Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Υγιεία τίμιον αλλ' ευμετάστατον.

Σήμερα Τετάρτη πρωινό Ιουνίου βρέθηκα για αρκετές ώρες σε ένα αντικαρκινικό νοσοκομείο των Αθηνών. Περιμένοντας λοιπόν τόσες ώρες αναμονής παρατηρούσα τον κόσμο που ερχόταν, περνούσε, έφευγε, έμπαινε. Έβγαινε κλπ. Στην αρχή κοιτούσα επειδή δεν είχα και τι άλλο να κοιτάξω… σιγά σιγά όμως και δίχως να το καταλάβω άρχισα να κοιτάω με άλλα μάτια ,άλλο βλέμμα. Παρατηρούσα κινήσεις, διάβαζα την αγωνία και τον πόνο στα μάτια, έβλεπα την ταραχή, κοίταζα εκφράσεις συμπεριφορές και ήταν σαν να μπορούσα με κάποιον μαγικό τρόπο να μπορώ να διαβάσω τις σκέψεις τους…  Είδα ανθρώπους κάθε ηλικίας χτυπημένους από την νόσο να έχουν λιώσει σχεδόν από τον πόνο και ένιωθα να σκίζεται η ψυχή μου. Διάβασα την αγωνία τους στα μάτια τους για μια καλή είδηση καθώς κρεμόταν από τα χείλη των γιατρών, τον αγώνα να κρατηθούν όσο μπορούν στη ζωή, σαν να κρέμεσαι στο χείλος ενός γκρεμού ,να έχεις γαντζωθεί μόνο από τα νύχια και να παλεύεις να πιαστείς από κάπου, μια πέτρα, τίποτα αγριόχορτα μπας και καταφέρεις και τραβηχτείς επάνω…  Συλλογίστηκα πως αν ερχόταν κάποιος και τους χάριζε τον κόσμο όλο, πλούτη, νιάτα, ομορφιά κλπ και τους έβαζε να διαλέξουν τι θα θέλανε.. πιστεύω πως όλοι μαζί θα φωνάζανε με ένα στόμα …’’ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΘΕΛΩ !!! ‘’ αυτό και τίποτ’ άλλο….

Σκεφτόμουν τελικά πόσο αχάριστοι έχουμε γίνει εμείς οι άνθρωποι!!! Δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα στη ζωή μας όσα κι αν έχουμε ζητάμε κι άλλα συνεχώς!!! Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να έχουμε καλύτερο αμάξι, καλύτερο γκόμενο/α ,να έχουμε λεφτά να ξοδεύουμε, να κάνουμε καλή ζωή να φοράμε ωραία ρούχα να .. να… να…. Και δεν σκεφτόμαστε πως έχουμε οι περισσότεροι το ωραιότερο δώρο που θα μπορούσαμε να έχουμε και να είμαστε τρεις ευτυχισμένοι με αυτό!!!! ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ. Γιατί όσα αγαθά και ότι κι αν έχουμε ,ακόμη κι όλο το χρυσάφι του κόσμου να κρατάγαμε στα χέρια μας θα μας ήταν άχρηστο εάν δεν είχαμε την υγεία μας . Εάν ερχόταν κάποιος και μας έλεγε πως δυστυχώς αλλά…. Ο χρόνος μας όσο πάει και λιγοστεύει!!!! Με πόσα πλούτη και π[όση δόξα θα μπορούσαμε τότε να ανταλλάξουμε τον χρόνο της ζωής μας ? θα θέλαμε να δώσουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε  κι ας γυρίζαμε ξυπόλυτοι για την υπόλοιπη ζωή μας αρκεί να κερδίζαμε πάλι πίσω την υγεία μας και τη ζωή μας!!! Ποτέ όμως δεν το σκεφτόμαστε αυτό. Πάντα χτυπάμε ξύλο και φτύνουμε τον κόρφο μας και λέμε … ‘’έλα μωρέ σε μένα θα τύχει? ’’ Λες και έχουμε υπογράψει κάποιο συμβόλαιο να μην αρρωστήσουμε ποτέ!!! Γιατί άραγε έχει γίνει ο άνθρωπος τέτοιο παμφάγο ζώο που κυνηγάει τα πάντα για την καλοπέραση του και δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά σε όλα αυτά? Γιατί δεν σκεφτόμαστε πως κρατάμε όσο κρατάμε στα χέρια μας το πολυτιμότερο αγαθό και δώρο που άλλοι συνάνθρωποι μας ζηλεύουν την τύχη μας γι αυτό? Προσωπικά πιστεύω πως τίποτα δεν υπάρχει πιο πολύτιμο από την υγεία του ανθρώπου. Στα τόσα χρόνια που ζω έχω δει ανθρώπους νέους και μικρά παιδιά να χάνονται από αρρώστιες. Τι κι αν είχανε όσα είχανε, με τίποτα δεν μπορέσανε να ανταλλάξουν την υγεία τους δυστυχώς .Καθόμαστε και τσακωνόμαστε για βλακείες, ζηλεύουμε τον /την διπλανή μας επειδή φοράει ωραιότερα ρούχα ή έχει καλύτερη δουλειά από μας…  Ποτέ δεν κάτσαμε να σκεφτούμε πως όλα είναι μάταια και γελοία στην ζωή γιατί μπορεί να φανούν ένα τίποτα μπροστά στην υγεία μας. Μόνο τότε θα καταλάβουμε πως τόσα χρόνια ασχολιόμασταν με ανούσια πράγματα που δεν έχουν αξία. Μόνο όταν βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με κάτι εναντίον της υγείας μας η της υγείας κάποιου δικού μας ανθρώπου και μας κοιτάξει κατάματα τότε μόνο θα νιώσουμε σαν ένα μικρό σκουπιδάκι που θα το παρασύρει ο άνεμος όπου θέλει αυτός. Μόνο στα δύσκολα ο άνθρωπος εκτιμάει αυτό το πολύτιμο δώρο που κρατάει στα χέρια του και τώρα δεν δίνει σημασία σε αυτό αλλά δίνει προτεραιότητα σε οτιδήποτε άλλο…

Τέλος συζητώντας εμπιστευτικά με έναν γιατρό σήμερα, τον ρώτησα γιατί τόσα χρόνια δεν μπορούν οι επιστήμονες να βρουν επιτέλους το φάρμακο κατά του Καρκίνου.Με κοίταξε χαμογελώντας σκύβοντας προς το μέρος μου και σχεδόν ψιθυριστά μου είπε….

‘’ Και ποιος σου είπε πως δεν έχει βρεθεί εδώ και χρόνια? Αλλά σκέψου την αλυσίδα που θα σπάσει μετά. Όλοι εμείς τι θα γίνουμε? Από τον μεγαλοβιομήχανο φαρμάκων εως την απλή νοσοκόμα. Ξέρεις τι χρυσορυχείο είναι οι ασθενείς του Καρκίνου? Ξέρεις τι ποσά θα χαθούν μετά από τις θεραπείες ,ακτίνες, φάρμακα εξετάσεις κλπ ? Ποιον συμφέρει να κυκλοφορήσει το φάρμακο λοιπόν? ‘’

Έμεινα στήλη άλατος!!!! Κοφτήριο η ζωή του ανθρώπου λοιπόν. Ταμείο. Τρέχα εσύ άνθρωπε μετά να αναλώνεσαι σε ιστορίες καθημερινής τρέλας και μίση, πάθη και ζήλιες!!!!

Υγιεία τίμιον αλλ' ευμετάστατον.

Πλούταρχος.
Χρύσα Μπαλαμπάνη
Ιούνιος 2013
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου