Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Αναμνήσεις και στιγμές μιας σχολικής χρονιάς....


              Έρχεται η μέρα που λες… ‘’Ουφ!!! Δεν έχω σχολείο σήμερα!!! Τι καλά!!! ‘’ Δεν έχεις άγχος  για διάβασμα, για την ώρα μην αργήσεις… για το αν θ’ απαντήσεις ή όχι στον καθηγητή κλπ κλπ… Καλοκαίρι γαρ… διακοπές… τέλος το καθημερινό σούρτα φέρτα  στο σχολείο.

             Μετά από 4-5 μέρες όμως αρχίζει το μυαλό και γυρνάει πίσω στην καθημερινότητα που σου είχε γίνει συνήθεια για τόσους μήνες. Σκέψεις, σκέψεις  και εικόνες, αναμνήσεις καλές και κακές, που άλλες σε κάνουν να χαμογελάς  όταν τις θυμάσαι, άλλες σε στενοχωρούν… μα όλα μαζί είναι μια μεγάλη ανάμνηση μέσα στη ζωή σου που θα θυμάσαι για πολλά χρόνια .

              Πόσο γρήγορα μου φάνηκε πως πέρασε φέτος η σχολική χρονιά. Ενώ στην αρχή σου φαίνεται βουνό , στο τέλος λες… ‘’ μα καλά πότε πέρασε η χρονιά ούτε που το κατάλαβα!!!’’

              Σαν χθες ήταν που μπήκα ψαρωμένη μέσα στο εσπερινό γενικό λύκειο και έψαχνα το γραφείο καθηγητών. Τα πόδια μου τρέμανε. Άγχος, ντροπή, περιέργεια, φόβος, όλα μαζί ένας κόμπος στο στομάχι. Σκέψεις χιλιάδες... ''έκανα καλά που γράφτηκα; Μήπως να μην το κάνω; Μήπως γελάνε όλοι μαζί μου;''    Πρώτη μέρα μέσα στη τάξη. Μετά από πολλά πολλά χρόνια. Ξανά μαθήτρια. Καθίσαμε στα θρανία και κοιτάζαμε όλοι σα χαμένοι .Ψάρακες  ήμασταν άλλωστε. Πρωτάκια…  θυμάμαι καθόμασταν όλοι σούζα. Κιχ δε βγάζαμε.. κοιτάζαμε με φόβο τους καθηγητές που μπαινόβγαιναν στη τάξη και κρυφοκοιτάζαμε ο ένας τον άλλον να κόψουμε φάτσες, να δούμε αν είναι και οι άλλοι έτσι αγχωμένοι σαν εμάς, αν υπάρχει κάποιος συνομήλικος μας μες το τμήμα….

               Πέρασε καιρός, γνωριστήκαμε μες τη τάξη, αρχίσαμε τα πειράγματα μεταξύ μας, τον χαβαλέ, πήραμε θάρρος και με τους καθηγητές και γνωριστήκαμε και με όλα τα παιδιά των άλλων τμημάτων καθώς καθόμασταν έξω στα διαλλείματα…  σιγά σιγά γίναμε λες όλοι συμμαθητές σε ένα τμήμα.. που χώραγε όλα τα παιδιά του σχολείου. Γίναμε μια κοινότητα, ένα σύνολο. Γελάσαμε μαζί, κάναμε τις πλάκες μας έξω στο προαύλιο, αρπαχτήκαμε, θυμώσαμε με κάποιους, στενοχωρηθήκαμε για άλλους,  κλάψαμε, μα έτσι κι αλλιώς όλα μες το πρόγραμμα της ζωής δεν είναι ; ( Δε μετάνιωσα λεπτό που γράφτηκα... που ξαναπήγα σχολείο.. που τελικά έκανα αυτό που εγώ ήθελα κι όχι αυτό που θέλαν οι άλλοι...)

              Χαρακτήρες και πρόσωπα τόσο διαφορετικά, μα με τόσα πολλά κοινά μεταξύ τους . Άνθρωποι κάθε ηλικίας . Από 16 έως 50+ ηλικιακά. Όμως εκεί γινόμασταν όλοι ένα. Συνομήλικοι θαρρείς . Μιλάγαμε την ίδια διάλεκτο, στο ίδιο ύφος, περάσαμε τις ίδιες αγωνίες. Παιδιά με τόσα ενδιαφέροντα και ταλέντα εκεί μέσα. Από όλα είχαμε. Κάποιος έπαιζε μουσική επαγγελματικά, κάποιος τραγουδούσε, άλλος ήταν μοντέλο, άλλος  αθλητής του Kick Boxing άλλος μεγάλο ταλέντο στο σκίτσο, άλλη πρώην αθλήτρια στην άρση βαρών και τόσα άλλα ταλέντα… όπως και δυο παιδιά με ταλέντο μαγειρικής που πήρανε  μέρος και σε τηλεοπτική εκπομπή κάνοντας όλο το σχολείο να κολλάει πάνω από μια τηλεόραση να τους δούμε…  Είχαμε και πολύ ωραία κορίτσια φυσικά. Και κλασικά τους γαμπρούς της ευτυχίας που δε χάνανε ευκαιρία για πείραγμα στα κορίτσια.. χαχα!!! Όπως και ωραία  αγόρια. Είχαμε γεννητούρια, (μαθήτρια γέννησε μες τη σχολική χρονιά) είχαμε και δυο ψυχές άξιες θαυμασμού. Δυο παιδιά τυφλά που δίνανε το δικό τους αγώνα να σταθούν στα πόδια τους και να μορφωθούν και να μην αποτελούν μειονότητα στη κοινωνία.

             Χορέψαμε όλοι μαζί και γλεντήσαμε σα μια μεγάλη παρέα στη γιορτή των Χριστουγέννων, γιορτάσαμε αρκετά γενέθλια με τούρτες έκπληξη μες τις τάξεις και φωτογραφηθήκαμε παντού ώστε να μείνουν για πάντα χαραγμένες αυτές οι στιγμές!!! Τρομάξαμε και γεμάτοι αγωνία τρέξαμε όλοι πάνω από ένα αγαπημένο πρόσωπο όταν έχασε τις αισθήσεις του, γίναμε μια ομάδα αγαπημένη στο θεατρικό γελώντας με κάθε ευκαιρία ακόμη και την ώρα της πρόβας ,να παίζουμε αρχαία τραγωδία κι εμάς να μας έχει πιάσει νευρικό γέλιο και να μη μπορούμε να αρθρώσουμε λέξη…  Χαρήκαμε και νιώσαμε μέγιστη υπερηφάνεια στην έκδοση του ομαδικού βιβλίου μας … γίναμε μια γροθιά ώστε να μαζέψουμε ένα ποσό να βοηθήσουμε κάποια ευπαθή άτομα του σχολείου μας…

            Είχαμε και τους τσακωμούς μας. Υπήρξαν και μέρες που ο εκνευρισμός  χτύπησε κόκκινο!!!  Το ίδιο και οι πόρτες που κοπανίσαμε πίσω μας. Αφήσαμε τα δάκρυα μας να κυλήσουν στα μάγουλα μας. Άνθρωποι με αδυναμίες κι εμείς… Δεθήκαμε όμως οι περισσότεροι μεταξύ μας. Παιδιά της πρώτης με παιδιά της τελευταίας τάξης και όχι μόνο. Στενοχωρηθήκαμε όταν ένα δικό μας παιδί της πρώτης εγκατέλειψε το όνειρο στη μέση και παράτησε το σχολείο. Κάναμε όλοι το παν να του αλλάξουμε γνώμη να μην τα παρατήσει αλλά δυστυχώς, τα προβλήματα της καθημερινής του επιβίωσης ήταν δυνατότερα της θέλησης του για μόρφωση, όσο κι αν το ήθελε…  η αλήθεια είναι ότι με πίκρανε πολύ αυτό το συμβάν γιατί με το άτομο αυτό είχα έρθει πολύ κοντά. Εύχομαι να αλλάξει γνώμη και να συνεχίσει αυτό που άφησε στη μέση…

            Εξετάσεις!!! Πότε ήρθε ο καιρός ούτε που το καταλάβαμε…  αγωνία, διάβασμα, σκονάκια, συζητήσεις, απορίες έξω στα σκαλάκια στο προαύλιο και το άγχος στο φουλ!!! Βγαίνοντας από τη τάξη στο τέλος κάθε εξεταστέου μαθήματος η ίδια ερώτηση από όλα τα χείλη…  ‘’ έγραψες; ’’  άλλος σε κοίταζε με λύπη κουνώντας το κεφάλι, άλλος έλεγε ‘’εντάξει μωρέ.. κάτι κάναμε…’’ και  ερχόταν η επόμενη μέρα για το επόμενο εξεταστέο μάθημα και πάλι το ίδιο σκηνικό απ΄την αρχή.

            Παιδιά που δίνανε το δικό τους αγώνα καθημερινά. Άλλοι στη δουλειά με τα τόσα προβλήματα και κούραση, άλλοι παλεύοντας με την ανεργία και το καθημερινό ψάξιμο δουλειάς έχοντας στο κεφάλι το άγχος της επιβίωσης, άλλοι με τα χιλιάδες προβλήματα τα οικογενειακά…  χωρισμού, παιδιών, αποχωρισμού οικογενειακών προσώπων και αναγκαστική επιβίωση, συμβίωση στο σπίτι με μέθυσο γονέα, επιβίωση και αναγκαστική προσαρμογή μετά από πρόσφατο θάνατο αγαπημένου στην οικογένεια, τσακωμούς στο σπίτι και παιδιά πληγωμένα από χωρισμένους γονείς που πάλευαν καθημερινά να βρουν την ταυτότητά τους και το χαμένο τους χαμόγελο. Ένας τεράστιος πίνακας η ιστορία που κουβαλούσε κανείς μέσα στη ψυχή του βαθιά. Κρυμμένος πόνος που έβγαινε και ξεχείλιζε πολλές φορές άθελα τους απογυμνώνοντας τις ψυχές τους.  Μα όλοι με την ίδια δίψα. Να καταφέρουν να συνεχίσουν τη ζωή τους, να σταθούν στα πόδια τους και να μορφωθούν. Να γίνουν κάτι.. Ερχόντουσαν στις τάξεις και αρκετές φορές κλείνανε τα μάτια τους από τη κούραση και βάραιναν οι πλάτες τους από τα χιλιάδες προβλήματα. Πολλοί  έφτασαν στο τσακ να τα παρατήσουν. Αρκετές  φορές η απόγνωση τους λύγιζε και είπαν  ‘’τέρμα δε ξανάρχομαι!! ’’  Ευτυχώς όμως που υπήρχαν άτομα γύρω τους εκεί που σκύψανε από πάνω τους και τους αλλάξανε γνώμη.

             Ήρθε και η τελευταία μέρα στο σχολείο. Συνειδητοποιείς πως δε θα ξαναδείς κάποια πρόσωπα πλέον του χρόνου, είτε γιατί αποφοιτούν είτε γιατί φεύγουν για μια νέα ζωή σε άλλες πατρίδες πλέον. Θυμάσαι πόσα πέρασες, πόσα είπες, μοιράστηκες, γέλασες, πόνεσες μαζί τους και νιώθεις ένα κενό. Από τη μια η πίκρα του αποχωρισμού και το γιατί δεν είχατε έστω ακόμη μια χρονιά να συμπορευθείτε εκεί. Από την άλλη όμως νιώθεις χαρά και ικανοποίηση που οι δρόμοι σας σμίξανε φέτος σε αυτό το σχολείο και γνωριστήκατε, δεθήκατε, και ζήσατε όμορφες στιγμές έστω και για τόσο λίγο…  Νιώθεις θαυμασμό που καταφέρανε και φτάσανε ως το τέλος!!! Σαν εσένα ξεκινήσανε κι αυτοί κάποτε… ψαρούκλες ήταν στην αρχή κι αυτοί και τώρα δες τους!!! Τελειόφοιτοι!!! Αναλογίζεσαι μέσα σου… ‘’άραγε θα τα καταφέρω κι εγώ; Θα φτάσω κι εγώ ως το τέλος; Θα περάσει γρήγορα ο καιρός; Θα περάσω τις τάξεις; ‘’ Σκέφτεσαι πόσα χρόνια έχεις ακόμη μπροστά σου και τα βλέπεις όλα βουνό… έπειτα σου λένε αυτοί… ‘’ έλα μωρέ θα περάσει ο καιρός και δε θα το καταλάβεις πότε!!! Σάμπως εμείς καταλάβαμε πότε μπήκαμε εδώ και πότε βγαίνουμε τώρα; Σα χθες ήταν που ήμασταν πρωτάκια…’’

             Έρχεται η ώρα του αποχαιρετισμού. Κάποιους ξέρεις πως δε θα τους ξαναδείς ποια. Φεύγουν χιλιάδες  χιλιόμετρα μακριά. Κάποιους άλλους ίσως  δε συναντηθούν οι δρόμοι σας ποτέ ακόμη κι αν μένετε στην ίδια πόλη. Ένα κενό στο στομάχι. Πώς να αποχαιρετήσεις άτομα, φίλους που έζησες τόσες  καθημερινές στιγμές  εκεί; Πιστεύεις , θες να πιστεύεις πως η φιλία σας δε θα χαθεί δε θα βουλιάξει μες τα άπειρα προβλήματα της ζωής και στην απόσταση.

             Τελικά το σχολείο είναι σχολείο ζωής!!! Σου δίνει γνώσεις, πείρα και τόσα μαθήματα ζωής που δε πίστευες ποτέ πως θα εισπράξεις. Πιστεύω πως όλοι πήραμε το μάθημά μας εκεί μέσα. Όλοι αλλάξανε κάτι στις απόψεις και στο χαρακτήρα τους, στα πιστεύω, στα ιδανικά τους κλπ. Θέλω να πιστεύω πως όλοι από εκεί μέσα θα βγούμε καλύτεροι άνθρωποι πάνω από όλα. Εν αναμονή λοιπόν της νέας σχολικής χρονιάς, των νέων ατόμων που θα έρθουνε και θα παραδώσουμε εμείς τον τίτλο της ψαρούκλας σε αυτούς πλέον…  και με την ευχή να γεννηθούν νέες δυνατές φιλίες εκεί μέσα.

             Καλή τύχη και καλή σταδιοδρομία στα παιδιά που αποφοίτησαν, καλή ζωή στα παιδιά που θα ξεκινήσουν μια νέα ζωή κάπου πολύ μακριά, να είναι πάντα και παντού ευτυχισμένα ότι κι αν κάνουν όπου κι αν πάνε…
             Σε εμάς τους υπόλοιπους , καλή αντάμωση τον ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ για νέες περιπέτειες!!! ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ σε όλα τα παιδιά που έζησα μαζί τους αυτή τη σχολική χρονιά 2013 -2014 αλλά και στους θαυμαστούς και αξιέπαινους καθηγητές μας!!!!



            Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά της Α’ και της  Δ΄ τάξης και όλων των άλλων τμημάτων, και ιδιαίτερα στις :  Ελένη, Μαρία, Νικολέτα, Βίκυ, Λιλιάνε, Κωνσταντίνα με πολύ αγάπη. Σας ευχαριστώ για τις στιγμές που μοιραστήκαμε . Θα μου λείψετε πολύ!!!!!!!!!
Χρύσα Μπαλαμπάνη
27/6/2014










             

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου