Κυριακή. Πάντα ήταν η αγαπημένη μου μέρα.Μέρα ησυχίας, ηρεμίας από το καθημερινό άγχος, το τρέξιμο..κλπ
Μεσημέρι Κυριακής σήμερα και εγώ περπατώ στους έρημους σχετικά δρόμους προς το πατρικό μου. Μου έρχονται μυρωδιές από τα ανοιχτά παράθυρα των σπιτιών εκεί που κάποτε ήταν το πρώτο σπίτι μας στην Αθήνα δεκαετία του '70.... μυρωδιές φαγητών και με πιάνει μια γλυκιά νοσταλγία.Όποτε περπατώ μεσημέρια Κυριακής πάντα μα πάντα ο αέρας γύρω μοσχοβολάει σπιτικό φαγητό από τις κουζίνες των οικογενειών..Τους φαντάζομαι όλους μαζί (επιτέλους) καθισμένους γύρω από το τραπέζι και να απολαμβάνουν το οικογενειακό γεύμα.όλη η οικογένεια μαζεμένη γύρω από το τραπέζι καθότι Κυριακή!!! Στο νου μου ξεπηδάνε αναμνήσεις... Εκατοντάδες περασμένες Κυριακές κι εγώ μικρό παιδάκι να χοροπηδάω μες το σπίτι με τα παιχνίδια μου καθώς τότε δεν είχαμε κινητά ,ούτε playstation ούτε καν τηλεόραση πέρα από δυο ασπρόμαυρα κανάλια της κακιάς ώρας.Η μάνα μου μέσα στην κουζίνα να μαγειρεύει συνήθως το αγαπημένο μου φαγητό.... (κοτόπουλο με πιλάφι) και να μοσχοβολάει το σπίτι... ο πατέρας μου να μαστορεύει συνήθως κάτι καθώς πάντα ανήσυχος δε μπορούσε να κάθεται με σταυρωμένα χέρια.. εγώ ανυπόμονη να γίνει επιτέλους το φαγητό για να φάμε... και να μπαινοβγαίνω συνεχώς στη κουζίνα ρωτώντας ξανά και ξανά ''πότε επιτέλους θα γίνει το φαί???'' και η μάνα μου να μου φωνάζει ''φύγε θα καείς!!!'' Επιτέλους έρχεται η ώρα του φαγητού.όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι και ο μπαμπάς μου να μου ξεχωρίζει πάντα την πέτσα από το κοτόπουλο που ήξερε πως τρελαίνομαι κι αυτός ο καημένος να το τρώει ''γυμνό'' και εγώ να απολαμβάνω το υπέροχο και αγαπημένο μου πιλάφι!!!! Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω φάει τόσο νόστιμο πιλάφι. Το πιλάφι της μάνας μου είχε κάτι μαγικό.Δε ξέρω πως το έφτιαχνε αλλά πάντα μοσχοβολούσε!!! Όπως και όλα της τα φαγητά... ένιωθα τόση ευτυχία τότε με αυτό το φαγητό μιας και κρέας τρώγαμε κάθε Κυριακή που ένιωθα σαν να βρισκόμουν στον Παράδεισο.Πόσο αγάπη υπήρχε ανάμεσά μας γύρω από εκείνο το τραπέζι.... θυμάμαι πάντα τον πατέρα μου να διαλέγει τα καλύτερα κομμάτια φαγητού να μας τα μοιράζει από το πιάτο του σε εμένα και στην μάνα μου κι αυτός να τρώει τα ''υπόλοιπα'' και να μην παραπονιέται...
Να τώρα δα που περπατώ μου έρχεται η μυρωδιά από το αγαπημένο μου πιλάφι της μάνας μου...
σα να το γεύομαι ήδη... και δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια μου...
που πήγαν αυτές οι καλές εποχές που ενώ δεν είχαμε τίποτα, είχαμε τα πάντα και πολύ αγάπη κυρίως...
που είναι η μανούλα μου τώρα να μου φτιάξει το αγαπημένο μου πιλάφι και να μοσχοβολάει το σπιτικό? Τώρα μπαίνω μέσα και είναι κρύο... άδειο... κάθομαι στο ίδιο τραπέζι και νομίζω πως είναι εκεί να μαγειρεύει και γω ανυπόμονη να περιμένω ρωτώντας...''πότε θα φάμεεεεε???''..................................
Χρύσα Μπαλαμπάνη
9. 10 .2016
Μεσημέρι Κυριακής σήμερα και εγώ περπατώ στους έρημους σχετικά δρόμους προς το πατρικό μου. Μου έρχονται μυρωδιές από τα ανοιχτά παράθυρα των σπιτιών εκεί που κάποτε ήταν το πρώτο σπίτι μας στην Αθήνα δεκαετία του '70.... μυρωδιές φαγητών και με πιάνει μια γλυκιά νοσταλγία.Όποτε περπατώ μεσημέρια Κυριακής πάντα μα πάντα ο αέρας γύρω μοσχοβολάει σπιτικό φαγητό από τις κουζίνες των οικογενειών..Τους φαντάζομαι όλους μαζί (επιτέλους) καθισμένους γύρω από το τραπέζι και να απολαμβάνουν το οικογενειακό γεύμα.όλη η οικογένεια μαζεμένη γύρω από το τραπέζι καθότι Κυριακή!!! Στο νου μου ξεπηδάνε αναμνήσεις... Εκατοντάδες περασμένες Κυριακές κι εγώ μικρό παιδάκι να χοροπηδάω μες το σπίτι με τα παιχνίδια μου καθώς τότε δεν είχαμε κινητά ,ούτε playstation ούτε καν τηλεόραση πέρα από δυο ασπρόμαυρα κανάλια της κακιάς ώρας.Η μάνα μου μέσα στην κουζίνα να μαγειρεύει συνήθως το αγαπημένο μου φαγητό.... (κοτόπουλο με πιλάφι) και να μοσχοβολάει το σπίτι... ο πατέρας μου να μαστορεύει συνήθως κάτι καθώς πάντα ανήσυχος δε μπορούσε να κάθεται με σταυρωμένα χέρια.. εγώ ανυπόμονη να γίνει επιτέλους το φαγητό για να φάμε... και να μπαινοβγαίνω συνεχώς στη κουζίνα ρωτώντας ξανά και ξανά ''πότε επιτέλους θα γίνει το φαί???'' και η μάνα μου να μου φωνάζει ''φύγε θα καείς!!!'' Επιτέλους έρχεται η ώρα του φαγητού.όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι και ο μπαμπάς μου να μου ξεχωρίζει πάντα την πέτσα από το κοτόπουλο που ήξερε πως τρελαίνομαι κι αυτός ο καημένος να το τρώει ''γυμνό'' και εγώ να απολαμβάνω το υπέροχο και αγαπημένο μου πιλάφι!!!! Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω φάει τόσο νόστιμο πιλάφι. Το πιλάφι της μάνας μου είχε κάτι μαγικό.Δε ξέρω πως το έφτιαχνε αλλά πάντα μοσχοβολούσε!!! Όπως και όλα της τα φαγητά... ένιωθα τόση ευτυχία τότε με αυτό το φαγητό μιας και κρέας τρώγαμε κάθε Κυριακή που ένιωθα σαν να βρισκόμουν στον Παράδεισο.Πόσο αγάπη υπήρχε ανάμεσά μας γύρω από εκείνο το τραπέζι.... θυμάμαι πάντα τον πατέρα μου να διαλέγει τα καλύτερα κομμάτια φαγητού να μας τα μοιράζει από το πιάτο του σε εμένα και στην μάνα μου κι αυτός να τρώει τα ''υπόλοιπα'' και να μην παραπονιέται...
Να τώρα δα που περπατώ μου έρχεται η μυρωδιά από το αγαπημένο μου πιλάφι της μάνας μου...
σα να το γεύομαι ήδη... και δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια μου...
που πήγαν αυτές οι καλές εποχές που ενώ δεν είχαμε τίποτα, είχαμε τα πάντα και πολύ αγάπη κυρίως...
που είναι η μανούλα μου τώρα να μου φτιάξει το αγαπημένο μου πιλάφι και να μοσχοβολάει το σπιτικό? Τώρα μπαίνω μέσα και είναι κρύο... άδειο... κάθομαι στο ίδιο τραπέζι και νομίζω πως είναι εκεί να μαγειρεύει και γω ανυπόμονη να περιμένω ρωτώντας...''πότε θα φάμεεεεε???''..................................
Χρύσα Μπαλαμπάνη
9. 10 .2016
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή