Μαμά……
Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να
σου πω που ειλικρινά δε ξέρω από πού να αρχίσω και πώς να τελειώσω… Οι λέξεις στροβιλίζονται μέσα στο κεφάλι μου
τρελαίνοντας το. Πάνε τώρα επτά μέρες που αποφάσισες να φύγεις μακριά μας το
μοναχικό ταξίδι σου και εγώ ακόμη δε μπορώ να το πιστέψω πως πραγματικά είναι
ΑΛΗΘΕΙΑ όλο αυτό που ζω. Νομίζω πως λείπεις κάπου και πως σε λίγες μέρες θα
γυρίσεις και θα σε ξαναδώ…… Βλέπεις είναι τόσο δύσκολο να μαθαίνεις να ζεις
χωρίς τον άνθρωπο σου…. Είναι τόσο δύσκολο μαμά να αποκόβεσαι από τον ομφάλιο
λώρο της ΜΗΤΕΡΑΣ σου για δεύτερη φορά…. Κι αν την πρώτη ο χωρισμός αυτός είναι φυσιολογικός την δεύτερη πίστεψε με είναι ΟΔΥΝΗΡΟΣ!!!!
Κάθομαι τόσα βράδια και σκέφτομαι
ξανά και ξανά όλα αυτά που έγιναν και
όλα όσα θα έπρεπε να γίνουν…. Βασανίζομαι με χιλιάδες σκέψεις αν τα πράγματα είχαν πάρει διαφορετική τροπή,
θα υπήρχες τώρα κοντά μας….. έχω τόση οργή μέσα μου μαμά……… Οργή για πολλά
πράγματα…. Και για πολλούς ‘’ανθρώπους’’ που δε θα έπρεπε να λέγονται ‘’άνθρωποι’’….. Τόσοι πολλοί που
σε αδίκησαν, που δε νοιάστηκαν λεπτό για
εσένα, ούτε όταν χρειάστηκες βοήθεια, ούτε όταν έδινες 14 μέρες τη μάχη σου διασωληνωμένη σε κώμα
στην εντατική, ούτε όταν έμαθαν πως τελικά ΕΦΥΓΕΣ……………
ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ!!!!! ΖΩΑ!!! Αυτές οι
λέξεις ταιριάζουν σε όλους αυτούς…. Εδώ
εύχομαι πράγματι να υπάρχει αυτό που λένε ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ και να τους φερθεί όπως
ακριβώς σου φέρθηκαν………….
Σε βλέπω εδώ δίπλα μου στη
φωτογραφία σου που χαμογελάς…. Τα ματάκια σου έχουν τόση απέραντη θλίψη…. Με κοιτάς και ξέρω πως δε συμφωνείς μαζί μου
και με μαλώνεις που είμαι τόσο νευρική όπως μου έλεγες πάντα, όταν θύμωνα για
διάφορα και ωρυόμουν… μα όχι μανούλα
μου, αυτή τη φορά δε θα σου κάνω τη χάρη να μη μιλήσω. Αυτή τη φορά δε θα τα
καταπιώ αμάσητα όλα και θα πνίγομαι αιωνίως μέσα μου….. αυτή τη φορά θα με
βρουν μπροστά τους ………………
Λες και βλέπω κομμάτια από
ταινίες τρέιλερ κάθε μέρα και κάθε νύχτα…. Ζω και ξαναζώ τα πάντα… Από τα
τελευταία γεγονότα που περάσαμε μέχρι πολύ παλιά πίσω στο παρελθόν…. Θυμάμαι
διάφορα, έτσι ξεκάρφωτα μου έρχονται στου νου μπερδεμένα. Πηδάνε οι θύμησες από
το ένα στο άλλο. Θυμάμαι εσένα να χαμογελάς ευχαριστημένη τελευταία, θυμάμαι να
μου δίνεις διαρκώς συμβουλές κι εγώ να θυμώνω και να σου λέω ΑΜΑΝ ρε μαμά ΕΛΕΟΣ
δεν είμαι 15 χρονών πια!!!! Κι εσύ εκεί να με συμβουλεύεις διαρκώς για όλα……….
