Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ



                      Και τώρα τι; Τώρα που σχεδόν τελείωσαν οι γιορτές των Χριστουγέννων. Τώρα που μπορούμε πλέον να ξανακλείσουμε στα συρταράκια μας όλα εκείνα τα χαμόγελα αληθινά ή μη, τις τυπικές ευχές , τα μεγάλα λόγια, τα πρέπει και δε πρέπει. Μαζεύουμε πάλι πίσω στο υπόγειο της ψυχής την ζυγαριά που βγάζουμε κάθε τέλος του χρόνου και ακουμπάμε επάνω τα λάθη μας και τις χαρές μας. Καθόμαστε σαν μπακάληδες παίρνουμε τα ζύγια και κοιτάμε με αγωνία κατά που θα γύρει το βάρος. Ίσως κλέψουμε λίγο στο απόβαρο, ίσως και να ψάξουμε βαθύτερα μήπως υπάρχει κάπου ξεχασμένο κανά γράμι που θα κάνει τη διαφορά. Σκέψεις, αναθεωρήσεις μεγάλα λόγια με τον ίδιο μας τον εαυτό. Έπρεπε.. δεν έπρεπε… θα κάνω.. δεν έκανα… έφταιξα… θα αλλάξω.. την πάτησα… δεν την ξαναπατάω… κάθε μα κάθε χρόνο οι ίδιες σκέψεις , τα ίδια λόγια, κάθε χρόνο βγάζουμε τη ζυγαριά άρον άρον από τη σκουριά της και τρέχουμε να ζυγίσουμε τις ψυχές μας και τις συνειδήσεις.
                        Γιατί όμως μόνο κάθε τέλος του χρόνου πρέπει να γίνεται αυτό; Γιατί δυσανασχετούμε με τους εαυτούς μας μόνο τότε; Υπάρχει κάποιο μαγικό χρονόμετρο κρυμμένο κάπου που μηδενίζει αντίστροφα κάθε τέλος του χρόνου και χτυπάει δυνατά μέσα μας φωνάζοντας μια μαγική φωνή… ‘’εεεε!!!! ώρα για ζύγισμα… για περάστε για περάστε… ένας ένας μη σπρώχνεστε!!! ‘’  Αφού λοιπόν το κάναμε και φέτος το χρέος μας και για πολλοστή φορά ζυγίσαμε τα λάθη μας, βάλαμε τα καλά μας ρούχα, φορέσαμε τα καλά μας χαμόγελα και κάτσαμε να απολαύσουμε και το στρωμένο μας τραπέζι. Ξεχυθήκαμε έξω, χορέψαμε , διασκεδάσαμε και γεμίσαμε τον κόσμο χρυσόσκονη.
                         Σε κάθε σπίτι, σε κάθε παρέα, σε ανταλλαγές επισκέψεων τυπικών παντού οι ίδιες συζητήσεις. Λες και όλοι έχουν μάθει έναν ρόλο από έξω και τον λένε παντού. ‘’Αχ… φτώχεια, ανεργία, ο κόσμος πεινάει… δεν υπάρχουν δουλειές, τι θα κάνουμε… φέτος δε πήγαμε πουθενά γαμώτο.. ενώ οι απέναντι όλο κλαίγονται αλλά το ταξιδάκι τους το πήγανε!!! Και η ξαδέρφη σου.. όλο δεν έχει αλλά κοίτα την πάλι καινούριο συνολάκι φοράει…  γιατί, ο άλλος που όλο δε πάει καλά η δουλειά αλλά όλο έξω είναι κάθε βράδυ… άσε μωρέ δε βλέπεις τι γίνεται… όλο δεν έχουμε δεν έχουμε και όλα τα μαγαζιά γεμάτα είναι .. δε βρίσκεις θέση να καθίσεις!!! Αλήθεια εσείς ΄΄Κούλα΄΄ μου το ξεχρεώσατε το σπίτι; ‘’Ναι δόξα το Θεό τα καταφέραμε!!!’’ ‘’Α… μπράβο.. μπράβο… το παιδί τι κάνει;’’ ‘’Το παιδί εκεί στα Γιάννενα σπουδάζει έχει άλλα τρία χρόνια ακόμη..’’ ‘’Α.. πως σε σκέφτομαι.. πως τα βγάζετε πέρα βρε παιδί μου!!!’’ ‘’ Ε.. τα κουτσοφέρνουμε βόλτα.. αλλά μη νομίζεις απολύουν κόσμο στη δουλειά… πότε θα΄ρθει και η σειρά μας… ‘’
                             ‘’’Ηθελα να ήξερα πως το ξεχρεώσανε το σπίτι αυτοί; Που τα βρίσκουνε αυτοί και συντηρούν δυό σπίτια μου λες; Kι εμείς ούτε μια βόλτα δε με πας ένα βράδυ έξω!!!’’ Αναρωτιέται θυμωμένη η κυρία το βράδυ σπίτι της. ‘’Έλα μωρέ.. τρώνε τη σύνταξη της μάνας της... που τα βρίσκουν καημένη…’’ Και ήσυχοι που οι άλλοι δεν είναι ανώτεροι από αυτούς σβήνουν το φως να κοιμηθούνε… Κανείς όμως δεν κάθεται να σκεφτεί λογικά ποτέ του. Πάντα βρίσκει τις απαντήσεις που τον βολεύουν. Δυσανασχετεί για αυτά που έχουν οι άλλοι και όχι αυτός, αντί να κάτσει να αναλογιστεί πως δεν πρέπει να εστιάζει στην έλλειψη, αλλά σε αυτά που ήδη έχει και πως πρέπει να νιώθει ευγνωμοσύνη για αυτά που έχει.
                               Κατηγορούμε  άλλους ή τις συνθήκες και περιστάσεις για την δική μας πραγματικότητα αντί να αναλαμβάνουμε την ευθύνη της ζωής μας. Κλαιγόμαστε πάντα για κάτι και γκρινιάζουμε για όλα σχεδόν και δεν κατανοούμε ότι η πραγματικότητα μας είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας. Σπέρνεις ανέμους θερίζεις θύελλες. Πάντα δεν υπάρχουν αρκετά για εμάς. Δεν υπάρχουν αρκετοί να μας αγαπάνε. Δεν υπάρχουν πραγματικοί φίλοι όταν τους έχουμε ανάγκη. Δεν υπάρχουν αρκετοί να μας ανεβάσουν το ηθικό. Δεν υπάρχει χρόνος να προλάβουμε. Πάντα δεν υπήρχε κάτι που στάθηκε εμπόδιο. Μπήκαμε όμως στον κόπο να δράσουμε; Πόσες φορές κάναμε την υπέρβαση και ξεβολευτήκαμε για κάτι; ‘’’Ελα μωρέ.. που να τρέχω τώρα.. καλά είμαι εδώ… άσε να πάει κανάς άλλος!!!’’
                               ‘’Που θα πάμε το βράδυ να αλλάξουμε τον χρόνο;’’ ‘’Όρεξη έχω κάθε χρόνο να τους τρώω στη μάπα…’’ ΄΄Και τι είμαι εγώ μου λες;; Δούλα είμαι να μαγειρεύω όλη μέρα για να ντερλικώσει το βράδυ το σόι σου; ‘’ ‘’Ε βέβαια.. αυτοί το φυλάνε το σπίτι τους μη λερωθεί.. όλο στο τζάμπα κοιτάνε που θα την βγάλουνε!!!’’
                                23:59 ένα λεπτό πριν μπει ο νέος χρόνος. Φίλοι μαζεμένοι, συγγενείς, όλοι μες την καλή χαρά. 10-9-8-7-6-5-4-3-2-1 ναιιιιιιιιιι!!!!! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!! Καλή χρονιά ‘’Κούλα μου’’ ‘’Χρόνια πολλά μητέρα’’ ‘’Και του χρόνου!!! Να είμαστε καλά και να είμαστε πάλι όλοι μαζί να γιορτάσουμε παρέα!!!!’’ ‘’Πόσο χαίρομαι που ήρθατε και ειδωθήκαμε βρε ‘’Ασπασία’’ μου δε λέγεται!!! Να το κάνουμε συχνότερα αυτό όχι μόνο μια φορά το χρόνο!!!’’
                                 Μερικές ώρες μετά ….
‘’Ουφ!!! Λίγο ακόμη και θα το άνοιγα το στοματάκι μου με το ζόρι κρατήθηκα!!!’’ ‘’Μα δεν λέγανε να ξεκουμπιστούν να φύγουν. Άσε που τα φάγανε όλα… και τα κολόπαιδα τους χάλια το κάνανε το σπίτι!!!’’ ‘’ Τελευταία φορά!! Δε ξέρω τι θα κάνεις του χρόνου εγώ δε κάθομαι μέσα να ξαναφάω στη μάπα όλους αυτούς!!!’’ ‘’Κάτσε εσύ τώρα αύριο να μαζεύεις το σπίτι…’’ ‘’τους είδες ντυσιματάκι οι κυρίες; Mετά όλο κλαίγονται!!!’’
                                Οι γόβες μπήκανε στην άκρη, το φόρεμα πετάχτηκε πάνω στην πολυθρόνα, η γραβάτα πάνω στον καναπέ… τα ψεύτικα χαμόγελα και οι φιλοφρονήσεις μπήκαν στα συρταράκια τους για την επόμενη φορά.. Από αύριο θα βγει έξω το φτυάρι από το υπόγειο. Όχι για να μαζέψει το χιόνι… αλλά για να ρίξει κι άλλη λάσπη….
                                1η Ιανουαρίου Νέου έτους.
Η ζωή συνεχίζεται… από εκεί ακριβώς που είχε μείνει…. ‘’Πω πω.. πότε θα μαζέψω πάλι το έλατο και τόσα στολίδια;; Κάθε χρόνο η ίδια αγγαρεία.’’ ‘’ Τόσα λεφτά μας φύγανε στις γιορτές… τίποτα δεν πήραμε για εμάς. Με τόσα έξοδα θα μπορούσαμε να είχαμε πάει κάπου!!! Να γλύτωνα και το μαγείρεμα …και το σόι σου!!!’’ ‘’ Ένα σωρό γιορτές. Τρέχα από δω τρέχα από κει… δώρα , δώρα δώρα. Τι να κάνεις παιδί μου.. υποχρεώσεις!!! Όρεξη είχα νομίζεις να τρέχω ή να τους τρώω στη μάπα; ΄΄
                                ‘’ Ουφ.. βαρέθηκα πια!!! Άντε να τελειώσουν οι γιορτές… να μπούμε σε μια σειρά…’’ ‘’Ναι βρε παιδί μου.. όλα μια ιδέα είναι τελικά!!! Να τρέξουμε για ψώνια, να στριμωχτούμε στην ουρά για το ταμείο, να φάμε να ξαναφάμε και να ξαναφάμε λες και είχαμε να φάμε από την κατοχή!!! Έλεος πια…. ‘’ ‘’Άστα ‘’Κούλα’’ μου δεν είμαστε άνθρωποι… ζώα είμαστε… ο κόσμος πεινάει κι εμείς τόσα φαγιά πετάγαμε…. ‘’ ‘’Δίκιο έχεις τι να πω.. πονάει η ψυχή μου να τους βλέπω να κοιμούνται στο κρύο.’’ ‘’ Τι ώρα πήγε; Πωωω άντε καλέ τελείωνε κι εσύ με τον καφέ θα κλείσουν τα μαγαζιά!!! Θέλω να προλάβω εκείνες τις μπότες που σου έλεγα…’’ ‘’Πάλι μπότες μαρή θα πάρεις δέκα ζευγάρια έχεις γιατί δε παίρνεις κάτι άλλο;;’’ ‘’Αφού με ξέρεις τώρα… είναι να μην μου μπει κάτι στο μάτι!!!! Χαχαχαχα’’
                               Τι έμεινε λοιπόν; H Κούραση; Η βαρυστομαχιά; Tα παραπάνω κιλάκια που φορτωθήκαμε για ακόμη μια φορά; H απογοήτευση πως ούτε φέτος κάναμε κάτι διαφορετικό;;; ‘’Μια ζωή τα ίδια και τα ίδια!! Ρουτίνα βρε παιδί μου.. βαρέθηκα πια!!!’’
                                Γκρίνιες και μόνο γκρίνιες. Όλο και κάτι θα μας φταίει πάλι. Πάντα θα κατηγορούμε κάτι ή κάποιον για όλα  αυτά που εμείς δε καταφέραμε. Που δεν έχουμε, που δεν γίνανε γιατί μας στάθηκαν εμπόδιο!!! Θα περάσουν έτσι πάλι οι μέρες και η ζωή μας θα συνεχιστεί στο ίδιο μοτίβο και θα ξανάρθουν πάλι τα επόμενα Χριστούγεννα κι εμείς θα ξαναβγάλουμε τη ζυγαριά για ακόμη μια φορά και θα μετράμε ξανά τι έφταιξε και τι όχι. Τι πήγε στραβά και τι μας χάλασε… σαν να μην πέρασε μια μέρα. Υποσχέσεις ξανά… ‘’Φέτος θα αλλάξω… θα γίνω άλλος άνθρωπος.. θα αδυνατίσω.. θα πάψω να εμπιστεύομαι τους άλλους.. θα τα καταφέρω… θα.. θα.. θα…. ‘’ ‘’Αι στα τσακίδια να πάει αυτός ο χρόνος.. δε μου πήγε καθόλου καλά!!! Να μπει ο νέος χρόνος μπας και αλλάξει τίποτα!!!’’
                                   Λες και ο παλιός ο χρόνος είχε προηγούμενα μαζί σου!!! Όλη του η έννοια μόλις μπήκε ήταν να ψάχνει την οικουμένη να σε βρει για να ξεσπάσει όλες τις ζοχάδες του πάνω σου!!! Εσένα μόνο… και άλλα τόσα εκατομμύρια ανθρώπους εκεί έξω!!! Τα ίδια δεν έλεγες και πέρσι; ‘’Να φύγει αυτός ο γρουσούζης χρόνος να μπει η νέα χρονιά γιατί όλα στραβά μου πήγαν;;;;’’ Tα ίδια δε θα λες και του χρόνου πάλι; Πάλι για όλα τα στραβά που έκανες θα σου φταίει ο γρουσούζης χρόνος!!! Α… και το κακό το μάτι!!! Μη ξεχνιόμαστε!!!
                                  ‘’Φέτος θα αλλάξουν πολλά. Θα μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους!!! Δε θα πιάνομαι μια ζωή κορόιδο εγώ!!! Δε θα με γνωρίζουν του χρόνου κάτσε και θα δεις!!!’’ ‘’Πω πω.. πότε πέρασαν οι μέρες βρε παιδί μου; Καλά καθίσαμε.. ποιος πάει αύριο πάλι στη δουλειά… όρεξη είχα να ξαναδώ τα μούτρα τους πάλι και να πρέπει να ανταλλάσσω φιλιά και ευχές στην αχώνευτη!!!!’’ ‘’δε μπορούσαν να κρατάγανε άλλες δέκα μέρες τα Χριστούγεννα; Tι ωραία που ήταν!!! Πότε θα περάσει ένας χρόνος πάλι!!! Ουφ!! Πόσες μέρες θέλουμε ακόμη ως το Πάσχα;;;’’
                                  Ένα ευχαριστώ Θεέ μου… που είμαι καλά, έχω την υγειά μου κι εγώ και οι δικοί μου, που είχα να φάω και φέτος και δε βρέθηκα στο δρόμο κι εγώ, που δε κρύωνα, που δεν έκανα Χριστούγεννα σε κανένα νοσοκομείο κλινήρης!!! Που έχω ακόμη κοντά μου ζωντανούς τους δικούς μου και τους χαίρομαι, που στέκομαι στα πόδια μου και δεν πονάω δεν υποφέρω!!!! Αυτό δεν το άκουσα από πουθενά. Ή για να είμαι δίκαιη το άκουσα από ανθρώπους μετρημένους στα δάχτυλα. Ανθρώπους ηλικιωμένους που ξέρουν τι θα πει ζωή, πόνος, απώλεια, πείνα, αποχωρισμός. Μόνο από τρεμάμενα γέρικα χείλη το άκουσα αυτό. Ποιος ξέρει… ίσως οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τα βασικά και ουσιώδη και αναλώνονται σε άλλα βασικότερα… κατά το νομίζειν!!! Ξεχάσανε να κάνουν τον σταυρό τους κάθε μέρα και να λένε δόξα το Θεό που είμαι καλά και που είχα να φάω και σήμερα….
                                Ας μαζέψουμε σιγά σιγά το δέντρο… ας βάλουμε σκούπα να ρουφήξει τη χρυσόσκονη από κάτω… Ας σβήσουμε τα φωτεινά λαμπιόνια. Ας βάλουμε στο υπόγειο τη ζυγαριά της συνείδησης μέχρι του χρόνου πάλι… Ας πετάξουμε και όσους κουραμπιέδες μας απομείνανε και μας μπούχτισαν και ας πέσουμε για ύπνο ήσυχοι πως πράξαμε πάλι το σωστό και φέτος. Που θα πάει.. θα περάσει ο καιρός και θα ξανάρθουν Χριστούγεννα….
                                Καληνύχτα σας
Χρύσα Μπαλαμπάνη
3/1/2014



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου