει η γιαγιά μιας άλλης εώς το πόσο ωραίο γαμπρό έχει και τι σέξυ γκόμενος είναι… και πως θα γίνει να τον φάμε.. κλπ κλπ… μέχρι μάθημα έκανε μια μεγαλύτερη σε μια σχετικά νεότερη της για το πώς να καταφέρει να φανεί έξυπνη και να της γράψει ο παππούς που φροντίζει το σπιτάκι … μην το φάει η καπάτσα η νύφη του η οποί πάταγε στη χάση και στη φέξη εκεί!!!!!!!! Τραγικό!!!! Για κλάματα η όλη κατάσταση… ή μάλλον για σενάριο σήριαλ…. Σηκώθηκε η πέτσα μου όρθια με όσα πήραν τα αυτιά μου….Σε τι κόσμο τι ανθρώπους εμπιστεύονται κάπιοι άνθρωποι επί πληρωμή παρακαλώ τους ανθρώπους τους!!!!! Ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος……
Σαπούνι και χαρτιά στη τουαλέτα του δωματίου δεν υπήρχε…. Ζήτησα και ξαναζήτησα και ματαζήτησα αλλά πήρα τον πούλο!!!! Το δε γελοίο της υπόθεσης? Ταμπέλα έξω από τη τουαλέτα στο δωμάτιο έγραφε απαγορεύεται η χρήση από συνοδούς μόνο από ασθενείς!!! ΟΚ λέω.. δείξτε μου που είναι η τουαλέτα να πάω…. ΑΑ!! ΔΕΝ ΕΧΕΙ!!! Μου απαντούν οι νοσηλεύτριες βάρδιας… Και που να πάω τότε????? ΣΕ ΑΥΤΗΝ!!! Μου λένε δείχνοντας την τουαλέτα που είναι μόνο για τους ασθενείς!!!!!!!
Εφημέρευε χθες κι όλας… και γινόταν ένας χαμός. Κοντά στα ξημερώματα φέρνουν μια κοπέλα συνομήλικη μου μάλλον με φριχτούς πόνους στο τρίτο άδειο κρεβάτι… Έσκουζε σα το σκυλί να της φέρουν ένα μαξιλάρι και μια λεκανίτσα να κάνει εμετό… δε μπορούσε να κουνηθεί από πόνους λόγω κατάκλισης που είχε ανοίξει από πίσω και είχε ανοίξει όπως έλεγε πληγές… εκλιπαρούσε για μια νοσοκόμα να τη βοηθήσουν να της δώσουν κάτι να μη πονάει.. φώναζε πως έχει και καρκίνο… αλλά φυσικά κανείς δεν της έδινε σημασία λόγω λέει φόρτου εφημερίας…. Μην αρχίσω τα μπινελίκια τώρα και δε κάνει… τη βοήθησα να σηκωθεί λίγο στο κρεβάτι.. της έτριψα τη πλάτη να την ανακουφίσω λίγο και της έφερα μια χάρτινη λεκάνη για εμετό. Μόλις με είδε η βραδυνή αποκλειστική της παραδίπλα γιαγιάς μου έβαλε τις φωνές.. πως δεν φοράω γάντια.. πως θα κολλήσουμε κι εμείς μικρόβια και δε χρωστάμε τίποτα… (εννοώντας φυσικά τον εαυτούλη της) επειδή βοήθησα έναν άνθρωπο που υπέφερε άκουσα τα σχολιανά μου και άρπαξε τα αντισηπτικά να τρίβει τα πόμολα και το μπάνιο που ακούμπησαν τα μολυσμένα χέρια μου πλέον!!!!!
Εμετίλα μου ήρθε με όσα είδα και άκουσα επί ένα 24ωρο εκεί μέσα!!! Το βράδυ η δε γιαγιά της αποκλειστικής με ρώταγε τι είμαι κλπ της μάνας μου… ‘’Έχετε παιδιά ?’’ τη ρωτάω… Φυσικά κι έχω δύο!!! Μου λέει… Αλλά εγώ δε θέλω να τα ταλαιπωρώ τα παιδιά μου… να τα δεσμεύω με μένα να με κοιτάνε και να αγανακτήσουν… ‘’ ΄΄Και μπορείτε να πληρώνετε δυο αποκλειστικές τη μέρα? Δεν είναι ασύμφορο? Τη ρωτώ μιας και μου είπε πως νοσηλευόταν ήδη για 25η μέρα εκεί… (ήθελα να της πω και τι σόι αποκλειστικές κυκλοφορούν αλλά το βούλωσα..) Κάποια στιγμή όταν ξημέρωσε και έφυγε η αποκλειστική της είχα κατέβει να πάρω έναν καφέ και η ίδια γυρνάει στη μάνα μου και της λέει… ‘’Είσαι πολύ τυχερή!!! Έχεις πολύ καλό κορίτσι… πόσο σε πρόσεχε… μακάρι κι εμένα να με προσέχαν το μισό τα παιδιά μου… τόσες μέρες είμαι εδώ και ήρθαν μια φορά μόνο για μια ωρίτσα και φύγανε…’’ της είπε με παράπονο… ‘’Ναι αλλά σου βάλαν δυο γυναίκες να σε προσέχουν.. ‘’ της απαντά η μάνα μου… ‘’ ποιοι μου βάλανε… ας είναι καλά η σύνταξη του άντρα μου αλλά τι να κάνω που είμαι με απινιδωτή στη καρδιά και αυτή τη στιγμή πολεμάω να καταπολεμήσω ένα μικρόβιο σε αυτόν αλλιώς θα μπω πάλι χειρουργείο…. ‘’ της είπε με παράπονο…. Όταν μου τα είπε η μάνα μου.. ένιωσα αηδία για τα ‘’παιδιά’’ της!!! ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ σε αυτά τα παιδιά που με τέτοια πάθηση και μεγάλη ηλικία η μάνα τους μέσα σε ένα μήνα πήγαν μόνο μια φορά να την δουν…. Αλλά η καρδιά της μάνας συγχωρεί και σε μένα είπε πως δε θέλει να ταλαιπωρεί τα παιδιά της γι αυτό έχει δυο αποκλειστικές να τη φροντίζουν…
Όταν ήρθε ο πατέρας μου και μετά από ώρα και με βαριά καρδιά αποφάσισα να φύγω κομμάτια μετά από ένα 24ωρο εκεί μέσα πάνω σε μια σκισμένη καρέκλα… τόσες ώρες… (μακάρι να μπορούσα να μείνω κι άλλο αλλά έπρεπε να μαγειρέψω και κανά φαί στα παιδιά μου ) γυρίζει η γιαγιά αυτή και λέει στην πρωινή αποκλειστική της … ‘’ Το βλέπεις το κορίτσι? Από χθες το πρωί είναι εδώ και δεν άφησε τη μάνα της λεπτό!! Αυτά είναι παιδιά!!! Να σε έχει ο Θεός καλά παιδί μου!!!!’’ Αυτό ήταν το καλύτερο εύσημο για μένα εκείνη την ώρα… τα λόγια που με κάνανε να χαμογελάσω έστω προσωρινά … αλλά και να λυπηθώ με όσα έζησα είδα και άκουσα μέσα σε μια μέρα μόνο…
Έπεται
συνέχεια αύριο… ΕΛΛΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ
ΣΟΥ!!!!
Χρύσα
Μπαλαμπάνη 24-5-2014