Α ρε ΜΑΝΑ …. Πόση αγάπη είχες και με πόση αγάπη τα έλεγες και ανησυχία όλα
αυτά, δυστυχώς ποτέ μας δε το καταλαβαίνουμε εμείς τα ‘’παιδιά’’ , έως την ώρα
που χάνουμε τη ΜΗΤΕΡΑ μας και τότε αναπολώντας καταλαβαίνουμε πόσο δίκιο είχε….
ΑΧ ας ήσουν εδώ πάλι μαζί μας κι ας με
συμβούλευες όλη μέρα και όλη νύχτα κι ας με πλάκωνες και στο ξύλο να βάλω μυαλό
, καθόλου δε θα με πείραζε στο λέω……… μόνο να ήσουν πάλι εδώ…….. Ξέρεις κάτι
μαμά; Σου μοιάζω σε αυτό. Κάνω ακριβώς τα ίδιο πράγμα με εσένα τελικά… Δε
σταματάω να συμβουλεύω κι εγώ τα παιδιά μου και να τα πρήζω κι εκείνα ακριβώς
όπως εγώ να εκνευρίζονται και να θυμώνουν…….. Τελικά είναι αστείο έτσι; Αυτά
που δεν αντέχαμε σαν παιδιά αυτά κάνουμε κι εμείς σαν γονείς… Εύχομαι μόνο να τα εκτιμήσουν κι εμένα κάποια
μέρα τα παιδιά μου όσα λέω και κάνω και ας μην το νιώθουν τώρα όπως κι εγώ
κάποτε……
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή και με
κρατούσες από το χέρι και όταν μεγάλωσα που σε κρατούσα εγώ από το χέρι και
περπατούσαμε αργά αργά, όπως κρατάει η μάνα το μικρό παιδάκι με υπομονή από το
χεράκι και βαδίζουν αργά γιατί το μικρό δεν έχει δύναμη να περπατήσει γρήγορα…..
έτσι σε κρατούσα κι εγώ, σαν ένα μικρό εύθραυστο παιδάκι που δε μπορεί να
βαδίσει. Πονούσες μαμά, πονούσες πολύ και τα ποδαράκια σου δε μπορούσαν να σε
βοηθήσουν πλέον ούτε το γέρικο κορμί σου με τόσα που είχε περάσει και με τα
τόσα προβλήματα υγείας να σε κρατήσουν δυνατή, έτσι όπως ήσουν δυνατή, ψηλή,
αγέρωχη πάντα που δε φοβήθηκες ποτέ τη δουλειά, μιας και δούλευες από παιδάκι πολύ
σκληρά. Πως αλλάζουν οι καιροί… πως γίνεται ο άνθρωπος να ξαναγίνεται σαν μωρό
παιδί και να έχει ανάγκη να τον φροντίσουν όπως τα μωρά…. ΕΣΥ, που δε φοβήθηκες ποτέ σου τίποτα. Που
ξέφυγες από τους αντάρτες που σε κυνηγούσαν, που πέρασες κατοχή, πείνα,
κακουχίες, τόσες δυστυχίες και τόσα δεινά, ταλαιπωρήθηκες τόσο στη ζωή σου
μανούλα μου και ένιωθες ντροπή όταν γύριζες και μου έλεγες πολλές φορές ….(Αχ
πως κατάντησα εγώ έτσι, πως έφτασα σε αυτό το σημείο, σα μωρό παιδί, ντρέπομαι
τόσο………… πως καταντάει ο άνθρωπος….) κι
εγώ σου έλεγα πάντα, (μη λες βλακείες μωρέ μαμά… ούτε να το σκέφτεσαι………..)
όταν σε φρόντιζα στα νοσοκομεία.
Μου λείπεις ΜΑΜΑ μου λείπεις πολύ
κι ακόμη είμαστε στην αρχή……… δε ξέρω τι
θα κάνω αργότερα πως θα το αντέξω….. Δε
φεύγεις ούτε ένα λεπτό της ημέρας από τη σκέψη μου να ξέρεις… ότι κάνω, όπου
σταθώ, ότι πω, ότι σκεφτώ έχει σχέση γύρω από εσένα. Ώρες ώρες έχω την μυρωδιά
σου δίπλα μου… Όπου κοιτάξω βλέπω εσένα. Σπίτι μου κάθε γωνιά, μου θυμίζει
εσένα. Το ίδιο και στο σπίτι σου. Εδώ καθόσουν, εδώ άπλωνες τα ρούχα, εδώ
μαγείρευες, εδώ μου έφτιαχνες τον καφέ όποτε ερχόμουν σπίτι σου. Σου έλεγα (άσε
με να τον φτιάξω εγώ, κάτσε κάτω εσύ δε μπορείς να σταθείς….)….. (ΟΧΙ εσύ να
κάτσεις κάτω εγώ θα στον φτιάξω ) έλεγες…..
Που ήσουν να μου φτιάξεις πάλι τον καφέ μου εκείνο το μαύρο βράδυ της
περασμένης Πέμπτης 11 Αυγούστου όταν
μπήκα στον άχαρο ρόλο να έρθω σπίτι σου ενώ εσύ πάλευες με τον Χάρο κι εγώ είχα
τον άχαρο ρόλο να πρέπει να διαλέξω τα τελευταία ρούχα σου που θα φόραγες στο
μεγάλο ταξίδι…………. Άνοιξα τις ντουλάπες σου που είχα σχεδόν 27 χρόνια να ανοίξω
και κοίταζα τα ρουχαλάκια σου τόσο ωραία τακτοποιημένα και νοικοκυρεμένα και
ήταν σα να μου μιλούσαν. Κοίταξα το κρεβάτι σου. Την μεριά σου που κοιμόσουν
και ήθελα να ξαπλώσω εκεί να τους διώξω όλους και να κοιμηθώ στην μεριά σου το
βράδυ αυτό, μπας και έρθεις και με αγκαλιάσεις και κοιμηθώ στην αγκαλίτσα σου…
Δεν ξέρω μαμά αν πρέπει να θυμώσω
με τον ΘΕΟ που ενώ τον παρακάλαγα νύχτες και μέρες κλαίγοντας και προσευχόντας
να σε λυπηθεί και να ξυπνήσεις από το
κώμα που είχες πέσει, να ξαναέβλεπα τα ματάκια σου να με κοιτάνε, να ξανά
άκουγα τη φωνούλα σου πάλι, αυτός δε με άκουσε…….. δε με λυπήθηκε……… δε σε
λυπήθηκε………….. και σε πήρε μακριά μου………………………
Ώρες ώρες πάλι σκεφτόμουν πως είναι
ίσως εγωιστικό να ζητάω να ‘’ξυπνήσεις’’ μετά από αυτό……… ίσως ξυπνούσες ένα
φυτό, ένα άβουλο πλάσμα, ίσως με πλήρη παραλυσία και δε ξέρω εάν θα μπορούσα να
το αντέξω αυτό να σε βλέπω να βασανίζεσαι και να λιώνεις μέρα με την ημέρα
έτσι…. Ίσως ήταν πολύ πιο οδυνηρό και αβάσταχτο σίγουρα, οπότε πως μπορώ να
ζητάω κάτι τέτοιο εγωιστικά…. μόνο και
μόνο να λέω πως ζεις ενώ στην ουσία θα ήσουν καταδικασμένη σε αργό μαρτυρικό
θάνατο…….. Ενώ εσύ μανούλα μου δεν μας
βασάνισες καθόλου… δεν μας κούρασες καθόλου…
Μόλις δυο εβδομάδες μας ‘’κούρασες’’ μόνο… λες και έκανες κάποια μυστική
συμφωνία με το σύμπαν να μην μας ταλαιπωρήσεις καθόλου και να φύγεις γρήγορα
και ανέξοδα………
Άραγε μας άκουγες εκεί στην
εντατική που σου μιλάγαμε; Μακάρι να ήξερα αν με άκουγες αν ένιωθες την
παρουσία μας έστω και για μια φορά…….. Πόσο θα ήθελα να ήξερα τι συμβαίνει στο
μυαλό του ανθρώπου και στο υποσυνείδητο και συνειδητό μέρος του εγκεφάλου του
όταν έχει πέσει σε κώμα……. το μυαλό του υπάρχει; Kι αν υπάρχει που βρίσκεται άραγε.. σε
τι φάση; Μπορεί να ακούει κι ας μη μπορεί να ανταποκριθεί; Ατέλειωτα ερωτήματα που θα μείνουν για πάντα
αναπάντητα…………… Μόνο εσύ ξέρεις την απάντηση……. Ποιος ξέρει, ίσως κάποτε αν
ξανασυναντηθούμε όπως λένε τα ευαγγέλια να μπορέσεις να μου δώσεις τις απαντήσεις…………….
Εύχομαι να είναι όντως έτσι όπως
μας λένε μια ζωή στην θρησκεία μας, εκεί που βρίσκεσαι τώρα… Να είσαι σε ένα
ωραίο φωτεινό καταπράσινο μέρος, όπου δε θα πονάς πλέον, δε θα υποφέρεις, δε θα
κλαις, δε θα στενοχωριέσαι και θα είσαι αγκαλιά με τους γονείς σου και με όσους
αγαπούσες …. Αυτό μόνο παρακαλάω…. Και
ξέρεις τι άλλο θέλω μωρέ μαμά;;; Μια
χάρη θέλω από εσένα…. Να γίνεις ο
φύλακας άγγελος μας και να μας προσέχεις όλους μας και να μας φροντίζεις από
εκεί ψηλά…. Μπορείς να το κάνεις αυτό σε παρακαλώ;;; Σε ικετεύω….. και κάτι ακόμη…. Θέλω να μη σταματήσεις να με συμβουλεύεις και
να μου μιλάς πάντα μέσα μου. Να έχουμε κάτι σαν ένα μαγικό κώδικα επικοινωνίας
οι δυο μας… Να σου μιλάω εγώ ανοιχτά κι εσύ να μου απαντάς μυστικά μέσα μου κι
εγώ να σε ακούω… να σε νιώθω….. Μπορώ;;;;
Σάμπως και τώρα δε σου μιλάω κάθε
στιγμή; Σου λέω κάθε πρωί την καλημέρα μου μπροστά στη φωτογραφία σου και την
καληνύχτα μου πάντα πριν ξαπλώσω. Σου μιλάω διαρκώς για όλα λες και με ακούς………
κοιτάω τη φωτογραφία σου να.. όπως τώρα… και άλλοτε σου χαμογελώ, άλλοτε σου τα
χώνω που βιάστηκες να φύγεις…………
Προχθές περπατούσα στο δρόμο… και
άκου να δεις τι έπαθα…………. Πίσω μου ερχόταν μια μάνα με το κοριτσάκι της… δεν
τις έβλεπα αλλά άκουγα τον διάλογο μεταξύ τους…. Άκουγα την μικρή να ρωτάει
διάφορα τη μαμά της με την παιδική αφέλεια και περιέργεια και να τη ζαλίζει
διαρκώς… ‘’Μαμά .. αυτό.. μαμά εκείνο…’’ και για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα
ένα τσίμπημα στην καρδιά……….. Ζήλεψα μαμά….
Ζήλεψα το μικρό παιδάκι που μπορεί και προφέρει τη λέξη ΜΑΜΑ …….. ενώ
εγώ δε θα μπορέσω να την ξανά προφέρω ποτέ μου………. Ένιωσα ένα απέραντο κενό
εκείνη τη στιγμή λες και κάποιος μου στέρησε με τη βία ότι πολυτιμότερο
είχα……… βούρκωσα μαμά… τ’ ακούς;; Θύμωσα που εγώ δε θα μπορέσω πλέον να ξαναπώ
αυτήν τη λέξη………. Ένιωσα απίστευτη ορφάνια………………………………………………….
Κάθε μέρα σχεδόν σε έπαιρνα
τηλέφωνο. (έλα ΜΑ…. Τι κάνεις;) ΜΑ, σε έλεγα τις πιο πολλές φορές εν συντομία
χαϊδευτικά…. (έλα κοριτσάκι μου ) μου
απαντούσες…….. Τώρα κοιτάω βουβή το
τηλέφωνο κάθε μέρα και από τη μια μου έρχεται να το σπάσω κι από την άλλη λέω….
‘’τώρα εγώ ποιον θα λέω μαμά………. Ποιος θα με λέει κοριτσάκι του με τόση
αγάπη………..’’ και μετά αναθεματίζω την στιγμή που άφησα τόσες μέρες να περάσουν
στη ζωή μας που δε σε πήρα τηλέφωνο, ή που δεν ήρθα να σε δω… γιατί είχα τόσες
άλλες υποχρεώσεις και αναρωτιέμαι πόσο
ΜΑΛΑΚΕΣ είμαστε τελικά εμείς οι άνθρωποι που αφήνουμε το χρόνο να κυλάει έτσι
ανάμεσα μας νομίζοντας πως θα ζούμε αιώνια…. Και πως θα έχουμε ίσως την
πολυτέλεια να έχουμε τους γονείς μας όποτε γουστάρουμε για να τους
τηλεφωνήσουμε , για να τους συναντήσουμε για.. για…. για….. που να σκεφτεί το φτωχό κεφάλι μας πως η ζωή
είναι ένα γραμμάτιο και ποτέ δε ξέρουμε πότε θα λήξει…. Και που να φανταστούμε
τελικά πως μια μέρα θα ξημερώσει και τότε θα ψάχνουμε όλες αυτές τις στιγμές
που δε ζήσαμε ……… αλλά μάταια……………….. ΑΡΓΑ… ‘’ΛΥΠΟΥΜΕΘΑ ΚΛΕΙΣΑΜΕ’’ …….. θα λέει η ταμπέλα
…………..
Μη με κοιτάς έτσι μωρέ
μαμά…. Σε παρακαλώ…….. εντάξει μπορεί να
λέω βλακείες το ξέρω… αλλά πίστεψε με ότι σου γράφω απόψε είναι μέσα από την
ψυχή μου βγαλμένα…. Μακάρι να υπήρχε τρόπος να στα πω, ή να υπήρχε λέει ένα
τηλέφωνο να σε πάρω κι εσύ ας μην μου απαντούσες μόνο να με άκουγες………….
Μαμά κάθε μέρα στο λέω από τότε
από εκείνη τη ριμάδα μέρα που σε αντίκρισα σε κώμα… από τότε σε παρακαλώ κάθε
στιγμή να έρθεις στα όνειρά μου να μου πεις τι έγινε, να μου πεις που είσαι, να
μου πεις αν με ακούς, αν , αν, αν………. κι
εσύ δε το έκανες ως τώρα παρά μια φορά μόνο που σε είδα για πολύ λίγο ντυμένη
στα μαύρα, να βαδίζουμε πλάι πλάι στο χωριό… εγώ λες και είχαν τσιμέντο τα
πόδια μου τόσο βαριά τα ένιωθα σε κάθε προσπάθεια να βαδίσω…. Περάσαμε
κουβεντιάζοντας μπροστά από το μέρος που γεννήθηκες και μετά βρεθήκαμε δίπλα
από το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων εκεί στο πρώην πατρικό σου δίπλα, μπροστά
λέει σε μια στενή παλιά ξύλινη πορτούλα
που μετά βίας χωρούσες να περάσεις… εγώ
πέρασα… και σου φώναζα να περάσεις κι
εσύ… αλλά εσύ έμενες πίσω… δεν πέρναγες…. Κι εγώ σου έλεγα ‘’έλα, περνάς……..’’
και εκεί ξύπνησα… αυτή ήταν η μοναδική
φορά που σε είδα στον ύπνο μου εκείνες τις μέρες και μετά από μια μέρα νομίζω,
έφυγες…………. Τελικά δεν πέρασες την
πορτούλα μαζί μου…………..
Να έρχεσαι μανούλα μου σε
ικετεύω,, να έρχεσαι να μου μιλάς… να με μαλώνεις να μου λες τα στραβά και τα
καλά μου όπως πάντα…. Κι εγώ σου υπόσχομαι πως δε θα ξανά νευριάσω και δε θα
σου ξανά φωνάξω ‘’ώχουυυ!!!!! Αμάν
ποια!!!! ‘’ Να μην με αφήσεις ποτέ μανούλα μου… γιατί είναι αβάσταχτος αυτός ο
χωρισμός…. Δε μπορώ να σου αφήσω το
χεράκι , όπως δε στο άφησα και εκείνη τη μέρα που εσύ ήσουν διασωληνωμένη στο
καταραμένο νοσοκομείο και περιμέναμε οι δυο μας ώρες ατελείωτες που φάνηκαν
αιώνας το ΕΚΑΒ να έρθει να σε πάρει για Αθήνα…
Σου μιλούσα, θυμάσαι; Σου τραγουδούσα, σε χάιδευα, σου κρατούσα τρυφερά
το χεράκι ελπίζοντας σε μια μικρή αντίδραση σου έστω… αλλά εσύ ήσουν ήδη ‘’αλλού’’…………. Το θαύμα
που ήλπιζα δεν ήρθε ποτέ…………. Τα ματάκια σου όσο κι αν σε παρακαλούσα επί 12
μέρες δεν τα ξανά άνοιξες να με
κοιτάξεις……… και το χέρι μου, μου το άφησες μαμά……… και τώρα εγώ νιώθω πιο
ορφανή και από τα ορφανά……….
Μανούλα μου πέρασε η ώρα… πήγε
1.26π.μ ξημερώνει Παρασκευή… όπως την περασμένη Παρασκευή που μας άφησες…. Θέλω τόσα πολλά να σου πω ακόμη που έχω χάσει
τον ειρμό μου ειλικρινά…. Αν συνεχίσω να σου γράφω θα μας βρει παρέα το πρωί…
εμένα εδώ πάνω στο λάπτοπ κι εσένα δίπλα μου να με κοιτάς μέσα από το κάδρο… Σε
κούρασα το ξέρω. Ξέρεις κάτι μαμά;; Φοβάμαι μήπως ισχύουν όλες αυτές οι
βλακείες που ακούγαμε μια ζωή… πως τάχα ο νεκρός δεν ησυχάζει… δεν τον αφήνουμε
να αναπαυθεί αν του τα πρήζουμε διαρκώς…. Και άλλα τέτοια… δε ξέρω κατά πόσο ισχύουν όλα αυτά… αν ναι, σου
ζητώ ταπεινά συγνώμη που σε στενοχωρώ… Αν όχι, να ξέρεις πως όποτε νιώθω την
ανάγκη να σου γράφω, θα το κάνω…. Κι ας
σου μιλάω κάθε ώρα… δεν έχει σημασία…
εγώ μέσα μου θα πιστεύω πως υπάρχει μια δύναμη, κάτι σαν τον Θεό ΕΡΜΗ
τον αγγελιαφόρο και θα έρθει να πάρει το γράμμα μου και να στο παραδώσει…
Σ’ αφήνω μαμά… πάω να βάλω κι άλλο λαδάκι στο καντήλι
σου για να μην σβήσει , να φιλήσω τη φωτογραφία σου και να πάω να ξαπλώσω
ελπίζοντας πως απόψε θα σταθώ τυχερή και ίσως έρθεις στα όνειρά μου στον
ελάχιστο ύπνο που κάνω πλέον…
Καληνύχτα μανούλα……………
Σ΄ ΑΓΑΠΩ…….
Το κοριτσάκι σου…………….
19 / 8 / 2016
Χρύσα Μπαλαμπάνη
