‘’
Αποσκευές του 2014 ‘’
Είμαι επιβάτης κι εγώ. Σαν τόσους άλλους γύρω
μου. Κοιτάζω και βλέπω πολλούς να τρέχουν βιαστικοί πάνω κάτω. Άλλοι με
σπρώχνουν, άλλοι με προσπερνάνε βιαστικοί. Άλλοι γελάνε και άλλοι σκουπίζουν
δάκρυα από τα μάτια τους. Μόλις κατεβήκαμε όλοι από το μεγάλο τρένο. Έκανε πολύ
θόρυβο μόλις μπήκε στο σταθμό. Τα φρένα του είχανε σκουριάσει βλέπεις. Πάλιωσε.
Όλοι τρέξαμε να προλάβουμε το επόμενο τρένο. Το καινούριο. Αυτό έφτασε στο
σταθμό κάνοντας αισθητή την παρουσία του, σφυρίζοντας δυνατά. Καλογυαλισμένο, καθαρό,
με βελούδινα καθίσματα, άνετο, με μεγάλα παράθυρα ώστε να χαζεύουμε στη
διαδρομή…
Τρέξανε το λοιπόν όλοι βιαστικοί να
μπούνε να προλάβουνε θέση. Τη καλύτερη θέση. Με την ωραιότερη θέα. Οι πιο νέοι
πηδήσανε γρήγορα επάνω και πιάσανε τις πίσω θέσεις μπούγιο όλοι μαζί για να
κάνουν χαβαλέ. Άλλοι δυσκολεύτηκαν να ανέβουν λίγο επάνω. Βλέπεις ψηλά τα
σκαλοπάτια και στενά και όσο να’ ναι τα χρόνια τα ρημάδια δε κουνούνε εύκολα τα
πόδια όσο το θες. Ανέβηκα κι εγώ μέσα στο πλήθος. Πιάστηκα από τη σιδερένια
σκάλα και πάτησα το πόδι μου μέσα. Τι όμορφο βαγόνι!!! Αστράφτει. Ολοκαίνουριο.
Φωνές, γέλια, οχλαγωγή. Όλοι οι επιβάτες χαρούμενοι. Όλοι πανέτοιμοι για το
μεγάλο ταξίδι. Όλοι έχουν επιβιβαστεί πλέον. Κοιτάζω έξω από το παράθυρό μου.
Βλέπω κάποιους που κοιτάζουν το τρένο με λύπη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους. Μα
τι στο καλό… αυτοί γιατί δεν ανεβαίνουν?
Θα χάσουν το τρένο!!! Μήπως δε μπορούν να ανέβουν τη σκάλα? Μήπως δεν υπήρχε
κάποιος να τους βοηθήσει? Τρέχω και στέκομαι στη κορυφή της σκάλας. ‘’Μα γιατί
δεν ανεβαίνετε? Θα χάσετε το τρένο!!! Ξεκινάει όπου να΄ναι… Θέλετε βοήθεια?’’ Τους φωνάζω να ακουστώ μέσα
από τις τόσες φωνές. Με κοιτούν λυπημένοι. ‘’Όχι παιδί μου… να είσαι καλά… για
εμάς εδώ τελειώνει το ταξίδι… ‘’ ‘’ Μα
τι λέτε? Ελάτε… έχει θέσεις!!! Αφού έχετε εισιτήριο είστε κι εσείς επιβάτες από
το προηγούμενο τρένο που κατεβήκαμε όλοι!!! ‘’ ‘’ Όχι… για εμάς τελειώνει το ταξίδι εδώ. Δεν
πάει παρακάτω η διαδρομή. Καλό ταξίδι να έχετε… κάποτε θα ανταμώσουμε πάλι… ‘’
μου λένε κι εγώ μένω να τους κοιτώ με την απορία στα μάτια. Ένα δυνατό σφύριγμα
ακούγεται και οι μηχανές του τρένου παίρνουν μπρος. Ξεκινήσαμε. Είμαι ακόμη
εκεί .Στη κορυφή της σκάλας. Ο ελεγκτής έρχεται και κλείνει τη πόρτα δυνατά βάζοντας μου τις φωνές
να καθίσω στη θέση μου γρήγορα. Τρέχω στη θέση μου και κοιτώ από το παράθυρο
μου έξω αυτούς που απομείνανε πίσω στο σταθμό. Μας κουνούν το χέρι λυπημένα. Ακίνητοι εκεί στην ίδια θέση. Τους κοιτώ
μέχρι που χάνονται τελείως…
Κάθομαι
στη θέση μου και κλείνω τα μάτια από τη κούραση.. Κάτι που κάνουν οι περισσότεροι γύρω μου
βλέπω. Μάλλον τους έχει καταβάλει κι αυτούς η κούραση από το προηγούμενο ταξίδι
, σκέφτομαι. Οι εικόνες έξω από το παράθυρο έχουν αρχίσει να εναλλάσσονται σιγά
σιγά. Κλείνω επιτέλους τα μάτια και σκέφτομαι…
Τι αποκόμισα από το προηγούμενο μου
ταξίδι? Τι έμαθα… τι γνώσεις πήρα, τι διδάχθηκα και ποια τα λάθη μου? Ένα
μεγάλο ταξίδι που με κούρασε πολύ. Έλιωσα τις σόλες μου στο περπάτημα.. έζησα
πολλά. Γέλασα πολύ μα και έκλαψα πικρά πολλές φορές. Θύμωσα πολύ και αγανάχτησα
με πολλά. Ώρες ώρες δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου σε πολλά , αλλά και ώρες
ώρες απορούσα με την τόλμη μου, με όσα
κατάφερα, με όσα πέτυχα. Υπήρξαν πολλές στιγμές αδυναμίας ναι. Στιγμές που
στέκεσαι μετέωρος και σκέφτεσαι να το κάνω ή να μη το κάνω? Να προχωρήσω ή όχι?
Κι αν φάω τα μούτρα μου πάλι? Αξίζει το κόπο? ‘’ Ναι αλλά αν τα καταφέρεις?
Σκέψου τη χαρά και την ικανοποίηση μετά… ‘’ φώναζε μια φωνούλα μέσα μου….
Γνώρισα πολλούς
ανθρώπους σε αυτό το ταξίδι. Νέα πρόσωπα μπήκαν στη ζωή μου και παρέα με τα ήδη
υπάρχοντα, Βγήκαμε, γελάσαμε, μιλήσαμε, κλάψαμε, μαλώσαμε, βριστήκαμε, φιλιώσαμε,
αγκαλιαστήκαμε, πονέσαμε, τα ήπιαμε και ζήσαμε τόσα πολλά μαζί. Με άλλους δεθήκαμε
πιο πολύ, με άλλους απομακρυνθήκαμε κι άλλο. Μέσα από τις στιγμές αυτές όμως μαθαίνεις
πολλά. Η ζωή είναι ένα ανοιχτό σχολείο και εμείς δε παύουμε ποτέ να είμαστε
μαθητές του για όλη μας τη ζωή. Άλλος προχωράει όμως στις επιδόσεις του και
ανεβαίνει τάξη και άλλος τεμπελιάζει δε μαθαίνει ποτέ του και μένει στάσιμος μετεξεταστέος…
Φίλοι. Που ενώ έκανες
πολλά γι’ αυτούς σε ξεχάσανε εύκολα κι όταν τους χρειάστηκες εσύ, σφυρίξανε
αδιάφορα… όσο εύκολα σε θυμόντουσαν όποτε
θέλανε κάτι από εσένα άλλο τόσο εύκολα ξεχάσανε και τ’ όνομά σου. Θα μου πεις…
μα καλά… τώρα το έμαθες εσύ αυτό? Μια ζωή γίνεται!!! Όχι .. έτσι είναι.. απλά
όσες φορές και να σου συμβεί πονάει το ίδιο και είναι πάντα σα την πρώτη
φορά!!! Μυαλό δε βάζω τελικά… έτσι φαίνεται. Δε βαριέσαι… κάποιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ και μάλλον ούτε κι εγώ. Με εκμεταλλεύτηκαν πολλές
φορές σε αυτό το ταξίδι και θύμωσα πολύ με τον εαυτό μου. Με έβρισα, με
μούντζωσα, αν μπορούσα θα με πλάκωνα και στο ξύλο να μάθω!!! Κάθε φορά μα κάθε
φορά, λέω πως αυτή θα είναι η τελευταία
που χαρίζομαι , που αφήνω να με πιάσουν κορόιδο, που δίνω πράγματα από τη ψυχή
μου. Μα πως γίνεται και κάθε φορά το ξεχνάω και πάντα δίνω απλόχερα, ένας Θεός
ξέρει. Κομμάτια πάζλ η ψυχή μου. Όλο και χάνεται από ένα. Στο τέλος θα αδειάσει
τελείως το πάζλ και δε θα ξεχωρίζει η εικόνα. Κενή θα μείνει. Τελείως άδεια.
