Τρίτη 26 Απριλίου 2016

ΩΡΑ ΓΙΑ ΦΑΣΙΝΑ ‘’ΨΥΧΗΣ’’ ΚΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ



        
Κάθε φορά που πλησίαζε το Πάσχα, δηλαδή ένας μήνα σχεδόν νωρίτερα, την μάνα μου την έπιανε πανικός!!! Ξετίναζε όλο το σπίτι στον αέρα λες και θα μετακομίζαμε. Καθάριζε από το πιο μεγάλο έως το πιο μικρό πράγμα μέσα στο σπίτι. Όλα έπρεπε να αστράφτουν  και να μοσχοβολάνε. Πανικός με έπιανε τέτοιες μέρες γιατί δεν είχε μέρος να βρω ησυχία μέσα στο σπίτι. Δεν έβρισκα τίποτα στη θέση του κι επιπλέον έπρεπε να λάβω μέρος κι εγώ στην φασίνα!!! Εφιάλτες μου γεννούσαν αυτές οι μέρες πάντοτε. Όποτε πλησίαζε Πάσχα ήξερα πως θα περάσω πάλι αυτό το μαρτύριο…..
                ‘’Μα γιατί το κάνεις αυτό κάθε φορά μου λες?’’ Την ρώταγα πάντα. Αφού το σπίτι μια χαρά ήταν. Πάντα καθαρό. Πάντα όλα στη θέση τους.  ‘’ Μα πως θα περιμένουμε την Ανάσταση του Χριστού? Πρέπει να αστράφτουν όλα μέσα εδώ. Έρχεται Άνοιξη έρχεται Πάσχα. Όπως καθαρίζουμε την ψυχή μας με την νηστεία για να πάμε καθαροί να κοινωνήσουμε έτσι πρέπει να είναι όλα καθαρά μέσα κι έξω’’ μου απαντούσε.
                Ποτέ μου δε το κατάλαβα αυτό και  πάντα μου προκαλούν πανικό αυτές οι μέρες… Αλλά φέτος ειδικά μετά από πολύ σκέψη μέσα μου συνομιλώντας με τον εαυτό μου για κάποια πράγματα που έχουν γίνει μαζεμένα το τελευταίο διάστημα, είπα να κάνω κι εγώ μια γενική φασίνα, ένα γενικό καθάρισμα στη ζωή μου και στη ψυχή μου όμως…. Και ω.. του θαύματος!!! Συνέπεσε να πλησιάζει Πάσχα…  Τυχαίο? ή με κυνηγάει κάτι πάντα αυτές τις μέρες? Μπορεί να είναι τυχαίο… Αλλά δε με πολύ νοιάζει. Εγώ θέλω να ξεκαθαρίσω από μέσα μου κάτι ‘’σκόνες, αράχνες και αγκαθάκια ‘’ που μου έχουν γεμίσει την ψυχή. Αν δε τα καθαρίσω από μέσα μου θα είναι πάντα εκεί και θα με ενοχλούνε και ύστερα θα έρχονται κι άλλες σκόνες κι άλλα σκουπιδάκια και θα μαζευτούν σωρό κι εγώ θα τα βλέπω αλλά δε θα μπορώ να κάνω κάτι είτε γιατί θα είναι τόσα πολλά που θα με πνίγουν είτε γιατί θα βαριέμαι να ‘’καθαρίσω’’ ……….

                Αρχίζει η φασίνα λοιπόν.
 Πρώτο δωμάτιο ψυχής. Δένω τη ποδιά στη μέση βάζω γάντια και πάμε…..

                Πάντα έλεγα πως έχω πολλούς φίλους. Άσχετα αν όπως όλοι μας μέσα μας ξέρουμε πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο και πως αν υπάρχουν αληθινοί φίλοι τότε θα είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή. Νόμιζα πως έχω πολλούς φίλους λοιπόν. Με τους οποίους έχω βρεθεί πολλές φορές έως αμέτρητες σε διάφορες στιγμές. Έχω τρέξει για πολλούς έχω κάνει πολλά, για πάρα πολλούς. Τις περισσότερες φορές όποτε με καλούσαν σε ‘’χαρές’’ και διάφορα γεγονότα της ζωής τους ήμουν πάντα εκεί. Έτρεχα πάντα και παντού…  Όποτε με καλούσαν να είμαι κοντά τους σε χαρούμενες γι αυτούς στιγμές της ζωής τους δεν το αρνιόμουν. Οι περισσότεροι θα θυμούνται πως δεν έλειπα ποτέ και πουθενά. Όποτε επίσης ζητούσαν την βοήθεια μου σε κάτι πάντα την έδινα απλόχερα. Ήρθε όμως η στιγμή που γράφτηκα σχολείο πριν τρία χρόνια. Λόγω του ότι τα μαθήματα μου ήταν πάντα απογευματινές έως βραδινές ώρες δεν μπορούσα πλέον να τρέχω άλλο γι αυτούς  παντού όπως πρώτα. Πήγαινα μόνο Σαββατοκύριακα αν υπήρχε κάποια πρόσκληση από κάπου. Όταν το καθημερινό μου πρόγραμμα γέμισε και τα Σαββατοκύριακα μου με υποχρεώσεις διάφορες όπως το θέατρο και οι πρόβες αδυνατούσα πλέον να παρίσταμαι…..
                Φυσικά δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αντί να επικροτήσουν την προσπάθεια που κάνω με τις σπουδές μου, με τσιγκλούσανε να κάνω κοπάνα ώστε να παραστώ σε κάποια εκδήλωση τους!!!! Τους έλεγα πως μου είναι αδύνατον να λείψω από τα μαθήματα μου και πως αν κάνω τώρα κοπάνα για σένα και το δουν οι άλλοι μετά θα γίνω κακιά. Θα θέλουν να κάνω το ίδιο και γι’ αυτούς και θα μου πουν ‘’μα καλά εκεί μπόρεσες να πας σε μας δεν αξίζει να κάνεις μια θυσία?’’ και τότε εγώ τι θα πρέπει να κάνω? Πάλι κοπάνα ή να γίνω κακιά άθελα μου? Πάλι όμως δε το καταλαβαίνανε και πάλι με πιέζανε και με τσιγκλούσανε να παραβρεθώ ‘’κοντά τους’’. Βέβαια χαζή δεν ήμουν. Σιγά μην το κάνανε επειδή θα τους έλειπα εγώ!!! Απλά ντόρο θέλανε να κάνουν να έχουν μπούγιο, περισσότερο κόσμο…  Βέβαια υπήρξαν κι αυτοί που κατανοούσαν πως λόγω σχολείου τώρα η Χρύσα που ξέρανε χάθηκε. Δε νομίζω όμως πως τους πολύ ένοιαξε γιατί ξεφύτρωσαν άλλες Χρύσες σαν εμένα. Να τρέχουν πάντα και παντού. Να γεμίζουν τα κενά τους. Να δείχνουν στο κόσμο πόσους πολλούς φίλους έχουν!!!
                Που θέλω να καταλήξω τώρα……….

Τρεις φορές στη ζωή μου χρειάστηκα την ‘’αγάπη’’ των φίλων μου. Να είναι κοντά μου. Να τρέξουν μια φορά κι αυτοί για μένα. Να δείξουν την εκτίμηση στο πρόσωπο μου. Ή έστω να βγάλουν την ‘’υποχρέωση’’ τους προς εμένα που εγώ τόσα χρόνια έτρεχα γι’ αυτούς βρε αδερφέ!!! Τρεις φορές μόνο μπροστά στις δεκάδες τις δικές τους που έχω τρέξει εγώ μοιάζουν σταγόνες στον ωκεανό. Αλλά εδώ είναι που μετράς τις πραγματικές φιλίες και τα πραγματικά αισθήματα των ανθρώπων!!! Εδώ είναι που βλέπεις πως πίσω από τις μεγάλες αγκαλιές και τα τεράστια χαμόγελα και τα σοροπιαστά γλυκόλογα κρύβονται μικροψυχίες, αδιαφορία και ωχαδερφισμός. Τα χαμογελαστά πρόσωπα των δεκάδων φίλων ως χθες πέφτουν ένα ένα σαν ντόμινο. Οι τεράστιες αγκαλιές του χθες γίνονται παγωμένα αδιάφορα βλέμματα και πλάτες προς το πρόσωπο σου. Κι εσύ μένεις σα μαλάκας να κοιτάς με βλέμμα χαζού σα μικρό παιδάκι που δε καταλαβαίνει τι γίνεται τριγύρω του…
Κοιτάς τριγύρω σου… ψάχνεις μες το πλήθος να δεις γνώριμα πρόσωπα… να βρεις ένα γνωστό χαμόγελο μια ζεστή αγκαλιά από κάποιον φίλο και το μόνο που αντικρίζεις είναι το απόλυτο κενό. ΠΑΓΩΜΑΡΑ. Στη ψυχή. Μα που πήγαν τόσοι φίλοι??? Κανένας δε μπόρεσε να έρθει κοντά μου στην χαρά μου? Σε μια ιδιαίτερη για μένα στιγμή τους κάλεσα. Χαράς και όχι λύπης. Που είναι όλοι τους? Κανείς τους δεν ήρθε να με τιμήσει.. Να μου δείξει πως με αγαπάει. Να μου δείξει πως με νοιάζεται. Πως θέλει να είναι κοντά μου σε αυτή την στιγμή μου. ΠΑΓΩΜΑΡΑ ξανά. ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΕΝΟ. Στο βλέμμα τριγύρω και στην ψυχή το μεγαλύτερο…..
Δεν είμαι σαν αυτούς να κάνω συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις κλπ κλπ κάθε τρεις και λίγο όπως αυτοί. Εγώ όπως είπα τρεις φορές έκανα κάτι σημαντικό για εμένα και αυτό ήταν. ΤΕΛΟΣ. Δεν έχω πάλι και πάλι ξανά και ξανά ώστε να πουν.. ‘’δε βαριέσαι θα πάμε την επόμενη’’….  Την πρώτη φορά στην μοναδική παρουσίαση του βιβλίου όπου έγραψα κι εγώ και παρουσιάσαμε σε μια φανταστική εκδήλωση δεν πάτησε κανείς τους… παρά μόνο τρείς φίλες… από τους τόσους άπειρους φίλους που έχω τρέξει άπειρες φορές. Την δεύτερη φορά στην πρώτη μου απόπειρα ως ηθοποιού στην θεατρική παράσταση ‘’ΕΛΕΝΗ του Ευριπίδη’’ που δώσαμε επίσημα στην Αθήνα δεν πάτησε κανείς τους!!! Έτσι και φέτος στην νέα μας παράσταση ‘’ΚΥΚΛΩΨ του Ευριπίδη’’ που δόθηκε επίσημα στην Αθήνα, πάλι δεν πάτησε ούτε ένας φίλος!!!!! Εκτός από έναν καλό μου φίλο από άλλο στρατόπεδο όμως και όχι από εκείνους. Εδώ πρέπει να πω πως υπήρχαν και κάποιοι οι οποίοι μου έστειλαν μήνυμα πως δε θα μπορούσαν να έρθουν είτε λόγω δουλειάς είτε λόγω υγείας αν και θα το θέλανε πάρα πολύ. Μου ευχηθήκανε τα καλύτερα οι άνθρωποι και κατανοώ πλήρως τις δυσκολίες τους. Όλοι οι άλλοι όμως που ήταν πάλι? ΑΦΑΝΤΟΙ ως συνήθως!!! Ούτε καν μια δικαιολογία…. Ούτε καν μια ευχή. Έναν καλό λόγο… ΤΙΠΟΤΑ!!!

Οι φίλοι τελικά είναι φίλοι σου όσο εσύ τρέχεις και κάνεις πράγματα γι αυτούς. Όσο εξυπηρετείς τα συμφέροντα τους. Όταν παύεις να ασχολείσαι συνεχώς μαζί τους για διάφορους λόγους, άσχετα αν είναι σοβαροί λόγοι όπως εμένα (το σχολείο) τότε σε διαγράφουν εντελώς από φίλο. Σε κρατούν ως φίλο μόνο στο FACEBOOK μόνο και μόνο για να δείχνουν πως έχουν χιλιάδες φίλους. Που δείχνουν όμως την φιλία τους μου λες? Και πως? Φίλος δεν είσαι μόνο στα χαρτιά ή μόνο στο να δείχνεις πως είσαι φίλος πατώντας η ζητώντας LIKE στις δημοσιεύσεις… Εκεί θα φανεί το ενδιαφέρον σου σα φίλος???
  Σε εμένα προσωπικά που έχω κάνει τόσα για τόσους πολλούς, έστω και από υποχρέωση δεν θα έπρεπε να είναι κοντά μου μία φορά? Μια μόνο γαμημένη φορά??? Έτσι δείξανε  την εκτίμηση τους για όσα έκανα τόσα χρόνια προς αυτούς?? Ούτε καν μια λέξη δε γράψανε τυπική….. Εδώ άνθρωποι μέσα στο FACEBOOK που δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ από κοντά και είμαστε μόνο ‘’φίλοι ‘’ διαδικτυακοί μου στείλανε τις ευχές τους με τα καλύτερα λόγια. Μπήκανε στον κόπο να μου γράψουν λόγια καρδιάς κι ας μην με είχανε καμία υποχρέωση!!!! Και τόσοι φίλοι με αγνοήσανε εντελώς!!!!
Ξέρεις κάτι? Δεν κρατάω κακία. Ποτέ μου δε κρατάω. Έτσι έχω μεγαλώσει και έτσι έχω μάθει. Το μόνο που μου έμεινε είναι μόνο ΠΙΚΡΑ. Ατελείωτη πίκρα. Γιατί τρεις φορές  χρειάστηκα την αγάπη των φίλων μου να με τιμήσουνε μέσα σε τρία χρόνια και τις τρεις μου την αρνηθήκανε!!! Αλλά από την άλλη ευχαριστώ το Θεό γιατί μου έδωσε ένα καλό μάθημα. Την πρώτη φορά που μου το έδωσε δεν το έπιασα με την μία και κόπηκα σε αυτό. Την δεύτερη μου δίνει δεύτερη ευκαιρία, αλλά εγώ πάλι κοιμόμουν όρθια ως γνωστόν και ξανά κόπηκα. Φέτος απηύδησε και αυτός μαζί μου και λέει θα της δώσω μια τελευταία ευκαιρία!!! Αν δε το καταλάβει και φέτος τρίτη φορά θα την στείλω από εκεί που ήρθε!!!!
Το κατάλαβα όμως. Άργησα αλλά το κατάλαβα. Τον ευχαριστώ λοιπόν που μου άνοιξε τα μάτια ώστε να μπορέσω να εκτιμήσω πράγματα φιλίες και καταστάσεις στη ζωή μου. Το καλύτερο μάθημα πήρα. Η ζωή τελικά είναι όλο εκπλήξεις. Πρέπει να φας μερικά δυνατά χαστούκια για να συνέλθεις και να ξυπνήσεις από τον λήθαργο…. 

Τέλος φασίνας.
Κοιτάω γύρω μου. Καθάρισα καλά? Φύγανε οι σκόνες, οι αράχνες και τα αγκαθάκια? 

Προς το παρόν γιατί θα έρθουν καινούρια πάλι… δυστυχώς όσο και να καθαρίζεις πάλι βρωμίζει…. Ουφφφ Ας πάρω μια ανάσα….. Τελικά πρέπει να είμαι χαρούμενη και όχι πικραμένη!!! Ποιος βγήκε κερδισμένος εντέλει? Εγώ ή αυτοί? Χμμμμ… Φυσικά ΕΓΩ!!!! Γιατί με αυτό το μάθημα που ‘’πέρασα’’ κατάλαβα πάρα πολλά για τις ανθρώπινες αξίες… Τις ‘’δήθεν’’ φιλίες και τα λόγια τα μεγάλα και πως τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται στη ζωή!!! Κατάλαβα και άλλα πολλά αλλά δε θα σας τα πω κι όλα…………..


 Ούτε θέλω να μπω στη διαδικασία να ακούσω φτηνές δικαιολογίες από κανέναν τους. Δε θέλω να ακούσω τίποτα ούτε να διαβάσω τίποτα.


‘Ένα είναι σίγουρο. Πως ο άνθρωπος πρέπει να παίρνει τέτοια μαθήματα γιατί γίνεται πιο δυνατός. Οπλίζεται με περισσότερη δύναμη μέσα του και μπορεί πλέον να αντιμετωπίζει με ‘’ανοιχτά μάτια’’ πολλά τα οποία εθελοτυφλούσε και αν και ήταν μπροστά του δεν τα έβλεπε καν!!!!
Είμαι χαρούμενη λοιπόν. Γιατί η φασίνα μέσα μου με έκανε να αποτινάξω πολλά που έπιαναν τζάμπα χώρο μέσα μου!!! Το βασικότερο όμως? Πήρα το καλύτερο μάθημα και αυτό ήταν η καλύτερη ανταμοιβή για εμένα!!!! Η φασίνα συνεχίζεται και σε άλλους τομείς………………………………………….

Χρύσα Μπαλαμπάνη
26 – 4 - 2016