'' Ανείπωτα τα λόγια σου ''

Αγάπη μου….

Ανείπωτα τα λόγια σου στα βάθη της ψυχής μου…

Τα άκουγα και ήταν σαν να με συνέπαιρνε η πιο γλυκιά μελωδία που άγγελοι συνέθεσαν μόνο για μας…. Κι ας μην μπορούσες να εκφραστείς όπως ένιωθες…

‘’Φοβάμαι… ‘’ μου έλεγες…

‘’Τι φοβάσαι αγάπη μου;’’

‘’Φοβάμαι να εκφραστώ.. να ανοίξω την καρδιά μου… να πω αυτά που νιώθω…’’

Γιατί ψυχή μου… τι φοβάσαι άραγε; Μην γίνω ένα πουλί που θα πετάξει μακριά σου κλέβοντας σου ότι πολυτιμότερο;

Μα εγώ ψυχή μου ήμουν ένας άνεμος ως χθες. Που γυρνούσε λυσσασμένα ψάχνοντας μια χαραμάδα για να μπει. Μια γωνιά για να κρυφθεί. Να μείνει εκεί και να μην τον αναζητήσει ποτέ κανείς…

Πόρτα κλειστή ήταν η καρδιά μου γεμάτη χαρακιές. Κάθε χαρακιά κι ένα σημάδι στη ψυχή…

Μέχρι που ήρθες εσύ σαν ήλιος φωτεινός. Τα μάτια σου δυο απέραντες λίμνες…

‘’Κολύμπα… έλα…. ‘’ μου ψιθύρισαν κι εγώ μαγεμένη δίχως να σκεφτώ βούτηξα μέσα τους…

Αφέθηκα σαν φυλλαράκι να με παρασύρουν τα βαθιά νερά….

Κοίτα τα χείλη μου πως τρέμουν κάθε φορά που τα αγγίζεις….

Άκου πως χτυπά τρελά η καρδιά μου…

Νιώσε πως τρέμει το κορμί μου σε κάθε φίλημα σου…

Μην ξαναπείς λοιπόν πως φοβάσαι…

Το πολυτιμότερο σου δε θα στο κλέψω…

Γιατί είναι ότι αγαπώ… ότι λαχταρώ να κατέχω…

Η καρδιά σου αγάπη μου…

Χρύσα Μπαλαμπάνη

10 / 1 / 2016

                                   

''ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΕΠΟΝ ;''

                Τι είναι πιο επίπονο… να παλεύεις να αποδείξεις στον εαυτό σου πως μπορείς, πως είσαι άξιος /α  να τα καταφέρεις σε ότι κάνεις, με πολύ κόπο, κούραση, στερήσεις, πίκρα και άλλα συναισθήματα, ή να σε επικρίνουν οι τριγύρω σου για όσα κάνεις. Ναι  αλλά τι πονάει περισσότερο; Τα λόγια και η κριτική των ‘’ξένων’’, του περιβάλλοντος που υπάρχεις ή το να σε επικρίνουν οι δικοί σου άνθρωποι;  Πως διαχειρίζεσαι άραγε τα λόγια που σαν δυνατός άνεμος προσπαθούν να σε σκορπίσουν και αν είναι δυνατόν να σε διαλύσουν ακόμα; Και αν αυτός ο άνεμος που φυσάει γύρω σου τόσο εκκωφαντικά είναι η βοή του κόσμου, τότε ίσως να τυλιχτείς όσο πιο σφιχτά μπορείς στο ‘’πανωφόρι’’ σου και να σπρώξεις το κορμί σου μπροστά με όση δύναμη έχεις για να βαδίσεις κόντρα στον άνεμο…

Αν όμως ο άνεμος έρχεται με μανία καταπάνω σου, συναντάει κι άλλους ανέμους και όλοι μαζί παλεύουν να σε ρίξουν κάτω, να σε ισοπεδώσουν να σε διαλύσουν…

Γιατί; Γιατί τόλμησες να σηκώσεις κεφάλι, γιατί πας αντίθετα στα δικά τους θέλω και πιστεύω, γιατί θέλησες να κάνεις πράγματα για σένα, γιατί αλλιώς σε είχαν μάθει βρε αδερφέ, πώς να το κάνουμε!!! Πως τολμάς τώρα εσύ να πας κόντρα στο ρεύμα; Που πήγε το άβουλο πλάσμα που είχαν συνηθίσει; Ναι εκείνο που έκανε πάντα αυτό που θέλανε οι άλλοι. Εκείνο που ακολουθούσε μια προδιαγεγραμμένη μοίρα… εκείνο που ενώ μέσα του όλα ουρλιάζανε πως είναι δυστυχισμένο, πως αργοπεθαίνει, κανείς δε του έδινε σημασία, γιατί αν του έδιναν αυτό θα τους ξεβόλευε ξέρεις… και δεν είναι και εύκολο πράμα να σε ξεβολεύουν ξαφνικά….

Μια μέρα λοιπόν σπας τις αλυσίδες της ψυχής σου. Ίσως έναν κρίκο στην αρχή, μετά άλλον ένα κι άλλον ένα, νιώθεις πως αρχίζεις να παίρνεις αέρα… πως φτάνουν οι αχτίνες του ήλιου σιγά σιγά να φωτίσουν τα σκοτάδια σου και αρχίζεις να παίρνεις θάρρος πως επιτέλους κάνεις κάτι για εσένα!!! Αρχίζεις να χαμογελάς. Ναι αληθινά χαμόγελα όχι από εκείνα τα ψεύτικα τα τυπικά. Έρχονται ώρες που νιώθεις πως έχεις κερδίσει τον κόσμο, πως κρατάς την ευτυχία στα χέρια σου, πως δεν πατάς στη γη αλλά πετάς ψηλά και από εκεί πάνω τα βλέπεις όλα τόσο όμορφα… Θέλεις να κάνεις κι άλλα, περισσότερα, πιο πολλά για εσένα. Ναι για πρώτη φορά πιστεύεις στον εαυτό σου. Λες  ΜΠΟΡΩ!!! Θα τα καταφέρω και πραγματικά ότι κάνεις το καταφέρνεις γιατί ανακαλύπτεις πως κρύβεις απίστευτη δύναμη μέσα σου, καλά κρυμμένη  τόσα χρόνια που περίμενε σα καυτή λάβα να ξεχυθεί χειμαρρώδης…

Κάπου εκεί λοιπόν αρχίζεις να νιώθεις τα βέλη να έρχονται καταπάνω σου. Όσα πιο πολλά κάνεις, τόσα πιο πολλά βέλη. Όσα περισσότερα καταφέρνεις τόσο πιο πολύ δηλητήριο θα χύσουν πάνω σου. Γιατί; Κάθεσαι με τρομαγμένα μάτια και κοιτάς σα πληγωμένο ζώο. Γλύφεις τις πληγές σου και νιώθεις απέραντο πόνο να γεμίζει πάλι την ψυχή σου. ‘’Μα τι έκανα; Γιατί μου φέρεστε έτσι; Γιατί; ‘’ Ψιθυρίζεις….

Εσύ το μόνο που ήθελες ήταν ένα γλυκό λόγο από τα χείλη τους. Ένα ΜΠΡΑΒΟ!!! Συνέχισε έτσι, είμαστε περήφανοι για εσένα…. Το μόνο που έχει αξία για εσένα είναι να δεις την αναγνώριση στα μάτια τους. Το πόσο περήφανοι είναι για σένα και όσα κατάφερες. Να δεις την αγάπη τους στο πρόσωπό σου…

Λόγια, λόγια, λόγια… χιλιάδες λέξεις που σε πονάνε… μαχαίρια που σου καρφώνουν στην ψυχή κάθε τους λέξη. Κάθε αποστροφή από το πρόσωπό σου. Η απόρριψη τους εισιτήριο για το ταξίδι πίσω στα βαθιά σκοτάδια σου. Εκείνα που πάλεψες τόσο για να βγεις. Τότε που όλο σου το είναι ούρλιαζε ΠΕΘΑΙΝΩ!!! Μα και πάλι αδιάφορο περνούσε… Πόση δύναμη άντλησες για να τα καταφέρεις. Μόνος /η  σου πάλεψες με όλους τους δαίμονες και τους νίκησες!!! Πόσες φορές λύγισες και είπες ‘’ως εδώ!! τα παρατάω !!!’’ Μα κάποια εσωτερική δύναμη σου άπλωσε το χέρι να ξανασηκωθείς. Σου σκούπισε τα μάτια και σε έσπρωξε να συνεχίσεις. Γιατί λοιπόν θέλουν να σε ξαναδώσουν σαν θυσία πίσω πάλι σε αυτούς; Γιατί ότι κι αν κάνεις δεν είναι ποτέ αρκετό, ποτέ πρέπον, ποτέ αρεστό; Γιατί είναι ή πολύ λίγο, η πολύ πάρα πολύ για να τ΄ αντέξουν; Τι πρέπει να κάνεις λοιπόν; Ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσεις; Αυτόν με τα δικά τους θέλω και πρέπει, ώστε να ξαναμπείς πίσω στο καλούπι που σε θέλανε, ή τον δρόμο της καρδιάς σου; Αυτόν που θα κάνεις αυτό που ευχαριστεί εσένα, αυτό που κάνει να λάμπουν τα μάτια σου, αυτό που κάνει το κορμί σου να πετά και τη ψυχή  σου να νιώθει σα μικρό παιδί;

Τι είναι πρέπον τελικά; Να νιώθεις γεμάτος ενέργεια, χαρά, ευτυχία, ολοκλήρωση, λαχτάρα και όρεξη να προσπαθείς για όλο και περισσότερα, όλο και καλύτερα, να νιώθεις τη ψυχή σου 20 χρονών γεμάτη ζωή γεμάτη ευωδιαστά λουλούδια, ή να πρέπει να κάνεις αυτό που θέλουν οι άλλοι; Αυτό το πρέπον δηλαδή που θα τους ευχαριστήσει και θα σε αποδεχτούν ξανά σαν άτομο… Ναι, αλλά το αντίτιμο είναι πολύ ακριβό. Πώς να πας κόντρα στα δικά σου θέλω της καρδιάς; Πώς να γυρίσεις πάλι πίσω στα βαθιά σκοτάδια σου; Πώς να κλείσεις το παράθυρο στον ήλιο; Θα αντέξεις πάλι την καθημερινή πάλη με τους δαίμονες σου που σου ξεσκίζουν τώρα ακόμη βαθύτερα την ψυχή σου; Μοναξιά… απέραντη μοναξιά θα σε τυλίξει και το ξέρεις. Θα γλύφεις πάλι μόνος / η τις πληγές σου και δε θα τολμάς να κλάψεις. Γιατί θα νιώθεις ένα τίποτα. Ένα σκουπίδι. Άλλωστε εσύ δεν το ξανά επέλεξες; Τι θες τώρα και κλαίς σα μυξιάρικο; Κάτσε εκεί στη γωνιά σου και μη μιλάς. Μη τολμήσεις και μιλήσεις ακούς; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα μου λες; Ακόμη να μάθεις πως εσύ πρέπει να κάνεις πάντα αυτό που θέλουν οι άλλοι; Πρέπει να είσαι το καλό παιδί που μάθανε. Αυτό που πάντα σκύβει το κεφάλι και κάνει ότι του πούνε.

 Τι είπες;;; Ντρέπεσαι για αυτό που είσαι; Τολμάς και αντιμιλάς; Αντί να πεις και ευχαριστώ βγάζεις και γλώσσα; Αυτή είναι η μοίρα σου κατάλαβε το!!! Δε θα μιλάς. Δε θα εκφέρεις γνώμη. Θα τρέχεις να προλάβεις αυτά που θέλουμε και μη τυχών και πεις δε πρόλαβα… την έβαψες!!! Ακούς εκεί που τόλμησες να σηκώσεις και κεφάλι…………….

ΧΡΥΣΑ ΜΠΑΛΑΜΠΑΝΗ

ΑΘΗΝΑ

1 – 2 - 2016