Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Συνέντευξη με την Άννα Μπιθικώτση για την '' iTabloid.gr ''

           Είναι μεγάλη η τιμή που μου έκανε η κόρη του μεγάλου μας ερμηνευτή της Ρωμιοσύνης, ΣΕΡ Γρηγόρη Μπιθικώτση, η Άννα Μπιθικώτση να μου παραχωρήσει αυτή τη συνέντευξη για την εφημερίδα ‘’iTabloid.gr” και να κάνουμε μια αναδρομή μαζί της σε όλα.Την ευχαριστώ λοιπόν μέσα από την καρδιά μου.

Επειδή η εφημερίδα‘’iTabloid.gr” μια μέρα δυστυχώς έκλεισε... δεν έχει σωθεί το αρχείο της συνέντευξης αυτής όπως κ πολλών άλλων δικών μου αρχείων και άρθρων.
Έτσι την παραθέτω αυτούσια παρακάτω όπως ακριβώς ειπώθηκε ...


                      Την Άννα Μπιθικώτση είχα τη τιμή και την χαρά να την γνωρίσω από κοντά στην παρουσίαση του βιβλίου ‘’ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ’’ της κοινής μας φίλης Άρια Σωκράτους. Μου έκανε εντύπωση το πόσο απλή και προσιτή ήταν με όλους και με αληθινό χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπό της. Είναι μεγάλη η χαρά μου λοιπόν που δέχθηκε να μου παραχωρήσει αυτή τη συνέντευξη και να κάνουμε μια αναδρομή μαζί της σε όλα. Η ‘’Αννούλα του χιονιά μας μιλάει για τα όνειρα της, τα θέλω της, τις εμμονές της και μας αποκαλύπτει το μυστικό ενός μεγάλου τραγουδιού του Σερ Μπιθί.

Σας καλωσορίζω λοιπόν στη σελίδα της εφημερίδας μας ‘’itabloid.gr''
ΕΡΩΤ: 
Ποιο είναι τίμημα της δόξας του να είσαι κόρη ενός συμβόλου του Εθνικού μας Πολιτισμού και τι ισορροπίες  χρειαστήκατε ώστε να ξεχωρίσετε τον πατέρα Γρηγόρη από τον μύθο Μπιθικώτση?
ΑΠΑΝ.
Το τίμημα της δόξας του το πλήρωσα ακριβά. Για να τον έχει ο κόσμος έπρεπε να τον στερηθώ και τον στερήθηκα στα άγουρα μου χρόνια που ήθελαν και το δικό του «νερό»  για να ανθίσουν… Ήμουν όμως περήφανη που αυτός ο μύθος ήταν ο λατρεμένος πατέρας μου! Ευτυχώς στην εφηβεία μου κατάφερα να ξεχωρίσω τον πάτερα Γρηγόρη από τον Μπιθικώτση και έτσι ισορρόπησα!

ΕΡΩΤ: 
Πόσες βιωματικές και ιστορικές μνήμες μπορεί να χωρέσει η καρδιά και ο νους, δίπλα στον μύθο πατέρα σας Γρηγόρη Μπιθικώτση?
ΑΠΑΝ.
Αν μπορούσα να τις μετρούσα δε θα μου έφτανε το άπειρο…

ΕΡΩΤ:  
Θα θέλατε να μας διηγηθείτε κάποιες αναμνήσεις  μέσα από τη ζωή και το έργο του έτσι όπως σας τις διηγήθηκε αυτός, ή έτσι όπως τις είδατε  εσείς μέσα από τα δικά σας  μάτια. ?
ΑΠΑΝ.
θα μοιραστώ μια σημαδιακή για τον πατέρα απόφαση του που μου εκμυστηρεύτηκε και που αφορά την εποχή της καταξίωσης του  σε σχέση με τη ζωή μας..
Θα πρέπει να ήμουν γύρω στα τριάντα, όταν ο πατέρας μου εξήγησε τον πραγματικό λόγο που αφήσαμε το σπιτάκι μας στο Περιστέρι, ανοίγοντας πανιά για άλλη γειτονιά… Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα όταν είχαμε πάει βόλτα στα παλιά μας γνώριμα λημέρια. Αντικρίζοντάς το «όρθιο», στη θέση του, με ρώτησε:
«Ξέρεις Άννα γιατί φύγαμε από το Περιστέρι; …Φύγαμε τότε που είχα γίνει μεγάλος και τρανός και το σπιτάκι μας στο Περιστέρι είχε γίνει το στολίδι της Μυκηνών, μιας και το είχαμε φτιάξει καινούργιο. Σε είχα δει τότε να κλαις και σε ρώτησα τι έχεις. Εσύ με ένα παράπονο διαρκείας, μου είπες με την αφέλεια των αθώων χρόνων σου: «Μπαμπά, στης Μπουμπούς της φίλης μου το σπίτι που τρώγανε μπριζόλες, εγώ ζήλεψα που μου μύρισαν και ζήτησα να φάω ένα κομματάκι. Τότε η γιαγιά της μου είπε:<« καλά  βρε παιδί μου, ο μπαμπάς σας έχει κάνει τόσα λεφτά κι ακόμα φακές σας ταΐζει;»
Έτσι, λοιπόν, με αφορμή αυτό το περιστατικό, συνειδητοποίησα ότι όταν το δικό σου σκαλοπάτι δεν είναι πια ασήμαντο, τότε πρέπει να φοβάσαι και να προστατεύεις ακόμη πιο πολύ αυτούς που αγαπάς. Είπα τότε της μάνας σου να ψάξει για άλλο σπίτι.»

ΕΡΩΤ:
Από το κατώφλι του πατρικού σας διάβηκαν, μεγάλες μορφές της μουσικής Τέχνης: Βαμβακάρης, Χιώτης, Τσιτσάνης, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, οι πιο κορυφαίοι Έλληνες συνθέτες, ποιητές και ερμηνευτές. Θυμάστε κάποια ανέκδοτη στιγμή να μας διηγηθείτε?
ΑΠΑΝ.
Θυμάμαι πολλές αλλά θα σταθώ σε μια …Θυμάμαι μια μέρα που χαράχτηκε μέσα  μου βαθιά… Ήταν η 25 Γενάρη η  μέρα που γιόρταζε  ο πατέρας μου και στο σπίτι μας ήταν όλοι αυτοί οι μύθοι! Ενώ με χόρευε το πρώτο μου ταγκό ο Στέλιος Καζαντζίδης, εκείνη τη στιγμή  που όλα ήταν σαν σε παραμύθι  μέσα σε τραγούδια και γέλια , ο καλύτερος φίλος της οικογένειας  μου και νονός μου, έπαθε έμφραγμα και τον είδαμε άψυχο να πέφτει μπρος στα μάτια μας…  
Θυμάμαι το Καζαντζίδη  να με παίρνει αγκαλιά να με ηρεμήσει και το Τσιτσάνη να μου κλείνει  τα μάτια να μη βλέπω, το Χατζιδάκι να καλεί στο τηλέφωνο  για να έρθει ασθενοφόρο, το Χιώτη να ουρλιάζει από το σοκ… Ήταν στιγμές που οι μύθοι ήταν άνθρωποι πίσω από τα φώτα… 

ΕΡΩΤ:
Θέλω να φορέσετε για λίγο πάλι εκείνα τα ‘’κόκκινα λουστρίνια’’ σας για να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο ,και να συναντήσουμε τη γιαγιά Άννα με τα παραμύθια της, το παππού Βαρσαμή, και τους γονείς σας χέρι χέρι. Ποια η πιο δυνατή ανάμνησή σας  που ανασύρει πρώτη η μνήμη σας?
ΑΠΑΝ.
Στο ιερό της σκέψης, με σεβασμό φυλάω τις άγιες μέρες εκείνων των χρόνων που έραινε με άστρα τα χρόνια μου το αγγελουδάκι των παιδικών μου ονείρων, κείνα τα αγνά μου χρόνια που έλεγαν τα κάλαντα οι φωνούλες της ψυχούλας μου… «Φοράω» στη μνήμη μου ξανά εκείνα τα πρώτα μου κόκκινα λουστρίνια και σιγοπερπατώ σε κείνες τις γιορτές του δικού μου παραμυθιού, τότε που έμπαζε η τρύπια στέγη μας λες και ήθελε ο Θεός να κοινωνήσουμε το δάκρυ του..Τότε που είχαμε για βίβλο ένα καρβέλι ζεστό ψωμί… Τότε που «κεντούσε» με ιστορίες η γιαγιά μου η Άννα την Άγια Νύχτα μου δίπλα στο ξεπαγιασμένο μου κορμάκι… Τότε που με τη φωνή του τη μελένια μας τραγουδούσε ο πατέρας το μικρό τυμπανιστή… Τότε που στο τζάμι των ονείρων μου ο Αϊ Βασίλης με κοιτούσε ενώ ζέσταινα τα χεράκια μου στη γκαζιέρα μας για να μη πιάσουν χιονίστρες πάλι… Τότε που ονειρευόμουν στολισμένες βιτρίνες στην αγκαλιά της μανούλας μου… Τότε που γέμιζε το ταψί μας με χιόνι για να ξεγελάσει τη πείνα μας λέγοντας μας ότι αυτή είναι η Βασιλόπιτα που μας έφτιαξε ο Χριστούλης…
Αχ! αυτά τα λουστρίνια μου δε θέλω να τα βγάλω ποτέ από της μνήμης μου τα «τρεχαλητά ποδαράκια»..Με αυτά θα στολίζω κάθε χρόνο το Χριστουγεννιάτικο μου δεντράκι, στολίζοντάς το με το αγγελουδάκι της χαμένης μου αθωότητας ..
Τώρα που όλα έγιναν μια παιδική ανάμνηση… Τώρα που τα έχω όλα, νιώθω σαν «Ιεράρχης δίχως άμφια» γιατί ντρέπομαι που είμαι χορτάτη ανάμεσα σε τόσους πεινασμένους,  γιατί δακρύζω αφού κάποτε κι εγώ ονειρευόμουν ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στον ουρανό μου όπως τόσα παιδιά σήμερα και δε μπορώ να τους το προσφέρω, αφού κι εγώ μες της αδελφούλας μου την αγκαλιά περίμενα στο κοινό όνειρό μας τον Αϊ  Βασίλη να φέρει τα δώρα μας…
Θέλω πίσω τη λατρεμένη μου εκείνη ζωή που μου έφτανε μια αγκαλιά και μια γκαζιέρα…
Αχ! Και να γύρναγα το χρόνο πίσω!
Αχ! Και ας κοιμόμουν στο χιόνι πάλι αφού έτσι κι αλλιώς είμαι η Αννούλα του χιονιά…

ΕΡΩΤ: 
7 Μαΐου 2001. Βρίσκεστε στην  παρουσίαση του πρώτου σας βιβλίου «ΑΝΤΙ ΣΙΩΠΗΣ» στο θέατρο «Κ. Δανδουλάκη». Έχετε απέναντί σας τον πατέρα σας που σας κοιτάει περήφανος  κι εσείς με τρεμάμενα χείλη του απαγγέλετε με λόγια  ψυχήςτο ποίημα που του είχατε γράψει… Με αυτό το ποίημα ξεκινήσατε  να του μιλάτε τότε και με αυτό κάνετε την έναρξη σε κάθε σας παράσταση ….
ΑΠΑΝ.
Πάντα και όσο ζω με αυτό το ποίημα θα του μιλώ ,να… όπως τώρα …
Σας το αφιερώνω

«Εγώ  πατέρα μου, κράτησα όλα αυτά τα χρόνια  τη ζωή σου  «Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές», «Στο περιγιάλι το κρυφό», «Στα περιβόλια με τους ανθισμένους κήπους, στη «Φτωχολογιά», «Στο Περιστέρι», στη «Δραπετσώνα», στην «Καισαριανή». Γιατί ένα «Δειλινό», σα «Χρυσοπράσινο φύλλο» μίλησες με τον «Καημό», γιατί ήσουν «Αετός χωρίς φτερά», «Άμαξα μες στη βροχή», γιατί ήταν «Άπονη η ζωή» μαζί σου τότε …
«Μέσα στο παλιό μας σπίτι» σε είδα να  «Στρώνεις το στρώμα σου για δυο « , γα σένα και το «Παραπονιάρικό» σου, το Τρελοκόριτσο»  σου ..
Έκανες «Υπομονή», έλεγες «Αύριο πάλι», «Θα΄ ρθει άσπρη μέρα και για μας»…
Ήσουν «Του Βοτανικού ο μάγκας», μπήκες «Στου Αποστόλη το κουτούκι», «Στου Μπελαμή το ουζερί», μες στην «Υπόγεια την ταβέρνα», φιλοσόφησες τη ζωή, «Από το Α ως το Ω» και ας μην είχες «βγάλει το σχολείο» …
«Άνθη της πέτρας» οι προσευχές σου στη «Μάνα και στην Παναγιά».
«Μέρα Μαγιού», «Μια Κυριακή», «Στο παραθύρι στέκοσουν» φοβόσουν μη χαθείς, μα εσύ «Γλυκέ μου, δε χάθηκες», στις φλέβες όλων μπήκες, γιατί «Ήσουν καλός, ήσουν γλυκός  κι είχες τις χάρες όλες». Γιατί ήπιες το «Αθάνατο νερό για να χαρείς ακέριο το όνειρό σου» …
Σε τούτο το στενό, σε τούτο το δρομάκι», «Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά», ο Βαμβακάρης, «ο κυρ-Θάνος», «ο μπατίρης  ο Λουκάς», που δε «λογάριαζαν το χρήμα», μαζί τους και ο Μάνος με ένα «Γαρίφαλο στο αυτί»,ο Μίκης με «Ροδόσταμο» στα χείλη, ο Τσιτσάνης, ο Χιώτης και πόσοι άλλοι ακόμη παρέα με τους ποιητές, έριξαν μια «Ζαριά καλή» και για σένα, «Έλαμψαν τα ματόκλαδά σου» και είπες: «ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΩ!»
 «Ποιος να το πει» ότι θα «σήμαναν για σένα οι καμπάνες». Ότι θα σου «έσφιγγαν το χέρι», ότι θα «τράβαγε η ζωή σου την ανηφόρα κι εσύ ψηλά, πολύ ψηλά θ’ ανέβαινες, με σημαίες και με ταμπούρλα».
Εσύ, το «Ένα χελιδόνι», που βγήκε στους ουρανούς «Με το λύχνο του άστρου», για να «Ανοίξεις το στόμα σου» και να τραγουδήσεις τον «Ήλιο της Δικαιοσύνης», για να υμνήσεις «Της αγάπης τα αίματα».
Εσύ, ο «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ», που χθες βράδυ στο όνειρό μου, μου κράτησες το χέρι, με κοίταξες επίμονα με τα βαθιά μαύρα μάτια σου και μου μίλησες πατέρα… για ένα «Όμορφο αμάξι με δυο άλογα»….
Κι εγώ σε άκουγα … σε άκουγα … μετά το χέρι άπλωσα, τα χείλη σου σφράγισα, σου χαμογέλασα και σου είπα: «Εγώ πατέρα,  μόνο το ένα άλογο, το άσπρο σου άλογο, πάντα θα θυμάμαι,
τα όνειρα που έκανες παιδί …τα όνειρα που κάναμε μαζί σε «εκείνα τα μικρά κι ανήλιαγα στενά στη φτωχογειτονιά  μας»…

ΕΡΩΤ:
Ο ερμηνευτής της Ρωμιοσύνης, σφράγισε με τη δυνατή  φωνή του άπειρα αθάνατα τραγούδια ερμηνεύοντας τους ποιητές μας και τους κορυφαίους συνθέτες μας. Ποιο τραγούδι του είναι από τα αγαπημένα σας και με ποιο από όλα ίσως ταυτίζεστε με τον πατέρα σας?
ΑΠΑΝ.
 «Ο έρωτας γεννήθηκε για δυο» είναι το τραγούδι που έχει τη δική του ιστορία. Ήταν η εποχή που στην οικογένειας μας είχε μπει το τρίτο πρόσωπο αλλά ακόμα δεν το είχε καταλάβει η μητέρα μου … Ήμουν η πρώτη που το διαπίστωσα εντελώς συμπτωματικά … …Εκείνη τη βραδιά που είδα ότι είδα… κλείστηκα στο δωμάτιο μου και με κλάματα πήρα ένα χαρτί και ένα μολύβι και έγραψα  τα λόγια αυτού του τραγουδιού …
 Ο έρωτας γεννήθηκε για δύο
Και τρίτος δε χωράει μες στους δυο
Γι’ αυτό απ’ τη ζωή σου εγώ θα φύγω
Ο τρίτος φέρνει πάντα χωρισμό

Αγάπη μου γι’ αυτό
Θα κλάψουμε κι οι δυο
Αφού ήτανε της μοίρας μας γραφτό
Ο έρωτας γεννήθηκε για δύο
Ο τρίτος φέρνει πάντα χωρισμό
Την επόμενη μέρα θέλοντας με το δικό μου τρόπο να πω του πατέρα μου ότι ΞΕΡΩ …του έδωσα τα στιχάκια αυτά… Εκείνος κατάλαβε …με πήρε αγκαλιά και αντί απάντησης  στη συνέχεια πήρε τη κιθάρα του , μου ζήτησε να κρατώ το χαρτί με το στίχο για να τον βλέπει και  τον μελοποιεί τραγουδώντας  το,  με ακροατήριο μόνο εμένα… Σε λίγες μέρες το τραγούδι δισκογραφήθηκε . Κανείς μέχρι σήμερα δεν ξέρει ότι ο στίχος αυτός είναι δικός μου  γιατί λόγο του ότι ήμουν ανήλικη έφερε την υπογραφή του πατέρα μου ως συνθέτης και στιχουργός …Μέσα σε αυτό το τραγούδι κρύφτηκε για πάντα η παιδική μου γραφή που ήταν η πιο τραυματική μου εμπειρία…

ΕΡΩΤ:      
Οι "ΗΧΗΡΕΣ ΣΙΩΠΕΣ... του έρωτα" από την «Εμπειρία Εκδοτική» είναι ένα κράμα Πεζογραφίας και Ποίησης στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία μιας Μεγάλης Αγάπης που αφήνει την κραυγή ενός απαγορευμένου έρωτα μέσα από σκέψεις, προβληματισμούς και έντονα συναισθήματα. Εσείς, η Άννα, έχετε καταφέρει να υλοποίησε τα "θέλω" σας  μέσα από έναν μεγάλο έρωτα ή μείνανε εγκλωβισμένα όπως του Αλέξη του πρωταγωνιστή σας?
ΑΠΑΝ.
Την απάντηση μου θα τη βρεις σε αυτό μου το απόσπασμα από το βιβλίο μου ΗΧΗΡΕΣ ΣΙΩΠΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
«Τολμήσαμε άραγε στη ζωή μας να κάνουμε όσα η ψυχή μα ήθελε; Σε πόσους ανθρώπους δεν πήγε η ζωή τους χαμένη γιατί δεν άκουσαν μέσα τους αυτή τη φωνή που τους έλεγε «Τόλμα». Έχουμε ειλικρινά εξομολογηθεί στον εαυτό μας όσα δεν τολμήσαμε να ζήσουμε; Πόσοι από εμάς κρύβουμε βαθιά μας ένα τρομοκρατημένο παιδί, φουντωμένες ανεκπλήρωτες λαχτάρες, πυρπολημένα όνειρα; Πόσοι οι αξιαγάπητοι δειλοί και πόσοι οι τολμηροί; Αν πάλι παραδεχτούμε ότι είναι αδύναμοι όσοι δεν ρισκάρισαν τότε δεν θα γνωρίζουμε καλά ότι πολλές φορές δεν ρισκάρουν οι ευαίσθητοι, οι μεγαλόψυχοι, οι χαμηλών τόνων άνθρωποι, αυτοί που έβαζαν τελευταίο τον εαυτό τους σε κάθε μεγάλη απόφαση. Πόσοι πάλι απελπισμένα δεν έχουν παλέψει φοβίες, χίμαιρες, καταστάσεις κεκλεισμένων των θυρών, εκμεταλλευτές, .. και μεγάλωσαν «συνθηκολογώντας». Κι πόσοι τραγικοί φιλόδοξοι δεν εκμεταλλεύτηκαν αυτή τη δειλία πυρπολώντας τους. Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν συνεπείς με τις δικές τους αντιλήψεις για τη ζωή, γι’ αυτό δεν ντρέπονται να παραδεχτούν την τρυφερή και ανθρώπινη ατολμία τους μπρος σε ζωτικά θέματα και να δείχνουν δίχως εγωισμό τα σημάδια που άφησε πάνω τους η λάσπη που κυλίστηκαν τα όνειρά τους και η ψυχή τους. Υπάρχουν ελεύθερα άτομα και άτομα σκλαβωμένα σε κοινωνικά περιβάλλοντα σε δραματικές οικογενειακές καταστάσεις, σηκώνοντας σ’ όλη τους τη ζωή σαν τον σάλιαγκα όλο το φορτίο του πόνου και της αδικίας. Η στέρηση της αληθινής ζωής γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι μια δίψα που δεν θα σβήσει ποτέ ως την τελευταία τους πνοή, γιατί μεγαλώνουν μαζί με τον φόβο και την ατολμία τους, μαζί με την καλή τους καρδιά και τις ευαισθησίες τους. Κι αυτός ο φόβος ζει βαθιά μες τις φλέβες τους, και τις ρίζες του εγκεφάλου τους και τους εξουσιάζει τις πράξεις, τα όνειρα, τα λόγια που θα ήθελαν να πουν για να ξαλαφρώσουν. Εγώ κάτι τέτοιες ψυχές τις πονώ και τις αγαπώ.»

ΕΡΩΤ:      
Πόση εσωτερική αντίσταση χρειάζεται ώστε να μη παραμείνουμε θιασώτες στο ναυάγιο της βυθισμένης  μας ζωής και ποιες είναι αυτές οι υποκριτικές πλάνες των κοινωνικών συντηρητισμών που δεν επιτρέπουν να ακουστεί η φωνή της καρδιάς που λέει: "χρωστάς αγάπη και για σένα"...?
ΑΠΑΝ.
Μεγάλη αντίσταση  χρειάζεται …που λίγοι τη διαθέτουν .Πες μου εσύ  πόσοι από μας δεν κάναμε συμβιβασμούς ζωής και δεν «ξεδιψάσαμε», γιατί θελήσαμε να υπάρχουμε για τους άλλους προσπερνώντας τα «θέλω» μας… Εκείνους τους κραυγαλέους συμβιβασμούς περπατώντας στωικά μαζί τους συνοδοιπόροι στο μονοπάτι του «σωστού» μα τόσο λάθους;  Πόσοι από μας δεν πυρπολήσαμε όνειρα μέσα σε υποκριτικές πλάνες κι άμυνες ψυχής απέναντι σε συντηρητισμούς κοινωνικούς, σκλαβώνοντας ανατολές καρδιάς και υποδουλώνοντας τις δικές μας ανάγκες για ελεύθερες ανάσες σβήνοντας το χρώμα, γιατί η βολική συνενοχή με των άλλων τα «θέλω» πάντα μας ντύνει το «άχρωμο» ; Πόσοι από μας τολμήσαμε να καθαγιάσουμε μιαν αγάπη που ήρθε αργά κρατώντας την σαν άγιο δισκοπότηρο, σαν ένα κομμάτι αιωνιότητας; Πόσοι από μας τολμήσαμε να κλείσουμε την πόρτα στην τελματωμένη και βολεμένη μας ζωή, για να ακολουθήσουμε τη φωνή της καρδιάς να μας λέει: «χρωστάς αγάπη και για σένα»; 

ΕΡΩΤ:  
Μέσα από τα κείμενά σας τα οποία γνωρίζω πως είναι η συνέχεια της ψυχής σας , θα θέλατε να μας πείτε τι πραγματεύονται , ποιος ο στόχος σας και σε ποιους απευθύνεστε στο αναγνωστικό κοινό ?
ΑΠΑΝ.
Πολλές φορές λέω πως τα κείμενα μου μοιάζουν με εκείνα τα  τραγούδια που θυμίζουν παλιές αγάπες , πικρές αναζητήσεις, καταδικασμένες  επιστροφές… Μα εγώ επιμένω  να ψάχνω  στ’ απέραντα χωράφια τ' ουρανού  με μάτια  που τρυπούν  τα σύννεφα , το κλειδί  για τη γαλήνη της ψυχής. Αν το βρες μη διστάσεις να μου διδάξεις  το τρόπο της γνώσης που είναι η σοφία της ζωής…
Όσο για το που απευθύνομαι θα σου απαντήσω ευθέως , απευθύνομαι σε ψυχές σαν τη δική μου…

ΕΡΩΤ:  
Έχετε κάποιες εμμονές στη γραφή σας που σας δίνουν το ερέθισμα και το συναίσθημα και πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να γράφει κάποιος τελικά;
ΑΠΑΝ.
Οι εμμονές μου είναι να σημαδεύω τη νέα ελπίδα, να πολεμώ για τη λύτρωση  μου.Να ανεβαίνω τα “όρος’’ της αντοχής  με τη ψυχή στο στόμα, με δύο στάλες κρασί από όνειρα. Για μένα το να γράφω είναι τόσο εύκολο σαν να ανοίγω μια βρύση και να τρέχει νερό ασταμάτητα …έτσι τρέχουν οι λέξεις μου στο χαρτί…

ΕΡΩΤ: 
Ποιο είναι το μεγαλύτερο σας όνειρο και ποια αποτυχία ίσως σας έχει θωρακίσει με επιμονή, υπομονή και πείσμα?
ΑΠΑΝ.
Το μεγαλύτερο όνειρο μου είναι να δημιουργήσω το ΙΔΡΥΜΑ «ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ», για να σώσω μέσα εκεί  το αμύθητο αρχείο του που μου εμπιστεύτηκε, αλλά  και για να σπουδάζουν μουσική, παιδιά που δεν έχουν οικονομική  δυνατότητα.
Όσο για αποτυχία δε έχω να θυμηθώ καμία , γιατί αποτυχία για μένα σημαίνει  ότι κάποιος εγκατέλειψε όσο ζει να κυνηγά τα όνειρα του ….κι εγώ ακόμα  ζω και τα κυνηγώ!

ΕΡΩΤ:
‘’Αυτό το χώμα που είναι δικό τους και δικό μας’’ Πιστεύετε πως μέσα στα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως  χώρα και ως λαός,πρέπει να διατηρούμε ακόμη την ελπίδα και την πίστη μας ή πρέπει να σιωπούμε ώσπου να σημάνουν οι καμπάνες?
ΑΠΑΝ.
Αν στη θέση του ΕΓΩ βάλουμε το ΕΜΕΙΣ ως Έλληνες, τότε όλα θα αντιμετωπιστούν .Η σιωπή δεν έχει τους ήχους της  μελωδίας της ζωής, της ελπίδας και της  πίστης! Της καμπάνας το σκοινί δε το κρατούν μόνο οι νεκροί  αλλά κι εμείς οι ζωντανοί, Ο ΛΑΟΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ! Καιρός μας να  φέρουμε την ευλογημένη ώρα που θα σημάνουμε Ανάσταση πριν είναι αργά….

ΕΡΩΤ:
Τι πιστεύετε πως πρέπει να παραδώσουμε στη νέα γενιά. Το λάβαρο της άρνησης και του τίποτα,ή να κρατήσουμε ξύπνιες τις συνειδήσεις τους και να ήμαστε εμείς τα δικά τους πρότυπα?
ΑΠΑΝ. 
‘Ολοι μαζί  έχουμε χρέος να πλάσουμε  τον κόσμο από την αρχή για να τον παραδώσουμε καλλίτερο στα παιδιά μας. Να κρατήσουμε ξύπνιες τις συνειδήσεις τους και να τους παραδώσουμε την σημαία μας χωρίς αίματα μίση και χρώματα πολιτικά…! Μόνο έτσι θα αισθανθούν Έλληνες και εμείς δε θα ντραπούμε ποτέ να τα δούμε στα μάτια γιατί επιτέλους θα έχουμε γίνει τα πρότυπα τους!

ΕΡΩΤ:
 Περιγράψτε μας  τον εαυτό σας με δέκα επίθετα.
ΑΠΑΝ.
1. Παρορμητική
2. Εγωίστρια
3. Πονόψυχη
4. Διπλωμάτισσα
5. Δίκαια
6. Νοικοκυρά
7. Παραπονιάρα
8. Ευαίσθητη
9. Αισιόδοξη
10. Αγωνίστρια

ΕΡΩΤ: 
Γράφετε κάτι τώρα, κάποιο νέο βιβλίο και τι άλλο ετοιμάζετε, ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; ?
ΑΠΑΝ.
Είμαι στην πραγματοποίηση  των μεγάλων μου σχεδίων, επιτρέψτε μου  να κρατήσω κλειστά ακόμα τα «χαρτιά» τους ..

              - Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τον πολύτιμο χρόνο σας που αφιερώσατε στο να απαντήσετε στις ερωτήσεις μου για την εφημερίδα ‘’itabloid.gr'' . Σας εύχομαι να έχετε πάντα επιτυχία σε ότι κι αν κάνετε

ΆΠΑΝ
 Απλά βαθιά κι ανθρώπινα σας ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου για την όμορφες ερωτήσεις σας καθώς και για  το ήθος σας!

ΧΡΥΣΑ ΜΠΑΛΑΜΠΑΝΗ

Η Άννα Μπιθικώτση είναι Ελληνίδα ποιήτρια, συγγραφέας, στιχουργός, παραγωγός και χρονογράφος. Γεννήθηκε στο Περιστέρι Αττικής και πατέρας της ήταν ο μεγάλος ερμηνευτής της Ρωμιοσύνης και μουσικοσυνθέτης Γρηγόρης Μπιθικώτσης Η Άννα Μπιθικώτση, και η αδελφή της Αναστασία Μπιθικώτση είχαν την ξεχωριστή τύχη, αντί για παραμύθια να μεγαλώσουν ακούγοντας από κοντά στίχους και ποιήματα μεγάλων Ελλήνων ποιητών, όπως ήταν οι: Γιάννης Ρίτσος, Οδυσσέας Ελύτης, Γιώργος Σεφέρης, με τη φωνή της Ρωμιοσύνης, τη φωνή του δικού τους πατέρα, του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Σύζυγος της είναι ο συνθέτης και τραγουδοποιός Κώστας Νικολόπουλος και έχει δυο κόρες. Η Άννα Μπιθικώτση αποφοίτησε με άριστα από τις Σχολές Καλογραιών, Καλών Τεχνών και «Βελουδάκη». Συγκεκριμένα υπήρξε απόφοιτος της Σχολής Ορθοδόξων Καλογραιών «Θεομήτωρ», της Σχολής Καλών Τεχνών και της Σχολής μοντελίστ «Βελουδάκη». Παράλληλα με το σχέδιο και τη ζωγραφική αγάπησε τον κόσμο της ποίησης και της συγγραφής με αποτέλεσμα από τα εφηβικά της χρόνια να συγγράφει. Ως στιχουργός, συνεργάστηκε με καταξιωμένους Έλληνες συνθέτες και ερμηνευτές. Δημιούργησε τη Λαϊκή Ορχήστρα “ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ” ζωντανεύοντας έτσι επί σκηνής σε μορφή μουσικής παράστασης τις σελίδες των βιβλίων της, έχοντας πραγματοποιήσει με είσοδο ελεύθερη από το καλοκαίρι 2001 έως σήμερα σειρά πλέον των πεντακοσίων παραστάσεων που γνώρισαν  μεγάλη επιτυχία. Σημαντικοί σταθμοί τους, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Πολιτιστικό Πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων “ΑΘΗΝΑ 2004” και το Φεστιβάλ Αθηνών. Με τα λογοτεχνικά της κείμενα συμμετέχει με Ελληνικές Χορωδίες σε παγκόσμια χορωδιακά Φεστιβάλ. Αρθρογραφεί σε ημερήσια εφημερίδα , έχοντας τη δική στήλη με τον τίτλο “Αντί σιωπής”. Είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη στον χώρο των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες και συμβάλλει στην ανάπτυξη της πολιτιστικής τους παιδείας με πολλές παραστάσεις. Έχει τιμηθεί για την προσφορά της στα πολιτιστικά δρώμενα από Δήμους, Χορωδίες, Λιμενικές αρχές, Ιδρύματα, τον Ραδιοφωνικό Σταθμό Νέας Υόρκης, “HELLAS FM” και την UNESCO. Το 2001 ο εκδοτικός οίκος Καστανιώτη εξέδωσε την ποιητική της συλλογή «Αντί Σιωπής» η οποία μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει 46 εκδόσεις. Το 2006 από τον εκδοτικό οίκο «Ελληνικά Γράμματα» κυκλοφορεί το βιβλίο της «Από το Ημερολόγιό μου. Γρηγόρης Μπιθικώτσης 1922-2005» ενώ το 2013 η «Εμπειρία Εκδοτική» εκδίδει το μυθιστόρημά της «Ηχηρές Σιωπές του Ερωτα»



http://www.itabloid.gr/%CE%B5%CE%B3%CF%8E-%CE%B7-%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CF%84%CF%83%CE%B7/



Συνέντευξη με τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο για το περιοδικό ''Ανθρώπων Έργα Ιούνιος 2014''

 Είναι μεγάλη η τιμή που μου έκανε ο πολύ καλός μου φίλος Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος
 να μου παραχωρήσει αυτή τη συνέντευξη για το περιοδικό  ''Ανθρώπων Έργα ''.Τον ευχαριστώ λοιπόν μέσα από την καρδιά μου.

Σελ. 94 - 105 η συνέντευξη που πήρα από τον πολύ καλό μου φίλο και συγγραφέα Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο !!!

 http://www.joomag.com/magazine/alphanuthetarhopiomeganu-rhogammaalpha-iotaomicronnuiotaomicronsigmaf-2014/0239544001402680990

Συνέντευξη με την Ιουστίνη Φραγκούλη - Αργύρη για την itabloid.gr

Συνέντευξη με την Eurydice Trichon για την '' iTabloid.gr ''

Ευχαριστώ πάρα πολύ την αγαπημένη μου Eurydice Trichon για την τιμή που μου έκανε να μου δώσει συνέντευξη για την εφημερίδα itabloid.gr

http://www.itabloid.gr/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-eurydice-trichon/

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια...



             Τετάρτη νωρίς το πρωί. Σήμερα.26 Μαρτίου2014. Λεωφόρος Συγγρού. Ένα μελίσσι νεαρά 17χρονα να βουίζει χαρούμενο. Βαλίτσες σκόρπιες παντού όλων των χρωμάτων σαν ένα παρτέρι αγριολούλουδα. Γονείς με ένα φόβο και μια αγωνία στο μάτι εδώ κι εκεί. Καθηγητές να προσπαθούν να βάλουν την τάξη. Σε λίγα λεπτά το πούλμαν έτοιμο για αναχώρηση της επταήμερης εκδρομής Λυκείου για Βουλγαρία. Τα παιδιά δεν κρατιούνται. Ψάχνω το γιο μου να τον αποχαιρετήσω.
-''Ελα να σε φιλήσω βρε... ''
 -''φύγε.. μας βλέπουν... ''  η απάντηση...
              Τα τζάμια φιμέ στο πούλμαν. Ψάχνουμε να δούμε που κάθονται τα καμάρια μας να τα χαιρετήσουμε.. Μπααα.... δε φαίνεται τίποτα!!! Φεύγει το πούλμαν. Γονείς πίσω με απλανές βλέμμα.. Νιώθεις ένα σφίξιμο στο στομάχι όσο να΄ναι... δε συνηθίζεται εύκολα η απουσία του παιδιού σου. Ακόμη και για μια εβδομάδα. Φεύγω... περνάω μπροστά από το οικοδομικό τετράγωνο όπου είναι μαζεμένα όλα τα σχολεία. Να .. το λύκειο του γιου μου. στην γωνία το γυμνάσιο που πήγε.. Σταματώ το κοιτώ.. Αναμνήσεις και από εδώ. Στη στροφή το δημοτικό που πήγε.. Παιδάκια μικρά μέσα τρέχουν και παίζουν κυνηγητό. Οι φωνές τους αντηχούν μακριά. Στέκομαι και τα κοιτώ. Στο μυαλό μου έρχονται εικόνες από παλιά. Βλέπω το γιο μου να τρέχει εκεί με τα παιδάκια , τον βλέπω να παίρνει μέρος στις γυμναστικές επιδείξεις κι εγώ να καμαρώνω, βλέπω τον εαυτό μου να τον κρατάω από το χεράκι πάντα και να τον πηγαίνω σχολείο... να κάθομαι απ΄έξω και να περιμένω να σχολάσει να τον πάρω... Τρώω ένα γερό ΦΛΑΣ ΜΠΑΚ σήμερα!!! Αναρωτιέμαι πότε περάσανε τα χρόνια... πότε ήταν που του κράταγα τη σάκα και το χεράκι και τον πήγαινα σχολείο και πότε έφτασε η ώρα να μου λέει ''φύγε.. μας βλέπουν... '' την ώρα που εγώ θέλω να τον σφίξω στην αγκαλιά μου... πότε ήταν ένα τόσο δα πλασματάκι και τώρα μου ρίχνει ένα κεφάλι...
              Πόσο μου λείπουν εκείνες οι μέρες που μπορούσα να τον κρατώ από το χεράκι σφιχτά και να ακούω τη φωνούλα του να με ρωτάει για τα πάντα.. πόσο μου λείπει εκείνη η ζεστή αγκαλίτσα...
              Τελικά πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια σα νερό και γλιστράνε οι στιγμές μέσα από τα δάχτυλά μας....

 26 Μαρτίου 2014

Χρύσα Μπαλαμπάνη