Σάββατο 19 Μαΐου 2018

Α, Ρε Μαμά.............


          Να ήξερες πόσο πολύ μου λείπεις....
Κάθε μέρα μου λείπεις, αλλά αυτές τις μέρες πιο πολύ!!! Δεν περνάει μέρα , ώρα που να μη μιλάω για εσένα, που να μη σε αναφέρω σε κάτι,που να μη σε σκέφτομαι...
Αυτές τις μέρες όμως θα ήθελα να σε είχα κοντά μου... έστω κι έτσι... όπως ήσουν αδύναμη,ανύμπορη πλέον... αλλά γαμώτο μου θα σε είχα!!! Θα σε έβλεπα... θα σου μιλούσα!!! Θα με συμβούλευες όπως έκανες από μικρό παιδί που ήμουν...θα μου έλεγες κάθε μέρα τα ίδια που μου έλεγες χρόνια τώρα κι εγώ σε άκουγα πάντα κάνοντας πως δε γνωρίζω και πως πρέπει να μου τα θυμήσεις εσύ!!! ''ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΕΕΕ'', ''ΑΥΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΒΑΓΙΑ... ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΣ ΝΑ ΠΡΟΥΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ!!!'' και μετά με έπαιρνες τηλέφωνο την Κυριακή μετά την εκκλήσία ρωτώντας με....''ΠΗΓΕΣ ΠΗΡΕΣ ΒΑΓΙΑ? ΕΦΕΡΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ Η ΚΟΙΜΟΣΟΥΝ ΚΑΙ ΒΑΡΕΘΗΚΕΣ ΝΑ ΠΑΣ??'' - ναι ρε μαμά πήγα!!! Έφερα μην ανησυχείς!!! μετά πάλι μου έλεγες ''ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΜΠΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΥΓΑ!! ΤΗΝ ΜΕΤΑΞΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ.ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ...ΚΑΙ ΞΥΔΙ ΕΧΕΙΣ ? ΚΟΙΤΑ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΕ.. ''
σου άρεσαν τα δικά μου αυγά έτσι όπως τα έβαφα εγώ... και όταν σου τα έστελνα έτοιμα βαμμένα καθόσουν και τα καμάρωνες σαν να έβλεπες κάτι μαγικό.''ΤΙ ΟΜΟΡΦΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ...ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ... ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ...'' μου έλεγες πάντα κι εγώ κορδονόμουν από περηφάνεια...
Που είσαι φέτος να έβαφα πάλι αυγουλάκια κι εσύ να ξανακαμάρωνες χαζεύοντας τα?? Μ.Πέμπτη σήμερα κι εγώ για πρώτη φορά εδώ και πολλά πολλά χρόνια δεν έβαψα αυγά....
Πήγα την Κυριακή και στην εκκλησία μαμά και έφερα Βάγια...
Αύριο πρωί θα έρθω εκεί που κοιμάσαι πλέον και θα σου φέρω Βάγια... μαζί με τα λουλούδια.
Σ'ΑΓΑΠΩ.............
 
Χρύσα Μπαλαμπάνη
13.4.2017
 
 

Έκοψε το νήμα πριν καν αυτό προλάβει να ξεδιπλωθεί...


                       Σήμερα νωρίς το βράδυ στη γειτονιά μου έγινε κάτι πάρα πολύ δυσάρεστο που από τη μια με έχει συγκλονίσει αφάνταστα και από την άλλη με έχει προβληματίσει απερίγραπτα.
Ένα νέο παιδί γύρω στα 18 ανέβηκε στην ταράτσα της πολυκατοικίας του και πήδηξε στο κενό. Έδωσε τέρμα στη ζωή του. Έκοψε το νήμα πριν καν αυτό προλάβει να ξεδιπλωθεί...
Το είδα νεκρό στη μέση του δρόμου και δε το χώραγε ο νους μου. Πως μπορεί ένα μικρό παιδί να κάνει αυτό το απονενοημένο διάβημα? Τι ήταν αυτό που τον έσπρωξε σε αυτή την ακαταλόγιστη πράξη? Πόσο καιρό μπορεί να επεξεργαζόταν μέσα στο μυαλό του αυτή την ιδέα? Σε ένα παιδί που αποφασίζει να αυτοκτονήσει παρατηρείται μία αλλαγή στη συμπεριφορά του, εξωτερικεύει κάποιες καταστάσεις, ίσως απομονώνεται σιγά σιγά από το περιβάλλον του.Τις περισσότερες φορές κραυγάζει ότι θα προβεί στο απονενοημένο διάβημα εκδηλώνοντας κάποια σημάδια κατάθλιψης που τις περισσότερες φορές η οικογένεια , οι φίλοι, το σχολείο εθελοτυφλούν και αδυνατούν να αναγνωρίσουν όσο είναι ακόμη νωρίς.Ένα παιδί είναι εξαιρετικά ευαίσθητο στις περιβαλλοντικές επιδράσεις πόσο μάλλον όταν υπάρχει προδιάθεση για διαταραχή της ψυχικής υγείας.
Οι γείτονες του στην ίδια πολυκατοικία που τον γνωρίζανε μιλούσαν κάτω για ένα παιδί πολύ ήσυχο,καλό μαθητή που δεν έδωσε ποτέ δικαιώματα κλπ κλπ... κάποια παρέα αγοριών που βρέθηκε εκεί όταν έμαθε ποιος ήταν... χτυπιόταν κυριολεκτικά!!! ''Μα χθες βράδυ τον είδαμε έξω ... με την κοπέλα του, ήταν μια χαρά, γελούσε .. πως έγινε αυτό???''
Ήταν όμως ''μια χαρά'' ή έτσι ήθελε να δείχνει? Μήπως αυτό το γέλιο ήταν ένα τελευταίο ΑΝΤΙΟ στη ζωή ξέροντας μέσα του τι σκόπευε να κάνει αύριο? Ή μήπως άλλαξε κάτι από το χθες ως σήμερα το οποίο τον οδήγησε έτσι απερίσκεπτα να κάνει το μακροβούτι του θανάτου? Πολλά τα ερωτηματικά που δυστυχώς θα μείνουν αναπάντητα... πολύ πιθανόν να τα πήρε και μαζί του...
Ένα άλλο δύσκολο κομμάτι στην όλη ιστορία.... (ποιος να ειδοποιήσει την μητέρα του η οποία έλλειπε από το σπίτι και η δύστυχη δεν είχε ιδέα ότι το παιδί της χάθηκε από την μια στιγμή στην άλλη?) Δεν μπορώ να περιγράψω την εικόνα της όταν ήρθε και έμαθε από την αστυνομία το τι έγινε.... δεν υπάρχει θεωρώ μεγαλύτερη δυστυχία από μια μάνα να μαθαίνει με τέτοιο τρόπο το χαμό του παιδιού της!!!!Το βρίσκω πολύ άδικο από τον Θεό όλο αυτό. Τελικά τι έμεινε από αυτή την δύστυχη ζωή που δεν πρόλαβε καν να ανθίσει? Ένα κομμάτι δρόμου γεμάτο αθώο αίμα και μυαλά χυμένα τα οποία ξέπλυνε η μάνικα της πυροσβεστικής δεξιά και αριστερά του δρόμου όπως ξεπλένει η βροχή τις λάσπες....
Σιγά σιγά σπίτια μας όλοι.Θα το συζητάνε όλοι για 2-3 μέρες και μετά θα ξεχαστεί όπως τόσα και τόσα. Μια αθώα ψυχή όμως χάθηκε και άφησε πίσω της μια πόρτα κλειστή και μια μάνα να σπαράζει και να καταριέται την τύχη της ίσως, που δεν είδε ή δεν ''άκουσε'' τη κραυγή απελπισίας του παιδιού της που πιθανών της φώναζε εδώ και καιρό.
Καληνύχτα σας.

 10.3.2018

Χρύσα Μπαλαμπάνη

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017

Φέρε τις κούτες να μαζέψω !!!



                         
         -΄Ουφφφ…  πάει κι αυτό!!! Τέλειωσαν επιτέλους τα Χριστούγεννα!!! Άντε γιατί            βαρέθηκα κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια…
         Και τελικά τι έμεινε πάλι? Κούραση… άγχος… μαγειρέματα κάθε μέρα… να φάμε σαν ζώα λες και ήμασταν σε απεργία πείνας ως τώρα … ένα ατελείωτο στριμωξίδι στα μαγαζιά να περιμένεις ατέλειωτες ουρές στο χασάπη.. στο σουπερ… στο φούρνο…. Στο μανάβη… στα ταμεία… παντού τα ίδια!!! Κολο κίνηση στους δρόμους παντού, ατέλειωτα μπιπ μπιπ από βιαστικούς οδηγούς… τα τρόλεϊ να αργούν μια ώρα να έρθουν στη στάση και άλλη μια ώρα για να σε πάνε 4 στάσεις παραπάνω… όλοι να έχουν νεύρα… όλοι να βιάζονται παντού, όλοι να έχουν δουλειά και άρα να προπορεύονται σε όλα, να έχουν να πάνε να μαγειρέψουν γιατί έχουν τραπέζι λέει… λες και εμείς δεν έχουμε να μαγειρέψουμε… θα παραγγείλουμε ορντέβρ και ζαρκάδι με κολιέ από δαμάσκηνα  από τη Μεγάλη Βρετάνια μωρέ … άσε…..
        Πας στην εκκλησία για τον μεγάλο αγιασμό τα ίδια… ποδοπάτημα, σπρωξίδι όπως κάθε χρόνο κλασικά…  να τηρήσουμε και τα έθιμα, μην τυχών πάμε κόντρα στο κατεστημένο… εκεί να σπρώξουμε να χωθούμε, να ρίξουμε αγκωνιές να πάρουμε πρώτοι τον αγιασμό, πρώτοι να προσκυνήσουμε, πρώτοι να πάρουμε αντίδωρο. Χριστιανοί σου λέει μετά, με κατάνυξη και αηδίες… Κάνω μεγάλους σταυρούς και προσκυνώ τις εικόνες αλλά σπρώχνω όσο πιο πολύ γίνεται για να φτάσω πρώτος /η στον αγιασμό και να πάρω το ‘’μετάλλιο’’ το χρυσό. ΕΥΓΕ!!! ΜΠΑΡΒΟΟΟ !!! Μισό να σου φορέσουμε και τον κλάδο ελιάς μη φύγεις έτσι … δε κάνει!!!! Τόσο κόπο έκανες να φτάσεις ως εδώ… τόσα ‘’εμπόδια’’ ‘’πήδηξες’’…. Αλίμονο!!!!
Πήγαινε σπίτι σου τώρα και μέχρι του χρόνου τέτοια μέρα να λες σε όλους πόσο καλός και τίμιος Χριστιανός /η είσαι και πόσο καλός άνθρωπος !!! Αααα και μην ξεχνάς να κάνεις τον σταυρό σου κυρίως όποτε περνάς έξω από τις εκκλησιές εεεε… καλού κακού.. μην πέσει καμιά φωτιά και μας κάψει… ποτέ δε ξέρεις… και στο κάτω κάτω τι έκανες μωρέ σιγαάαα… έτσι κι αλλιώς εσύ δεν είσαι αργόσχολος όπως οι άλλοι εκεί που θα πάρουν τον αγιασμό και μετά θα πάνε να αράξουν σε μια καρέκλα σε κανά καφέ…  εσύ θα πας σπίτι να μαγειρέψεις… να φάνε οι άλλοι καλοί χριστιανοί που ζουν μαζί σου…  αλλά να μωρέεε απλά βαριόντουσαν να σηκωθούν με αυτό το κρύο τώρα και να τρέχουν  στις εκκλησιές…. Εεε τι???  Όλοι μαζί θα τρέχουμε τώρα??? Ανάσταση έχουμε και πρέπει να πάμε όλοι μαζί πακέτο? Σιγάααα πόσοι άνθρωποι χρειάζονται για να φέρουν έναν αγιασμό? Ένας φτάνει και περισσεύει μη το κάνεις θέμα τώρα κι εσύ!!! Ωχουυυυ!!!! Τράβα ντύσου τώρα και πήγαινε πάλι να ποδοπατηθείς και να ποδοπατήσεις κι εσύ σαν καλός και ενάρετος Χριστιανός  να κάνεις το χρέος σου του καλού οικογενειάρχη και να φέρεις το τρόπαιο σπίτι!!! ΄Ουππςςς τον αγιασμό ήθελα να πω……. Άντε και του χρόνου!!!!
                -Ωχχχ… το δέντρο ποιος θα το ξεστολίσει πάλι?
- Εσύ!!! Τι ερώτηση ήταν τώρα αυτή?
Πάλι εγώ? Μα εγώ το στολίζω, εγώ το ξεστολίζω τόσα χρόνια… Εσείς μόνο να σχολιάζετε ξέρετε …’’αχχ τι μπάλες είναι αυτές.. κιτς.. τι στολίδια είναι αυτά.. σαν καρνάβαλο το έκανες το δέντρο.. ουφ.. με ενοχλεί μες τη μέση εδώ στο σαλόνι.. δε μπορώ να βλέπω τηλεόραση μου κρύβει τη μισή οθόνη… δεν ανοίγει το παράθυρο… ‘’ κι άλλα τέτοια χαζά…  
-Ωραίαααα δε σας αρέσουν τα στολίδια? Είναι κιτς? Πάλιωσαν? ΟΚ no  problem
δώσε λεφτά να πάρω καινούρια!!! 3 ευρουλάκια το ένα, το  φτηνότερο στολιδάκι…. Άντε ντεεε δώσεεε!!! τιιι μούγκα στη στρούγκα είναι αυτή τώρα????
-Άσε μωρέεε μια χαρά είναι τα στολίδια…. Σιγάαα μη δώσω 3 ευρώ για ένα στολίδι… δε πας καλά!!! Δε βαριέσαιιι λίγες μέρες είναι θα περάσουν σιγάααα μια χαρά είναι το δέντρο…. (η απάντηση) Αλλά μη μου πεις να βοηθήσω... βαρέθηκα να σε ακούω κάθε χρόνο να μου λες κατέβασε το δέντρο από το πατάρι… κατέβασε τις κούτες.. ανέβασε μετά το δέντρο.. ανέβασε τις κούτες… άντε γιατί πότε θα το σουτάρωόπως είναι στα σκουπίδια κι εγώ δε ξέρω!!!! Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια!!!! Αμάν πια με αυτό το δέντρο!!!!!
Μένεις λίγο μαλάκας εκεί. Κοιτάς τον άλλον και λες ‘’τι θέλει να πει τώρα ο ποιητής? Αφού εγώ το ανεβοκατεβάζω πάντα εγώ το στολίζω εγώ το μαζεύω.. εγώ όλα!!!! Αη σηχτήρρρ…  μη πω τίποτα χειρότερο μέρες που είναι….. ‘’συγκρατήσουυυυ Αντωνάκηηη λόγω της ημέραςςς’’ που έλεγε και ο  Γιώργος Κωνσταντίνου στην ταινία «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα»
Ε να πω και του στραβού το δίκιο ήταν ωραία όλες αυτές τις μέρες δε λέωωω… η πάλη στολισμένη με χιλιάδες λαμπιόνια να λάμπουν και παντού στις βιτρίνες στολισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα από τις 17 Νοεμβρίου. Αφού σε κάποια στιγμή άρχισα να παθαίνω διαλείψεις… μπέρδεψα την εορτή του Πολυτεχνείου με τα Χριστούγεννα!!! Τι γιορτάζουμε σήμερα καλέ? Το Πολυτεχνείο η την Πρωτοχρονιά? Ναι ναίιι ήταν πολύ όμορφα καμουφλαρισμένη η πάλη μας… Δεν φαινόταν ούτε τα σκουπίδια ούτε η βρώμα, ούτε οι άστεγοι ούτε οι μετανάστες.. Τίποτα σε λέω!!!! Ως δια μαγείας είχαν καλυφτεί όλα με μια χρυσόσκονη… τα είχε πασπαλίσει όπως η άχνη τους ατέλειωτους κουραμπιέδες που καταβροχθίσαμε…  και τα φώτα… αυτά τα υπέροχα λαμπιόνια που φώτιζαν τα πάντα τόσο ωραία… και έμοιαζε η πάλη σαν τα διυλιστήρια  του Σκαραμαγκά όταν έρχεσαι νύχτα στην εθνική και τα κοιτάς από πάνω ψηλά να λάμπουν σαν ένα μαγικό παλάτι με τα χιλιάδες φωτάκια. Τι ωραία εικόνα… σαν το παλάτι της σταχτοπούτας μοιάζει από μακριά, σαν τη πάλη μας στολισμένη τα Χριστούγεννα ένα πράγμα!!!! Τώρααα πάειιι θα βγάλει η πάλη την μάσκα της χαράς.. θα μαζέψει τα λαμπιόνια στις κούτες στην αποθήκη .. θα βαρεθούμε να βλέπουμε στα σκουπίδια πεταμένα νεκρά φυσικά έλατα, πάει η αίγλη, πάει το καλό κοστούμι της.. στην ναφθαλίνη κι αυτό ως του χρόνου πάλι!!!

    Τίιι? Δηλαδή αυτό ήταν? Πότε θα κάτσουμε πάλι? Πότε πέφτει πάλι αργία? Πότε πέφτει το Πάσχα? Πόσες μέρες ακόμη μένουν  ως τότε? (κλασικές ερωτήσεις ολονών από την επομένη μέρα εργασίας πάλι) Αααα.. καλέεε έχουμε και τις απόκριες κάτσεεε!!!! έχουμε πάλι Τσικνοπέμπτη… αχ ναι να ξεσκιστούμε στο φαί να φάμε κρέας γιατί θα ξαναδούμε κρέας πάλι τα Χριστούγεννα!!! Ωχχχ από τώρα σκάφτομαι το στριμωξίδι πάλι στο χασάπη και τις ουρές στα ταμεία!!!! Αλί αλί και τρις αλί άντε πάλι από την αρχή!!!!
-Ρε συ.. τι θα κάνουμε πάλι με τα κιλά που πήραμε πάλι τις γιορτές?
- Ε να τα στείλουμε πίσω… ααα κοίτα να δεις εγώ ξένα πράγματα δε κρατάω!!!
-Μωρέ πας καλά? Ακόμη το αλκοόλ που κατανάλωσες όλες αυτές τις μέρες να εξατμιστεί από τον εγκέφαλο σου? Πάλι φάγαμε τον άμπακο.. Κάθε χρόνο λέμε τα ίδια. ‘’ΟΧΙ… φέτος δε θα ξεσκιστώ .. θα φάω λίγο. ΟΧΙ σιγά ένα κουραμπιέ θα φάω έτσι για το καλό.. άντε κι ένα μελομακάρονο… και σιγά δηλαδή.. τι? Δεν τρώγαμε κρέας όλες τις άλλες μέρες? Τι περίμενα δηλαδή να φάω τις γιορτές μόνο? Στην φυλακή με είχαν και θα πέσω τώρα με τα μούτρα στο φαί? Άντε καλέεεε’’’
-Τι να πω.. δε ξέρω!!! Ότι κι αν πεις έχεις δίκιο… αλλά δε φταίω εγώ!!! Αυτός ο παλιοδαίμονας των Χριστουγέννων φταίει!!! Άκουγα φωνές μέσα στο κεφάλι μου… ‘’Φάε ένα κουραμπιεδάκι μωρέ .. σιγά τι κάνεις δηλαδή? Έγκλημα? Μέρες είναι.. αν δε φας τώρα πότε θα φας? Του χρόνου πάλι… έλα φάε λίγο και ξέρεις εσύ.. μετά τις γιορτές δίαιτα… φασολάδα και σπανακόρυζο… μόνο!!!’’ Και πάνε οι γιορτές κι εσύ μόνο φασολάδα δεν έχεις όρεξη να φας.. ούτε φυσικά σπανακόρυζο έφαγες… Άσε που περίσσεψαν ένα σκασμό φαγιά και γλυκά.. στο ψυγείο!!! Τι δηλαδή???? Να πάνε χαμένα? Να τα πετάξω????? Πας καλά????? Α πα παααα αμαρτία !!! Δε πετάμε τίποτα.. λεφτά δώσαμε δε τα βρήκαμε στο δρόμο!!! Έλα μωρέ μόλις τα φάμε θα αρχίσουμε δίαιτα… (από Δευτέρα) σιγάααα
-Μέχρι να τα φάμε όμως ξημέρωσε Τσικνοπέμπτη και ούτε το πήραμε χαμπάρι!!!
-Εσείς που θα τσικνίσετε? Κλείσατε κάπου?
-Άσε μωρέεε της μουρλής γίνεται όπου κι αν πας δεν υπάρχει τραπέζι ούτε για δείγμα!!! Τς τς τς  ..τι κόσμος πια έλεος !!! Λες και έχουν να φάνε κρέας από την κατοχή!!! Τι να ψήσω τώρα μου λες? Παϊδάκια η αρνάκι στο φούρνο? Ωχουυυ πάλι θα με φάει η κουζίνα!!! Δε θα τη γλυτώσω ούτε τώρα!!! Αρνάκι η κατσικάκι να πάρω? Τι λες κι εσύ?
- Α δεν καταλαβαίνεις γιορτές τώρα.. Κάποτε ήταν καλά.. εκείνα τα χρόνια στο χωριά ο κόσμος καταλάβαινε Χριστούγεννα….. τότε που περιμέναμε όλοι αυτές τις μέρες για να βγούμε έξω..  να χορέψουμε να γλεντήσουμε να αφήσουμε τις δουλειές λίγο πίσω και την κούραση… Τότε ο κόσμος περίμενε να φάει λίγο κρέας γιατί υπήρχε πείνα , φτώχεια… και μόνο όσπρια τρώγαμε συνήθως… και το κρέας το βλέπαμε με το κιάλι… Εκείνες τις μέρες σφάζαμε όλοι τα γουρούνια που μεγαλώναμε όλο το χρόνο για να έχουμε το κρέας της χρονιάς… φτιάχναμε τα λουκάνικα τις ‘’καρβαβίτσες’’ και όταν ψήναμε κρέας μοσχομύριζε ο τόπος!!! Η διασκέδαση μας ήταν να πάμε στην πλατεία να δούμε τους χορούς, να ακούσει τα νταούλια και τη  γκάιντα ο κόσμος και να βγει να χαζέψει το χορό και να χορέψει όποιος μπορούσε. Θυμάμαι τρεις σειρές χορό κάνανε όλο το χωριό μες το χορό.. δε χωρούσαν!!! Τα κορίτσια να πιαστούν στο χορό και να μπορέσουνε δουν τα παλληκάρια εκεί και να τις δουν στολισμένες και περήφανες. Εγώ θυμάμαι νύχτα επερχόντουσαν τα παλληκάρια στο σπίτι μας και με φωνάζανε.. ’’Άντεεε σήκωωω πάρε την γκάιντα και πάμεεε!!!’’ Όσο κουρασμένος κι αν ήμουν από τα χωράφια  πεταγόμουν άρπαζα τη γκάιντα και παίρναμε τα σοκάκια. Νταμπα τατουμπα το νταούλι και τη γκάιντα εγώ.. ξεσηκωνόταν όλο το χωριό και έβγαινε έξω. Φτάναμε στην πλατεία και για πότε στηνόταν ο χορός δε φαντάζεσαι!!! Από τρία ‘’κάτια’’ (σειρές) όλο το χωριό να χορεύει. Δε πα να είχε κρύο, δε πα να τσαλαβουτάγαμε στα χιόνια… εμείς εκεί!! Και είχε πολύ κρύο εκείνα τα χρόνια. Πολύ χιόνι όχι όπως σήμερα. Αυτή ήταν η διασκέδαση τότε. Δεν είχε άλλη διασκέδαση ο κόσμος. Ούτε καφετέριες υπήρχαν ούτε παγαίναμε πουθενά. Περιμέναμε αυτές τις μέρες να βγούμε να χορέψουμε να διασκεδάσουμε, να φάμε να δούμε τα κορίτσια εμείς τα παλληκάρια….
-Και μέχρι πότε? Ως τα Θεοφάνεια κρατούσανε  αυτά μπαμπά?
-Όχι… το βράδυ να δεις στα Θεοφάνεια. Παρέες παρέες μαζευόμασταν στα σπίτια και όποιος είχε κατσίκια είχε και τα καλύτερα και πιο μεγάλα κουδούνια ντυνόμασταν ‘’κραμπουντέρια’’ (καρναβάλια) βάζαμε προβιές, άλλος ντυνόταν νύφη, άλλος γιατρός άλλος στρατιώτης, άλλοι ντυνόντουσαν καμήλα βάζαμε μουντζούρα στο πρόσωπο από τη σόμπα για να μην μας γνωρίζουν και ζωνόμασταν τα κουδούνια και δώστου και πάρτου όλη νύχτα στα σοκάκια στο χωριό. Εκεί να ακούσεις τι μελωδικό ήχο κάνανε τα κουδούνια εκείνα.. Τέτοιο ήχο δεν είχες ξανά ακούσει. Σιγά σιγά  ένας ένας έβγαιναν όλοι από τα σπίτια τους να δουν τα ‘’κραμπουντέρια’’ και να πάμε στη πλατεία. Όλη νύχτα χορό και γλέντι. Άλλος να παίρνει ένα μαγκούρι (ξύλο) και να κυνηγάει τους άντρες να τους βαράει τάχα μου για να τους δώσουν λεφτά τα οποία τα μαζεύαμε για την εκκλησία. Τι γέλιο κάναμε τότε.. τι γλέντια ήταν αυτά μες το χιόνι μες τη παγωνιά χαμπάρι δε παίρναμε. Την άλλη μέρα του Αη- Γιαννιού όλη μέρα πάλι γλέντι με τη γκάιντα και το νταούλι να μη σταματάνε οι χοροί και το γλέντι με τίποτα!!! Έπαιζα με τις ώρες γκάιντα και δεν κουραζόμουν με τίποτα. Νιάτα βλέπεις. Αλλά ήταν χαρά. Ο κόσμος έκανε κέφι τότε.Γλένταγε με την ψυχή του όπως τώρα που τα κάνουν πάλι αυτά στα χωριά έτσι για πλάκα για έθιμο. Τότε να έβλεπες!!! Αχχ να μην υπήρχαν τότε βίντεο και φωτογραφικές μηχανές να τα γράφαμε κι μείς όπως εσείς τώρα και τότε θα έβλεπες τι γινόταν!!!! Φτώχεια πείνα και ο κόσμος αυτά περίμενε για να διασκεδάσει να χορέψει να ξεχαστεί από τα προβλήματα. Το κρέας τότε σου είπα, το βλέπαμε με το κιάλι!!! Και τώρα βλέπεις , τα πετάτε στα σκουπίδια ότι δε τρώτε. Αχ που’ναι εκείνα τα χρόνια… δώστα μου πίσω και πόρτα αυτά όλα τα καλά και τις ευκολίες!!! (Σκουπίζει τα βουρκωμένα μάτια…)

-Εδώ είναι που αναρωτιέσαι τελικά πόσο ΜΑΛΑΚΑΣ είσαι και πόσο ΖΩΟΝ έχεις γίνει αυτή την εποχή. Έχεις τα πάντα και πάλι δεν ευχαριστιέσαι με τίποτα. Τρως τα πάντα και πάλι πέφτεις με τα μούτρα στο φαί λες και παίναγες πιο πριν. Πετάς στα σκουπίδια τόσο φαί δίχως ένοχες δίχως δεύτερη σκέψη. Που θα πάμε να διασκεδάσουμε? Μπουζούκια? Μπαράκι? Ρεβεγιόν? ‘’Πλήτωωω αφόρηταααα δε ξέρω μωρέεε τα’ χω βαρεθεί ‘ολααα!!!’’ Πως μας έχει καταντήσει έτσι ο καταναλωτισμός και οι καιροί που ζούμε… Να φάμε, να πάμε κομμωτήριο, νύχια, να φορέσουμε το πιο λαμπερό φόρεμα /κοστούμι να μπούμε στο μάτι του γείτονα, συγγενή, φίλου και να πούμε πως ναι ρε.. ωραία περάσαμε πάλι τις γιορτές….  Σουπερ… τέλειαααα  αλλά μόλις σβήσουν τα φώτα και μπουν στις κούτες τα λαμπιόνια κι εμείς μείνουμε στο σκοτάδι του σπιτιού μας δίχως μακιγιάζ και τα λαμπερά ενδύματα μας τότε βγαίνουν τα  εσωτερικά μας σκοτάδια. Τότε ξεπηδούν οι καλικάντζαροι από μέσα μας και αρχίζουν τον χορό. Μνήμες, τύψεις, ερινύες, φθόνοι, πάθη, ατέλειωτα γιατί και στο φινάλε ένα ΤΙΠΟΤΑ μένει να μας κοιτάζει κρυφογελώντας. ‘’Τι έκανες μωρέ? Τι νομίζεις δηλαδή πως έκανες? Χαχαχα πάλι κοροϊδεύεις τον εαυτό σου πως είσαι ευτυχισμένος. Πως κάτι έκανες μωρέ  κι εσύ. Έθαψες για λίγο τα προβλήματα σου και τον αληθινό σου εαυτό κάτω από τους τόνους χρυσόσκονη και τα λαμπερά λαμπιόνια και νομίζεις πως την γλύτωσες ε?? χαχαχα εδώ είναι δε φύγανε.. Σε περιμένουν πάλι μόλις σβήσουν τα φώτα , μόλις ξεκρεμαστεί και η τελευταία μπάλα από το έλατο. Τι νόμιζες καλέ πως θα ξεφύγεις? Πως άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς? Αντεεε ξυύπνααα έλα μόνοι μας είμαστε δε σε βλέπει κανείς… μόνο εσύ κι εγώ η συνείδηση σου μείναμε τώρα. Άντε κάτσε αναλογίσου πως πέρασαν άλλη μια φορά οι γιορτές από τη ζωή σου κι εσύ έκανες το ίδιο πράγμα που κάνεις τόσα χρόνια !!! Έγινες καλύτερος άνθρωπος μήπως? Έκανες μια καλή πράξη? Έκανες κάποιον άλλον χαρούμενο και πραγματικά ευτυχισμένο? Άλλαξες χαρακτήρα εκτός από το να αλλάζεις κάθε μέρα ρούχα για να το παίζεις κάποιος/α ? τς τς τς …. Δε περιμένω απάντηση!!! Άσε ξέρω… ίδιος  παρέμεινες…  Ίδιος ξύπνησες και σήμερα ίδιος ξάπλωσες χθες και ίδιος θα ξυπνήσεις πάλι αύριο….
Άντε τραβά τώρα φόρα τις πυτζάμες σου … ελπίζω μετά από τόσο φαί που ντερλίκωσες να σου χωράνε κι αυτές… και πέσε ήσυχος και κοιμήσου. Άντε του χρόνου πάλι θα ξανάλεμε τα ίδια…. Εκτός……….. κι αν κάνεις κάτι διαφορετικό ως τότε….  Τι να κάνεις?????? Δε ξέρω… μεγάλο παιδί είσαι..  μυαλό λες πως διαθέτεις… εεε κάτσε σκέψου… όλα από εμένα τα περιμένεις ποια? ΕΛΕΟΣ!!!!!

Χρύσα Μπαλαμπάνη
6 / 1 / 2017


Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

Κυριακή. Πάντα ήταν η αγαπημένη μου μέρα

            Κυριακή. Πάντα ήταν η αγαπημένη μου μέρα.Μέρα ησυχίας, ηρεμίας από το καθημερινό άγχος, το τρέξιμο..κλπ
Μεσημέρι Κυριακής σήμερα και εγώ περπατώ στους έρημους σχετικά δρόμους προς το πατρικό μου. Μου έρχονται μυρωδιές από τα ανοιχτά παράθυρα των σπιτιών εκεί που κάποτε ήταν το πρώτο σπίτι μας στην Αθήνα δεκαετία του '70.... μυρωδιές φαγητών και με πιάνει μια γλυκιά νοσταλγία.Όποτε περπατώ μεσημέρια Κυριακής πάντα μα πάντα ο αέρας γύρω μοσχοβολάει σπιτικό φαγητό από τις κουζίνες των οικογενειών..Τους φαντάζομαι όλους μαζί (επιτέλους) καθισμένους γύρω από το τραπέζι και να απολαμβάνουν το οικογενειακό γεύμα.όλη η οικογένεια μαζεμένη γύρω από το τραπέζι καθότι Κυριακή!!! Στο νου μου ξεπηδάνε αναμνήσεις... Εκατοντάδες περασμένες Κυριακές κι εγώ μικρό παιδάκι να χοροπηδάω μες το σπίτι με τα παιχνίδια μου καθώς τότε δεν είχαμε κινητά ,ούτε playstation ούτε καν τηλεόραση πέρα από δυο ασπρόμαυρα κανάλια της κακιάς ώρας.Η μάνα μου μέσα στην κουζίνα να μαγειρεύει συνήθως το αγαπημένο μου φαγητό.... (κοτόπουλο με πιλάφι) και να μοσχοβολάει το σπίτι... ο πατέρας μου να μαστορεύει συνήθως κάτι καθώς πάντα ανήσυχος δε μπορούσε να κάθεται με σταυρωμένα χέρια.. εγώ ανυπόμονη να γίνει επιτέλους το φαγητό για να φάμε... και να μπαινοβγαίνω συνεχώς στη κουζίνα ρωτώντας ξανά και ξανά ''πότε επιτέλους θα γίνει το φαί???'' και η μάνα μου να μου φωνάζει ''φύγε θα καείς!!!'' Επιτέλους έρχεται η ώρα του φαγητού.όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι και ο μπαμπάς μου να μου ξεχωρίζει πάντα την πέτσα από το κοτόπουλο που ήξερε πως τρελαίνομαι κι αυτός ο καημένος να το τρώει ''γυμνό'' και εγώ να απολαμβάνω το υπέροχο και αγαπημένο μου πιλάφι!!!! Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω φάει τόσο νόστιμο πιλάφι. Το πιλάφι της μάνας μου είχε κάτι μαγικό.Δε ξέρω πως το έφτιαχνε αλλά πάντα μοσχοβολούσε!!! Όπως και όλα της τα φαγητά... ένιωθα τόση ευτυχία τότε με αυτό το φαγητό μιας και κρέας τρώγαμε κάθε Κυριακή που ένιωθα σαν να βρισκόμουν στον Παράδεισο.Πόσο αγάπη υπήρχε ανάμεσά μας γύρω από εκείνο το τραπέζι.... θυμάμαι πάντα τον πατέρα μου να διαλέγει τα καλύτερα κομμάτια φαγητού να μας τα μοιράζει από το πιάτο του σε εμένα και στην μάνα μου κι αυτός να τρώει τα ''υπόλοιπα'' και να μην παραπονιέται...
Να τώρα δα που περπατώ μου έρχεται η μυρωδιά από το αγαπημένο μου πιλάφι της μάνας μου...
σα να το γεύομαι ήδη... και δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια μου...
που πήγαν αυτές οι καλές εποχές που ενώ δεν είχαμε τίποτα, είχαμε τα πάντα και πολύ αγάπη κυρίως...
που είναι η μανούλα μου τώρα να μου φτιάξει το αγαπημένο μου πιλάφι και να μοσχοβολάει το σπιτικό? Τώρα μπαίνω μέσα και είναι κρύο... άδειο... κάθομαι στο ίδιο τραπέζι και νομίζω πως είναι εκεί να μαγειρεύει και γω ανυπόμονη να περιμένω ρωτώντας...''πότε θα φάμεεεεε???''..................................


Χρύσα Μπαλαμπάνη
9. 10 .2016

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ…………




Μαμά……
Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να σου πω που ειλικρινά δε ξέρω από πού να αρχίσω και πώς να τελειώσω…  Οι λέξεις στροβιλίζονται μέσα στο κεφάλι μου τρελαίνοντας το. Πάνε τώρα επτά μέρες που αποφάσισες να φύγεις μακριά μας το μοναχικό ταξίδι σου και εγώ ακόμη δε μπορώ να το πιστέψω πως πραγματικά είναι ΑΛΗΘΕΙΑ όλο αυτό που ζω. Νομίζω πως λείπεις κάπου και πως σε λίγες μέρες θα γυρίσεις και θα σε ξαναδώ…… Βλέπεις είναι τόσο δύσκολο να μαθαίνεις να ζεις χωρίς τον άνθρωπο σου…. Είναι τόσο δύσκολο μαμά να αποκόβεσαι από τον ομφάλιο λώρο της ΜΗΤΕΡΑΣ σου για δεύτερη φορά…. Κι αν την πρώτη ο χωρισμός αυτός είναι φυσιολογικός  την δεύτερη πίστεψε με είναι ΟΔΥΝΗΡΟΣ!!!!
Κάθομαι τόσα βράδια και σκέφτομαι ξανά και ξανά  όλα αυτά που έγιναν και όλα όσα θα έπρεπε να γίνουν…. Βασανίζομαι με χιλιάδες σκέψεις  αν τα πράγματα είχαν πάρει διαφορετική τροπή, θα υπήρχες τώρα κοντά μας….. έχω τόση οργή μέσα μου μαμά……… Οργή για πολλά πράγματα…. Και για πολλούς ‘’ανθρώπους’’ που δε θα έπρεπε  να λέγονται ‘’άνθρωποι’’….. Τόσοι πολλοί που σε αδίκησαν, που δε νοιάστηκαν λεπτό για  εσένα, ούτε όταν χρειάστηκες βοήθεια, ούτε όταν έδινες  14 μέρες τη μάχη σου διασωληνωμένη σε κώμα στην εντατική, ούτε όταν έμαθαν πως τελικά ΕΦΥΓΕΣ……………
ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ!!!!! ΖΩΑ!!! Αυτές οι λέξεις ταιριάζουν σε όλους αυτούς….  Εδώ εύχομαι πράγματι να υπάρχει αυτό που λένε ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ και να τους φερθεί όπως ακριβώς σου φέρθηκαν………….
Σε βλέπω εδώ δίπλα μου στη φωτογραφία σου που χαμογελάς…. Τα ματάκια σου έχουν τόση απέραντη θλίψη….  Με κοιτάς και ξέρω πως δε συμφωνείς μαζί μου και με μαλώνεις που είμαι τόσο νευρική όπως μου έλεγες πάντα, όταν θύμωνα για διάφορα και ωρυόμουν…  μα όχι μανούλα μου, αυτή τη φορά δε θα σου κάνω τη χάρη να μη μιλήσω. Αυτή τη φορά δε θα τα καταπιώ αμάσητα όλα και θα πνίγομαι αιωνίως μέσα μου….. αυτή τη φορά θα με βρουν μπροστά τους ………………
Λες και βλέπω κομμάτια από ταινίες τρέιλερ κάθε μέρα και κάθε νύχτα…. Ζω και ξαναζώ τα πάντα… Από τα τελευταία γεγονότα που περάσαμε μέχρι πολύ παλιά πίσω στο παρελθόν…. Θυμάμαι διάφορα, έτσι ξεκάρφωτα μου έρχονται στου νου μπερδεμένα. Πηδάνε οι θύμησες από το ένα στο άλλο. Θυμάμαι εσένα να χαμογελάς ευχαριστημένη τελευταία, θυμάμαι να μου δίνεις διαρκώς συμβουλές κι εγώ να θυμώνω και να σου λέω ΑΜΑΝ ρε μαμά ΕΛΕΟΣ δεν είμαι 15 χρονών πια!!!! Κι εσύ εκεί να με συμβουλεύεις διαρκώς για όλα………. Α ρε ΜΑΝΑ …. Πόση αγάπη είχες και με πόση αγάπη τα έλεγες και ανησυχία όλα αυτά, δυστυχώς ποτέ μας δε το καταλαβαίνουμε εμείς τα ‘’παιδιά’’ , έως την ώρα που χάνουμε τη ΜΗΤΕΡΑ μας και τότε αναπολώντας καταλαβαίνουμε πόσο δίκιο είχε….  ΑΧ ας ήσουν εδώ πάλι μαζί μας κι ας με συμβούλευες όλη μέρα και όλη νύχτα κι ας με πλάκωνες και στο ξύλο να βάλω μυαλό , καθόλου δε θα με πείραζε στο λέω……… μόνο να ήσουν πάλι εδώ…….. Ξέρεις κάτι μαμά; Σου μοιάζω σε αυτό. Κάνω ακριβώς τα ίδιο πράγμα με εσένα τελικά… Δε σταματάω να συμβουλεύω κι εγώ τα παιδιά μου και να τα πρήζω κι εκείνα ακριβώς όπως εγώ να εκνευρίζονται και να θυμώνουν…….. Τελικά είναι αστείο έτσι; Αυτά που δεν αντέχαμε σαν παιδιά αυτά κάνουμε κι εμείς σαν γονείς…  Εύχομαι μόνο να τα εκτιμήσουν κι εμένα κάποια μέρα τα παιδιά μου όσα λέω και κάνω και ας μην το νιώθουν τώρα όπως κι εγώ κάποτε……
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή και με κρατούσες από το χέρι και όταν μεγάλωσα που σε κρατούσα εγώ από το χέρι και περπατούσαμε αργά αργά, όπως κρατάει η μάνα το μικρό παιδάκι με υπομονή από το χεράκι και βαδίζουν αργά γιατί το μικρό δεν έχει δύναμη να περπατήσει γρήγορα….. έτσι σε κρατούσα κι εγώ, σαν ένα μικρό εύθραυστο παιδάκι που δε μπορεί να βαδίσει. Πονούσες μαμά, πονούσες πολύ και τα ποδαράκια σου δε μπορούσαν να σε βοηθήσουν πλέον ούτε το γέρικο κορμί σου με τόσα που είχε περάσει και με τα τόσα προβλήματα υγείας να σε κρατήσουν δυνατή, έτσι όπως ήσουν δυνατή, ψηλή, αγέρωχη πάντα που δε φοβήθηκες ποτέ τη δουλειά, μιας και δούλευες από παιδάκι πολύ σκληρά. Πως αλλάζουν οι καιροί… πως γίνεται ο άνθρωπος να ξαναγίνεται σαν μωρό παιδί και να έχει ανάγκη να τον φροντίσουν όπως τα μωρά….  ΕΣΥ, που δε φοβήθηκες ποτέ σου τίποτα. Που ξέφυγες από τους αντάρτες που σε κυνηγούσαν, που πέρασες κατοχή, πείνα, κακουχίες, τόσες δυστυχίες και τόσα δεινά, ταλαιπωρήθηκες τόσο στη ζωή σου μανούλα μου και ένιωθες ντροπή όταν γύριζες και μου έλεγες πολλές φορές ….(Αχ πως κατάντησα εγώ έτσι, πως έφτασα σε αυτό το σημείο, σα μωρό παιδί, ντρέπομαι τόσο………… πως καταντάει ο άνθρωπος….)  κι εγώ σου έλεγα πάντα, (μη λες βλακείες μωρέ μαμά… ούτε να το σκέφτεσαι………..) όταν σε φρόντιζα στα νοσοκομεία.
Μου λείπεις ΜΑΜΑ μου λείπεις πολύ κι ακόμη είμαστε στην αρχή………  δε ξέρω τι θα κάνω αργότερα πως θα το αντέξω…..  Δε φεύγεις ούτε ένα λεπτό της ημέρας από τη σκέψη μου να ξέρεις… ότι κάνω, όπου σταθώ, ότι πω, ότι σκεφτώ έχει σχέση γύρω από εσένα. Ώρες ώρες έχω την μυρωδιά σου δίπλα μου… Όπου κοιτάξω βλέπω εσένα. Σπίτι μου κάθε γωνιά, μου θυμίζει εσένα. Το ίδιο και στο σπίτι σου. Εδώ καθόσουν, εδώ άπλωνες τα ρούχα, εδώ μαγείρευες, εδώ μου έφτιαχνες τον καφέ όποτε ερχόμουν σπίτι σου. Σου έλεγα (άσε με να τον φτιάξω εγώ, κάτσε κάτω εσύ δε μπορείς να σταθείς….)….. (ΟΧΙ εσύ να κάτσεις κάτω εγώ θα στον φτιάξω ) έλεγες…..  Που ήσουν να μου φτιάξεις πάλι τον καφέ μου εκείνο το μαύρο βράδυ της περασμένης Πέμπτης  11 Αυγούστου όταν μπήκα στον άχαρο ρόλο να έρθω σπίτι σου ενώ εσύ πάλευες με τον Χάρο κι εγώ είχα τον άχαρο ρόλο να πρέπει να διαλέξω τα τελευταία ρούχα σου που θα φόραγες στο μεγάλο ταξίδι…………. Άνοιξα τις ντουλάπες σου που είχα σχεδόν 27 χρόνια να ανοίξω και κοίταζα τα ρουχαλάκια σου τόσο ωραία τακτοποιημένα και νοικοκυρεμένα και ήταν σα να μου μιλούσαν. Κοίταξα το κρεβάτι σου. Την μεριά σου που κοιμόσουν και ήθελα να ξαπλώσω εκεί να τους διώξω όλους και να κοιμηθώ στην μεριά σου το βράδυ αυτό, μπας και έρθεις και με αγκαλιάσεις και κοιμηθώ στην αγκαλίτσα σου…
Δεν ξέρω μαμά αν πρέπει να θυμώσω με τον ΘΕΟ που ενώ τον παρακάλαγα νύχτες και μέρες κλαίγοντας και προσευχόντας να σε λυπηθεί  και να ξυπνήσεις από το κώμα που είχες πέσει, να ξαναέβλεπα τα ματάκια σου να με κοιτάνε, να ξανά άκουγα τη φωνούλα σου πάλι, αυτός δε με άκουσε…….. δε με λυπήθηκε……… δε σε λυπήθηκε………….. και σε πήρε μακριά μου………………………
Ώρες ώρες πάλι σκεφτόμουν πως είναι ίσως εγωιστικό να ζητάω να ‘’ξυπνήσεις’’ μετά από αυτό……… ίσως ξυπνούσες ένα φυτό, ένα άβουλο πλάσμα, ίσως με πλήρη παραλυσία και δε ξέρω εάν θα μπορούσα να το αντέξω αυτό να σε βλέπω να βασανίζεσαι και να λιώνεις μέρα με την ημέρα έτσι…. Ίσως ήταν πολύ πιο οδυνηρό και αβάσταχτο σίγουρα, οπότε πως μπορώ να ζητάω κάτι τέτοιο εγωιστικά….  μόνο και μόνο να λέω πως ζεις ενώ στην ουσία θα ήσουν καταδικασμένη σε αργό μαρτυρικό θάνατο……..  Ενώ εσύ μανούλα μου δεν μας βασάνισες καθόλου… δεν μας κούρασες καθόλου…  Μόλις δυο εβδομάδες μας ‘’κούρασες’’ μόνο… λες και έκανες κάποια μυστική συμφωνία με το σύμπαν να μην μας ταλαιπωρήσεις καθόλου και να φύγεις γρήγορα και ανέξοδα………
Άραγε μας άκουγες εκεί στην εντατική που σου μιλάγαμε; Μακάρι να ήξερα αν με άκουγες αν ένιωθες την παρουσία μας έστω και για μια φορά…….. Πόσο θα ήθελα να ήξερα τι συμβαίνει στο μυαλό του ανθρώπου και στο υποσυνείδητο και συνειδητό μέρος του εγκεφάλου του όταν έχει πέσει σε κώμα……. το μυαλό του υπάρχει; Kι αν υπάρχει που βρίσκεται άραγε.. σε τι φάση; Μπορεί να ακούει κι ας μη μπορεί να ανταποκριθεί;  Ατέλειωτα ερωτήματα που θα μείνουν για πάντα αναπάντητα…………… Μόνο εσύ ξέρεις την απάντηση……. Ποιος ξέρει, ίσως κάποτε αν ξανασυναντηθούμε όπως λένε τα ευαγγέλια να μπορέσεις να μου δώσεις τις απαντήσεις…………….
Εύχομαι να είναι όντως έτσι όπως μας λένε μια ζωή στην θρησκεία μας, εκεί που βρίσκεσαι τώρα… Να είσαι σε ένα ωραίο φωτεινό καταπράσινο μέρος, όπου δε θα πονάς πλέον, δε θα υποφέρεις, δε θα κλαις, δε θα στενοχωριέσαι και θα είσαι αγκαλιά με τους γονείς σου και με όσους αγαπούσες …. Αυτό μόνο παρακαλάω….  Και ξέρεις τι άλλο θέλω μωρέ μαμά;;;  Μια χάρη θέλω από εσένα….  Να γίνεις ο φύλακας άγγελος μας και να μας προσέχεις όλους μας και να μας φροντίζεις από εκεί ψηλά…. Μπορείς να το κάνεις αυτό σε παρακαλώ;;; Σε ικετεύω…..  και κάτι ακόμη….  Θέλω να μη σταματήσεις να με συμβουλεύεις και να μου μιλάς πάντα μέσα μου. Να έχουμε κάτι σαν ένα μαγικό κώδικα επικοινωνίας οι δυο μας… Να σου μιλάω εγώ ανοιχτά κι εσύ να μου απαντάς μυστικά μέσα μου κι εγώ να σε ακούω… να σε νιώθω….. Μπορώ;;;;
Σάμπως και τώρα δε σου μιλάω κάθε στιγμή; Σου λέω κάθε πρωί την καλημέρα μου μπροστά στη φωτογραφία σου και την καληνύχτα μου πάντα πριν ξαπλώσω. Σου μιλάω διαρκώς για όλα λες και με ακούς……… κοιτάω τη φωτογραφία σου να.. όπως τώρα… και άλλοτε σου χαμογελώ, άλλοτε σου τα χώνω που βιάστηκες να φύγεις…………
Προχθές περπατούσα στο δρόμο… και άκου να δεις τι έπαθα…………. Πίσω μου ερχόταν μια μάνα με το κοριτσάκι της… δεν τις έβλεπα αλλά άκουγα τον διάλογο μεταξύ τους…. Άκουγα την μικρή να ρωτάει διάφορα τη μαμά της με την παιδική αφέλεια και περιέργεια και να τη ζαλίζει διαρκώς… ‘’Μαμά .. αυτό.. μαμά εκείνο…’’ και για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα ένα τσίμπημα στην καρδιά……….. Ζήλεψα μαμά….  Ζήλεψα το μικρό παιδάκι που μπορεί και προφέρει τη λέξη ΜΑΜΑ …….. ενώ εγώ δε θα μπορέσω να την ξανά προφέρω ποτέ μου………. Ένιωσα ένα απέραντο κενό εκείνη τη στιγμή λες και κάποιος μου στέρησε με τη βία ότι πολυτιμότερο είχα………  βούρκωσα μαμά… τ’ ακούς;;  Θύμωσα που εγώ δε θα μπορέσω πλέον να ξαναπώ αυτήν τη λέξη………. Ένιωσα απίστευτη ορφάνια………………………………………………….
Κάθε μέρα σχεδόν σε έπαιρνα τηλέφωνο. (έλα ΜΑ…. Τι κάνεις;) ΜΑ, σε έλεγα τις πιο πολλές φορές εν συντομία χαϊδευτικά….  (έλα κοριτσάκι μου ) μου απαντούσες……..  Τώρα κοιτάω βουβή το τηλέφωνο κάθε μέρα και από τη μια μου έρχεται να το σπάσω κι από την άλλη λέω…. ‘’τώρα εγώ ποιον θα λέω μαμά………. Ποιος θα με λέει κοριτσάκι του με τόση αγάπη………..’’ και μετά αναθεματίζω την στιγμή που άφησα τόσες μέρες να περάσουν στη ζωή μας που δε σε πήρα τηλέφωνο, ή που δεν ήρθα να σε δω… γιατί είχα τόσες άλλες υποχρεώσεις  και αναρωτιέμαι πόσο ΜΑΛΑΚΕΣ είμαστε τελικά εμείς οι άνθρωποι που αφήνουμε το χρόνο να κυλάει έτσι ανάμεσα μας νομίζοντας πως θα ζούμε αιώνια…. Και πως θα έχουμε ίσως την πολυτέλεια να έχουμε τους γονείς μας όποτε γουστάρουμε για να τους τηλεφωνήσουμε , για να τους συναντήσουμε για.. για…. για…..  που να σκεφτεί το φτωχό κεφάλι μας πως η ζωή είναι ένα γραμμάτιο και ποτέ δε ξέρουμε πότε θα λήξει…. Και που να φανταστούμε τελικά πως μια μέρα θα ξημερώσει και τότε θα ψάχνουμε όλες αυτές τις στιγμές που δε ζήσαμε ……… αλλά μάταια……………….. ΑΡΓΑ…  ‘’ΛΥΠΟΥΜΕΘΑ ΚΛΕΙΣΑΜΕ’’ …….. θα λέει η ταμπέλα …………..
Μη με κοιτάς έτσι μωρέ μαμά….  Σε παρακαλώ…….. εντάξει μπορεί να λέω βλακείες το ξέρω… αλλά πίστεψε με ότι σου γράφω απόψε είναι μέσα από την ψυχή μου βγαλμένα…. Μακάρι να υπήρχε τρόπος να στα πω, ή να υπήρχε λέει ένα τηλέφωνο να σε πάρω κι εσύ ας μην μου απαντούσες μόνο να με άκουγες………….
Μαμά κάθε μέρα στο λέω από τότε από εκείνη τη ριμάδα μέρα που σε αντίκρισα σε κώμα… από τότε σε παρακαλώ κάθε στιγμή να έρθεις στα όνειρά μου να μου πεις τι έγινε, να μου πεις που είσαι, να μου πεις αν με ακούς, αν , αν, αν……….  κι εσύ δε το έκανες ως τώρα παρά μια φορά μόνο που σε είδα για πολύ λίγο ντυμένη στα μαύρα, να βαδίζουμε πλάι πλάι στο χωριό… εγώ λες και είχαν τσιμέντο τα πόδια μου τόσο βαριά τα ένιωθα σε κάθε προσπάθεια να βαδίσω…. Περάσαμε κουβεντιάζοντας μπροστά από το μέρος που γεννήθηκες και μετά βρεθήκαμε δίπλα από το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων εκεί στο πρώην πατρικό σου δίπλα, μπροστά λέει  σε μια στενή παλιά ξύλινη πορτούλα που  μετά βίας χωρούσες να περάσεις… εγώ πέρασα…  και σου φώναζα να περάσεις κι εσύ… αλλά εσύ έμενες πίσω… δεν πέρναγες…. Κι εγώ σου έλεγα ‘’έλα, περνάς……..’’ και εκεί ξύπνησα…  αυτή ήταν η μοναδική φορά που σε είδα στον ύπνο μου εκείνες τις μέρες και μετά από μια μέρα νομίζω, έφυγες………….  Τελικά δεν πέρασες την πορτούλα μαζί μου…………..
Να έρχεσαι μανούλα μου σε ικετεύω,, να έρχεσαι να μου μιλάς… να με μαλώνεις να μου λες τα στραβά και τα καλά μου όπως πάντα…. Κι εγώ σου υπόσχομαι πως δε θα ξανά νευριάσω και δε θα σου ξανά φωνάξω  ‘’ώχουυυ!!!!! Αμάν ποια!!!! ‘’ Να μην με αφήσεις ποτέ μανούλα μου… γιατί είναι αβάσταχτος αυτός ο χωρισμός….  Δε μπορώ να σου αφήσω το χεράκι , όπως δε στο άφησα και εκείνη τη μέρα που εσύ ήσουν διασωληνωμένη στο καταραμένο νοσοκομείο και περιμέναμε οι δυο μας ώρες ατελείωτες που φάνηκαν αιώνας το ΕΚΑΒ να έρθει να σε πάρει για Αθήνα…  Σου μιλούσα, θυμάσαι; Σου τραγουδούσα, σε χάιδευα, σου κρατούσα τρυφερά το χεράκι ελπίζοντας σε μια μικρή αντίδραση σου έστω…  αλλά εσύ ήσουν ήδη ‘’αλλού’’…………. Το θαύμα που ήλπιζα δεν ήρθε ποτέ…………. Τα ματάκια σου όσο κι αν σε παρακαλούσα επί 12 μέρες δεν τα ξανά άνοιξες  να με κοιτάξεις……… και το χέρι μου, μου το άφησες μαμά……… και τώρα εγώ νιώθω πιο ορφανή και από τα ορφανά……….
Μανούλα μου πέρασε η ώρα… πήγε 1.26π.μ ξημερώνει Παρασκευή… όπως την περασμένη Παρασκευή που μας άφησες….  Θέλω τόσα πολλά να σου πω ακόμη που έχω χάσει τον ειρμό μου ειλικρινά…. Αν συνεχίσω να σου γράφω θα μας βρει παρέα το πρωί… εμένα εδώ πάνω στο λάπτοπ κι εσένα δίπλα μου να με κοιτάς μέσα από το κάδρο… Σε κούρασα το ξέρω. Ξέρεις κάτι μαμά;; Φοβάμαι μήπως ισχύουν όλες αυτές οι βλακείες που ακούγαμε μια ζωή… πως τάχα ο νεκρός δεν ησυχάζει… δεν τον αφήνουμε να αναπαυθεί αν του τα πρήζουμε διαρκώς…. Και άλλα τέτοια…  δε ξέρω κατά πόσο ισχύουν όλα αυτά… αν ναι, σου ζητώ ταπεινά συγνώμη που σε στενοχωρώ… Αν όχι, να ξέρεις πως όποτε νιώθω την ανάγκη να σου γράφω, θα το κάνω….  Κι ας σου μιλάω κάθε ώρα… δεν έχει σημασία…  εγώ μέσα μου θα πιστεύω πως υπάρχει μια δύναμη, κάτι σαν τον Θεό ΕΡΜΗ τον αγγελιαφόρο και θα έρθει να πάρει το γράμμα μου και να στο παραδώσει…
Σ’ αφήνω  μαμά… πάω να βάλω κι άλλο λαδάκι στο καντήλι σου για να μην σβήσει , να φιλήσω τη φωτογραφία σου και να πάω να ξαπλώσω ελπίζοντας πως απόψε θα σταθώ τυχερή και ίσως έρθεις στα όνειρά μου στον ελάχιστο ύπνο που κάνω πλέον…
Καληνύχτα μανούλα……………
Σ΄ ΑΓΑΠΩ…….
Το κοριτσάκι σου…………….
19 / 8 / 2016
Χρύσα Μπαλαμπάνη