'' Το μητρικό φίλτρο ''
Πόσο έμφυτο είναι το μητρικό φίλτρο σε ένα θηλυκό ακόμη κι αν αυτό ανήκει στο ζωικό βασίλειο; Ποια είναι εκείνα τα πηγαία ένστικτα της μάνας προς το νεογνό που πρόκειται να φέρει στον κόσμο; Εχθές υπήρξε ένα επείγον περιστατικό σε ένα ορεινό χωριό της Δράμας. Μια αγελάδα εβρισκόμενη στον μήνα της αλλά όχι στις μέρες όπου έπρεπε κανονικά να γεννήσει, (δεδομένου πως και η κύηση σε αυτές κρατάει εννέα μήνες όσο και της γυναίκας) αλλά για κακή της τύχη η καημένη η αγελάδα είχε νοσήσει από κάποια ασθένεια, ήρθε κάπως πρόωρα και πολύ δύσκολα όσο και επικίνδυνα η ώρα της να γεννήσει. Ο κτηνοτρόφος ένας άνθρωπος φτωχός και κατατρεγμένος κοντά στα εβδομήντα και με γυναίκα με Καρκίνο μη αναστρέψιμο, ένιωσε να απελπίζεται μη ξέροντας τι να κάνει!! Λεφτά δυστυχώς δεν του περισσεύσανε ζώντας όπως όπως με τα λίγα ψίχουλα της αγροτικής σύνταξης. Η αγάπη του όμως για το ζωντανό του ήταν τεράστια και μη θέλοντας να το χάσει η να το δει να υποφέρει έτρεξε να ειδοποιήσει Κτηνίατρο όσο πιο γρήγορα γινόταν!!! Ήταν τέτοια η ταραχή του και η αγωνία του στο πρόσωπό του μόλις κατέφθασε ο γιατρός που θα νόμιζε κανείς πως χανόταν η ίδια του η γυναίκα!!!!
Το άμοιρο ζώο ήταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Δεν μπορούσε παρά τους πόνους που ένιωθε να βοηθήσει ο οργανισμός του να αρχίσει η διαδικασία του τοκετού.Η ώρα όσο περνούσε ήταν επικίνδυνη και για την μητέρα να πεθάνει και για το μωρό να σκάσει μέσα της και να μη προλάβει να γεννηθεί. Κάποιοι χωριανοί που ήταν εκεί δίπλα είπαν… ’’ας την τελειώσουμε να μη τυραννιέται τουλάχιστον!!!!’’ ο Κτηνίατρος ήθελε να την βοηθήσει όσο μπορούσε .. δεν ήθελε να της το πάρει ανοίγοντας την με το ζάρι γιατί εκτός του κινδύνου της μόλυνσης υπήρχε η πιθανότητα να χαθεί η μάνα, το παιδί ή και οι δυό μαζί!!!
Ο άμοιρος κτηνοτρόφος να έχει πέσει πάνω από την αγελάδα να την χαϊδεύει και με δάκρυα στα μάτια να της μιλάει τόσο γλυκά παρακαλώντας την να βάλει τα δυνατά της. Το ζώο βογκούσε υποφέροντας αλλά έσφιγγε το σώμα του όπως ήταν ξαπλωμένο στο χώμα με όση δύναμη του είχε απομείνει να σπρώξει ανοίγοντας την δίοδο της ελευθέρωσης του μοσχαριού.
Σέρνοντας τα πόδια της με κόπο η γυναίκα του κτηνοτρόφου μια σχεδόν σκελετωμένη γυναικούλα ήρθε από πάνω από το ζωντανό λιβανίζοντας το με το θυμιατήρι και μονολογώντας… ‘’Παναγιά μου κάνε να τα καταφέρει, βόηθα τη να ζήσει για το παιδί που θα φέρει στο κόσμο μη μείνει ορφανό κι ας ποθάνω εγώ γι’ αυτήν!!! Πάρε εμένα που τά’χω φάει τα ψωμιά μου πια κι ας ζήσει δαύτη για χάρη του μωρού της!!! Τόση ήταν η αγάπη τους για το ζωντανό τους!!!!
Η αγελάδα σαν από θαύμα άρχισε να σπρώχνει λίγο πιο δυνατά και άρχισε να ξεπροβάλει το νεογνό από μέσα. Σιγά σιγά φανήκαν τα μπροστινά ποδαράκια του μοσχαριού και η μουρίτσα του. Έτσι γεννιούνται τα μοσχαράκια με τα μπροστινά ποδαράκια και το κεφαλάκι μαζί διπλωμένα. Αργά αργά άρχισε να γλιστράει όλο και περισσότερο προς τα έξω. Με τη βοήθεια του γιατρού κατάφερε να απελευθερωθεί από την κοιλιά της μάνας του τυλιγμένο μέσα στον εμβρυακό σάκο. Κανονικά η αγελάδα αμέσως μετά τον τοκετό, αρχίζει να γλύφει το μοσχάρι για να στεγνώσει το τρίχωμά του και να τονώσει το αναπνευστικό και κυκλοφοριακό σύστημά του,αλλά η καημένη η αγελάδα ήταν τόσο εξασθενημένη βαριανασαίνοντας αργά.Έτσι ο ρόλος της ανατέθηκε στον γιατρό να καθαρίσει το νεογέννητο με ένα πανί, να του καθαρίσει τα ρουθούνια από τα υγρά ώστε να μπορεί να αναπνεύσει και να του κάνει εντριβή σε όλο το σώμα με το στεγνό πανί. Το πήγε δίπλα στην εξασθενημένη μάνα του. Αυτό πάλευε να ισορροπήσει στα αδύνατα ποδαράκια του αλλά έπεφτε κάτω μη μπορώντας ακόμη να τα καταφέρει. Η αγελάδα γύρισε το κεφάλι της, πάλεψε να σηκωθεί μα δεν τα κατάφερε, κι άρχισε να γλύφει τη μουσούδα του μωρού της. Ο κτηνοτρόφος με τη γυναίκα του έκλαιγαν από συγκίνηση βλέποντας αυτή την ιερή στιγμή. Έπρεπε όμως να τραβήξουν τα ύστερα και τον ομφάλιο λώρο μέσα από το σώμα της αγελάδας που δυστυχώς είχαν κοπεί επάνω στο ζόρι της και είχαν μείνει μέσα της. Πως όμως να τη βοηθήσουν? Η ανάσα της είχε αρχίσει να λιγοστεύει. Δεν υπήρχε σωτηρία γι αυτήν δυστυχώς και ήταν κρίμα να την τυραννήσουν κι άλλο. Τελικά μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά το άτυχο ζώο ξεψύχησε. Η αρρώστια του το νίκησε. Η εικόνα της νεκρής μάνας με το κεφάλι ακουμπισμένο επάνω στο κεφαλάκι του νεογέννητου μοσχαριού της και του μωρού να τρίβει το κεφαλάκι του επάνω στη μουσούδα της λες και προσπαθούσε να την ξυπνήσει ήταν απερίγραπτη!!!
Δυνατές στιγμές από αυτές που ζει συχνά ένας κτηνίατρος και που κάνουν το στομάχι του να δένεται κόμπο κάθε φορά μη μπορώντας να συνηθίσει όσες φορές κι αν το ζήσει.. Τα λόγια του ήταν επαινετικά για τον αγώνα της μάνας να καταφέρει με όσες δυνάμεις της είχαν απομείνει να φέρει στον κόσμο το μωρό της και να το ‘’φιλήσει’’ τελευταία φορά γλύφοντας το στο κεφαλάκι του. Το μητρικό χάδι. Να του αφήσει τη μυρωδιά της.
Χρύσα Μπαλαμπάνη
13 / 7 / 2013
Το άμοιρο ζώο ήταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Δεν μπορούσε παρά τους πόνους που ένιωθε να βοηθήσει ο οργανισμός του να αρχίσει η διαδικασία του τοκετού.Η ώρα όσο περνούσε ήταν επικίνδυνη και για την μητέρα να πεθάνει και για το μωρό να σκάσει μέσα της και να μη προλάβει να γεννηθεί. Κάποιοι χωριανοί που ήταν εκεί δίπλα είπαν… ’’ας την τελειώσουμε να μη τυραννιέται τουλάχιστον!!!!’’ ο Κτηνίατρος ήθελε να την βοηθήσει όσο μπορούσε .. δεν ήθελε να της το πάρει ανοίγοντας την με το ζάρι γιατί εκτός του κινδύνου της μόλυνσης υπήρχε η πιθανότητα να χαθεί η μάνα, το παιδί ή και οι δυό μαζί!!!
Ο άμοιρος κτηνοτρόφος να έχει πέσει πάνω από την αγελάδα να την χαϊδεύει και με δάκρυα στα μάτια να της μιλάει τόσο γλυκά παρακαλώντας την να βάλει τα δυνατά της. Το ζώο βογκούσε υποφέροντας αλλά έσφιγγε το σώμα του όπως ήταν ξαπλωμένο στο χώμα με όση δύναμη του είχε απομείνει να σπρώξει ανοίγοντας την δίοδο της ελευθέρωσης του μοσχαριού.
Σέρνοντας τα πόδια της με κόπο η γυναίκα του κτηνοτρόφου μια σχεδόν σκελετωμένη γυναικούλα ήρθε από πάνω από το ζωντανό λιβανίζοντας το με το θυμιατήρι και μονολογώντας… ‘’Παναγιά μου κάνε να τα καταφέρει, βόηθα τη να ζήσει για το παιδί που θα φέρει στο κόσμο μη μείνει ορφανό κι ας ποθάνω εγώ γι’ αυτήν!!! Πάρε εμένα που τά’χω φάει τα ψωμιά μου πια κι ας ζήσει δαύτη για χάρη του μωρού της!!! Τόση ήταν η αγάπη τους για το ζωντανό τους!!!!
Η αγελάδα σαν από θαύμα άρχισε να σπρώχνει λίγο πιο δυνατά και άρχισε να ξεπροβάλει το νεογνό από μέσα. Σιγά σιγά φανήκαν τα μπροστινά ποδαράκια του μοσχαριού και η μουρίτσα του. Έτσι γεννιούνται τα μοσχαράκια με τα μπροστινά ποδαράκια και το κεφαλάκι μαζί διπλωμένα. Αργά αργά άρχισε να γλιστράει όλο και περισσότερο προς τα έξω. Με τη βοήθεια του γιατρού κατάφερε να απελευθερωθεί από την κοιλιά της μάνας του τυλιγμένο μέσα στον εμβρυακό σάκο. Κανονικά η αγελάδα αμέσως μετά τον τοκετό, αρχίζει να γλύφει το μοσχάρι για να στεγνώσει το τρίχωμά του και να τονώσει το αναπνευστικό και κυκλοφοριακό σύστημά του,αλλά η καημένη η αγελάδα ήταν τόσο εξασθενημένη βαριανασαίνοντας αργά.Έτσι ο ρόλος της ανατέθηκε στον γιατρό να καθαρίσει το νεογέννητο με ένα πανί, να του καθαρίσει τα ρουθούνια από τα υγρά ώστε να μπορεί να αναπνεύσει και να του κάνει εντριβή σε όλο το σώμα με το στεγνό πανί. Το πήγε δίπλα στην εξασθενημένη μάνα του. Αυτό πάλευε να ισορροπήσει στα αδύνατα ποδαράκια του αλλά έπεφτε κάτω μη μπορώντας ακόμη να τα καταφέρει. Η αγελάδα γύρισε το κεφάλι της, πάλεψε να σηκωθεί μα δεν τα κατάφερε, κι άρχισε να γλύφει τη μουσούδα του μωρού της. Ο κτηνοτρόφος με τη γυναίκα του έκλαιγαν από συγκίνηση βλέποντας αυτή την ιερή στιγμή. Έπρεπε όμως να τραβήξουν τα ύστερα και τον ομφάλιο λώρο μέσα από το σώμα της αγελάδας που δυστυχώς είχαν κοπεί επάνω στο ζόρι της και είχαν μείνει μέσα της. Πως όμως να τη βοηθήσουν? Η ανάσα της είχε αρχίσει να λιγοστεύει. Δεν υπήρχε σωτηρία γι αυτήν δυστυχώς και ήταν κρίμα να την τυραννήσουν κι άλλο. Τελικά μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά το άτυχο ζώο ξεψύχησε. Η αρρώστια του το νίκησε. Η εικόνα της νεκρής μάνας με το κεφάλι ακουμπισμένο επάνω στο κεφαλάκι του νεογέννητου μοσχαριού της και του μωρού να τρίβει το κεφαλάκι του επάνω στη μουσούδα της λες και προσπαθούσε να την ξυπνήσει ήταν απερίγραπτη!!!
Δυνατές στιγμές από αυτές που ζει συχνά ένας κτηνίατρος και που κάνουν το στομάχι του να δένεται κόμπο κάθε φορά μη μπορώντας να συνηθίσει όσες φορές κι αν το ζήσει.. Τα λόγια του ήταν επαινετικά για τον αγώνα της μάνας να καταφέρει με όσες δυνάμεις της είχαν απομείνει να φέρει στον κόσμο το μωρό της και να το ‘’φιλήσει’’ τελευταία φορά γλύφοντας το στο κεφαλάκι του. Το μητρικό χάδι. Να του αφήσει τη μυρωδιά της.
Χρύσα Μπαλαμπάνη
13 / 7 / 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου