Η κριτική μου για το βιβλίο του Δημήτρη Νίκου
'' ΄ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΜΟΝΑΧΑ Η ΖΩΗ ''
Tρεις νέοι άνθρωποι με αποσκευές τα λάθη της ζωής τους, το σκοτεινό ποτάμι στα δύσβατα μονοπάτια του νου και τα καταδικασμένα βλέμματα τους κρυμμένα πίσω από ψεύτικα χαμόγελα, ξεκινούν για μια όμορφη εκδρομή αναζητώντας τη χαρά και την ηρεμία που τους λείπει. Ένα ατύχημα όμως θα σταθεί μοιραίο ώστε να ανατραπούν όλα στη ζωή τους…
Το ντόμινο θα κυλήσει παρασέρνοντας τα πάντα στο διάβα του. Θα πρέπει να απαρνηθούν τον αληθινό τους εαυτό. Όνειρα και ελπίδες γίνονται ξαφνικά δαίμονες που ξεσκίζουν τις σάρκες τους. Σώματα αδύναμα να υπακούσουν, ψυχές που τις ρουφά σε μια δύνη της αβύσσου η τάφρος της απόγνωσης, πνιγμένες φωνές που αγωνιούν ν’ ακουστούν.. αλλά από ποιον; Από πού; Αφού όλοι γύρω τους, τους προσπερνούν αδιάφορα και τα παγωμένα βλέμματα τους χτυπούν τις ψυχές τους δίχως έλεος….
Ας μπορούσαν να γινόταν να επιστρέψουν σε εκείνα τα αθώα χρόνια, τότε που όλα ήταν διαφορετικά. Ήταν όμως; Γιατί μεγαλώνοντας οι αμφιβολίες έφεραν την αναζήτηση και βασανιστικά ερωτήματα έμεναν πάντα αναπάντητα μέσα στα χρόνια και στις συμπεριφορές. Λυτρώνουν τα δάκρυα σε τόπο ξηρασίας και φωτιάς; Γίνονται βροχή που θα ξεπλύνει παλιές αμαρτίες;
Σαν θυμωμένο μούγκρισμα της θάλασσας η ζωή τους στέρησε τη χαρά και το γέλιο σε μια στιγμή που τους σημάδεψε για πάντα. Πόσο πόνο, πόσα δάκρυα πόσος θυμός χωράει σε μια πληγωμένη ψυχή; Πόσο χαμηλά μπορεί να σε γκρεμίσει το άδικο; Πως μπορούμε να βρούμε το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στον Παράδεισο; Κι αν αυτό το μονοπάτι είναι τραχύ και μας οδηγεί σε τόπο ανείπωτης μοναξιάς και σκληρής εξορίας;
‘’Αν δεν απορρίψεις το μάταιο έξω, δεν θα εκτιμήσεις ποτέ το μάταιο μέσα’’ μας λέει ο συγγραφέας.
Ένα καλογραμμένο βιβλίο γεμάτο ανατροπές, που τελειώνοντας το σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα με όσα εξελίσσονται. Συγχαρητήρια Δημήτρη Νίκου για το ταξίδι που μου πρόσφερες!!!
Tρεις νέοι άνθρωποι με αποσκευές τα λάθη της ζωής τους, το σκοτεινό ποτάμι στα δύσβατα μονοπάτια του νου και τα καταδικασμένα βλέμματα τους κρυμμένα πίσω από ψεύτικα χαμόγελα, ξεκινούν για μια όμορφη εκδρομή αναζητώντας τη χαρά και την ηρεμία που τους λείπει. Ένα ατύχημα όμως θα σταθεί μοιραίο ώστε να ανατραπούν όλα στη ζωή τους…
Το ντόμινο θα κυλήσει παρασέρνοντας τα πάντα στο διάβα του. Θα πρέπει να απαρνηθούν τον αληθινό τους εαυτό. Όνειρα και ελπίδες γίνονται ξαφνικά δαίμονες που ξεσκίζουν τις σάρκες τους. Σώματα αδύναμα να υπακούσουν, ψυχές που τις ρουφά σε μια δύνη της αβύσσου η τάφρος της απόγνωσης, πνιγμένες φωνές που αγωνιούν ν’ ακουστούν.. αλλά από ποιον; Από πού; Αφού όλοι γύρω τους, τους προσπερνούν αδιάφορα και τα παγωμένα βλέμματα τους χτυπούν τις ψυχές τους δίχως έλεος….
Ας μπορούσαν να γινόταν να επιστρέψουν σε εκείνα τα αθώα χρόνια, τότε που όλα ήταν διαφορετικά. Ήταν όμως; Γιατί μεγαλώνοντας οι αμφιβολίες έφεραν την αναζήτηση και βασανιστικά ερωτήματα έμεναν πάντα αναπάντητα μέσα στα χρόνια και στις συμπεριφορές. Λυτρώνουν τα δάκρυα σε τόπο ξηρασίας και φωτιάς; Γίνονται βροχή που θα ξεπλύνει παλιές αμαρτίες;
Σαν θυμωμένο μούγκρισμα της θάλασσας η ζωή τους στέρησε τη χαρά και το γέλιο σε μια στιγμή που τους σημάδεψε για πάντα. Πόσο πόνο, πόσα δάκρυα πόσος θυμός χωράει σε μια πληγωμένη ψυχή; Πόσο χαμηλά μπορεί να σε γκρεμίσει το άδικο; Πως μπορούμε να βρούμε το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στον Παράδεισο; Κι αν αυτό το μονοπάτι είναι τραχύ και μας οδηγεί σε τόπο ανείπωτης μοναξιάς και σκληρής εξορίας;
‘’Αν δεν απορρίψεις το μάταιο έξω, δεν θα εκτιμήσεις ποτέ το μάταιο μέσα’’ μας λέει ο συγγραφέας.
Ένα καλογραμμένο βιβλίο γεμάτο ανατροπές, που τελειώνοντας το σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα με όσα εξελίσσονται. Συγχαρητήρια Δημήτρη Νίκου για το ταξίδι που μου πρόσφερες!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου