Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

Πόρτα κλειστή ήταν η καρδιά μου…



Πόρτα κλειστή ήταν η καρδιά μου…
Με τα σημάδια του χρόνου χαραγμένα πάνω της.
Κράτησα καλά κλεισμένα πίσω της τα μυστικά μου. 
Προσπάθησα να κλειδώσω τους φόβους μου απ΄έξω..   
Μα εκείνοι σαν σιδερένιο ρόπτρο ερχόντουσαν συχνά και χτύπαγαν.
Με τρομάζει ο ήχος αυτός!!! Κάθε χτύπος άφηνε και ένα σημάδι πάνω της.
Πολλοί προσπάθησαν να φτιάξουν αντικλείδι για να μπουν μέσα…  άλλοι πάλι κρυφοκοίταξαν φευγαλέα μέσα… μπήκαν απρόσεκτα και προσπάθησαν να λεηλατήσουν βάναυσα.
 Το πέρασμα τους άφησε κι άλλες χαρακιές … κι άλλα σημάδια…
 Πόσες  ευτυχισμένες στιγμές πέρασαν  το κατώφλι της ; Πόσα χαμόγελα κρύφτηκαν πίσω της; Πόσα δάκρυα ξεγλίστρησαν από τις  χαραμάδες της;
‘’Θέλω να ενεργοποιήσω όλες μου τις αισθήσεις για να έρθω πιο κοντά σου....’’ μου γράφεις…
κι εγώ θα σου απαντήσω…  ‘’μπορείς;  Τότε έλα και ψάξε να βρεις το κλειδί…’’
Μη μπεις κι εσύ σα το μανιασμένο βοριά και τα σαρώσεις όλα. Πρόσεξε τις χαρακιές… πονάνε πολύ…  πρόσεξε πως θα την ανοίξεις…  μη σε τρομάξει το τρίξιμο.
Μπες σαν ηλιαχτίδα που θα τρυπώσει να γεμίσει φως τα σκοτάδια μου.
Μπες σαν την ελπίδα που θα δώσει φτερά. Μπες σα μελωδία ουράνια μαγική.
Έλα κοντά με όλες σου τις αισθήσεις ναι…
Κι εγώ θα ανοίξω διάπλατα τη θύρα…

Χρύσα Μπαλαμπάνη
2/12/2014


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου