Αγάπη μου….
Ανείπωτα τα
λόγια σου στα βάθη της ψυχής μου…
Τα άκουγα
και ήταν σαν να με συνέπαιρνε η πιο γλυκιά μελωδία που άγγελοι συνέθεσαν μόνο
για μας…. Κι ας μην μπορούσες να εκφραστείς όπως ένιωθες…
‘’Φοβάμαι…
‘’ μου έλεγες…
‘’Τι φοβάσαι
αγάπη μου;’’
‘’Φοβάμαι να
εκφραστώ.. να ανοίξω την καρδιά μου… να πω αυτά που νιώθω…’’
Γιατί ψυχή
μου… τι φοβάσαι άραγε; Μην γίνω ένα πουλί που θα πετάξει μακριά σου κλέβοντας
σου ότι πολυτιμότερο;
Μα εγώ ψυχή
μου ήμουν ένας άνεμος ως χθες. Που γυρνούσε λυσσασμένα ψάχνοντας μια χαραμάδα
για να μπει. Μια γωνιά για να κρυφθεί. Να μείνει εκεί και να μην τον αναζητήσει
ποτέ κανείς…
Πόρτα
κλειστή ήταν η καρδιά μου γεμάτη χαρακιές. Κάθε χαρακιά κι ένα σημάδι στη ψυχή…
Μέχρι που
ήρθες εσύ σαν ήλιος φωτεινός. Τα μάτια σου δυο απέραντες λίμνες…
‘’Κολύμπα…
έλα…. ‘’ μου ψιθύρισαν κι εγώ μαγεμένη δίχως να σκεφτώ βούτηξα μέσα τους…
Αφέθηκα σαν
φυλλαράκι να με παρασύρουν τα βαθιά νερά….
Κοίτα τα
χείλη μου πως τρέμουν κάθε φορά που τα αγγίζεις….
Άκου πως
χτυπά τρελά η καρδιά μου…
Νιώσε πως
τρέμει το κορμί μου σε κάθε φίλημα σου…
Μην ξαναπείς
λοιπόν πως φοβάσαι…
Το
πολυτιμότερο σου δε θα στο κλέψω…
Γιατί είναι
ότι αγαπώ… ότι λαχταρώ να κατέχω…
Η καρδιά σου
αγάπη μου…
Χρύσα
Μπαλαμπάνη
10 / 1 /
2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου