Πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια...

             Τετάρτη νωρίς το πρωί. Σήμερα.26 Μαρτίου2014. Λεωφόρος Συγγρού. Ένα μελίσσι νεαρά 17χρονα να βουίζει χαρούμενο. Βαλίτσες σκόρπιες παντού όλων των χρωμάτων σαν ένα παρτέρι αγριολούλουδα. Γονείς με ένα φόβο και μια αγωνία στο μάτι εδώ κι εκεί. Καθηγητές να προσπαθούν να βάλουν την τάξη. Σε λίγα λεπτά το πούλμαν έτοιμο για αναχώρηση της επταήμερης εκδρομής Λυκείου για Βουλγαρία. Τα παιδιά δεν κρατιούνται. Ψάχνω το γιο μου να τον αποχαιρετήσω.
-''Ελα να σε φιλήσω βρε... ''
 -''φύγε.. μας βλέπουν... ''  η απάντηση...

              Τα τζάμια φιμέ στο πούλμαν. Ψάχνουμε να δούμε που κάθονται τα καμάρια μας να τα χαιρετήσουμε.. Μπααα.... δε φαίνεται τίποτα!!! Φεύγει το πούλμαν. Γονείς πίσω με απλανές βλέμμα.. Νιώθεις ένα σφίξιμο στο στομάχι όσο να΄ναι... δε συνηθίζεται εύκολα η απουσία του παιδιού σου. Ακόμη και για μια εβδομάδα. Φεύγω... περνάω μπροστά από το οικοδομικό τετράγωνο όπου είναι μαζεμένα όλα τα σχολεία. Να .. το λύκειο του γιου μου. στην γωνία το γυμνάσιο που πήγε.. Σταματώ το κοιτώ.. Αναμνήσεις και από εδώ. Στη στροφή το δημοτικό που πήγε.. Παιδάκια μικρά μέσα τρέχουν και παίζουν κυνηγητό. Οι φωνές τους αντηχούν μακριά. Στέκομαι και τα κοιτώ. Στο μυαλό μου έρχονται εικόνες από παλιά. Βλέπω το γιο μου να τρέχει εκεί με τα παιδάκια , τον βλέπω να παίρνει μέρος στις γυμναστικές επιδείξεις κι εγώ να καμαρώνω, βλέπω τον εαυτό μου να τον κρατάω από το χεράκι πάντα και να τον πηγαίνω σχολείο... να κάθομαι απ΄έξω και να περιμένω να σχολάσει να τον πάρω... Τρώω ένα γερό ΦΛΑΣ ΜΠΑΚ σήμερα!!! Αναρωτιέμαι πότε περάσανε τα χρόνια... πότε ήταν που του κράταγα τη σάκα και το χεράκι και τον πήγαινα σχολείο και πότε έφτασε η ώρα να μου λέει ''φύγε.. μας βλέπουν... '' την ώρα που εγώ θέλω να τον σφίξω στην αγκαλιά μου... πότε ήταν ένα τόσο δα πλασματάκι και τώρα μου ρίχνει ένα κεφάλι...

              Πόσο μου λείπουν εκείνες οι μέρες που μπορούσα να τον κρατώ από το χεράκι σφιχτά και να ακούω τη φωνούλα του να με ρωτάει για τα πάντα.. πόσο μου λείπει εκείνη η ζεστή αγκαλίτσα...

              Τελικά πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια σα νερό και γλιστράνε οι στιγμές μέσα από τα δάχτυλά μας....

 26 Μαρτίου 2014

Χρύσα Μπαλαμπάνη