Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

΄΄ΑΓΕΦΥΡΩΤΕΣ ΣΙΩΠΕΣ ΄΄

Η κριτική μου και η γνώμη μου για το βιβλίο
                                                  ΄΄ΑΓΕΦΥΡΩΤΕΣ ΣΙΩΠΕΣ ΄΄

Θεέ μου!!! Είναι η πρώτη φορά που κάθομαι και κοιτάω την οθόνη μπροστά μου μην ξέροντας από πού να αρχίσω και τι να πρωτογράψω!!! Ένα εκπληκτικό μυθιστόρημα!!! Ένα μυθιστόρημα που πραγματικά αξίζει να διαβαστεί από όλους!!! Η συγγραφέας μας παίρνει από τα χέρι και διαβαίνοντας πάνω από το γεφύρι της Άρτας γινόμαστε μάρτυρες δυο ιστοριών πλεγμένες με αξιοζήλευτο τρόπο μεταξύ τους!!! Καταφέρνει να μας βάλει καλά μέσα στο πετσί των ηρώων της και να περάσουμε από όλα τα στάδια της ψυχοσύνθεσης τους. Μίσος, απόγνωση, θυμό, βία, έρωτα, συναισθήματα όλα μαζί σαν κομμάτια ενός πάζλ που καλούμαστε να συνθέσουμε με μεγάλη δυσκολία. Με αριστοτεχνικό τρόπο μας βάζει μέσα στις παιδικές σακατεμένες ψυχές και συμπάσχουμε με το δράμα και τον πόνο σαν να μην είμαστε θεατές της ζωής τους αλλά σαν να πρόκειται για ένα δικό μας παιδί !!! Ταυτόχρονα μας ταξιδεύει παράλληλα σε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο όπου οι ζωές των τότε ηρώων δένονται θαρρείς με μια μαγική κλωστή με τους ήρωες του σήμερα προσπαθώντας μέσα από το μεταφυσικό να τους εμφυσήσουν καλά κρυμμένα μυστικά. Πόνεσα με όσα διάβασα, περιγραφές που σαν κοφτερές πέτρες ένιωθα να σκίζουν την ψυχή μου. Προβληματίστηκα, έκλαψα, θύμωσα κι ένα γιατί με έπνιγε όσο προχώραγα και βυθιζόμουν στις σελίδες του βιβλίου. Ένα γιατί για την αδιαφορία των ανθρώπων σε μια τόσο βαθιά πληγή της κοινωνίας που αιμορραγεί και θα αιμορραγεί για πολλά χρόνια ακόμη δυστυχώς. Τα μηνύματα που καταφέρνει να μας περάσει η συγγραφέας ,πάρα πολλά. Τα μάτια και τα αυτιά των υπευθύνων όμως εξακολουθούν να παραμένουν κλειστά. Πόσα λάθη αναλογούν στη ζωή ενός ανθρώπου; Για πόσα από αυτά είναι υπαίτιος ο ίδιος; Τι θα μπορούσε να κάνει αν τα πράγματα ερχόντουσαν αλλιώς ή αν δε συναντούσε στο μονοπάτι της ζωής το λάθος άτομο την λάθος στιγμή; Αν οι σιωπές δεν μένανε σιωπές αλλά γινόντουσαν κραυγές; Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι γεννημένοι να πονάνε σε όλη τους τη ζωή και να γίνονται θεατές της ευτυχίας των άλλων ξέροντας πως η ευτυχία και η χαρά δεν ήταν γραπτό να συναντηθούν ποτέ μαζί τους; Πολλά ερωτήματα. Πόσο μάλλον όταν καίνε σαν πύρινη λάβα τις ματωμένες παιδικές ψυχές … Όταν ψάχνουν για μια αχτίδα σωτηρίας αλλά τα σκληρά αδιάφορα βλέμματα ξεσκίζουν ακόμη περισσότερο τις σάρκες τους.
Συγχαρητήρια Μαίρη Κωνσταντούρου για το καταπληκτικό μυθιστόρημα που έγραψες. Για το ταξίδι που κατάφερες να με πας και για τα μηνύματα που μου πέρασες. 13 Απριλίου πήρα το βιβλίο σου στα χέρια μου την ημέρα της παρουσίασης σου στην Αθήνα. Εχθές το έπιασα να το ξεκινήσω και η πλοκή του με ρούφηξε τόσο βαθιά σαν δύνη που είχε φτάσει σχεδόν ξημέρωμα κι εγώ δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από αυτό!!! Σήμερα τελείωσα τις υπόλοιπες σελίδες που μου είχαν απομείνει και ένιωσα σαν να μου παίρνουν κάτι δικό μου. Πότε τέλειωσαν τόσο γρήγορα οι σελίδες ούτε κατάλαβα. Ένα βιβλίο που θα έπρεπε να διαβάσουν όλοι. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ και πάλι!!!!!!!!
 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου