Κυριακή 3 Μαΐου 2015
Παρασκευή 3 Απριλίου 2015
Σσυνέντευξη με την συγγραφέα Βασιλική Λεβεντάκη για το περιοδικό ΄΄ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ ''
Η συνέντευξη μου με την συγγραφέα Βασιλική Λεβεντάκη και το ρεπορτάζ μου για την παρουσίαση του βιβλίου της Βάσιας Κανελάκη μέσα από το νέο τεύχος του ηλεκτρονικού περιοδικού ΄΄ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ ''
στις σελίδες 6 - 7 και 140 - 149
http://www.joomag.com/magazine/%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CF%89%CE%BD-%CE%88%CF%81%CE%B3%CE%B1-%CE%91%CF%80%CF%81%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82-2015/0430728001427896618?short
στις σελίδες 6 - 7 και 140 - 149
http://www.joomag.com/magazine/%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CF%89%CE%BD-%CE%88%CF%81%CE%B3%CE%B1-%CE%91%CF%80%CF%81%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82-2015/0430728001427896618?short
Σάββατο 28 Μαρτίου 2015
ΤΟ ΙΚΑ ΚΟΒΕΙ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΕ ΑΡΡΩΣΤΟ ΠΑΙΔΙ!
Το νέο μου ρεπορταζ είναι ήδη στον ΑΕΡΑ!!!!! Μόνο μέσα από την εφημερίδα itabloid.gr
http://www.itabloid.gr/%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B7-%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CE%B5-%CE%B1%CF%81%CF%81%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B9/
http://www.itabloid.gr/%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B7-%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CE%B5-%CE%B1%CF%81%CF%81%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B9/
Τρίτη 24 Μαρτίου 2015
Συνέντευξη με την κα..ΦΙΛΟΜΗΛΑ ΛΑΠΑΤΑ για την εφημερίδα '' itabloid.gr ''
Ευχαριστώ πολύ την Κυρία Φιλομήλα Λαπατά συγγραφέα για την πολύ καλή συνέντευξη που μουν έδωσε για την εφημερίδα itabloid.gr
http://www.itabloid.gr/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%AE%CE%BB%CE%B1-%CE%BB%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AC/
http://www.itabloid.gr/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%AE%CE%BB%CE%B1-%CE%BB%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AC/
Σάββατο 14 Μαρτίου 2015
Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015
Κύριε υπουργέ, σώστε τη μικρή Ραφαέλλα!
Το πρώτο μου ρεπορτάζ για την εφημερίδα itabloid.gr
http://www.itabloid.gr/%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B5-%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%AD-%CF%83%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AE-%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B1%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1/
To οποίο αναδημοσιεύθηκε από αρκετά site
http://www.itabloid.gr/%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B5-%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%AD-%CF%83%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AE-%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B1%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1/
To οποίο αναδημοσιεύθηκε από αρκετά site
Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015
Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015
Συνέντευξη με την Άννα Μπιθικώτση για την '' iTabloid.gr ''
Είναι μεγάλη η τιμή που μου έκανε η κόρη του μεγάλου μας ερμηνευτή της
Ρωμιοσύνης, ΣΕΡ Γρηγόρη Μπιθικώτση, η Άννα Μπιθικώτση να μου παραχωρήσει
αυτή τη συνέντευξη για την εφημερίδα ‘’iTabloid.gr” και να κάνουμε μια
αναδρομή μαζί της σε όλα.Την ευχαριστώ λοιπόν μέσα από την καρδιά μου.
Επειδή η εφημερίδα‘’iTabloid.gr” μια μέρα δυστυχώς έκλεισε... δεν έχει σωθεί το αρχείο της συνέντευξης αυτής όπως κ πολλών άλλων δικών μου αρχείων και άρθρων.
Έτσι την παραθέτω αυτούσια παρακάτω όπως ακριβώς ειπώθηκε ...
http://www.itabloid.gr/%CE%B5%CE%B3%CF%8E-%CE%B7-%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CF%84%CF%83%CE%B7/
Επειδή η εφημερίδα‘’iTabloid.gr” μια μέρα δυστυχώς έκλεισε... δεν έχει σωθεί το αρχείο της συνέντευξης αυτής όπως κ πολλών άλλων δικών μου αρχείων και άρθρων.
Έτσι την παραθέτω αυτούσια παρακάτω όπως ακριβώς ειπώθηκε ...
Την Άννα Μπιθικώτση είχα τη τιμή και την χαρά να την γνωρίσω από κοντά στην παρουσίαση του βιβλίου ‘’ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ’’ της κοινής μας φίλης Άρια Σωκράτους. Μου έκανε εντύπωση το πόσο απλή και προσιτή ήταν με όλους και με αληθινό χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπό της. Είναι μεγάλη η χαρά μου λοιπόν που δέχθηκε να μου παραχωρήσει αυτή τη συνέντευξη και να κάνουμε μια αναδρομή μαζί της σε όλα. Η ‘’Αννούλα του χιονιά μας μιλάει για τα όνειρα της, τα θέλω της, τις εμμονές της και μας αποκαλύπτει το μυστικό ενός μεγάλου τραγουδιού του Σερ Μπιθί.
Σας καλωσορίζω λοιπόν στη σελίδα της εφημερίδας μας ‘’itabloid.gr''
ΕΡΩΤ:
Ποιο είναι τίμημα της δόξας του να είσαι κόρη ενός συμβόλου του Εθνικού μας Πολιτισμού και τι ισορροπίες χρειαστήκατε ώστε να ξεχωρίσετε τον πατέρα Γρηγόρη από τον μύθο Μπιθικώτση?
Ποιο είναι τίμημα της δόξας του να είσαι κόρη ενός συμβόλου του Εθνικού μας Πολιτισμού και τι ισορροπίες χρειαστήκατε ώστε να ξεχωρίσετε τον πατέρα Γρηγόρη από τον μύθο Μπιθικώτση?
ΑΠΑΝ.
Το τίμημα της δόξας του το πλήρωσα ακριβά. Για να τον έχει ο κόσμος έπρεπε να τον στερηθώ και τον στερήθηκα στα άγουρα μου χρόνια που ήθελαν και το δικό του «νερό» για να ανθίσουν… Ήμουν όμως περήφανη που αυτός ο μύθος ήταν ο λατρεμένος πατέρας μου! Ευτυχώς στην εφηβεία μου κατάφερα να ξεχωρίσω τον πάτερα Γρηγόρη από τον Μπιθικώτση και έτσι ισορρόπησα!
ΕΡΩΤ:
Πόσες βιωματικές και ιστορικές μνήμες μπορεί να χωρέσει η καρδιά και ο νους, δίπλα στον μύθο πατέρα σας Γρηγόρη Μπιθικώτση?
Πόσες βιωματικές και ιστορικές μνήμες μπορεί να χωρέσει η καρδιά και ο νους, δίπλα στον μύθο πατέρα σας Γρηγόρη Μπιθικώτση?
ΑΠΑΝ.
Αν μπορούσα να τις μετρούσα δε θα μου έφτανε το άπειρο…
ΕΡΩΤ:
Θα θέλατε να μας διηγηθείτε κάποιες αναμνήσεις μέσα από τη ζωή και το έργο του έτσι όπως σας τις διηγήθηκε αυτός, ή έτσι όπως τις είδατε εσείς μέσα από τα δικά σας μάτια. ?
Θα θέλατε να μας διηγηθείτε κάποιες αναμνήσεις μέσα από τη ζωή και το έργο του έτσι όπως σας τις διηγήθηκε αυτός, ή έτσι όπως τις είδατε εσείς μέσα από τα δικά σας μάτια. ?
ΑΠΑΝ.
θα μοιραστώ μια σημαδιακή για τον πατέρα απόφαση του που μου εκμυστηρεύτηκε και που αφορά την εποχή της καταξίωσης του σε σχέση με τη ζωή μας..
Θα πρέπει να ήμουν γύρω στα τριάντα, όταν ο πατέρας μου εξήγησε τον πραγματικό λόγο που αφήσαμε το σπιτάκι μας στο Περιστέρι, ανοίγοντας πανιά για άλλη γειτονιά… Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα όταν είχαμε πάει βόλτα στα παλιά μας γνώριμα λημέρια. Αντικρίζοντάς το «όρθιο», στη θέση του, με ρώτησε:
«Ξέρεις Άννα γιατί φύγαμε από το Περιστέρι; …Φύγαμε τότε που είχα γίνει μεγάλος και τρανός και το σπιτάκι μας στο Περιστέρι είχε γίνει το στολίδι της Μυκηνών, μιας και το είχαμε φτιάξει καινούργιο. Σε είχα δει τότε να κλαις και σε ρώτησα τι έχεις. Εσύ με ένα παράπονο διαρκείας, μου είπες με την αφέλεια των αθώων χρόνων σου: «Μπαμπά, στης Μπουμπούς της φίλης μου το σπίτι που τρώγανε μπριζόλες, εγώ ζήλεψα που μου μύρισαν και ζήτησα να φάω ένα κομματάκι. Τότε η γιαγιά της μου είπε:<« καλά βρε παιδί μου, ο μπαμπάς σας έχει κάνει τόσα λεφτά κι ακόμα φακές σας ταΐζει;»
Έτσι, λοιπόν, με αφορμή αυτό το περιστατικό, συνειδητοποίησα ότι όταν το δικό σου σκαλοπάτι δεν είναι πια ασήμαντο, τότε πρέπει να φοβάσαι και να προστατεύεις ακόμη πιο πολύ αυτούς που αγαπάς. Είπα τότε της μάνας σου να ψάξει για άλλο σπίτι.»
ΕΡΩΤ:
Από το κατώφλι του πατρικού σας διάβηκαν, μεγάλες μορφές της μουσικής Τέχνης: Βαμβακάρης, Χιώτης, Τσιτσάνης, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, οι πιο κορυφαίοι Έλληνες συνθέτες, ποιητές και ερμηνευτές. Θυμάστε κάποια ανέκδοτη στιγμή να μας διηγηθείτε?
Από το κατώφλι του πατρικού σας διάβηκαν, μεγάλες μορφές της μουσικής Τέχνης: Βαμβακάρης, Χιώτης, Τσιτσάνης, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, οι πιο κορυφαίοι Έλληνες συνθέτες, ποιητές και ερμηνευτές. Θυμάστε κάποια ανέκδοτη στιγμή να μας διηγηθείτε?
ΑΠΑΝ.
Θυμάμαι πολλές αλλά θα σταθώ σε μια …Θυμάμαι μια μέρα που χαράχτηκε μέσα μου βαθιά… Ήταν η 25 Γενάρη η μέρα που γιόρταζε ο πατέρας μου και στο σπίτι μας ήταν όλοι αυτοί οι μύθοι! Ενώ με χόρευε το πρώτο μου ταγκό ο Στέλιος Καζαντζίδης, εκείνη τη στιγμή που όλα ήταν σαν σε παραμύθι μέσα σε τραγούδια και γέλια , ο καλύτερος φίλος της οικογένειας μου και νονός μου, έπαθε έμφραγμα και τον είδαμε άψυχο να πέφτει μπρος στα μάτια μας…
Θυμάμαι το Καζαντζίδη να με παίρνει αγκαλιά να με ηρεμήσει και το Τσιτσάνη να μου κλείνει τα μάτια να μη βλέπω, το Χατζιδάκι να καλεί στο τηλέφωνο για να έρθει ασθενοφόρο, το Χιώτη να ουρλιάζει από το σοκ… Ήταν στιγμές που οι μύθοι ήταν άνθρωποι πίσω από τα φώτα…
ΕΡΩΤ:
Θέλω να φορέσετε για λίγο πάλι εκείνα τα ‘’κόκκινα λουστρίνια’’ σας για να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο ,και να συναντήσουμε τη γιαγιά Άννα με τα παραμύθια της, το παππού Βαρσαμή, και τους γονείς σας χέρι χέρι. Ποια η πιο δυνατή ανάμνησή σας που ανασύρει πρώτη η μνήμη σας?
Θέλω να φορέσετε για λίγο πάλι εκείνα τα ‘’κόκκινα λουστρίνια’’ σας για να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο ,και να συναντήσουμε τη γιαγιά Άννα με τα παραμύθια της, το παππού Βαρσαμή, και τους γονείς σας χέρι χέρι. Ποια η πιο δυνατή ανάμνησή σας που ανασύρει πρώτη η μνήμη σας?
ΑΠΑΝ.
Στο ιερό της σκέψης, με σεβασμό φυλάω τις άγιες μέρες εκείνων των χρόνων που έραινε με άστρα τα χρόνια μου το αγγελουδάκι των παιδικών μου ονείρων, κείνα τα αγνά μου χρόνια που έλεγαν τα κάλαντα οι φωνούλες της ψυχούλας μου… «Φοράω» στη μνήμη μου ξανά εκείνα τα πρώτα μου κόκκινα λουστρίνια και σιγοπερπατώ σε κείνες τις γιορτές του δικού μου παραμυθιού, τότε που έμπαζε η τρύπια στέγη μας λες και ήθελε ο Θεός να κοινωνήσουμε το δάκρυ του..Τότε που είχαμε για βίβλο ένα καρβέλι ζεστό ψωμί… Τότε που «κεντούσε» με ιστορίες η γιαγιά μου η Άννα την Άγια Νύχτα μου δίπλα στο ξεπαγιασμένο μου κορμάκι… Τότε που με τη φωνή του τη μελένια μας τραγουδούσε ο πατέρας το μικρό τυμπανιστή… Τότε που στο τζάμι των ονείρων μου ο Αϊ Βασίλης με κοιτούσε ενώ ζέσταινα τα χεράκια μου στη γκαζιέρα μας για να μη πιάσουν χιονίστρες πάλι… Τότε που ονειρευόμουν στολισμένες βιτρίνες στην αγκαλιά της μανούλας μου… Τότε που γέμιζε το ταψί μας με χιόνι για να ξεγελάσει τη πείνα μας λέγοντας μας ότι αυτή είναι η Βασιλόπιτα που μας έφτιαξε ο Χριστούλης…
Αχ! αυτά τα λουστρίνια μου δε θέλω να τα βγάλω ποτέ από της μνήμης μου τα «τρεχαλητά ποδαράκια»..Με αυτά θα στολίζω κάθε χρόνο το Χριστουγεννιάτικο μου δεντράκι, στολίζοντάς το με το αγγελουδάκι της χαμένης μου αθωότητας ..
Τώρα που όλα έγιναν μια παιδική ανάμνηση… Τώρα που τα έχω όλα, νιώθω σαν «Ιεράρχης δίχως άμφια» γιατί ντρέπομαι που είμαι χορτάτη ανάμεσα σε τόσους πεινασμένους, γιατί δακρύζω αφού κάποτε κι εγώ ονειρευόμουν ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στον ουρανό μου όπως τόσα παιδιά σήμερα και δε μπορώ να τους το προσφέρω, αφού κι εγώ μες της αδελφούλας μου την αγκαλιά περίμενα στο κοινό όνειρό μας τον Αϊ Βασίλη να φέρει τα δώρα μας…
Θέλω πίσω τη λατρεμένη μου εκείνη ζωή που μου έφτανε μια αγκαλιά και μια γκαζιέρα…
Αχ! Και να γύρναγα το χρόνο πίσω!
Αχ! Και ας κοιμόμουν στο χιόνι πάλι αφού έτσι κι αλλιώς είμαι η Αννούλα του χιονιά…
ΕΡΩΤ:
7 Μαΐου 2001. Βρίσκεστε στην παρουσίαση του πρώτου σας βιβλίου «ΑΝΤΙ ΣΙΩΠΗΣ» στο θέατρο «Κ. Δανδουλάκη». Έχετε απέναντί σας τον πατέρα σας που σας κοιτάει περήφανος κι εσείς με τρεμάμενα χείλη του απαγγέλετε με λόγια ψυχήςτο ποίημα που του είχατε γράψει… Με αυτό το ποίημα ξεκινήσατε να του μιλάτε τότε και με αυτό κάνετε την έναρξη σε κάθε σας παράσταση ….
7 Μαΐου 2001. Βρίσκεστε στην παρουσίαση του πρώτου σας βιβλίου «ΑΝΤΙ ΣΙΩΠΗΣ» στο θέατρο «Κ. Δανδουλάκη». Έχετε απέναντί σας τον πατέρα σας που σας κοιτάει περήφανος κι εσείς με τρεμάμενα χείλη του απαγγέλετε με λόγια ψυχήςτο ποίημα που του είχατε γράψει… Με αυτό το ποίημα ξεκινήσατε να του μιλάτε τότε και με αυτό κάνετε την έναρξη σε κάθε σας παράσταση ….
ΑΠΑΝ.
Πάντα και όσο ζω με αυτό το ποίημα θα του μιλώ ,να… όπως τώρα …
Σας το αφιερώνω
«Εγώ πατέρα μου, κράτησα όλα αυτά τα χρόνια τη ζωή σου «Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές», «Στο περιγιάλι το κρυφό», «Στα περιβόλια με τους ανθισμένους κήπους, στη «Φτωχολογιά», «Στο Περιστέρι», στη «Δραπετσώνα», στην «Καισαριανή». Γιατί ένα «Δειλινό», σα «Χρυσοπράσινο φύλλο» μίλησες με τον «Καημό», γιατί ήσουν «Αετός χωρίς φτερά», «Άμαξα μες στη βροχή», γιατί ήταν «Άπονη η ζωή» μαζί σου τότε …
«Μέσα στο παλιό μας σπίτι» σε είδα να «Στρώνεις το στρώμα σου για δυο « , γα σένα και το «Παραπονιάρικό» σου, το Τρελοκόριτσο» σου ..
Έκανες «Υπομονή», έλεγες «Αύριο πάλι», «Θα΄ ρθει άσπρη μέρα και για μας»…
Ήσουν «Του Βοτανικού ο μάγκας», μπήκες «Στου Αποστόλη το κουτούκι», «Στου Μπελαμή το ουζερί», μες στην «Υπόγεια την ταβέρνα», φιλοσόφησες τη ζωή, «Από το Α ως το Ω» και ας μην είχες «βγάλει το σχολείο» …
«Άνθη της πέτρας» οι προσευχές σου στη «Μάνα και στην Παναγιά».
«Μέρα Μαγιού», «Μια Κυριακή», «Στο παραθύρι στέκοσουν» φοβόσουν μη χαθείς, μα εσύ «Γλυκέ μου, δε χάθηκες», στις φλέβες όλων μπήκες, γιατί «Ήσουν καλός, ήσουν γλυκός κι είχες τις χάρες όλες». Γιατί ήπιες το «Αθάνατο νερό για να χαρείς ακέριο το όνειρό σου» …
Σε τούτο το στενό, σε τούτο το δρομάκι», «Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά», ο Βαμβακάρης, «ο κυρ-Θάνος», «ο μπατίρης ο Λουκάς», που δε «λογάριαζαν το χρήμα», μαζί τους και ο Μάνος με ένα «Γαρίφαλο στο αυτί»,ο Μίκης με «Ροδόσταμο» στα χείλη, ο Τσιτσάνης, ο Χιώτης και πόσοι άλλοι ακόμη παρέα με τους ποιητές, έριξαν μια «Ζαριά καλή» και για σένα, «Έλαμψαν τα ματόκλαδά σου» και είπες: «ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΩ!»
«Ποιος να το πει» ότι θα «σήμαναν για σένα οι καμπάνες». Ότι θα σου «έσφιγγαν το χέρι», ότι θα «τράβαγε η ζωή σου την ανηφόρα κι εσύ ψηλά, πολύ ψηλά θ’ ανέβαινες, με σημαίες και με ταμπούρλα».
Εσύ, το «Ένα χελιδόνι», που βγήκε στους ουρανούς «Με το λύχνο του άστρου», για να «Ανοίξεις το στόμα σου» και να τραγουδήσεις τον «Ήλιο της Δικαιοσύνης», για να υμνήσεις «Της αγάπης τα αίματα».
Εσύ, ο «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ», που χθες βράδυ στο όνειρό μου, μου κράτησες το χέρι, με κοίταξες επίμονα με τα βαθιά μαύρα μάτια σου και μου μίλησες πατέρα… για ένα «Όμορφο αμάξι με δυο άλογα»….
Κι εγώ σε άκουγα … σε άκουγα … μετά το χέρι άπλωσα, τα χείλη σου σφράγισα, σου χαμογέλασα και σου είπα: «Εγώ πατέρα, μόνο το ένα άλογο, το άσπρο σου άλογο, πάντα θα θυμάμαι,
τα όνειρα που έκανες παιδί …τα όνειρα που κάναμε μαζί σε «εκείνα τα μικρά κι ανήλιαγα στενά στη φτωχογειτονιά μας»…
ΕΡΩΤ:
Ο ερμηνευτής της Ρωμιοσύνης, σφράγισε με τη δυνατή φωνή του άπειρα αθάνατα τραγούδια ερμηνεύοντας τους ποιητές μας και τους κορυφαίους συνθέτες μας. Ποιο τραγούδι του είναι από τα αγαπημένα σας και με ποιο από όλα ίσως ταυτίζεστε με τον πατέρα σας?
Ο ερμηνευτής της Ρωμιοσύνης, σφράγισε με τη δυνατή φωνή του άπειρα αθάνατα τραγούδια ερμηνεύοντας τους ποιητές μας και τους κορυφαίους συνθέτες μας. Ποιο τραγούδι του είναι από τα αγαπημένα σας και με ποιο από όλα ίσως ταυτίζεστε με τον πατέρα σας?
ΑΠΑΝ.
«Ο έρωτας γεννήθηκε για δυο» είναι το τραγούδι που έχει τη δική του ιστορία. Ήταν η εποχή που στην οικογένειας μας είχε μπει το τρίτο πρόσωπο αλλά ακόμα δεν το είχε καταλάβει η μητέρα μου … Ήμουν η πρώτη που το διαπίστωσα εντελώς συμπτωματικά … …Εκείνη τη βραδιά που είδα ότι είδα… κλείστηκα στο δωμάτιο μου και με κλάματα πήρα ένα χαρτί και ένα μολύβι και έγραψα τα λόγια αυτού του τραγουδιού …
Ο έρωτας γεννήθηκε για δύο
Και τρίτος δε χωράει μες στους δυο
Γι’ αυτό απ’ τη ζωή σου εγώ θα φύγω
Ο τρίτος φέρνει πάντα χωρισμό
Αγάπη μου γι’ αυτό
Θα κλάψουμε κι οι δυο
Αφού ήτανε της μοίρας μας γραφτό
Ο έρωτας γεννήθηκε για δύο
Ο τρίτος φέρνει πάντα χωρισμό
Και τρίτος δε χωράει μες στους δυο
Γι’ αυτό απ’ τη ζωή σου εγώ θα φύγω
Ο τρίτος φέρνει πάντα χωρισμό
Αγάπη μου γι’ αυτό
Θα κλάψουμε κι οι δυο
Αφού ήτανε της μοίρας μας γραφτό
Ο έρωτας γεννήθηκε για δύο
Ο τρίτος φέρνει πάντα χωρισμό
Την επόμενη μέρα θέλοντας με το δικό μου τρόπο να πω του πατέρα μου ότι ΞΕΡΩ …του έδωσα τα στιχάκια αυτά… Εκείνος κατάλαβε …με πήρε αγκαλιά και αντί απάντησης στη συνέχεια πήρε τη κιθάρα του , μου ζήτησε να κρατώ το χαρτί με το στίχο για να τον βλέπει και τον μελοποιεί τραγουδώντας το, με ακροατήριο μόνο εμένα… Σε λίγες μέρες το τραγούδι δισκογραφήθηκε . Κανείς μέχρι σήμερα δεν ξέρει ότι ο στίχος αυτός είναι δικός μου γιατί λόγο του ότι ήμουν ανήλικη έφερε την υπογραφή του πατέρα μου ως συνθέτης και στιχουργός …Μέσα σε αυτό το τραγούδι κρύφτηκε για πάντα η παιδική μου γραφή που ήταν η πιο τραυματική μου εμπειρία…
ΕΡΩΤ:
Οι "ΗΧΗΡΕΣ ΣΙΩΠΕΣ... του έρωτα" από την «Εμπειρία Εκδοτική» είναι ένα κράμα Πεζογραφίας και Ποίησης στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία μιας Μεγάλης Αγάπης που αφήνει την κραυγή ενός απαγορευμένου έρωτα μέσα από σκέψεις, προβληματισμούς και έντονα συναισθήματα. Εσείς, η Άννα, έχετε καταφέρει να υλοποίησε τα "θέλω" σας μέσα από έναν μεγάλο έρωτα ή μείνανε εγκλωβισμένα όπως του Αλέξη του πρωταγωνιστή σας?
Οι "ΗΧΗΡΕΣ ΣΙΩΠΕΣ... του έρωτα" από την «Εμπειρία Εκδοτική» είναι ένα κράμα Πεζογραφίας και Ποίησης στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία μιας Μεγάλης Αγάπης που αφήνει την κραυγή ενός απαγορευμένου έρωτα μέσα από σκέψεις, προβληματισμούς και έντονα συναισθήματα. Εσείς, η Άννα, έχετε καταφέρει να υλοποίησε τα "θέλω" σας μέσα από έναν μεγάλο έρωτα ή μείνανε εγκλωβισμένα όπως του Αλέξη του πρωταγωνιστή σας?
ΑΠΑΝ.
Την απάντηση μου θα τη βρεις σε αυτό μου το απόσπασμα από το βιβλίο μου ΗΧΗΡΕΣ ΣΙΩΠΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
«Τολμήσαμε άραγε στη ζωή μας να κάνουμε όσα η ψυχή μα ήθελε; Σε πόσους ανθρώπους δεν πήγε η ζωή τους χαμένη γιατί δεν άκουσαν μέσα τους αυτή τη φωνή που τους έλεγε «Τόλμα». Έχουμε ειλικρινά εξομολογηθεί στον εαυτό μας όσα δεν τολμήσαμε να ζήσουμε; Πόσοι από εμάς κρύβουμε βαθιά μας ένα τρομοκρατημένο παιδί, φουντωμένες ανεκπλήρωτες λαχτάρες, πυρπολημένα όνειρα; Πόσοι οι αξιαγάπητοι δειλοί και πόσοι οι τολμηροί; Αν πάλι παραδεχτούμε ότι είναι αδύναμοι όσοι δεν ρισκάρισαν τότε δεν θα γνωρίζουμε καλά ότι πολλές φορές δεν ρισκάρουν οι ευαίσθητοι, οι μεγαλόψυχοι, οι χαμηλών τόνων άνθρωποι, αυτοί που έβαζαν τελευταίο τον εαυτό τους σε κάθε μεγάλη απόφαση. Πόσοι πάλι απελπισμένα δεν έχουν παλέψει φοβίες, χίμαιρες, καταστάσεις κεκλεισμένων των θυρών, εκμεταλλευτές, .. και μεγάλωσαν «συνθηκολογώντας». Κι πόσοι τραγικοί φιλόδοξοι δεν εκμεταλλεύτηκαν αυτή τη δειλία πυρπολώντας τους. Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν συνεπείς με τις δικές τους αντιλήψεις για τη ζωή, γι’ αυτό δεν ντρέπονται να παραδεχτούν την τρυφερή και ανθρώπινη ατολμία τους μπρος σε ζωτικά θέματα και να δείχνουν δίχως εγωισμό τα σημάδια που άφησε πάνω τους η λάσπη που κυλίστηκαν τα όνειρά τους και η ψυχή τους. Υπάρχουν ελεύθερα άτομα και άτομα σκλαβωμένα σε κοινωνικά περιβάλλοντα σε δραματικές οικογενειακές καταστάσεις, σηκώνοντας σ’ όλη τους τη ζωή σαν τον σάλιαγκα όλο το φορτίο του πόνου και της αδικίας. Η στέρηση της αληθινής ζωής γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι μια δίψα που δεν θα σβήσει ποτέ ως την τελευταία τους πνοή, γιατί μεγαλώνουν μαζί με τον φόβο και την ατολμία τους, μαζί με την καλή τους καρδιά και τις ευαισθησίες τους. Κι αυτός ο φόβος ζει βαθιά μες τις φλέβες τους, και τις ρίζες του εγκεφάλου τους και τους εξουσιάζει τις πράξεις, τα όνειρα, τα λόγια που θα ήθελαν να πουν για να ξαλαφρώσουν. Εγώ κάτι τέτοιες ψυχές τις πονώ και τις αγαπώ.»
ΕΡΩΤ:
Πόση εσωτερική αντίσταση χρειάζεται ώστε να μη παραμείνουμε θιασώτες στο ναυάγιο της βυθισμένης μας ζωής και ποιες είναι αυτές οι υποκριτικές πλάνες των κοινωνικών συντηρητισμών που δεν επιτρέπουν να ακουστεί η φωνή της καρδιάς που λέει: "χρωστάς αγάπη και για σένα"...?
Πόση εσωτερική αντίσταση χρειάζεται ώστε να μη παραμείνουμε θιασώτες στο ναυάγιο της βυθισμένης μας ζωής και ποιες είναι αυτές οι υποκριτικές πλάνες των κοινωνικών συντηρητισμών που δεν επιτρέπουν να ακουστεί η φωνή της καρδιάς που λέει: "χρωστάς αγάπη και για σένα"...?
ΑΠΑΝ.
Μεγάλη αντίσταση χρειάζεται …που λίγοι τη διαθέτουν .Πες μου εσύ πόσοι από μας δεν κάναμε συμβιβασμούς ζωής και δεν «ξεδιψάσαμε», γιατί θελήσαμε να υπάρχουμε για τους άλλους προσπερνώντας τα «θέλω» μας… Εκείνους τους κραυγαλέους συμβιβασμούς περπατώντας στωικά μαζί τους συνοδοιπόροι στο μονοπάτι του «σωστού» μα τόσο λάθους; Πόσοι από μας δεν πυρπολήσαμε όνειρα μέσα σε υποκριτικές πλάνες κι άμυνες ψυχής απέναντι σε συντηρητισμούς κοινωνικούς, σκλαβώνοντας ανατολές καρδιάς και υποδουλώνοντας τις δικές μας ανάγκες για ελεύθερες ανάσες σβήνοντας το χρώμα, γιατί η βολική συνενοχή με των άλλων τα «θέλω» πάντα μας ντύνει το «άχρωμο» ; Πόσοι από μας τολμήσαμε να καθαγιάσουμε μιαν αγάπη που ήρθε αργά κρατώντας την σαν άγιο δισκοπότηρο, σαν ένα κομμάτι αιωνιότητας; Πόσοι από μας τολμήσαμε να κλείσουμε την πόρτα στην τελματωμένη και βολεμένη μας ζωή, για να ακολουθήσουμε τη φωνή της καρδιάς να μας λέει: «χρωστάς αγάπη και για σένα»;
ΕΡΩΤ:
Μέσα από τα κείμενά σας τα οποία γνωρίζω πως είναι η συνέχεια της ψυχής σας , θα θέλατε να μας πείτε τι πραγματεύονται , ποιος ο στόχος σας και σε ποιους απευθύνεστε στο αναγνωστικό κοινό ?
Μέσα από τα κείμενά σας τα οποία γνωρίζω πως είναι η συνέχεια της ψυχής σας , θα θέλατε να μας πείτε τι πραγματεύονται , ποιος ο στόχος σας και σε ποιους απευθύνεστε στο αναγνωστικό κοινό ?
ΑΠΑΝ.
Πολλές φορές λέω πως τα κείμενα μου μοιάζουν με εκείνα τα τραγούδια που θυμίζουν παλιές αγάπες , πικρές αναζητήσεις, καταδικασμένες επιστροφές… Μα εγώ επιμένω να ψάχνω στ’ απέραντα χωράφια τ' ουρανού με μάτια που τρυπούν τα σύννεφα , το κλειδί για τη γαλήνη της ψυχής. Αν το βρες μη διστάσεις να μου διδάξεις το τρόπο της γνώσης που είναι η σοφία της ζωής…
Όσο για το που απευθύνομαι θα σου απαντήσω ευθέως , απευθύνομαι σε ψυχές σαν τη δική μου…
ΕΡΩΤ:
Έχετε κάποιες εμμονές στη γραφή σας που σας δίνουν το ερέθισμα και το συναίσθημα και πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να γράφει κάποιος τελικά;
Έχετε κάποιες εμμονές στη γραφή σας που σας δίνουν το ερέθισμα και το συναίσθημα και πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να γράφει κάποιος τελικά;
ΑΠΑΝ.
Οι εμμονές μου είναι να σημαδεύω τη νέα ελπίδα, να πολεμώ για τη λύτρωση μου.Να ανεβαίνω τα “όρος’’ της αντοχής με τη ψυχή στο στόμα, με δύο στάλες κρασί από όνειρα. Για μένα το να γράφω είναι τόσο εύκολο σαν να ανοίγω μια βρύση και να τρέχει νερό ασταμάτητα …έτσι τρέχουν οι λέξεις μου στο χαρτί…
ΕΡΩΤ:
Ποιο είναι το μεγαλύτερο σας όνειρο και ποια αποτυχία ίσως σας έχει θωρακίσει με επιμονή, υπομονή και πείσμα?
Ποιο είναι το μεγαλύτερο σας όνειρο και ποια αποτυχία ίσως σας έχει θωρακίσει με επιμονή, υπομονή και πείσμα?
ΑΠΑΝ.
Το μεγαλύτερο όνειρο μου είναι να δημιουργήσω το ΙΔΡΥΜΑ «ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ», για να σώσω μέσα εκεί το αμύθητο αρχείο του που μου εμπιστεύτηκε, αλλά και για να σπουδάζουν μουσική, παιδιά που δεν έχουν οικονομική δυνατότητα.
Όσο για αποτυχία δε έχω να θυμηθώ καμία , γιατί αποτυχία για μένα σημαίνει ότι κάποιος εγκατέλειψε όσο ζει να κυνηγά τα όνειρα του ….κι εγώ ακόμα ζω και τα κυνηγώ!
ΕΡΩΤ:
‘’Αυτό το χώμα που είναι δικό τους και δικό μας’’ Πιστεύετε πως μέσα στα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως χώρα και ως λαός,πρέπει να διατηρούμε ακόμη την ελπίδα και την πίστη μας ή πρέπει να σιωπούμε ώσπου να σημάνουν οι καμπάνες?
‘’Αυτό το χώμα που είναι δικό τους και δικό μας’’ Πιστεύετε πως μέσα στα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως χώρα και ως λαός,πρέπει να διατηρούμε ακόμη την ελπίδα και την πίστη μας ή πρέπει να σιωπούμε ώσπου να σημάνουν οι καμπάνες?
ΑΠΑΝ.
Αν στη θέση του ΕΓΩ βάλουμε το ΕΜΕΙΣ ως Έλληνες, τότε όλα θα αντιμετωπιστούν .Η σιωπή δεν έχει τους ήχους της μελωδίας της ζωής, της ελπίδας και της πίστης! Της καμπάνας το σκοινί δε το κρατούν μόνο οι νεκροί αλλά κι εμείς οι ζωντανοί, Ο ΛΑΟΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ! Καιρός μας να φέρουμε την ευλογημένη ώρα που θα σημάνουμε Ανάσταση πριν είναι αργά….
ΕΡΩΤ:
Τι πιστεύετε πως πρέπει να παραδώσουμε στη νέα γενιά. Το λάβαρο της άρνησης και του τίποτα,ή να κρατήσουμε ξύπνιες τις συνειδήσεις τους και να ήμαστε εμείς τα δικά τους πρότυπα?
Τι πιστεύετε πως πρέπει να παραδώσουμε στη νέα γενιά. Το λάβαρο της άρνησης και του τίποτα,ή να κρατήσουμε ξύπνιες τις συνειδήσεις τους και να ήμαστε εμείς τα δικά τους πρότυπα?
ΑΠΑΝ.
‘Ολοι μαζί έχουμε χρέος να πλάσουμε τον κόσμο από την αρχή για να τον παραδώσουμε καλλίτερο στα παιδιά μας. Να κρατήσουμε ξύπνιες τις συνειδήσεις τους και να τους παραδώσουμε την σημαία μας χωρίς αίματα μίση και χρώματα πολιτικά…! Μόνο έτσι θα αισθανθούν Έλληνες και εμείς δε θα ντραπούμε ποτέ να τα δούμε στα μάτια γιατί επιτέλους θα έχουμε γίνει τα πρότυπα τους!
ΕΡΩΤ:
Περιγράψτε μας τον εαυτό σας με δέκα επίθετα.
Περιγράψτε μας τον εαυτό σας με δέκα επίθετα.
ΑΠΑΝ.
1. Παρορμητική
2. Εγωίστρια
3. Πονόψυχη
4. Διπλωμάτισσα
5. Δίκαια
6. Νοικοκυρά
7. Παραπονιάρα
8. Ευαίσθητη
9. Αισιόδοξη
10. Αγωνίστρια
ΕΡΩΤ:
Γράφετε κάτι τώρα, κάποιο νέο βιβλίο και τι άλλο ετοιμάζετε, ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; ?
Γράφετε κάτι τώρα, κάποιο νέο βιβλίο και τι άλλο ετοιμάζετε, ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; ?
ΑΠΑΝ.
Είμαι στην πραγματοποίηση των μεγάλων μου σχεδίων, επιτρέψτε μου να κρατήσω κλειστά ακόμα τα «χαρτιά» τους ..
- Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τον πολύτιμο χρόνο σας που αφιερώσατε στο να απαντήσετε στις ερωτήσεις μου για την εφημερίδα ‘’itabloid.gr'' . Σας εύχομαι να έχετε πάντα επιτυχία σε ότι κι αν κάνετε
ΆΠΑΝ
Απλά βαθιά κι ανθρώπινα σας ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου για την όμορφες ερωτήσεις σας καθώς και για το ήθος σας!
ΧΡΥΣΑ ΜΠΑΛΑΜΠΑΝΗ
Η Άννα Μπιθικώτση είναι Ελληνίδα ποιήτρια, συγγραφέας, στιχουργός, παραγωγός και χρονογράφος. Γεννήθηκε στο Περιστέρι Αττικής και πατέρας της ήταν ο μεγάλος ερμηνευτής της Ρωμιοσύνης και μουσικοσυνθέτης Γρηγόρης Μπιθικώτσης Η Άννα Μπιθικώτση, και η αδελφή της Αναστασία Μπιθικώτση είχαν την ξεχωριστή τύχη, αντί για παραμύθια να μεγαλώσουν ακούγοντας από κοντά στίχους και ποιήματα μεγάλων Ελλήνων ποιητών, όπως ήταν οι: Γιάννης Ρίτσος, Οδυσσέας Ελύτης, Γιώργος Σεφέρης, με τη φωνή της Ρωμιοσύνης, τη φωνή του δικού τους πατέρα, του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Σύζυγος της είναι ο συνθέτης και τραγουδοποιός Κώστας Νικολόπουλος και έχει δυο κόρες. Η Άννα Μπιθικώτση αποφοίτησε με άριστα από τις Σχολές Καλογραιών, Καλών Τεχνών και «Βελουδάκη». Συγκεκριμένα υπήρξε απόφοιτος της Σχολής Ορθοδόξων Καλογραιών «Θεομήτωρ», της Σχολής Καλών Τεχνών και της Σχολής μοντελίστ «Βελουδάκη». Παράλληλα με το σχέδιο και τη ζωγραφική αγάπησε τον κόσμο της ποίησης και της συγγραφής με αποτέλεσμα από τα εφηβικά της χρόνια να συγγράφει. Ως στιχουργός, συνεργάστηκε με καταξιωμένους Έλληνες συνθέτες και ερμηνευτές. Δημιούργησε τη Λαϊκή Ορχήστρα “ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ” ζωντανεύοντας έτσι επί σκηνής σε μορφή μουσικής παράστασης τις σελίδες των βιβλίων της, έχοντας πραγματοποιήσει με είσοδο ελεύθερη από το καλοκαίρι 2001 έως σήμερα σειρά πλέον των πεντακοσίων παραστάσεων που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Σημαντικοί σταθμοί τους, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Πολιτιστικό Πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων “ΑΘΗΝΑ 2004” και το Φεστιβάλ Αθηνών. Με τα λογοτεχνικά της κείμενα συμμετέχει με Ελληνικές Χορωδίες σε παγκόσμια χορωδιακά Φεστιβάλ. Αρθρογραφεί σε ημερήσια εφημερίδα , έχοντας τη δική στήλη με τον τίτλο “Αντί σιωπής”. Είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη στον χώρο των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες και συμβάλλει στην ανάπτυξη της πολιτιστικής τους παιδείας με πολλές παραστάσεις. Έχει τιμηθεί για την προσφορά της στα πολιτιστικά δρώμενα από Δήμους, Χορωδίες, Λιμενικές αρχές, Ιδρύματα, τον Ραδιοφωνικό Σταθμό Νέας Υόρκης, “HELLAS FM” και την UNESCO. Το 2001 ο εκδοτικός οίκος Καστανιώτη εξέδωσε την ποιητική της συλλογή «Αντί Σιωπής» η οποία μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει 46 εκδόσεις. Το 2006 από τον εκδοτικό οίκο «Ελληνικά Γράμματα» κυκλοφορεί το βιβλίο της «Από το Ημερολόγιό μου. Γρηγόρης Μπιθικώτσης 1922-2005» ενώ το 2013 η «Εμπειρία Εκδοτική» εκδίδει το μυθιστόρημά της «Ηχηρές Σιωπές του Ερωτα»
Συνέντευξη με τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο για το περιοδικό ''Ανθρώπων Έργα Ιούνιος 2014''
Είναι μεγάλη η τιμή που μου έκανε ο πολύ καλός μου φίλος Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος
να μου παραχωρήσει αυτή τη συνέντευξη για το περιοδικό ''Ανθρώπων Έργα ''.Τον ευχαριστώ λοιπόν μέσα από την καρδιά μου.
Σελ. 94 - 105 η συνέντευξη που πήρα από τον πολύ καλό μου φίλο και συγγραφέα Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο !!!
http://www.joomag.com/magazine/alphanuthetarhopiomeganu-rhogammaalpha-iotaomicronnuiotaomicronsigmaf-2014/0239544001402680990
να μου παραχωρήσει αυτή τη συνέντευξη για το περιοδικό ''Ανθρώπων Έργα ''.Τον ευχαριστώ λοιπόν μέσα από την καρδιά μου.
Σελ. 94 - 105 η συνέντευξη που πήρα από τον πολύ καλό μου φίλο και συγγραφέα Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο !!!
http://www.joomag.com/magazine/alphanuthetarhopiomeganu-rhogammaalpha-iotaomicronnuiotaomicronsigmaf-2014/0239544001402680990
Συνέντευξη με την Eurydice Trichon για την '' iTabloid.gr ''
Ευχαριστώ πάρα πολύ την αγαπημένη μου Eurydice Trichon για την τιμή που μου έκανε να μου δώσει συνέντευξη για την εφημερίδα itabloid.gr
http://www.itabloid.gr/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-eurydice-trichon/
http://www.itabloid.gr/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-eurydice-trichon/
Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015
Πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια...
Τετάρτη
νωρίς το πρωί. Σήμερα.26 Μαρτίου2014. Λεωφόρος Συγγρού. Ένα μελίσσι νεαρά
17χρονα να βουίζει χαρούμενο. Βαλίτσες σκόρπιες παντού όλων των χρωμάτων σαν
ένα παρτέρι αγριολούλουδα. Γονείς με ένα φόβο και μια αγωνία στο μάτι εδώ κι
εκεί. Καθηγητές να προσπαθούν να βάλουν την τάξη. Σε λίγα λεπτά το πούλμαν
έτοιμο για αναχώρηση της επταήμερης εκδρομής Λυκείου για Βουλγαρία. Τα παιδιά
δεν κρατιούνται. Ψάχνω το γιο μου να τον αποχαιρετήσω.
-''Ελα να σε φιλήσω βρε... ''
-''φύγε.. μας βλέπουν... '' η απάντηση...
-''Ελα να σε φιλήσω βρε... ''
-''φύγε.. μας βλέπουν... '' η απάντηση...
Τα
τζάμια φιμέ στο πούλμαν. Ψάχνουμε να δούμε που κάθονται τα καμάρια μας να τα
χαιρετήσουμε.. Μπααα.... δε φαίνεται τίποτα!!! Φεύγει το πούλμαν. Γονείς πίσω
με απλανές βλέμμα.. Νιώθεις ένα σφίξιμο στο στομάχι όσο να΄ναι... δε
συνηθίζεται εύκολα η απουσία του παιδιού σου. Ακόμη και για μια εβδομάδα. Φεύγω...
περνάω μπροστά από το οικοδομικό τετράγωνο όπου είναι μαζεμένα όλα τα σχολεία. Να
.. το λύκειο του γιου μου. στην γωνία το γυμνάσιο που πήγε.. Σταματώ το κοιτώ..
Αναμνήσεις και από εδώ. Στη στροφή το δημοτικό που πήγε.. Παιδάκια μικρά μέσα
τρέχουν και παίζουν κυνηγητό. Οι φωνές τους αντηχούν μακριά. Στέκομαι και τα
κοιτώ. Στο μυαλό μου έρχονται εικόνες από παλιά. Βλέπω το γιο μου να τρέχει
εκεί με τα παιδάκια , τον βλέπω να παίρνει μέρος στις γυμναστικές επιδείξεις κι
εγώ να καμαρώνω, βλέπω τον εαυτό μου να τον κρατάω από το χεράκι πάντα και να
τον πηγαίνω σχολείο... να κάθομαι απ΄έξω και να περιμένω να σχολάσει να τον
πάρω... Τρώω ένα γερό ΦΛΑΣ ΜΠΑΚ σήμερα!!! Αναρωτιέμαι πότε περάσανε τα
χρόνια... πότε ήταν που του κράταγα τη σάκα και το χεράκι και τον πήγαινα
σχολείο και πότε έφτασε η ώρα να μου λέει ''φύγε.. μας βλέπουν... '' την ώρα
που εγώ θέλω να τον σφίξω στην αγκαλιά μου... πότε ήταν ένα τόσο δα πλασματάκι
και τώρα μου ρίχνει ένα κεφάλι...
Πόσο μου
λείπουν εκείνες οι μέρες που μπορούσα να τον κρατώ από το χεράκι σφιχτά και να
ακούω τη φωνούλα του να με ρωτάει για τα πάντα.. πόσο μου λείπει εκείνη η ζεστή
αγκαλίτσα...
Τελικά
πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια σα νερό και γλιστράνε οι στιγμές μέσα από τα
δάχτυλά μας....
26 Μαρτίου 2014
Χρύσα Μπαλαμπάνη
Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015
Άλλο ένα βράδυ μόνος με τις σκέψεις σου…
Άλλο ένα βράδυ μόνος με τις σκέψεις σου…
Γυρίζεις σε δρόμους γεμάτους. Χέρια πολλά σ΄ακουμπάνε..
Βλέμματα σε τρώνε με τα μάτια τους. Υποσχέσεις αμαρτωλές σου τάζουνε.
Το ξέρεις πόσο μάταια είναι όλα αυτά για σένα..
Άλλωστε εσύ έχεις μάθει στο ψέμα. Γνωρίζεις τι θα πει μοναξιά.
Κάθε βράδυ όταν κλείνεις τη πόρτα. Όταν τα ψεύτικα χαμόγελα σβήνουν.
Όταν σε κυκλώνουν οι άδειοι σου τοίχοι.
Κοιτάς το κρεβάτι. Τσαλακωμένα σεντόνια που μαρτυράν κολασμένες στιγμές ηδονής.
Στιγμές που είναι μόνο για να σου θυμίζουν πως έδωσες πάλι ένα άδειο κορμί.
Η ψυχή σου λαχταράει όμως να δοθεί. Να νιώσει και να αγαπηθεί.
Απέραντη μοιάζει πάλι απόψε η νύχτα. Δεν την αντέχεις αυτή τη μοναξιά της καρδιάς.
Πιάνεις τη πένα και γεμίζεις σελίδες με λόγια. Πόσα θα ήθελες να της πεις…
Εκείνη που περίμενες χρόνια… Εκείνη που ξέρεις πως μια μέρα θα ΄ρθει.
Ναι… θα το νιώσεις.. θα έρθει κοντά σου με ένα χάδι ανέμου.
Θα γεμίσει χαμόγελα την άδεια ζωή σου.
Θα την καλωσορίσεις με κατακόκκινα τριαντάφυλλα σκορπισμένα στο διάβα της.
Θα λάμπει σαν ήλιος το χαμόγελό της και θα ζεστάνει τη παγωμένη σου καρδιά.
Θα απλώσει τα χέρια ολόλευκα κρίνα και θα σε καλέσει κοντά της.
Θα νιώσεις πως ήταν εκείνη.
Εκείνη που περίμενες τόσες νύχτες ξάγρυπνος.
Κερί αναμμένο η αγάπη σου. Φρουρός ακοίμητος γι΄αυτήν..
Αυτήν που σου έμαθε την αληθινή αγάπη. Αυτή που ρίγησε το κορμί σου ξανά.
Χιλιάδες χρώματα η αγκαλιά της. Ανάσες πνοής το άγγιγμά της.
Η φωνή της μελωδία γαλήνης στη ψυχή σου.
Ήρθε και σκόρπισε τα μαύρα σύννεφα. Γαλήνεψε τη φουρτουνιασμένη θάλασσα μέσα σου.
Πόσα όμορφα λόγια να γράψεις γι αυτήν… Πόσες επιθυμίες χωρούν στο χαρτί…
Αγαπημένη μου…. Σε περίμενα από πάντα…
΄Αργησες …. Αλλά ήρθες…
Ήρθες και γέμισε ευωδιές η κάμαρα μου.
Θα φιλήσω τα χέρια σου αγαπημένη… προσκυνητής στο κορμί σου…
Σκλάβος στον έρωτα σου.
Να σε ξυπνάω με ένα τριαντάφυλλο κάθε πρωί από τον κήπο μας.
Να είσαι η κάθε μου σκέψη και εικόνα.
Ψυχή μου… Ξέρεις πόσο μόνος ήμουνα τόσα χρόνια πριν έρθεις…
Πριν φανείς αρχόντισσα μου και γίνεις ζωή μου…
Πόσες γραμμές γράφεις πάλι απόψε…
Κοιτάς το καθρέφτη και αγναντεύεις την απέραντη μοναξιά σου…
Έλα θάλασσα μου. Έλα ανάσα μου επιτέλους κοντά μου.
Έλα να γεμίσει απ΄το φως σου η ζωή μου.
Μόνο εσύ μπορείς και γνωρίζεις να κλέβεις τις σκέψεις μου.
Μόνο εσύ σκορπάς ρίγη στο κορμί μου.
Έλα κι εγώ θα γίνω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στη γη.
Θα γίνω ο Ιππότης της καρδιάς σου. Το άλλο σου μισό.
Ο αλήτης σου στις δικές μας στιγμές.
Πόσο απέχει αλήθεια η ευτυχία; Πόσο στοιχίζει η αγάπη;
Μια απόφαση μόνο. Μια στιγμή. Ένα ΘΕΛΩ!!!!
Κλείνεις το φως. Πάλι μόνος θα ξαπλώσεις απόψε…
Καληνύχτα γυναίκα μου λες και την κλείνεις στη σκέψη σου..
Ίσως σταθείς τυχερός και έρθει και πάλι απόψε στα όνειρά σου…
Θα νιώσεις το μαγικό άρωμά της να σε τυλίγει στα πέπλα της.
Με τη μορφή της βυθίζεσαι στον δικό σας κόσμο…
Χρύσα Μπαλαμπάνη
24 - 9 - 2014
Γυρίζεις σε δρόμους γεμάτους. Χέρια πολλά σ΄ακουμπάνε..
Βλέμματα σε τρώνε με τα μάτια τους. Υποσχέσεις αμαρτωλές σου τάζουνε.
Το ξέρεις πόσο μάταια είναι όλα αυτά για σένα..
Άλλωστε εσύ έχεις μάθει στο ψέμα. Γνωρίζεις τι θα πει μοναξιά.
Κάθε βράδυ όταν κλείνεις τη πόρτα. Όταν τα ψεύτικα χαμόγελα σβήνουν.
Όταν σε κυκλώνουν οι άδειοι σου τοίχοι.
Κοιτάς το κρεβάτι. Τσαλακωμένα σεντόνια που μαρτυράν κολασμένες στιγμές ηδονής.
Στιγμές που είναι μόνο για να σου θυμίζουν πως έδωσες πάλι ένα άδειο κορμί.
Η ψυχή σου λαχταράει όμως να δοθεί. Να νιώσει και να αγαπηθεί.
Απέραντη μοιάζει πάλι απόψε η νύχτα. Δεν την αντέχεις αυτή τη μοναξιά της καρδιάς.
Πιάνεις τη πένα και γεμίζεις σελίδες με λόγια. Πόσα θα ήθελες να της πεις…
Εκείνη που περίμενες χρόνια… Εκείνη που ξέρεις πως μια μέρα θα ΄ρθει.
Ναι… θα το νιώσεις.. θα έρθει κοντά σου με ένα χάδι ανέμου.
Θα γεμίσει χαμόγελα την άδεια ζωή σου.
Θα την καλωσορίσεις με κατακόκκινα τριαντάφυλλα σκορπισμένα στο διάβα της.
Θα λάμπει σαν ήλιος το χαμόγελό της και θα ζεστάνει τη παγωμένη σου καρδιά.
Θα απλώσει τα χέρια ολόλευκα κρίνα και θα σε καλέσει κοντά της.
Θα νιώσεις πως ήταν εκείνη.
Εκείνη που περίμενες τόσες νύχτες ξάγρυπνος.
Κερί αναμμένο η αγάπη σου. Φρουρός ακοίμητος γι΄αυτήν..
Αυτήν που σου έμαθε την αληθινή αγάπη. Αυτή που ρίγησε το κορμί σου ξανά.
Χιλιάδες χρώματα η αγκαλιά της. Ανάσες πνοής το άγγιγμά της.
Η φωνή της μελωδία γαλήνης στη ψυχή σου.
Ήρθε και σκόρπισε τα μαύρα σύννεφα. Γαλήνεψε τη φουρτουνιασμένη θάλασσα μέσα σου.
Πόσα όμορφα λόγια να γράψεις γι αυτήν… Πόσες επιθυμίες χωρούν στο χαρτί…
Αγαπημένη μου…. Σε περίμενα από πάντα…
΄Αργησες …. Αλλά ήρθες…
Ήρθες και γέμισε ευωδιές η κάμαρα μου.
Θα φιλήσω τα χέρια σου αγαπημένη… προσκυνητής στο κορμί σου…
Σκλάβος στον έρωτα σου.
Να σε ξυπνάω με ένα τριαντάφυλλο κάθε πρωί από τον κήπο μας.
Να είσαι η κάθε μου σκέψη και εικόνα.
Ψυχή μου… Ξέρεις πόσο μόνος ήμουνα τόσα χρόνια πριν έρθεις…
Πριν φανείς αρχόντισσα μου και γίνεις ζωή μου…
Πόσες γραμμές γράφεις πάλι απόψε…
Κοιτάς το καθρέφτη και αγναντεύεις την απέραντη μοναξιά σου…
Έλα θάλασσα μου. Έλα ανάσα μου επιτέλους κοντά μου.
Έλα να γεμίσει απ΄το φως σου η ζωή μου.
Μόνο εσύ μπορείς και γνωρίζεις να κλέβεις τις σκέψεις μου.
Μόνο εσύ σκορπάς ρίγη στο κορμί μου.
Έλα κι εγώ θα γίνω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στη γη.
Θα γίνω ο Ιππότης της καρδιάς σου. Το άλλο σου μισό.
Ο αλήτης σου στις δικές μας στιγμές.
Πόσο απέχει αλήθεια η ευτυχία; Πόσο στοιχίζει η αγάπη;
Μια απόφαση μόνο. Μια στιγμή. Ένα ΘΕΛΩ!!!!
Κλείνεις το φως. Πάλι μόνος θα ξαπλώσεις απόψε…
Καληνύχτα γυναίκα μου λες και την κλείνεις στη σκέψη σου..
Ίσως σταθείς τυχερός και έρθει και πάλι απόψε στα όνειρά σου…
Θα νιώσεις το μαγικό άρωμά της να σε τυλίγει στα πέπλα της.
Με τη μορφή της βυθίζεσαι στον δικό σας κόσμο…
Χρύσα Μπαλαμπάνη
24 - 9 - 2014
Κοιτάζω τη θάλασσα.
Κοιτάζω τη θάλασσα. Λάμπει το φεγγάρι καθρέφτης επάνω .
Να μπορούσα να γράψω το πόσο σ΄αγαπώ σ’ένα κύμα…
Να γινόταν να έρθει ως εκεί να σε βρει….
Εκεί που τα βήματα σου ξαποσταίνουν τις ανάσες σου…
Εκεί που ταξιδεύουν τα μάτια σου
Και χάνονται στο ατέλειωτο μπλε….
Δε θέλω να σου πω λόγια του αέρα σου είχα πει…
Θυμάσαι? Να που τώρα εδώ παρακαλάω τον άνεμο
Να έρθει να σε βρει… να σου φέρει τα όσα θέλω να σου πω…
Να σε αγγίξει αντί για μένα … και να σου ψιθυρίσει…
Το πόσο μου λείπει η μορφή σου… πόση ανάγκη
Έχω την ανάσα σου ψυχή μου… πνοή για να μου δώσει…
Φεγγάρι μου… φώτισε το δρόμο του… οδήγησε τα βήματα του…
Θάλασσα μου…
καθρέφτισε την αγάπη μου γι αυτόν...
Καθώς σε κοιτάζει…
και η ψυχή μου σαν άνεμος θα
τρέξει…
Να βρεθεί κοντά του… Ας
γίνουν τα όνειρα μου αστέρια να
Λάμψουν στη ζωή του….
21 / 9 / 2014
Κοιτάζω τα μάτια σου…
Κοιτάζω τα μάτια σου…
Πόσο οικεία ψυχή μου…
Σκοτείνιασε η μέρα σαν τα είδα.
Φτερούγισε η ψυχή και πάλι πίσω…
Σταμάτησε λες να
χτυπά η καρδιά…
Τώρα το ξέρω.. το νιώθω..
Εγώ κι εσύ… κάπου.. κάποτε..
Κάποια μέρα θα σε ξαναβρώ!!! Φώναξες τότε
Και ο άνεμος σκέπασε τα λόγια σου..
Χέρια σκληρά μ’ αρπάξαν από σένα…
Μια ευχή… να σε
ξαναβρώ…
Τώρα ναι… το ξέρω… είσαι εσύ!!! Είσαι εδώ…
Είμαι εδώ… φωτιά τα λόγια με τυλίγουν…
Θα σπάσω όλες τις αλυσίδες και θα τρέξω κοντά σου..
Κι ας ματώσουν τα πόδια μου…
Κι ας πληγωθεί η ψυχή μου…
Ασπίδα θα κάνω την αγάπη
Και θα βρεθώ κοντά σου. Άνοιξε τα χέρια σου…
Κι εγώ θα γεμίσω ροδοπέταλα αγάπης την αγκαλιά σου φως μου…
21 / 9 / 2014
Άδεια η καρδιά μου..
Άδεια η καρδιά μου..
Ψάχνω εσενα.. Κοιτάζω τ' αστέρια..
Τι μόνος που είναι απόψε Ο ουρανός...
Σκιές.. άνθρωποι μόνοι.. Γέλια.. φωνές...
Κι εσύ πουθενά...
Λυπημένο με κοιτάει το φεγγάρι απόψε...
Ξέρει κι εκείνο το πόσο μου λείπεις...
Που είσαι καρδιά μου...
Που είσαι ζωή μου...
Δώσε μου ανάσα ...
Με μια ανάσα σου απόψε μεθώ ....
Χρύσα Μπαλαμπάνη
29 / 8 / 2014
Ψάχνω εσενα.. Κοιτάζω τ' αστέρια..
Τι μόνος που είναι απόψε Ο ουρανός...
Σκιές.. άνθρωποι μόνοι.. Γέλια.. φωνές...
Κι εσύ πουθενά...
Λυπημένο με κοιτάει το φεγγάρι απόψε...
Ξέρει κι εκείνο το πόσο μου λείπεις...
Που είσαι καρδιά μου...
Που είσαι ζωή μου...
Δώσε μου ανάσα ...
Με μια ανάσα σου απόψε μεθώ ....
Χρύσα Μπαλαμπάνη
29 / 8 / 2014
Κορμιά διψασμένα γι' αγάπη...
Κορμιά διψασμένα γι' αγάπη...
Χείλη στεγνά ...
Ψάχνουν απεγνωσμένα εσένα...
Αγάπη μου συναντηθήκαμε..
Δαγκωθήκαμε με λύσσα Αρπάξαμε σάρκα από τη σάρκα...
Ήπιαμε ζωή, πνοή, ανάσες...
Καυτός ο ιδρώτας των κορμιών
Πως άραγε να ξεδιψάσει τόσο πάθος..
Με ποια λόγια να μιλήσει ο έρωτας για σε....
Χρύσα Μπαλαμπάνη
29 / 8 / 2014
Ψάχνουν απεγνωσμένα εσένα...
Αγάπη μου συναντηθήκαμε..
Δαγκωθήκαμε με λύσσα Αρπάξαμε σάρκα από τη σάρκα...
Ήπιαμε ζωή, πνοή, ανάσες...
Καυτός ο ιδρώτας των κορμιών
Πως άραγε να ξεδιψάσει τόσο πάθος..
Με ποια λόγια να μιλήσει ο έρωτας για σε....
Χρύσα Μπαλαμπάνη
29 / 8 / 2014
Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015
Ευχαριστώ πάρα πολύ την αγαπημένη μου Ιουστίνη Justine Frangouli-Argyris
για την τιμή που μου έκανε πρωτίστως να μου δώσει συνέντευξη για την
εφημερίδα itabloid.gr και για τα καλά της λόγια για εμένα στο blog της
και όχι μόνο.
http://ioustini.blogspot.ca/2015/01/itabloid.html…
http://ioustini.blogspot.ca/2015/01/itabloid.html…
Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015
‘’ Αποσκευές του 2014 ‘’
‘’
Αποσκευές του 2014 ‘’
Είμαι επιβάτης κι εγώ. Σαν τόσους άλλους γύρω
μου. Κοιτάζω και βλέπω πολλούς να τρέχουν βιαστικοί πάνω κάτω. Άλλοι με
σπρώχνουν, άλλοι με προσπερνάνε βιαστικοί. Άλλοι γελάνε και άλλοι σκουπίζουν
δάκρυα από τα μάτια τους. Μόλις κατεβήκαμε όλοι από το μεγάλο τρένο. Έκανε πολύ
θόρυβο μόλις μπήκε στο σταθμό. Τα φρένα του είχανε σκουριάσει βλέπεις. Πάλιωσε.
Όλοι τρέξαμε να προλάβουμε το επόμενο τρένο. Το καινούριο. Αυτό έφτασε στο
σταθμό κάνοντας αισθητή την παρουσία του, σφυρίζοντας δυνατά. Καλογυαλισμένο, καθαρό,
με βελούδινα καθίσματα, άνετο, με μεγάλα παράθυρα ώστε να χαζεύουμε στη
διαδρομή…
Τρέξανε το λοιπόν όλοι βιαστικοί να
μπούνε να προλάβουνε θέση. Τη καλύτερη θέση. Με την ωραιότερη θέα. Οι πιο νέοι
πηδήσανε γρήγορα επάνω και πιάσανε τις πίσω θέσεις μπούγιο όλοι μαζί για να
κάνουν χαβαλέ. Άλλοι δυσκολεύτηκαν να ανέβουν λίγο επάνω. Βλέπεις ψηλά τα
σκαλοπάτια και στενά και όσο να’ ναι τα χρόνια τα ρημάδια δε κουνούνε εύκολα τα
πόδια όσο το θες. Ανέβηκα κι εγώ μέσα στο πλήθος. Πιάστηκα από τη σιδερένια
σκάλα και πάτησα το πόδι μου μέσα. Τι όμορφο βαγόνι!!! Αστράφτει. Ολοκαίνουριο.
Φωνές, γέλια, οχλαγωγή. Όλοι οι επιβάτες χαρούμενοι. Όλοι πανέτοιμοι για το
μεγάλο ταξίδι. Όλοι έχουν επιβιβαστεί πλέον. Κοιτάζω έξω από το παράθυρό μου.
Βλέπω κάποιους που κοιτάζουν το τρένο με λύπη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους. Μα
τι στο καλό… αυτοί γιατί δεν ανεβαίνουν?
Θα χάσουν το τρένο!!! Μήπως δε μπορούν να ανέβουν τη σκάλα? Μήπως δεν υπήρχε
κάποιος να τους βοηθήσει? Τρέχω και στέκομαι στη κορυφή της σκάλας. ‘’Μα γιατί
δεν ανεβαίνετε? Θα χάσετε το τρένο!!! Ξεκινάει όπου να΄ναι… Θέλετε βοήθεια?’’ Τους φωνάζω να ακουστώ μέσα
από τις τόσες φωνές. Με κοιτούν λυπημένοι. ‘’Όχι παιδί μου… να είσαι καλά… για
εμάς εδώ τελειώνει το ταξίδι… ‘’ ‘’ Μα
τι λέτε? Ελάτε… έχει θέσεις!!! Αφού έχετε εισιτήριο είστε κι εσείς επιβάτες από
το προηγούμενο τρένο που κατεβήκαμε όλοι!!! ‘’ ‘’ Όχι… για εμάς τελειώνει το ταξίδι εδώ. Δεν
πάει παρακάτω η διαδρομή. Καλό ταξίδι να έχετε… κάποτε θα ανταμώσουμε πάλι… ‘’
μου λένε κι εγώ μένω να τους κοιτώ με την απορία στα μάτια. Ένα δυνατό σφύριγμα
ακούγεται και οι μηχανές του τρένου παίρνουν μπρος. Ξεκινήσαμε. Είμαι ακόμη
εκεί .Στη κορυφή της σκάλας. Ο ελεγκτής έρχεται και κλείνει τη πόρτα δυνατά βάζοντας μου τις φωνές
να καθίσω στη θέση μου γρήγορα. Τρέχω στη θέση μου και κοιτώ από το παράθυρο
μου έξω αυτούς που απομείνανε πίσω στο σταθμό. Μας κουνούν το χέρι λυπημένα. Ακίνητοι εκεί στην ίδια θέση. Τους κοιτώ
μέχρι που χάνονται τελείως…
Κάθομαι
στη θέση μου και κλείνω τα μάτια από τη κούραση.. Κάτι που κάνουν οι περισσότεροι γύρω μου
βλέπω. Μάλλον τους έχει καταβάλει κι αυτούς η κούραση από το προηγούμενο ταξίδι
, σκέφτομαι. Οι εικόνες έξω από το παράθυρο έχουν αρχίσει να εναλλάσσονται σιγά
σιγά. Κλείνω επιτέλους τα μάτια και σκέφτομαι…
Τι αποκόμισα από το προηγούμενο μου
ταξίδι? Τι έμαθα… τι γνώσεις πήρα, τι διδάχθηκα και ποια τα λάθη μου? Ένα
μεγάλο ταξίδι που με κούρασε πολύ. Έλιωσα τις σόλες μου στο περπάτημα.. έζησα
πολλά. Γέλασα πολύ μα και έκλαψα πικρά πολλές φορές. Θύμωσα πολύ και αγανάχτησα
με πολλά. Ώρες ώρες δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου σε πολλά , αλλά και ώρες
ώρες απορούσα με την τόλμη μου, με όσα
κατάφερα, με όσα πέτυχα. Υπήρξαν πολλές στιγμές αδυναμίας ναι. Στιγμές που
στέκεσαι μετέωρος και σκέφτεσαι να το κάνω ή να μη το κάνω? Να προχωρήσω ή όχι?
Κι αν φάω τα μούτρα μου πάλι? Αξίζει το κόπο? ‘’ Ναι αλλά αν τα καταφέρεις?
Σκέψου τη χαρά και την ικανοποίηση μετά… ‘’ φώναζε μια φωνούλα μέσα μου….
Γνώρισα πολλούς
ανθρώπους σε αυτό το ταξίδι. Νέα πρόσωπα μπήκαν στη ζωή μου και παρέα με τα ήδη
υπάρχοντα, Βγήκαμε, γελάσαμε, μιλήσαμε, κλάψαμε, μαλώσαμε, βριστήκαμε, φιλιώσαμε,
αγκαλιαστήκαμε, πονέσαμε, τα ήπιαμε και ζήσαμε τόσα πολλά μαζί. Με άλλους δεθήκαμε
πιο πολύ, με άλλους απομακρυνθήκαμε κι άλλο. Μέσα από τις στιγμές αυτές όμως μαθαίνεις
πολλά. Η ζωή είναι ένα ανοιχτό σχολείο και εμείς δε παύουμε ποτέ να είμαστε
μαθητές του για όλη μας τη ζωή. Άλλος προχωράει όμως στις επιδόσεις του και
ανεβαίνει τάξη και άλλος τεμπελιάζει δε μαθαίνει ποτέ του και μένει στάσιμος μετεξεταστέος…
Φίλοι. Που ενώ έκανες
πολλά γι’ αυτούς σε ξεχάσανε εύκολα κι όταν τους χρειάστηκες εσύ, σφυρίξανε
αδιάφορα… όσο εύκολα σε θυμόντουσαν όποτε
θέλανε κάτι από εσένα άλλο τόσο εύκολα ξεχάσανε και τ’ όνομά σου. Θα μου πεις…
μα καλά… τώρα το έμαθες εσύ αυτό? Μια ζωή γίνεται!!! Όχι .. έτσι είναι.. απλά
όσες φορές και να σου συμβεί πονάει το ίδιο και είναι πάντα σα την πρώτη
φορά!!! Μυαλό δε βάζω τελικά… έτσι φαίνεται. Δε βαριέσαι… κάποιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ και μάλλον ούτε κι εγώ. Με εκμεταλλεύτηκαν πολλές
φορές σε αυτό το ταξίδι και θύμωσα πολύ με τον εαυτό μου. Με έβρισα, με
μούντζωσα, αν μπορούσα θα με πλάκωνα και στο ξύλο να μάθω!!! Κάθε φορά μα κάθε
φορά, λέω πως αυτή θα είναι η τελευταία
που χαρίζομαι , που αφήνω να με πιάσουν κορόιδο, που δίνω πράγματα από τη ψυχή
μου. Μα πως γίνεται και κάθε φορά το ξεχνάω και πάντα δίνω απλόχερα, ένας Θεός
ξέρει. Κομμάτια πάζλ η ψυχή μου. Όλο και χάνεται από ένα. Στο τέλος θα αδειάσει
τελείως το πάζλ και δε θα ξεχωρίζει η εικόνα. Κενή θα μείνει. Τελείως άδεια.
Φίλοι ? Μετρημένοι στα δάχτυλα …
Αγάπη. Τι δύσκολη λέξη.
Μα πόσο εύκολα προφέρεται από τα χείλη ολονών. Ναι… στιγμές μικρές αγάπης σα ψήγματα χρυσού τις ένιωσα
κι εγώ. Από φίλους, από τριγύρω μου, μα αγάπη δυνατή δεν ένιωσα. Δεν αισθάνθηκε
το πετσί μου την αγάπη να με αγκαλιάζει σφιχτά. Η μόνη αγάπη που ένιωσα να με
τυλίγει ήταν της μάνας όταν με κοίταζε στο κρεβάτι του πόνου και διάβαζα στο
βλέμμα της την ευγνωμοσύνη και την απέραντη αγάπη της για μένα και την αγάπη
του πατέρα όταν κοίταξα τα βουρκωμένα μάτια του που με καμάρωνε στις επιτυχίες
μου και υπερήφανος για εμένα εισέπραττε τα συγχαρητήρια για το παιδί του. Τότε ναι.
Ένιωσα ευλογημένη γιατί με πλημμύρησε η αγάπη τους και ντύθηκε επάνω μου σα χιτώνας και με ζέστανε.
Ψέμα. Πόσο έντονα το
ένιωσα κι αυτό. Το λούστηκα πολλές φορές και ήταν πολύ δυνατή η ψυχρολουσία.
Κόκκαλο με άφηνε να τουρτουρίζω στη παγωνιά της ψυχής μου. Ένιωσα πολλές φορές
να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μου. Άνθρωποι που έπαιρνες όρκο που λένε πως
με τίποτα δε θα ήταν ψεύτικοι , αυτοί αποδείχθηκαν οι μεγαλύτεροι ψεύτες που
άνετα θα μπορούσαν να έγραφαν σενάριο για σαπουνόπερα. ‘Έφαγα αρκετό παραμύθι
δε λέω… πολύ υποκρισία. Με πείραξε πολύ και σα χαζό ευαίσθητη που
είμαι ως γνωστόν έβαζα τα κλάματα και θύμωνα πολύ με τον εαυτό μου. Ενίοτε και με τους άλλους φυσικά. Κάποιοι τη γλυτώσανε
(την οργή μου) κάποιοι την φάγανε κατάμουτρα. Θεριό ανήμερο έγινα και ξέσπασα
πάνω τους. Ποιος… εγώ? Το χαμογελαστό κοριτσάκι που δε μιλάει, δε λαλάει…. Όσοι
με είδαν και με ακούσανε όμως εκείνες τις
στιγμές φοβήθηκε το μάτι τους από μια άλλη Χρύσα που αντίκρισαν. Σε κάποιους θα
μείνω αξέχαστη…. Όπως αξέχαστες θα μου μείνουν κι εμένα οι πισώπλατες
μαχαιριές τους και το ψέμα που έφαγα!!! Ας πρόσεχα όμως!! Τώρα που το σκέφτομαι
πάλι, καλό μου έκαναν… έγινα πιο δυνατή
έμαθα πολλά και έγινα λιγάκι πιο προσεχτική με τους ανθρώπους. Αυτό που έμαθα όμως
είναι πως κανείς μα κανείς δεν είναι ο εαυτός του. Δεν είναι αυτό που δείχνει. ΝΟΜΟΣ.
Άλλο είμαστε, άλλο δείχνουμε προς τα έξω, άλλο βγάζουμε στους άλλους. Άλλες
φορές βγαίνει ο κακός μας εαυτός, άλλες φορές ο καλός μας κι άλλες ο ηλίθιος εαυτός
μας, αυτός που μισούμε περισσότερο.
Πόνος. Τον έζησα έντονα
σε τούτο το ταξίδι. Σε μένα περισσότερο ψυχικός ήταν ο πόνος, γιατί πολλές φορές
η ψυχή μου αιμορραγούσε και έκλαιγε σα μικρό παιδί κουλουριασμένη στη γωνιά της.
Έζησα το πόνο όμως στο μεγαλείο του σα θεατής. Μέρες ατελείωτες και νύχτες στο νοσοκομείο
στο πλευρό της μάνας. Βίωσα και τον δικό της πόνο και εκεί είναι που νιώθεις τα
σωθικά σου να καίνε , να σκίζονται και να μη μπορείς να κάνεις κάτι… όταν δικό
σου άτομο πονάει κι εσύ βουβός στέκεις σα χαζός μη ξέροντας πώς να απαλύνεις το
μαρτύριο… που να ψάξεις το μαγικό ραβδάκι να αγγίξεις το πόνο και να τον
εξαφανίσεις για πάντα… Τον βίωσα όμως από
τριγύρω μου. Ζώντας τον εκεί, με τόσους ανθρώπους που είδα, άκουσα να υποφέρουν
και να κλαίνε από αυτόν. Μα το μεγαλύτερο πόνο τον έζησα κυριολεκτικά δίπλα μου
ακριβώς στο διπλανό κρεβάτι από της μάνας,από μια νέα γυναίκα η οποία σπάραζε
από τους φριχτούς πόνους στο παραμορφωμένο κορμί της. Ο καρκίνος την είχε
νικήσει .Βγήκε πιο δυνατός από αυτήν. Νύχτες και μέρες περάσαμε δίπλα δίπλα να της κρατώ το χέρι να
μιλάμε, να κάνω ότι μπορώ να την ανακουφίσω κάπως. Ένιωσα πολύ μικρή , πολύ
ασήμαντη, ένα τίποτα. Δεν βρήκα κανένα λόγο στη ζωή για να τρελαινόμαστε , για
να πονάμε, να κλαίμε, να μαλώνουμε. Τίποτα δεν έχει αξία μπροστά στην υγεία μας.
Ότι κι αν έχουμε, όσα κι αν έχουμε, είναι σκόνη μπροστά στην υγεία. Αν δεν
έχουμε αυτήν δεν έχουμε τίποτα. Είδα ανθρώπους που ευχαρίστως θα έδιναν τα
πάντα από ότι έχουν φτάνει να ξανάβρισκαν πίσω την υγειά τους. Για ποιο λόγο
λοιπόν αγωνιζόμαστε? Γιατί ζηλεύουμε? Γιατί φθονούμε και κακιώνουμε με τους άλλους?
Αφού όλα μπορεί σε μια στιγμή να γίνουν καπνός αν χάσουμε το πολυτιμότερο από
όσα έχουμε. Τι θα έχει αξία τελικά μετά? Αναρωτιέμαι… Μια στιγμή. Μόνο μια στιγμή αρκούσε
για να φέρει τη λύτρωση. Τη λύτρωση στον αφόρητο πόνο που ένιωθε για μέρες εκλιπαρώντας
για βοήθεια. Βοήθεια από ποιόν? Από μάνα εξ ουρανού ίσως? Αφού οι περισσότεροι
εκεί μέσα δεν της έδιναν σημασία καν. Τους ενοχλούσε κι όλας με τα ουρλιαχτά της.
Δε ξέρω πια μαγική εντολή μου δόθηκε εκείνη τη στιγμή, ποιο χέρι οδήγησε τα
δικά μου, που βρήκα τη δύναμη να κάνω ότι έκανα. Μα το έκανα χωρίς δεύτερη
σκέψη. Αυτό που θα μου μείνει πάντα ζωντανή εικόνα μέσα μου, είναι τα μάτια της
να τρέχουν ποτάμια λύτρωσης και ευγνωμοσύνης και οι ευχές που μου έδινε
ασταμάτητα για αυτό που έκανα γι αυτήν. Δε θα το ξεχάσω όσο ζω και τώρα ακόμη
που το σκέφτομαι, αν μου ξανά τύχαινε θα το έκανα πάλι χωρίς δισταγμό.
Τι έκανα για πάρτη μου..
τι έκανα για μένα…. ? Που λέει και το γνωστόν άσμα. Δεν έκανα πολλά. Θα
μπορούσα και περισσότερα. Είμαι υπερήφανη όμως για όλα όσα κατάφερα σε τούτο το
ταξίδι. Ένιωσα να ξεπερνώ τον εαυτό μου. Δεν ήταν εύκολο πιστέψτε με. Με
δυσκολίες πολλές. Με πολύ κόντρα, πολλά εμπόδια , ζήλιες, λόγια, νεύρα, κούραση.
Έφαγα πολλά ‘’χαστούκια.’’ Στιγμές που φτάνεις στα όρια σου και θες να τα
γκρεμίσεις όλα και να τα παρατήσεις σύξυλα. Νιώθεις να σου κόβουν τα φτερά. Νιώθεις
την απόρριψη… κι εγώ την ένιωσα άπειρες φορές και ακόμη τόσες είπα ΤΕΡΜΑ!!!! ΤΑ
ΠΑΡΑΤΑΩ!!! Μα ευτυχώς δεν το έκανα. Ευτυχώς δεν άκουσα τις σειρήνες δίπλα μου που
με χλευάζανε και με κατηγορούσαν και
βούλωσα καλά με κερί τα αυτιά μου ως άλλος Οδυσσέας . Βέβαια το ταξίδι μακρύ ακόμη
κι έχω να περάσω κι από το στενό της Σκύλλας και της Χάρυβδης, αλλά εύχομαι
μόνο τούτο. Να έχω την υγειά μου, να μη λυγίσω και να βρω δύναμη να πολεμήσω
για τα θέλω μου.
Θεός. Η μεγαλύτερη υπερδύναμη νομίζω
που υπάρχει. Τον αγαπώ , τον σέβομαι, νιώθω δέος μπροστά του, τον έχω
παρακαλέσει άπειρες φορές να μου σταθεί, του ζήτησα χιλιάδες χάρες. Μα θύμωσα πολλές
φορές μαζί του. Τον αμφισβήτησα αρκετές φορές. Τα έβαλα μαζί του για κάθε
στραβό , άδικο και άσχημο που γίνηκε στο κόσμο. Μα και σε μένα. Του έβαλα τις φωνές..
ρωτώντας τον ‘’ που είσαι και δε βάζεις το χεράκι σου τώρα
που πρέπει? ‘’ ‘’Υπάρχεις ή είσαι ένα
παραμύθι?’’ Δε χωρούσε ο νους μου όσα έβλεπα, άκουγα, διάβαζα, ζούσα. Δε μπορεί
να γίνονται όλα αυτά μονολογούσα. Ποια δύναμη θα άφηνε τόσο πόνο, τόση πίκρα,
τόση αδικία ανεξέλεγκτη? Μα μετά σκεφτόμουν πως ίσως όλα αυτά για κάποιο λόγο
γίνονται. Δε μπορεί. Κάποια εξήγηση θα υπάρχει. Κάτι που εμείς είμαστε πολύ
ασήμαντοι για να το αντιληφθούμε. Τον έζησα όμως. Τον ένιωσα σαν άγγελο πολλές φορές
δίπλα μου. Ένα μαγικό χέρι να με τραβάει τελευταία στιγμή από το τέλμα. Ομολογώ.
Ευτυχώς ο Θεός είναι μεγαλόκαρδος και δε μου κράτησε κακία που τόλμησα να τα
βάλω μαζί του. :)
Ένα δυνατό σφύριγμα
του τρένου με έκανε να αναπηδήσω στη θέση μου. Σα να ξύπνησα από λήθαργο. Όλες
οι σκέψεις μου γίνανε μπερδεμένες εικόνες, μπερδεμένα λόγια, φωνές δίχως νόημα.
‘’Τα εισιτήρια σας παρακαλώ!!!’’ Ακούστηκε η φωνή του ελεγκτή στα αυτιά μου.
Ψάχνω στη τσέπη μου το δικό μου. Του το δίνω . Το τσεκάρει με κοιτάει και με
ρωτά… ‘’ Που θα κατέβετε?’’ Κοιτώ το εισιτήριο μου που γράφει επάνω 2015 και τίποτ’ άλλο .Τον κοιτώ και του λέω χαμογελώντας. ‘’Στο ΤΕΡΜΑ φυσικά . Που αλλού? ‘’
Χρύσα Μπαλαμπάνη.
1 / 1 / 2015
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)