Φίλοι ? Μετρημένοι στα δάχτυλα …
Αγάπη. Τι δύσκολη λέξη.
Μα πόσο εύκολα προφέρεται από τα χείλη ολονών. Ναι… στιγμές μικρές αγάπης σα ψήγματα χρυσού τις ένιωσα
κι εγώ. Από φίλους, από τριγύρω μου, μα αγάπη δυνατή δεν ένιωσα. Δεν αισθάνθηκε
το πετσί μου την αγάπη να με αγκαλιάζει σφιχτά. Η μόνη αγάπη που ένιωσα να με
τυλίγει ήταν της μάνας όταν με κοίταζε στο κρεβάτι του πόνου και διάβαζα στο
βλέμμα της την ευγνωμοσύνη και την απέραντη αγάπη της για μένα και την αγάπη
του πατέρα όταν κοίταξα τα βουρκωμένα μάτια του που με καμάρωνε στις επιτυχίες
μου και υπερήφανος για εμένα εισέπραττε τα συγχαρητήρια για το παιδί του. Τότε ναι.
Ένιωσα ευλογημένη γιατί με πλημμύρησε η αγάπη τους και ντύθηκε επάνω μου σα χιτώνας και με ζέστανε.
Ψέμα. Πόσο έντονα το
ένιωσα κι αυτό. Το λούστηκα πολλές φορές και ήταν πολύ δυνατή η ψυχρολουσία.
Κόκκαλο με άφηνε να τουρτουρίζω στη παγωνιά της ψυχής μου. Ένιωσα πολλές φορές
να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μου. Άνθρωποι που έπαιρνες όρκο που λένε πως
με τίποτα δε θα ήταν ψεύτικοι , αυτοί αποδείχθηκαν οι μεγαλύτεροι ψεύτες που
άνετα θα μπορούσαν να έγραφαν σενάριο για σαπουνόπερα. ‘Έφαγα αρκετό παραμύθι
δε λέω… πολύ υποκρισία. Με πείραξε πολύ και σα χαζό ευαίσθητη που
είμαι ως γνωστόν έβαζα τα κλάματα και θύμωνα πολύ με τον εαυτό μου. Ενίοτε και με τους άλλους φυσικά. Κάποιοι τη γλυτώσανε
(την οργή μου) κάποιοι την φάγανε κατάμουτρα. Θεριό ανήμερο έγινα και ξέσπασα
πάνω τους. Ποιος… εγώ? Το χαμογελαστό κοριτσάκι που δε μιλάει, δε λαλάει…. Όσοι
με είδαν και με ακούσανε όμως εκείνες τις
στιγμές φοβήθηκε το μάτι τους από μια άλλη Χρύσα που αντίκρισαν. Σε κάποιους θα
μείνω αξέχαστη…. Όπως αξέχαστες θα μου μείνουν κι εμένα οι πισώπλατες
μαχαιριές τους και το ψέμα που έφαγα!!! Ας πρόσεχα όμως!! Τώρα που το σκέφτομαι
πάλι, καλό μου έκαναν… έγινα πιο δυνατή
έμαθα πολλά και έγινα λιγάκι πιο προσεχτική με τους ανθρώπους. Αυτό που έμαθα όμως
είναι πως κανείς μα κανείς δεν είναι ο εαυτός του. Δεν είναι αυτό που δείχνει. ΝΟΜΟΣ.
Άλλο είμαστε, άλλο δείχνουμε προς τα έξω, άλλο βγάζουμε στους άλλους. Άλλες
φορές βγαίνει ο κακός μας εαυτός, άλλες φορές ο καλός μας κι άλλες ο ηλίθιος εαυτός
μας, αυτός που μισούμε περισσότερο.
Πόνος. Τον έζησα έντονα
σε τούτο το ταξίδι. Σε μένα περισσότερο ψυχικός ήταν ο πόνος, γιατί πολλές φορές
η ψυχή μου αιμορραγούσε και έκλαιγε σα μικρό παιδί κουλουριασμένη στη γωνιά της.
Έζησα το πόνο όμως στο μεγαλείο του σα θεατής. Μέρες ατελείωτες και νύχτες στο νοσοκομείο
στο πλευρό της μάνας. Βίωσα και τον δικό της πόνο και εκεί είναι που νιώθεις τα
σωθικά σου να καίνε , να σκίζονται και να μη μπορείς να κάνεις κάτι… όταν δικό
σου άτομο πονάει κι εσύ βουβός στέκεις σα χαζός μη ξέροντας πώς να απαλύνεις το
μαρτύριο… που να ψάξεις το μαγικό ραβδάκι να αγγίξεις το πόνο και να τον
εξαφανίσεις για πάντα… Τον βίωσα όμως από
τριγύρω μου. Ζώντας τον εκεί, με τόσους ανθρώπους που είδα, άκουσα να υποφέρουν
και να κλαίνε από αυτόν. Μα το μεγαλύτερο πόνο τον έζησα κυριολεκτικά δίπλα μου
ακριβώς στο διπλανό κρεβάτι από της μάνας,από μια νέα γυναίκα η οποία σπάραζε
από τους φριχτούς πόνους στο παραμορφωμένο κορμί της. Ο καρκίνος την είχε
νικήσει .Βγήκε πιο δυνατός από αυτήν. Νύχτες και μέρες περάσαμε δίπλα δίπλα να της κρατώ το χέρι να
μιλάμε, να κάνω ότι μπορώ να την ανακουφίσω κάπως. Ένιωσα πολύ μικρή , πολύ
ασήμαντη, ένα τίποτα. Δεν βρήκα κανένα λόγο στη ζωή για να τρελαινόμαστε , για
να πονάμε, να κλαίμε, να μαλώνουμε. Τίποτα δεν έχει αξία μπροστά στην υγεία μας.
Ότι κι αν έχουμε, όσα κι αν έχουμε, είναι σκόνη μπροστά στην υγεία. Αν δεν
έχουμε αυτήν δεν έχουμε τίποτα. Είδα ανθρώπους που ευχαρίστως θα έδιναν τα
πάντα από ότι έχουν φτάνει να ξανάβρισκαν πίσω την υγειά τους. Για ποιο λόγο
λοιπόν αγωνιζόμαστε? Γιατί ζηλεύουμε? Γιατί φθονούμε και κακιώνουμε με τους άλλους?
Αφού όλα μπορεί σε μια στιγμή να γίνουν καπνός αν χάσουμε το πολυτιμότερο από
όσα έχουμε. Τι θα έχει αξία τελικά μετά? Αναρωτιέμαι… Μια στιγμή. Μόνο μια στιγμή αρκούσε
για να φέρει τη λύτρωση. Τη λύτρωση στον αφόρητο πόνο που ένιωθε για μέρες εκλιπαρώντας
για βοήθεια. Βοήθεια από ποιόν? Από μάνα εξ ουρανού ίσως? Αφού οι περισσότεροι
εκεί μέσα δεν της έδιναν σημασία καν. Τους ενοχλούσε κι όλας με τα ουρλιαχτά της.
Δε ξέρω πια μαγική εντολή μου δόθηκε εκείνη τη στιγμή, ποιο χέρι οδήγησε τα
δικά μου, που βρήκα τη δύναμη να κάνω ότι έκανα. Μα το έκανα χωρίς δεύτερη
σκέψη. Αυτό που θα μου μείνει πάντα ζωντανή εικόνα μέσα μου, είναι τα μάτια της
να τρέχουν ποτάμια λύτρωσης και ευγνωμοσύνης και οι ευχές που μου έδινε
ασταμάτητα για αυτό που έκανα γι αυτήν. Δε θα το ξεχάσω όσο ζω και τώρα ακόμη
που το σκέφτομαι, αν μου ξανά τύχαινε θα το έκανα πάλι χωρίς δισταγμό.
Τι έκανα για πάρτη μου..
τι έκανα για μένα…. ? Που λέει και το γνωστόν άσμα. Δεν έκανα πολλά. Θα
μπορούσα και περισσότερα. Είμαι υπερήφανη όμως για όλα όσα κατάφερα σε τούτο το
ταξίδι. Ένιωσα να ξεπερνώ τον εαυτό μου. Δεν ήταν εύκολο πιστέψτε με. Με
δυσκολίες πολλές. Με πολύ κόντρα, πολλά εμπόδια , ζήλιες, λόγια, νεύρα, κούραση.
Έφαγα πολλά ‘’χαστούκια.’’ Στιγμές που φτάνεις στα όρια σου και θες να τα
γκρεμίσεις όλα και να τα παρατήσεις σύξυλα. Νιώθεις να σου κόβουν τα φτερά. Νιώθεις
την απόρριψη… κι εγώ την ένιωσα άπειρες φορές και ακόμη τόσες είπα ΤΕΡΜΑ!!!! ΤΑ
ΠΑΡΑΤΑΩ!!! Μα ευτυχώς δεν το έκανα. Ευτυχώς δεν άκουσα τις σειρήνες δίπλα μου που
με χλευάζανε και με κατηγορούσαν και
βούλωσα καλά με κερί τα αυτιά μου ως άλλος Οδυσσέας . Βέβαια το ταξίδι μακρύ ακόμη
κι έχω να περάσω κι από το στενό της Σκύλλας και της Χάρυβδης, αλλά εύχομαι
μόνο τούτο. Να έχω την υγειά μου, να μη λυγίσω και να βρω δύναμη να πολεμήσω
για τα θέλω μου.
Θεός. Η μεγαλύτερη υπερδύναμη νομίζω
που υπάρχει. Τον αγαπώ , τον σέβομαι, νιώθω δέος μπροστά του, τον έχω
παρακαλέσει άπειρες φορές να μου σταθεί, του ζήτησα χιλιάδες χάρες. Μα θύμωσα πολλές
φορές μαζί του. Τον αμφισβήτησα αρκετές φορές. Τα έβαλα μαζί του για κάθε
στραβό , άδικο και άσχημο που γίνηκε στο κόσμο. Μα και σε μένα. Του έβαλα τις φωνές..
ρωτώντας τον ‘’ που είσαι και δε βάζεις το χεράκι σου τώρα
που πρέπει? ‘’ ‘’Υπάρχεις ή είσαι ένα
παραμύθι?’’ Δε χωρούσε ο νους μου όσα έβλεπα, άκουγα, διάβαζα, ζούσα. Δε μπορεί
να γίνονται όλα αυτά μονολογούσα. Ποια δύναμη θα άφηνε τόσο πόνο, τόση πίκρα,
τόση αδικία ανεξέλεγκτη? Μα μετά σκεφτόμουν πως ίσως όλα αυτά για κάποιο λόγο
γίνονται. Δε μπορεί. Κάποια εξήγηση θα υπάρχει. Κάτι που εμείς είμαστε πολύ
ασήμαντοι για να το αντιληφθούμε. Τον έζησα όμως. Τον ένιωσα σαν άγγελο πολλές φορές
δίπλα μου. Ένα μαγικό χέρι να με τραβάει τελευταία στιγμή από το τέλμα. Ομολογώ.
Ευτυχώς ο Θεός είναι μεγαλόκαρδος και δε μου κράτησε κακία που τόλμησα να τα
βάλω μαζί του. :)
Ένα δυνατό σφύριγμα
του τρένου με έκανε να αναπηδήσω στη θέση μου. Σα να ξύπνησα από λήθαργο. Όλες
οι σκέψεις μου γίνανε μπερδεμένες εικόνες, μπερδεμένα λόγια, φωνές δίχως νόημα.
‘’Τα εισιτήρια σας παρακαλώ!!!’’ Ακούστηκε η φωνή του ελεγκτή στα αυτιά μου.
Ψάχνω στη τσέπη μου το δικό μου. Του το δίνω . Το τσεκάρει με κοιτάει και με
ρωτά… ‘’ Που θα κατέβετε?’’ Κοιτώ το εισιτήριο μου που γράφει επάνω 2015 και τίποτ’ άλλο .Τον κοιτώ και του λέω χαμογελώντας. ‘’Στο ΤΕΡΜΑ φυσικά . Που αλλού? ‘’
Χρύσα Μπαλαμπάνη.
1 / 1 / 2015
