Βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο…

Βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο…

Μα οι πορείες μας διαφορετικές.

Τα βήματα μας όσο παν και ξεμακραίνουν…

Για πιο λόγο διάλεξες αντίθετη κατεύθυνση καρδιά μου ;

Εμείς που μέχρι χθες διαβαίναμε με πλεγμένα δάχτυλα αγάπης

στης ζωής το μονοπάτι;

 Εσύ που μαζί μου έκανες όνειρα ζωής… που μου ‘ λεγες

πως είμαι η ζωή σου;

Μαζί δεν ζωγραφίζαμε το μέλλον;

Ένα ένα μετράγαμε τα βήματά μας  στου έρωτά μας την αντίπερα όχθη.

Μόνο ο ήλιος ήταν σύμμαχος μας και τα χρώματα του δειλινού

στόλιζαν τη ψυχή μας…

Κόκκινο της φωτιάς το πάθος μας…

Πορφυρό πολύτιμο ήταν το φιλί μας.

Μα έτσι ξαφνικά μου άφησες το χέρι…

Και άλλαξες πορεία… και τώρα εγώ  πώς να βαδίσω δίχως εσένανε ζωή μου…

Σε ποιο μονοπάτι να τρέξει να κρυφτεί η ψυχή μου;

Πώς να μαζέψω ένα ένα τα κομμάτια της καρδιάς μου…

Που ο δρόμος μου έγινε σπασμένο κοφτερό γυαλί  και σε κάθε βήμα 

κόβομαι και πιο βαθειά ζωή μου...

Μάταια ψάχνω τα ροδοπέταλα που σκόρπισες στο διάβα μου σαν ήρθα…

Κοφτερά γυαλιά γίναν κι αυτά που απειλητικά με κοιτάζουν.

Το βλέμμα μου χάνεται τριγύρω. Σε ψάχνω  φως μου να σε βρω.

Μαύρα πουλιά τα σύννεφα ορμήξαν  να μου κρύψουνε το δρόμο…

Δυνατή βροχή σκέπασε τη φωνή μου…

Δε μ’ ακούς ψυχή μου…. Πώς να μ’ ακούσεις άλλωστε…

Ποιο δυνατός ο κρότος της φυγής σου…

Χρύσα Μπαλαμπάνη

30-9-2014