Α, Ρε Μαμά.............

          Να ήξερες πόσο πολύ μου λείπεις....
Κάθε μέρα μου λείπεις, αλλά αυτές τις μέρες πιο πολύ!!! Δεν περνάει μέρα , ώρα που να μη μιλάω για εσένα, που να μη σε αναφέρω σε κάτι,που να μη σε σκέφτομαι...
Αυτές τις μέρες όμως θα ήθελα να σε είχα κοντά μου... έστω κι έτσι... όπως ήσουν αδύναμη,ανύμπορη πλέον... αλλά γαμώτο μου θα σε είχα!!! Θα σε έβλεπα... θα σου μιλούσα!!! Θα με συμβούλευες όπως έκανες από μικρό παιδί που ήμουν...θα μου έλεγες κάθε μέρα τα ίδια που μου έλεγες χρόνια τώρα κι εγώ σε άκουγα πάντα κάνοντας πως δε γνωρίζω και πως πρέπει να μου τα θυμήσεις εσύ!!! ''ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΕΕΕ'', ''ΑΥΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΒΑΓΙΑ... ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΣ ΝΑ ΠΡΟΥΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ!!!'' και μετά με έπαιρνες τηλέφωνο την Κυριακή μετά την εκκλήσία ρωτώντας με....''ΠΗΓΕΣ ΠΗΡΕΣ ΒΑΓΙΑ? ΕΦΕΡΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ Η ΚΟΙΜΟΣΟΥΝ ΚΑΙ ΒΑΡΕΘΗΚΕΣ ΝΑ ΠΑΣ??'' - ναι ρε μαμά πήγα!!! Έφερα μην ανησυχείς!!! μετά πάλι μου έλεγες ''ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΜΠΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΥΓΑ!! ΤΗΝ ΜΕΤΑΞΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ.ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ...ΚΑΙ ΞΥΔΙ ΕΧΕΙΣ ? ΚΟΙΤΑ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΕ.. ''
σου άρεσαν τα δικά μου αυγά έτσι όπως τα έβαφα εγώ... και όταν σου τα έστελνα έτοιμα βαμμένα καθόσουν και τα καμάρωνες σαν να έβλεπες κάτι μαγικό.''ΤΙ ΟΜΟΡΦΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ...ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ... ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ...'' μου έλεγες πάντα κι εγώ κορδονόμουν από περηφάνεια...
Που είσαι φέτος να έβαφα πάλι αυγουλάκια κι εσύ να ξανακαμάρωνες χαζεύοντας τα?? Μ.Πέμπτη σήμερα κι εγώ για πρώτη φορά εδώ και πολλά πολλά χρόνια δεν έβαψα αυγά....
Πήγα την Κυριακή και στην εκκλησία μαμά και έφερα Βάγια...
Αύριο πρωί θα έρθω εκεί που κοιμάσαι πλέον και θα σου φέρω Βάγια... μαζί με τα λουλούδια.
Σ'ΑΓΑΠΩ.............

 

Χρύσα Μπαλαμπάνη

13.4.2017

 

 

Έκοψε το νήμα πριν καν αυτό προλάβει να ξεδιπλωθεί...

                       Σήμερα νωρίς το βράδυ στη γειτονιά μου έγινε κάτι πάρα πολύ δυσάρεστο που από τη μια με έχει συγκλονίσει αφάνταστα και από την άλλη με έχει προβληματίσει απερίγραπτα.

Ένα νέο παιδί γύρω στα 18 ανέβηκε στην ταράτσα της πολυκατοικίας του και πήδηξε στο κενό. Έδωσε τέρμα στη ζωή του. Έκοψε το νήμα πριν καν αυτό προλάβει να ξεδιπλωθεί...
Το είδα νεκρό στη μέση του δρόμου και δε το χώραγε ο νους μου. Πως μπορεί ένα μικρό παιδί να κάνει αυτό το απονενοημένο διάβημα? Τι ήταν αυτό που τον έσπρωξε σε αυτή την ακαταλόγιστη πράξη? Πόσο καιρό μπορεί να επεξεργαζόταν μέσα στο μυαλό του αυτή την ιδέα? Σε ένα παιδί που αποφασίζει να αυτοκτονήσει παρατηρείται μία αλλαγή στη συμπεριφορά του, εξωτερικεύει κάποιες καταστάσεις, ίσως απομονώνεται σιγά σιγά από το περιβάλλον του.Τις περισσότερες φορές κραυγάζει ότι θα προβεί στο απονενοημένο διάβημα εκδηλώνοντας κάποια σημάδια κατάθλιψης που τις περισσότερες φορές η οικογένεια , οι φίλοι, το σχολείο εθελοτυφλούν και αδυνατούν να αναγνωρίσουν όσο είναι ακόμη νωρίς.Ένα παιδί είναι εξαιρετικά ευαίσθητο στις περιβαλλοντικές επιδράσεις πόσο μάλλον όταν υπάρχει προδιάθεση για διαταραχή της ψυχικής υγείας.
Οι γείτονες του στην ίδια πολυκατοικία που τον γνωρίζανε μιλούσαν κάτω για ένα παιδί πολύ ήσυχο,καλό μαθητή που δεν έδωσε ποτέ δικαιώματα κλπ κλπ... κάποια παρέα αγοριών που βρέθηκε εκεί όταν έμαθε ποιος ήταν... χτυπιόταν κυριολεκτικά!!! ''Μα χθες βράδυ τον είδαμε έξω ... με την κοπέλα του, ήταν μια χαρά, γελούσε .. πως έγινε αυτό???''
Ήταν όμως ''μια χαρά'' ή έτσι ήθελε να δείχνει? Μήπως αυτό το γέλιο ήταν ένα τελευταίο ΑΝΤΙΟ στη ζωή ξέροντας μέσα του τι σκόπευε να κάνει αύριο? Ή μήπως άλλαξε κάτι από το χθες ως σήμερα το οποίο τον οδήγησε έτσι απερίσκεπτα να κάνει το μακροβούτι του θανάτου? Πολλά τα ερωτηματικά που δυστυχώς θα μείνουν αναπάντητα... πολύ πιθανόν να τα πήρε και μαζί του...
Ένα άλλο δύσκολο κομμάτι στην όλη ιστορία.... (ποιος να ειδοποιήσει την μητέρα του η οποία έλλειπε από το σπίτι και η δύστυχη δεν είχε ιδέα ότι το παιδί της χάθηκε από την μια στιγμή στην άλλη?) Δεν μπορώ να περιγράψω την εικόνα της όταν ήρθε και έμαθε από την αστυνομία το τι έγινε.... δεν υπάρχει θεωρώ μεγαλύτερη δυστυχία από μια μάνα να μαθαίνει με τέτοιο τρόπο το χαμό του παιδιού της!!!!Το βρίσκω πολύ άδικο από τον Θεό όλο αυτό. Τελικά τι έμεινε από αυτή την δύστυχη ζωή που δεν πρόλαβε καν να ανθίσει? Ένα κομμάτι δρόμου γεμάτο αθώο αίμα και μυαλά χυμένα τα οποία ξέπλυνε η μάνικα της πυροσβεστικής δεξιά και αριστερά του δρόμου όπως ξεπλένει η βροχή τις λάσπες....
Σιγά σιγά σπίτια μας όλοι.Θα το συζητάνε όλοι για 2-3 μέρες και μετά θα ξεχαστεί όπως τόσα και τόσα. Μια αθώα ψυχή όμως χάθηκε και άφησε πίσω της μια πόρτα κλειστή και μια μάνα να σπαράζει και να καταριέται την τύχη της ίσως, που δεν είδε ή δεν ''άκουσε'' τη κραυγή απελπισίας του παιδιού της που πιθανών της φώναζε εδώ και καιρό.
Καληνύχτα σας.
 10.3.2018

Χρύσα Μπαλαμπάνη